Τα πιόνια

στη σκακιέρα του ηγεμονισμού.

Η ανθρωπότητα, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός κινδυνεύουν

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

classlessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

 

Η παρακμιακή κρίση του καπιταλισμού αναγκάζει τον σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου που κινείται στον αστερισμό του μανιακού αμερικανισμού[1] με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία, να μακελέψει για μια ακόμα φορά τον πλανήτη, προκειμένου ‘να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του’. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένα νέο ιδεολογικό αφήγημα που στη θέση της παλιάς χρεοκοπημένης αντίθεσης/σύγκρουσης μεταξύ καπιταλισμού και ‘κομμουνισμού’, όπως αρέσκονταν να ορίζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της πάλε ποτέ Σοβιετίας και της μαοϊκής Κίνας, θα τοποθετεί την αντίθεση/σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Με αυτόν τον τρόπο η σύγκρουση μεταφέρεται από το αφηρημένο και απροσδιόριστο ιδεολογικό επίπεδο που διαχέονταν παντού στον πλανήτη, στο συγκεκριμένο γεωγραφικό πεδίο, όπου τελικά ανταγωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία δυό τύποι καπιταλισμού, ο ανατολικός δεσποτικός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός και ο δυτικός ‘δημοκρατικός’ καπιταλισμός της υποτιθέμενης ‘ελεύθερης αγοράς’.

Από τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, την συσσώρευση του παγκόσμιου κεφαλαίου και την συγκέντρωση της στρατιωτικής ισχύος αναδείχνονται οι ηγέτιδες χώρες της επερχόμενης καταστροφικής σύγκρουσης. Από την δυτική πλευρά στην κορυφή βρίσκονται οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής με τους συμμάχους τους και τους παγκόσμιους οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, το ΝΑΤΟ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ., ενώ από την ανατολική πλευρά στην κορυφή βρίσκονται η Κίνα και η Ρωσία με τους συμμάχους τους που συσπειρώνονται στρατιωτικά με το Σύμφωνο της Σαγκάης και οικονομικά με τους BRICS των 5 και πρόσφατα των 11.

Το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης είναι ο έλεγχος των πηγών ενέργειας[2], που σημαίνει τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, ο οποίος καθορίζει τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας κατά συνέπεια και το μοίρασμα του παγκόσμιου πλούτου, που σε συνθήκες καπιταλισμού χωρίζει την ανθρωπότητα στο 1% των προκλητικά πλουσίων και στο 99% των φτωχών, των ξεριζωμένων και των εξαθλιωμένων.

Να σημειωθεί πως τόσο στο οικονομικό όσο και στο στρατιωτικό επίπεδο η Ανατολή βρίσκεται σε τροχιά δυναμικής εξέλιξης με προοπτική σύντομα να ξεπεράσει την Δύση σε αντίθεση με την Δύση που παρακμάζει και γι’ αυτό γίνεται επιθετικότερη, αναλαμβάνοντας μεγάλα ρίσκα, γεγονός που σημαίνει πως η σύγκρουση που αποσκοπεί στην final solution, θα είναι τέτοιας μορφής και έκτασης, που ο επόμενος πόλεμος θα γίνει με ρόπαλα, όπως πρόβλεψε ο Αϊνστάιν.

Υπό αυτές τις υπερβολικά τοξικές συνθήκες[3] πορεύεται, δυστυχώς ως θεατής, ολόκληρη η ανθρωπότητα προσμένοντας ίσως ‘κάποιο θαύμα’ από την Ευρώπη, η οποία υπήρξε σε όλη την ιστορία πρωτεργάτης των εξελίξεων, δίνοντας πάντα προοδευτικές λύσεις στα αδιέξοδα που προκαλούσαν τα συστήματα που στηρίζονταν στην εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς με βάση την κοινωνική ανισότητα. Δυστυχώς όμως η Ευρώπη αποκοιμήθηκε και πάλι στην αγκαλιά του αμερικανικού ταύρου κι’ έτσι βρέθηκε στη θέση της αδύναμης και επαιτούσας ενδοχώρας του αμερικανισμού, έτοιμη να συγκρουστεί για λογαριασμό του με τον υπόλοιπο κόσμο και φυσικά να καταστραφεί.

Η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέρ της νεοναζιστικής Ουκρανίας στην σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με το ψευδοπρόσχημα της αμερικανοΝΑΤΟϊκής ασφάλειας, θα αποβεί, πιθανότατα, μοιραίο λάθος, αν οι λαοί των χωρών της Ευρώπης δεν σταματήσουν αυτή τη λαθεμένη επιλογή. Η παραίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κύρια υπεύθυνη την γερμανική κυβέρνηση, από την πολιτική της ολοκλήρωσης και της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, της ενότητας, της ανεξαρτησίας  και της ουδετερότητας απέναντι σε όλους τους επίδοξους ηγεμόνες αποτελεί την υιοθέτηση της a la Fukuyama[4] ‘πολιτικής ταυτότητας’[5] του αμερικανισμού που πασχίζει να οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αποσύνθεση και να μετατρέψει τους Ευρωπαίους, και όχι μόνο, από Πολίτες Πατριώτες σε αξιοθρήνητους υπηκόους του ηγεμόνα.

Ο αμερικανικός μακιαβελισμός δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους συμμάχους του και πολύ περισσότερο την Ευρώπη και γι’ αυτό φρόντισε και φροντίζει καθημερινά, με τον εξουσιαστικό φόβο, τις μυστικές υπηρεσίες της και με τη δύναμη του δολαρίου, ώστε η Ευρώπη να μην ξυπνήσει πριν από την καταστροφή, γιατί μόνο αυτή είναι σε θέση να ματαιώσει το κακό που έρχεται και να ανοίξει τον δρόμο προς έναν καλύτερο κόσμο, όπως τον οραματίζονταν πάντα οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Φρόντισε και κατάφερε να τοποθετήσει στη σκακιέρα της σύγκρουσης όλα τα πιόνια σε θέση μάχης και αυτοκτονίας, με αποτέλεσμα στην ηγεσία όλων των χωρών του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας να βρίσκονται άτομα διεφθαρμένα, με χαλαρή συνείδηση και συνεπώς ελεγχόμενα έτοιμα να θυσιάσουν τις χώρες τους και τους λαούς τους στον βωμό του αμερικανικού Μολώχ.

Η ιστορία της ανθρωπότητας εισέρχεται, υπό τις ιεροπολεμικές ιαχές των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων[6], στον αστερισμό ενός παγκόσμιου εμφύλιου μεταξύ του δυτικού με το ανατολικό κεφάλαιο, ο οποίος μπορεί να σταματήσει μόνο με την κατάργηση του κεφαλαίου και της μήτρας που το γεννά, που δεν είναι άλλη από την ατομική ιδιοκτησία[7] πάνω στα μέσα παραγωγής.

Η ανασφάλεια των επίδοξων ηγεμόνων Ανατολής και Δύσης, δεν αρκείται μόνο στον έλεγχο εκείνων των πιονιών που ασκούν άμεσα την κατά τόπους εξουσία για λογαριασμό της ηγεμονίας, αλλά δεδομένου ότι αυτά φθείρονται γρήγορα απέναντι στους λαούς των χωρών τους, τους αναγκάζει, τώρα στα πρόθυρα της ‘Μεγάλης Επανεκκίνησης’ για την μεγάλη καταστροφή, ξαφνικά να εξαφανίζουν από ‘προσώπου γης’ αποτυχημένα πιόνια και αστραπιαία να τοποθετούν νέα ελεγχόμενα πιόνια στους δοτούς θώκους εξουσίας. Αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται τελευταία ακόμα και στα κόμματα της αντιπολίτευσης που αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αντικαταστήσουν τα χρεοκοπημένα πιόνια της πρώτης γραμμής. Παλιότερα ο κάθε μονάρχης μπορούσε να τοποθετεί πρωθυπουργούς και υπουργούς τους κηπουρούς του, χωρίς να εντυπωσιάζει κανέναν, γιατί οι κηπουροί του κάθε βασιλιά ήταν πρόσωπα γνωστά και όχι σπάνια, ήταν και φορείς μιας κάποιας εξουσίας που διαμεσολαβούσε μεταξύ τοπαρχών και βασιλικής αυλής.

Σήμερα, στον 21^ο αιώνα, που οι εξελίξεις τρέχουν με ψηφιακή ταχύτητα και τα αμερικανοκαθοδηγούμενα λεγόμενα ‘μέσα κοινωνικής δικτύωσης’ διαμορφώνουν ακαριαία την λεγόμενη ‘κοινή γνώμη’, που ούτε κοινή ούτε και γνώμη είναι, επειδή ακριβώς δεν στηρίζεται στην γνώση των πραγμάτων, τα ηγετικά πιόνια δεν χρειάζεται να είναι γνωστά, ούτε και να ανήκουν κάπου, εκτός από τις λίστες των αμερικανοσπουδαγμένων και τις μυστικές υπηρεσίες του ηγεμόνα, για να καταλήγουν ‘φυτευτά’ στις ηγεσίες ‘κομμάτων εξουσίας’, ακόμα και σε κόμματα ‘αριστερής αντιπολίτευσης’, τύπου γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που αφού ως κυβέρνηση έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του ηγεμόνα, τώρα φυτοζωούν, αλλά με ουρανοκατέβατη ηγεσία συσκευάζονται για να χειροκροτούν τις θηριοδείες του ηγεμόνα ή και να διαδεχθούν με τυμπανοκρουσίες, όταν θα έρθει η ώρα τους, τα άλλα κυβερνητικά ρετάλια που φέρουν ‘ημερομηνία λήξης’, όπως τα ζαρζαβατικά και οι κονσέρβες.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι πιονοποιούνται και οι κοινωνίες πολτοποιούνται, περιθωριοποιούνται και αλλοτριώνονται με κατάληξη την προϊούσα καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπονομεύει τον ανθρώπινο πολιτισμό και απειλεί με εξαφάνιση την ίδια τη ζωή πάνω στον όμορφο γαλάζιο πλανήτη Γη που αποτελεί κόσμημα και συνείδηση του αναρχοατελεύτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος.

Όμως η ιστορία διδάσκει πως καμιά ηγεμονία και καμιά βαρβαρότητα δεν αποτέλεσε ποτέ τη μοίρα της ανθρωπότητας. Όλες οι εξουσίες ήρθαν και παρήλθαν ως παρενθέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, κι’ αυτό γιατί το κάθε φορά νέο μπορεί να αργεί να γεννηθεί, αλλά στο τέλος γεννιέται και ανοίγει τον δρόμο στην πρόοδο που οδηγεί τον πολιτισμό σε ένα ανώτερο σκαλί πλησιάζοντας όλο και περισσότερο προς τον πολιτισμό της άμεσης δημοκρατίας[8]. Αυτό θα συμβεί και πάλι στην ώρα του, όταν η ιστορία θα κάνει ταμείο, με την μετακίνηση των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκειμένου της ιστορίας, που θα τις καταστήσει, με την διαδικασία της άμεσης και ακηδεμόνευτης αυτοοργάνωσης, ακατάλυτη ηγεσία της χώρας, ικανές όχι μόνο να αποτρέψουν τα σχέδια της διάλυσής της, όπως κάποιοι ντόπιοι αποσχιστές οραματίζονται και διαλαλούν, αλλά και να θεμελιώσουν τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας και του αταξικού ουμανισμού[9].

Την ιστορία, όμως, δεν την γράφει κάποιος αυτοματισμός, αλλά οι πράξεις και οι παραλήψεις όλων μας. Η ανθρωπότητα κινδυνεύει εξαιτίας της σύγκρουσης των επίδοξων ηγεμόνων της και πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στο μέλλον. Οι τελευταίες κινήσεις του αμερικανισμού στο επίπεδο ηγεσιών του πολιτικού σκηνικού της χώρας μας, δείχνουν ότι κάτι πολύ κακό και καταστροφικό ετοιμάζεται για την Ελλάδα, την Κύπρο και τον Ελληνισμό, για το οποίο επιδιώκεται η αφωνία, η αδράνεια, ο στραγγαλισμός των κοινωνικών αγώνων και η πλήρης υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στα σχέδια και στα έργα του αμερικανισμού. Να τους σταματήσουμε. Ενωμένοι μπορούμε. Ήρθε η ώρα της παλλαϊκής ειρηνικής επανάστασης της σκεπτόμενης ανθρωπότητας και των σκεπτόμενων Ελλήνων που θα καθαρίσουν την κόπρον της ανισότητας, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού καταργώντας τους στάβλους του καπιταλισμού παλιάς και νέας κοπής και θα ανοίξει τον δρόμο για έναν καλύτερο κόσμο της άμεσης δημοκρατίας, της ειρήνης και του ανθρωπισμού.

_____________________________

Πηγή: https://classlessdemocracy.blogspot.com/,

---

[1] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Τοξικές θεσμίσεις, ταυτότητες, κοινωνίες ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2022.

[4] Fukuyama Francis, Ταυτότητα. ΡΟΠΗ, Θεσσαλονίκη 2020.

[5] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Τοξικές θεσμίσεις, ταυτότητες, κοινωνίες…, ό. π., σελ.93 κ. επ.

[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

[7] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[9] Βλέπε, Lampos Kostas, Social in-Equality and Classless Humanism. An Essay on political Philosophy of Praxis, ONTIMEBOOKS, London 2020, προσεχώς και στα ελληνικά: Κοινωνική αν-Ισότητα και αταξικός Ουμανισμός. Ένα δοκίμιο πολιτικής φιλοσοφίας της πράξης, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2023.

____________

Προσκύνημα στην Βοϊτσά, στην  Γη[ των Προγόνων μου

Η Βοϊτσά της ορεινής Ναυπακτίας ήταν στο παιδικό μυαλό μου, μέσα από τις  λιγοστές διηγήσεις του πατέρα μου και τις πολλές και γεμάτες νοσταλγία διηγήσεις της γιαγιάς μου,  της Ανδρεούλας , κάτι σαν την γη της επαγγελίας και σαν το κέντρο του κόσμου. 

 

Και οι δυό γονείς μου, ο Μήτσος Λάμπος  του Επαμεινώνδα και της Ανδρεούλας  και η μάνα μου, η Ευφροσύνη Κάντζου του Δημητρίου και της Αγγελικής, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Βοϊτσά μέχρι την εφηβεία τους, ώσπου οι οικογένειές τους, γύρω στο 1930,  μετανάστευσαν  μαζί στις πλαγιές του Αράκυνθου, στην περιοχή Αη-Δημήτρης της Κοινότητας Γαβαλούς της Επαρχίας Μεσολογγίου. 

Ο παππούς μου ο Επαμεινώνδας Λάμπος μακρινός δισέγγονος του Γενάρχη του βοϊτσαϊτικου Λαμπαίικου,  του Θανάση Λάμπου, και γιος του Στεφανή Λάμπου πολέμησε στους δυό Βαλκανικούς Πολέμους και στη συνέχεια στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με κατάληξη να αφήσει, το 1922, τα κόκαλά του στην Ιωνία πολεμώντας για την καταστροφική ‘μεγάλη ιδέα’  των ‘προστατών’ της ελληνικής ολιγαρχίας.

Η γιαγιά μου, η Ανδρεούλα  το γένος Δανιά από πατέρα και Τριάντη από μάνα, έμεινε στα 34ρά της  χήρα μεγάλωσε τα τρία παιδιά της κι’ εμένα που έμεινα το 1940 ορφανός από μάνα, όταν ήμουν έξι μόλις μηνών, ενώ ο πατέρας μου έλειπε γιατί πολεμούσε στο μέτωπο εναντίον του Ιταλικού φασισμού και στη συνέχεια στην αντίσταση εναντίον του γερμανικού ναζισμού.

Εγώ μεγάλωνα με έντονη την επιθυμία να επισκεφτώ αυτόν τον μαγικό κόσμο, την μικρή σε έκταση αετοφωλιά, αλλά μεγάλη στην καρδιά των προγόνων μου πατρίδα, την Βοϊτσά. Έφηβος επισκέφτηκα για πρώτη φορά, με τον πατέρα μου, την Βοϊτσά που τώρα είχε μετονομαστεί σε Ελατόβρυση. Την ξαναεπισκεφτήκαμε μαζί και αργότερα λίγο πριν μεταναστεύσω για εργασία και σπουδές στην Γερμανία.  Όταν ο γιός μου ήταν έφηβος  επισκεφτήκαμε την Ελατόβρυση και συγκεντρώσαμε τις πρώτες πληροφορίες για το Λαμπαίικο και για το Καντζαίικο, οι οποίες αποτέλεσαν τον πυρήνα της σχετικής γενεαλογικής έρευνάς μου για την προέλευση και την ιστορία του ονόματος Λάμπος, η οποία, με οδηγό την Οδύσσεια και την Ιλιάδα του Ομήρου και πολλές άλλες πηγές, κατάληξε στην ιστορική διαπίστωση ότι αυτό προέρχεται από την ηρωική και πολύπαθη Τροία και βρίσκεται διασπαρμένο σε όλον τον πλανήτη, ακόμα και ως αστερισμός στο διάστημα.

Την Τροία επισκεφτήκαμε, εγώ και η Στέλλα με κάμποσους φίλους από Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη, το 2010, την θαυμάσαμε και την κλάψαμε, επειδή εθνικιστικές σκοπιμότητες  την θάβουν ακόμα στην μυθολογία, παρά το γεγονός πως η σκαπάνη του Σλήμμαν απόδειξε πως η  γνωστή Τροία, «τού», κατά τον Όμηρο, «Λάμπου των πολεμάρχων πρώτον»  και  «γιο του Βασιλιά  της Τροίας Λαομέδοντα»,  υπήρξε ιστορικά και όχι μόνο μια φορά, αλλά τουλάχιστον εφτά φορές ξαναχτίστηκε πάνω στα ερείπια που άφηναν οι εκάστοτε κατακτητές καταστροφείς της.

Στις 8 του τρέχοντος μήνα, Αύγουστος 2023, δρασκελίζοντας προς τα 85 μου, επισκέφτηκα και πάλι την Ελατόβρυση με την συντρόφισσά μου την Στέλλα, τον γιο μας τον Δημήτρη και τα εγγόνια μας την Δανάη-Υπατία (8) και το Θησέα-Επίκουρο (5). Ξεπεζέψαμε, γύρω στις δύο το μεσημέρι, στην Πλατεία, όπου και συναντήσαμε, περίπου είκοσι  (20)  συγχωριανούς μας που δροσίζονταν και κουβέντιαζαν στο παραδοσιακό φιλόξενο μαγαζάκι, δίπλα από  τον  μεγάλο πλάτανο. Μεταξύ των οποίων και οι γνωστοί μου από παλιά και ξεχωριστοί Βοϊτσαϊτες, όπως  ο τριτεξάδελφός μου Δημήτρης Λάμπος του Σωτήρη με την σύζυγό του και τα εγγόνια του την Σοφία και τον Δημητράκη, ο Θανάσης Μυλωνάς με την σύζυγό του και ο γνωστός  λογοτέχνης Φώτης Αναγνόπουλος.  Έλειπαν πολλοί από την παρέα μας, αλλά ξεχώριζε με την απουσία του  ο παλιός φίλος και συμμαθητής μου και γνωστός για το έντονο ενδιαφέρον του για την Βοϊτσά, Κώστας Μοσχανδρέου, που κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν βλεπόμαστε πιά λόγω γεραμάτων, μου διηγείται και από ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από τη ζωή και την ιστορία του χωριού μας. Συστηθήκαμε και χαιρετηθήκαμε με όλους τους παρόντες, κεραστήκαμε από τους φιλόξενους συχωριανούς μας, όπως το θέλει η παράδοση, και άνοιξε καλόκαρδα η κουβέντα, θυμηθήκαμε πολλά, ανταλλάξαμε πληροφορίες και εμπλουτίσαμε τις μνήμες μας. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το πλούσιο σε εκθέματα λαογραφικό μουσείο του χωριού, το οποίο εντυπωσίασε ιδιαίτερα τα εγγόνια μου.  Βγάλαμε φωτογραφίες και αφήσαμε:

·            μερικά οικογενειακά μας ντοκουμέντα για τη βιβλιοθήκη του

·            τρία αντίτυπα, δυό της τρίτης έκδοσης του 2017 και ένα της πρόσφατης  4^ης έκδοσης του 2022, από τη σχετική γενεαλογική έρευνά μου, μαζί με

·            μερικά βιβλία του γιού μου του Δημήτρη καθώς και μερικά δικά μου,

ως ελάχιστη τιμητική προσφορά στον τόπο των ριζών μας, στην ιστορία του χωριού μας και  στους ανθρώπους του, που το τίμησαν και το τιμούν, όπου κι’ αν βρίσκονται σε όλον τον πλανήτη, με την πρόοδο και την προσφορά τους στα γράμματα, στις επιστήμες και στον πολιτισμό μας, αλλά πάνω από όλα τιμούν την Βοϊτσά/Ελατόβρυσή μας.

Επισκεφθήκαμε και τις δυό πεζούλες όπου βρίσκονταν το πατρικό του πατέρα μου, αλλά η αναγκαστική εγκατάλειψή τους  τις έχει μεταβάλει σε δάσος γεμάτο αρκουδόβατα που με τα αγκάθια τους κρύβουν επιμελώς μνήμες, αγωνίες, αγώνες  και οράματα που γεννήθηκαν σ’ αυτή τη μικρή γωνιά από τις προγονικές γενιές μου, που εμπνέουν τις τωρινές και πάντα θα εμπνέουν όσες ακολουθήσουν, όπου κι’ αν βρίσκονται.

                               Βοϊτσά, Γη των προγόνων μου. Υποκλίνομαι και Σε προσκυνώ

                                                                                                                                Με ευγνωμοσύνη

Κώστας  Δ. Λάμπος

---