(Ψωμί-παιδεία-ελευθερία. Όχι άλλη
κοροϊδία)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Η απάνθρωπη,
εκμεταλλευτική και καταστροφική εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς μοιάζει με
τη μυθική Λερναία Ύδρα. Έχει πολλά φονικά κεφάλια που αποδεκατίζουν τον
πληθυσμό της Λέρνης και της ευρύτερης περιοχής της Αργολίδας, τα οποία ο λαός
της, ως μυθικός Ηρακλής, τα έκοψε με το σπαθί του και με τον αναμμένο δαυλό τα
καυτηρίασε για να μην ξαναφυτρώσουν διπλά. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε τον
ισχυρό συμβολισμό του μύθου, σύμφωνα με τον οποίο η σκοτεινή εξουσία των λίγων
με τα πολλά κεφάλια μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με τον φωτεινό
δαυλό των πολλών που συμβολίζει τη Γνώση που γίνεται δύναμή τους και ο
μεγαλύτερος εχθρός κάθε σκοταδισμού και εξουσίας.
Η σύγχρονη
Λερναία Ύδρα έχει κι αυτή πολλά σκοταδιστικά και εξουσιαστικά κεφάλια-ιερατεία
που συνεργάζονται για την εκμετάλλευση των εργαζόμενων κοινωνιών αλλά και
αλληλοσπαράσσονται για το ποιο από τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία θα
έχει το πάνω χέρι στη μοιρασιά της λείας. Αυτό συμβαίνει διαρκώς και
αδιαλείπτως, εδώ και πολλούς αιώνες στο θεοκρατικό κράτος του χριστιανιστάν,
από τότε που ο εβραϊκός μύθος του περιούσιου λαού διεπλάκεται με τον ορφισμό,
τον πυθαγορισμό και τον ιδεαλισμό του Πλάτωνα και με τη βία του Ιμπεράτορα
Κωνσταντίνου και την πανουργία του Ευσεβίου Καισαρείας κατάφερε να εκτοπίσει
τον Ελληνισμό της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της γνώσης και του ανθρωπισμού και
να βάλλει στη θέση του το αποκρουστικό κατασκεύασμα του θεοκρατικού παπισμού
της Δύσης και του νόθου ‘ελληνοχριστιανισμού’ της βυζαντινής Ανατολής.
Από τότε και μέχρι
σήμερα στρατιές ολόκληρες αργόσχολων αγυρτών που συγκροτούνται σε
σωτηριολογικές θρησκείες και παρηγορητικές Εκκλησίες ζουν παρασιτικά σε βάρος
της εργαζόμενης κοινωνίας, σμιλεύουν θρησκευτικούς μύθους, αόρατες πνευματικές
αλυσίδες, κολάσεις και παράδεισους, καίνε βιβλιοθήκες και επιστήμονες και
κρατάνε τη γνώση μακριά από τα ποίμνιά τους, γιατί γνωρίζουν πως «αν τα θύματα,
τα ψώνια και τα σύμβολα τα αιώνια ξυπνήσουν μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο
ντουνιάς».
Στη σύγχρονη
Ελλάδα η επιρροή της Εκκλησίας έχει παγιδεύσει τα μυαλά των ‘πιστών’ της σε
βαθμό που να μπερδεύουν την θρησκευτική με την κομματική κατήχηση και να
επιλέγουν τη συντηρητική-θανατόφιλη στάση ζωής. Σε όλα τα σχολεία και σε όλες
τις δημόσιες υπηρεσίες ο υποτιθέμενος ιδρυτής και το σύμβολο του εβραιορωμαϊκού
χριστιανισμού κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των πιστών και υπηκόων ως μεγάλος
αδερφός έτοιμος να τιμωρήσει ‘παραβάτες και αμαρτωλούς’. Το ξεκίνημα κάθε
σχολικής χρονιάς δεν το κάνει κάποιος εκπρόσωπος της Πολιτείας ή κάποιος,
λαμπρό παράδειγμα και εκφραστής της επιστήμης, αλλά κάποιος αγράμματος παπάς ή
παραμορφωμένος ιεράρχης, πράγμα που δημιουργεί σύγχυση στα παιδικά μυαλά για τη
σχέση επιστήμης και γνώσης με την θρησκεία και την πίστη. Ακόμα και οι
εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν ορκίζονται στο όνομα του Ελληνικού Λαού, αλλά στο
όνομα του φετίχ της εξουσίας του κεφαλαίου, ενός τρικέφαλου φανταστικού
μη-όντος, της λεγόμενης ‘αγίας τριάδας’. Και η Βουλή των Ελλήνων δεν ξεκινά τις
εργασίες της υπό τον συμβολικό εκφραστή της ενότητας των Ελλήνων, τον Πρόεδρο
της Δημοκρατίας, αλλά υπό την απειλή σύσσωμης της πολυπληθούς λεγόμενης
‘διαρκούς ιεράς συνόδου’. Η οποία μάλιστα νουθετεί τους υποτιθέμενους
εκπροσώπους του λαού κάνοντας επίδειξη δύναμης, η οποία βέβαια απορρέει από το
γεγονός ότι η Εκκλησία ασκεί μεγάλη πολιτική επιρροή στους πνευματικά
λεηλατημένους ψηφοφόρους του ‘ποιμνίου’ της, αλλά και στα κόμματα απευθείας και
με αυτόν τον τρόπο στέλνει στη Βουλή δεκάδες, ή και εκατοντάδες βουλευτές
έτοιμους να γκρεμίσουν κυβερνήσεις αν κάποια επιχειρήσει να θίξει τα άνομα και
καταχρηστικά προνόμια του ιερατείου. Κι όλα αυτά συμπορεύονται με το φαινόμενο
εκατοντάδες χωριά να μην έχουν σχολειό και δάσκαλο για τα παιδιά τους, ή να
έχουν σχολειό χωρίς παράθυρα και θέρμανση, αλλά κανένα χωριό δεν στερείται πανάκριβης
και πολυτελούς εκκλησίας και παπά.
Τέλος, για να
αρκεστούμε μόνο σε αυτά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα θεοκρατίας, στην Ελλάδα
το αργόσχολο παπαδαριό μισθοδοτείται από το δημόσιο ταμείο και όχι από τις
εισφορές των πιστών, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, παρά το
γεγονός ότι η λεγόμενη ‘ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας’ κατέχει αμύθητη κινητή
και ακίνητη περιουσία η κοινωνικοποίηση της οποίας θα αρκούσε να μορφωθούν όλοι
οι Έλληνες κα να εξαλείψει την φτώχεια από τη χώρα.
Η σύγχρονη Ελλάδα
πασχίζει εδώ και πολλές δεκαετίες να χαλαρώσει λίγο από την ασφυκτική πίεση της
ολιγαρχικής εξουσίας της κομπραδόρικης μπουρζουαζίας της, από τον λαϊκισμό και
τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις των υπό εξωθεσμική πατρωνία τελούντων πολιτικών
κομμάτων και από τον σκοταδισμό της εκκλησιαστικής συμμορίας που όλοι μαζί
υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας.
Όσες φορές όμως κάποιες μετριοπαθείς αστικές ή ‘κεντροαριστερές’ κυβερνήσεις
επιχείρησαν κάτω από την λαϊκή πίεση και την αναγκαιότητα των πραγμάτων να
ξεχωρίσουν την Εκκλησία από το κράτος, να ξεχωρίσουν τον θρησκευτικό
προσηλυτισμό από τη μαθησιακή διαδικασία και το σχολειό, να κοινωνικοποιήσουν
την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία υπέρ των πενόντων Ελλήνων και να εκλογικεύσουν
κάπως τις μεταξύ τους διαπλεκόμενες σχέσεις, άλλες τόσες φορές το παπαδαριό
χέρι-χέρι με τη συντηρητική παράταξη και τις ακροδεξιές παραφυάδες της
απείλησε, ‘με τη βοήθεια του θεού’-εργαλείου, να ρίξει λάδι στη φωτιά τού, από
το 1823 πότε ενεργού και πάντα υποβόσκοντα, εμφύλιου σπαραγμού. Κι όλα αυτά
υποτίθεται για ‘του Χριστού την πίστη την αγία’, η οποία μεταφράζεται σε
εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ για τη μισθοδοσία των έντεκα και πλέον χιλιάδων
ρασοφόρων που διαχειρίζονται τεράστια κοινοτικά και κρατικά κονδύλια, αλλά και
το χρυσοφόρο παγκάρι από το υστέρημα των λεηλατημένων πιστών.
Τις τελευταίες
μέρες ο ‘υπουργός παιδείας, έρευνας και θρησκευμάτων’, (πίστευε και μη ερεύνα!)
κ. Φίλης, στην προσπάθειά του να αναστηλώσει την ξεφτισμένη αριστεροσύνη από
τις νεοφιλελεύθερες κωλοτούμπες του κόμματός του, απείλησε να αντικαταστήσει το
μάθημα των θρησκευτικών, (που στην ουσία πρόκειται για την υποτιθέμενη ιστορία
του ‘περιούσιου λαού’ των εβραίων και τον μύθο περί Χριστού που δεν
επιβεβαιώνεται ούτε από την ιστορία, ούτε από την επιστήμη, αλλά ούτε και από
την απλή Λογική), με το μάθημα της συγκριτικής θρησκειολογίας που θα εφοδίαζε
τα παιδιά με την κρίσιμη και χρήσιμη γνώση να επιλέξουν αν χρειάζονται να
θρησκεύονται, ή να μην θρησκεύονται. Το κακό είναι ότι μπροστά σ’ αυτό το
αυτονόητο η λεγόμενη ιεραρχία θορυβήθηκε, γιατί γνωρίζει ότι η αντικειμενική
επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση σκορπίζει τους σκοταδιστικούς
μύθους και αναστηλώνει την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, η οποία γκρεμίζει μύθους
και διαλύει ποίμνια και στρούγκες εγκλωβισμένων στο ψέμα και στην ψευδαίσθηση
ανθρώπων, αντί να δεχτεί να δείξει τη δύναμη της υποτιθέμενης δικής της
μεταφυσικής αλήθειας. Το πιθανότερο είναι ότι και αυτό το πολιτικό πυροτέχνημα,
όπως και το δημοψήφισμα του 2015, κάτω και από την πίεση του συμπολιτευόμενου
‘ψεκασμένου’ εταίρου του, ο Τσίπρας θα το πάρει πίσω επαινώντας τον Φίλη, όπως
επαινέθηκε και ο Τρίτσης, ότι έγραψε ιστορία υποχωρώντας στις πιέσεις της
λεγόμενης ‘ιεραρχίας’.
Το χειρότερο
όμως όλων αυτών των τραγελαφικών επεισοδίων και συμβάντων είναι ότι ενώ ο
‘προκαθήμενος’ της λεγόμενης Εκκλησίας της Ελλάδας κ. Ιερώνυμος έκανε, στην από
27 Σεπτεμβρίου 2016 κακογραμμένη, υποκριτική και αντιφατική επιστολή του[1] προς τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, μάθημα για το ρόλο της Εκκλησίας, με
πολλές αναφορές του, περί «θεολογικής
επιστήμης», και περί «επιστημόνων
θεολόγων», χωρίς να πάρει μια σχετική απάντηση από την Ακαδημία Αθηνών, τον
υποτιθέμενο φύλακα και υπερασπιστή των γραμμάτων και των επιστημών στη χώρα. Ούτε
από μεμονωμένους επιστήμονες εγνωσμένου κύρους, ή από διακεκριμένους ανθρώπους
των γραμμάτων και των τεχνών για την συνειδητή και σκόπιμη αλχημική απόπειρα
του προκαθήμενου να εμφανίσει ως επιστήμη τη θεολογία και τους θεολόγους ως
επιστήμονες, υπενθυμίζοντάς του ότι Επιστήμη
είναι η ορθολογική και μεθοδική έρευνα της συγκεκριμένης φυσικής, κοινωνικής
και ανθρώπινης υπαρξιακής πραγματικότητας και η συστηματική οργάνωση της γνώσης
που προκύπτει από την έρευνα, το πείραμα και την επαλήθευση-απόδειξη της συγκεκριμένης
πραγματικότητας. Ενώ αντίθετα ως θρησκεία
νοείται η τυφλή πίστη σε ένα
υποτιθέμενο ύψιστο Όν, η ύπαρξη του οποίου δεν αποδείχνεται ιστορικά,
επιστημονικά και λογικά, γιατί αποτελεί κατασκεύασμα κάποιας εξουσίας δια της
υποτιθέμενης ‘θείας αποκάλυψης’ που την παρέδωσε τάχα
ο υποτιθέμενος θεός στον υποτιθέμενο Χριστό, ο υποτιθέμενος Χριστός στον
υποτιθέμενο άγγελό του, ο υποτιθέμενος άγγελος στον υποτιθέμενο εκστασιαζόμενο
Ιωάννη και ο υποτιθέμενος εκστασιαζόμενος Ιωάννης στον υποτιθέμενο συνεκστασιαζόμενο
μαθητή του τον Πρόχορο[2]. Ο
θεολόγος Μπέγζος ορίζει την θρησκεία ως σχέση του ανθρώπου με τον θεό, χωρίς
ωστόσο να μας εξηγήσει ποιος και γιατί διαμεσολάβησε και ποιόν άλλον εξυπηρετεί
τελικά αυτή η σχέση εκτός από την δημιουργό του θεού-εργαλείου, δηλαδή την μόνη
υπαρκτή οικονομικοκοινωνικοπολιτική εξουσία. Η Χριστιανική Φοιτητική Δράση
προσθέτει: ‘Θρησκεία είναι η φυσική
και τέλεια, η ολόψυχη στροφή και αφοσίωση του ανθρώπου στο Θεό, ώστε να νοιώθει
ο άνθρωπος και με αυτή τη στροφή του προς το Θεό να ομολογεί, πως χωρίς το Θεό
δεν μπορεί να ζει, δεν μπορεί να ζει ευτυχισμένος, χαρούμενος και ειρηνικός’[3].
Κανένας από όλους αυτούς τους υποκριτές δεν μας είπε πόσα δισεκατομμύρια
άνθρωποι ζουν ταπεινωμένοι και δυστυχισμένοι και πόσα εκατομμύρια συνάνθρωποί
μας πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα και τους πολέμους που γίνονται στο όνομα
κάποιου υποτιθέμενου θεού, κάποιου φετίχ της εξουσίας των
εκμεταλλευτών-εξουσιαστών και μακελάρηδων της ανθρωπότητας.
Όπως και κανένας από τα
σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία και τους διανοούμενους-παραδουλεύτρες
τους δεν θα μας πει ότι η αμφισβήτηση των θρησκευτικών μύθων και των
εξουσιαστικών ιδεολογιών δεν είναι έργο κάποιων κακών ‘αθέων’, γιατί δεν
υπάρχουν άθεοι, αφού θεοί δεν υπάρχουν, παρά μόνο απάνθρωπες και καταστροφικές
εξουσίες και συνεπώς η αναζήτηση της αλήθειας για τα φυσικά και κοινωνικά
φαινόμενα μπορεί να είναι μόνο έργο ανθρώπων που αγωνίζονται για την κοινωνική
ισότητα, την πραγματική κοινωνική δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον
ανθρωπισμό με την έννοια του οικουμενικού ουμανισμού. Όπως και κανένας δεν θα
μας πει ότι το λεγόμενο ‘θρησκευτικό φαινόμενο’ που επικαλείται ο προκαθήμενος
και η παρέα του δεν είναι παρά ένα εφεύρημα των εκάστοτε εξουσιών που γίνεται
ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης αργόσχολων θεολόγων, παπάδων και
θεολογούντων με σκοπό την εξαπάτηση των ‘πιστών’ και την διευκόλυνση της
εκμετάλλευσης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με
κατάληξη τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Οι δυνάμεις της
Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, τα θύματα της σκοταδιστικής
καπιταλιστικής βαρβαρότητας συνειδητοποιούμε μέρα τη μέρα την καταστροφικότητα
των σκοταδιστικών μύθων[4],
των κομματικών ιδεολογιών και των δοτών πολιτικών διαχειριστών του κεφαλαίου,
που λειτουργούν ως διαμεσολαβητές εξαπάτησης των κοινωνιών και γι αυτό όλο και
περισσότεροι, όλο και περισσότερο πυκνώνουμε τις γραμμές του αγώνα για την αποκαπιταλιστικοποίηση μαζί
και την αποθρησκειοποίηση του μυαλού μας, ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την
οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, του κόσμου της κοινωνικής ισότητας, των
κοινών αγαθών και της άμεσης-αταξικής δημοκρατίας[5]
χωρίς σκιάχτρα και εξουσίες, χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς ηγεμόνες και
υποτελείς[6].
[1]
http://www.topontiki.gr/article/187151/epistoli-ieronymoy-se-tsipra-kai-skliri-kritiki-se-fili
[2] «Ένα ξεκάθαρα πολιτικό κείμενο
που ονειρεύεται την καταστροφή των εχθρών του Ισραήλ και τον θρίαμβο της
ιουδαϊκής θεοκρατίας με χριστιανική απόχρωση, χρησιμοποιώντας άφθονους
ευφάνταστους συμβολισμούς και τρέχοντες όρους παραμυθιών της Ανατολής και της προφητικής
κειμενογραφίας», Βερέττας Μάριος, Η
Βίβλος και οι Έλληνες. Οι διαδρομές του βιβλικού μισελληνισμού. Εκδόσεις
ΒΕΡΕΤΤΑΣ, Αθήνα 2001, τόμος 1, σελ. 236-237.
[3]
Ορισμός της Θρησκείας
https://www.xfd.gr/%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%B
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και
κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ εξουσίας και θρησκείας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα
2015 και 2016 2η έκδοση.
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση
Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την
κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012
[6] Βλέπε Κώστας Λάμπος,
Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής,
ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
