Κώστας Λαμπος
Η Γέννηση και ο
θάνατος της ατομικής
ιδιοκτησίας
(Η ατομική
ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας,
ανισότητας,
εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας)
Υπάρχουν λέξεις τοξικές και βιασμένες, έννοιες
ταμπού, γλώσσες ευνουχισμένες που δεσμεύουν τον Νου και κοιμίζουν συνειδήσεις,
για να υποτάξουν το υποκείμενο της ιστορίας και δημιουργό του πολιτισμού, τον εργαζόμενο
άνθρωπο και να τον μετατρέψουν σε αντικείμενο των βιαστών της ιστορίας που την
γράφουν οι εξουσιαστές, που κατά τον πατριάρχη του μανιακού καπιταλισμού, τον
Ρότσιλντ, υποτίθεται ότι «εκτελούν το έργο του θεού», φυσικά για λογαριασμό
τους. Λέξεις, έννοιες και γλώσσες που μας εντάσσουν σε προκατασκευασμένα
σχήματα σκέψης, μύθους, ιδεολογήματα και συστήματα συμφερόντων που καταστρέφουν
τη φαντασία, την περιέργεια, την αμφισβήτηση και την έρευνα για τη σχέση του Εγώ με το Εμείς, της κοινωνίας με τα μέλη της, της ανθρωπότητας με τη Βιόσφαιρα και το
Σύμπαν. Σχήματα και συστήματα κλισέ για τον ευνουχισμό της σκέψης για τον
στραγγαλισμό της αυτοπεποίθησης, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειάς μας, με
σκοπό να μας καταστήσουν μοιρολάτρες, δούλους υποτιθέμενων θεών, για να μην
κατανοούμε ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε δούλοι συνανθρώπων μας που πρόδωσαν
την ανθρωποσύνη, την ανθρωπία τους και την κοινωνία που τους γέννησε, τους
ανέθρεψε και τους εμπιστεύτηκε.
Τέτοιες έννοιες, όπως λ. χ. τα κατηγορήματα: ‘οι νόμοι είναι δίκαιοι’,
‘οφείλουμε υπακοή στους νόμους’ ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή’, ‘η ατομική
ιδιοκτησία είναι φυσικό δικαίωμα’, η ατομική ιδιοκτησία είναι πηγή ασφάλειας
και ελευθερίας’, ‘είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του θεού και των νόμων’ ‘ο θεός
είναι ο δημιουργός μας’, ‘ο θεός είναι δίκαιος’, ‘ο θεός είναι μεγάλος’, η ‘αντιπροσωπευτική
δημοκρατία είναι λαϊκή εξουσία’ ‘ο λαός είναι κυρίαρχος’, ‘πίστευε και μη
ερεύνα’ και πολλά άλλα, τα οποία έχουν καταχρηστικά, εξαιτίας της άγνοιας, της
βίας, της εξαπάτησης και της ‘εξ’ αποκαλύψεως αλήθειας’, καταγραφεί στη
συνείδησή μας ως ‘αξιωματικές αλήθειες’ και ως ‘ηθικές αξίες’ ρυθμιστές της
ζωής μας.
‘Αξιωματικές αλήθειες’ και ‘ηθικές αξίες’ που αρνούνται την επιστήμη, την
ιερότητα της ζωής, την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία και την ευτυχία
γίνονται αναπόφευκτα αντικείμενο αμφισβήτησης, η οποία όμως ορίζεται ως
‘αμαρτία’, ως ‘παρέκκλιση από την κανονικότητα’, ως παραβατικότητα και ως
‘έγκλημα καθοσιώσεως’, με κατάληξη το στίγμα του ‘εχθρού του λαού και της τάξης’,
την κοινωνική απομόνωση, την φυλακή, τον εγκλεισμό σε κάποια ‘λευκά κελιά’, σε
κάποιο κολαστήριο: Μακρόνησο, Γκουαντάναμο, ή Γκουλάγκ και φυσικά την επίγεια
και την υποτιθέμενη μεταθανάτια κόλαση. Όταν μάλιστα η αμφισβήτηση εκδηλώνεται
ως κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή τότε επιστρατεύεται η ‘λογική των όπλων’
της εξουσίας και της καταστροφής, με τελικό όμως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, να
πρυτανεύσει η λογική της ιστορίας και η βούληση της κοινωνίας που δίνει τέλος
στη όποια τυραννία και κάνει το επόμενο βήμα προς τον πολιτισμό της αμεσοδημοκρατικής
κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της οικονομίας των κοινών αγαθών και της κοινωνικής
ισότητας.
Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική επιλογή, προσφορά των θρησκευτικών και
εξουσιαστικών ιερατείων, όπως αυτή της μη-αμφισβήτησης τέτοιων κατηγορημάτων
και η υποταγή στους σκοταδιστικούς κοινωνικούς προδότες-εξουσιαστές και στους
εμπόρους θεών, πολέμων, ουσιών, ανοησιών και ψευδαισθήσεων, που οδηγεί ακόμα
πολλούς στην ιδεολογική και στην κομματική οπαδοποίηση, ή/και στην θρησκοληψία,
στον φονταμενταλισμό, στο τζιχάντ και στην σκοταδιστική-θρησκευτική
ποιμνιοποίηση με κατάληξη τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Το δοκίμιο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της
ατομικής ιδιοκτησίας’ επιχειρεί να προσβάλει τα ταμπού, τα ιερά και τα όσια
κάθε εξουσίας, να απομυθοποιήσει το ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, την
ατομική ιδιοκτησία και να φέρει στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα
της οικονομικοκοινωνικής ανισότητας, που καταδικάζει την ανθρωπότητα να
πορεύεται στην αυτοκαταστροφή μέσω της καπιταλιστικής παρακμής και
βαρβαρότητας. Αυτή η μελέτη τολμά να αναμετρηθεί με την έλλειψη αντίστοιχων
μελετών και να καλύψει ένα, καθόλου τυχαίο, κενό στη σχετική βιβλιογραφία και
παρ’ όλα αυτά αποδείχνει πειστικά και τεκμηριωμένα ότι όλα τα αυταρχικά,
αντιδημοκρατικά και εκμεταλλευτικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα και ιδιαίτερα
ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός εδράζονται πάνω στον υποτιθέμενο
‘ιερό’ θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, νόθο παιδί άγνοιας, σκοταδισμού, βίας
και εξουσίας, ο οποίος γεννάει οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και
εθνικές ανισότητες και συγκρούσεις που συνθλίβουν άτομα, οικογένειες, πόλεις
και έθνη, οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς. Τέλος αυτή η ανάλυση επιβεβαιώνει
την Λογική των Αιώνων και των Λαών και την αλήθεια των αγώνων ότι ο
καπιταλισμός, όπως και κάθε προηγούμενο εκμεταλλευτικό οικονομικοκοινωνικό
σύστημα και η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, γιατί:
·
‘Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ως έχει’,
·
Η πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική
ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία συνεχίζεται μέχρι την
τελική νίκη, και
·
‘Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος’.
*
Περιεχόμενα:
Πρόλογος του
Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Σημείωμα του
συγγραφέα.
Προμύθιο: Όσο βαραίνει η
σκοτεινιά κι όσο ο Φόβος μένει…
Κεφάλαιο Α.: Η
ατομική ιδιοκτησία ως φαινόμενο, έννοια και εξουσία: Για την έννοια,
την καταγωγή και τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας. Ατομική ιδιοκτησία και
άτομο. Ατομική ιδιοκτησία και οικογένεια. Ατομική ιδιοκτησία και οικονομία.
Ατομική ιδιοκτησία και κοινωνία. Ατομική ιδιοκτησία, πολιτική και πολιτικά
δικαιώματα. Ατομική ιδιοκτησία και πολιτισμός. Ατομική ιδιοκτησία και
περιβάλλον. Ατομική ιδιοκτησία και Ηθική. Ατομική ιδιοκτησία και Δημοκρατία. Ατομική
ιδιοκτησία, παγκοσμιοποίηση και τρομοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία και ελευθερία.
Κεφάλαιο Β.: Η
ιστορική εμφάνιση και η διαδρομή της ατομικής ιδιοκτησίας, Προϊστορικές, προ-ιδιοκτησιακές
κοινωνίες. Προκαπιταλιστικές μορφές έγγειας ιδιοκτησίας. Η γέννηση της ατομικής
ιδιοκτησίας και η Παγίδα του Σόλωνα. Οι
μεταμορφώσεις της ατομικής ιδιοκτησίας. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία. Η
καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία ως ιδεολογία. Η καπιταλιστική ατομική
ιδιοκτησία στην πράξη. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εμφύλιων και μεγάλων
γεωπολιτικών συγκρούσεων. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνομωσίας
με στόχο τη Νέα Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.
Κεφάλαιο Γ.: Περιοδολόγηση της ιστορίας της ιδιοκτησίας: Το
στάδιο της ακτημοσύνης. Το στάδιο της κοινοκτημοσύνης. Το στάδιο της ατομικής ιδιοκτησίας. Η διαρκής
διεκδίκηση της κοινοκτημοσύνης. Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350).
Η Κομμούνα της Άνδρου (1822). Η Κομμούνα του Παρισιού (1871).
Κεφάλαιο Δ:
Παρακμή και θάνατος των τεράτων και της ατομικής ιδιοκτησίας.
Επιμύθιο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
_____________
Έκδοση και
Κεντρική διάθεση: ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Θεμιστοκλέους
37, 106 77 Αθήνα. Τηλ.: 210 3802644, E-mail: koukkida.edit@yahoo.gr.
Σελίδες 274, Τιμή € 15.
*
«Στην ‘ατομική
ιδιοκτησία ως μήτρα εξουσίας ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και
ανηθικότητας’, αναφέρεται το νέο δοκίμιο του Κώστα Λάμπου, συνεχίζοντας την
αντισυμβατική του κριτική, που τόσο εύστοχα ανέλυσε στα προηγούμενα έργα του,
για την εδραίωση του απόλυτου ατομικισμού στην τρίτη χριστιανική χιλιετία.
‘Κατ’ αυτήν την
μεγάλη περίοδο’ γράφει, ‘της ανθρώπινης ιστορίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία, που
χρονολογείται με εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, κατά την οποία
το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε από αγελαίο τροφοσυλλεκτικό τετράποδο σε
κοινωνικά σκεπτόμενο δίποδο και εξασφάλισε την επιβίωσή του, φαίνεται πως
εκείνο που ενδιέφερε τα μέλη του δεν ήταν ο πλούτος, ως εξουσία του ενός σε
βάρος των άλλων, αλλά η ασφαλέστερη ατομική και συλλογική επιβίωση και
ευτυχία’.
Το βιβλίο
διαβάζεται απνευστί και ο αναγνώστης ‘μορφώνεται’ με το πλήθος των αναφορών από
κορυφαίους ανθρώπους του πνεύματος και των συγγενικών με το θέμα του ερευνητών,
ενώ ο ταλαντούχος συγγραφέας, γνωρίζοντας την εκ των προτέρων κριτική που
ενδεχομένως θα του ασκηθεί, έγκαιρα παίρνει τις αποστάσεις του από εκείνους οι
οποίοι στις αρχές του 20ου αιώνα κατήργησαν μεν την ατομική
ιδιοκτησία χωρίς να πετύχουν ούτε την ευτυχία ούτε την ευδαίμονη συλλογική
επιβίωση.
Πολλές απορίες
σας για το πώς έφτασε ο πλανήτης γη στη σημερινή οικονομική και περιβαλλοντική
κρίση, θα απαντηθούν μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικά επίκαιρου αυτού
βιβλίου».
Αθήνα,
Σεπτέμβρης 2016
Βασίλης Βασιλικός
«Το βιβλίο αυτό του
Κώστα Λάμπου που κρατάτε στα χέρια σας, όπως και τα υπόλοιπα που έγραψε τα
τελευταία χρόνια, διακρίνεται, πριν από όλα, για ένα αναμφισβήτητο και πολύ
σημαντικό προσόν.
Ξαναγυρνάει τη συζήτηση
στα πιο θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας και του πολιτισμού μας, αυτά που
επιδιώκεται λυσσωδώς στην εποχή μας να μη συζητιούνται, να θεωρούνται αυτονόητα
και δεδομένα και ασφαλώς να μην τίθενται σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Κεντρικό
ανάμεσά τους ο θεσμός της Ατομικής Ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα των μέσων παραγωγής,
από τους βασικότερους της σημερινής κοινωνικής μας οργάνωσης και της κουλτούρας
που την συνοδεύει».
Αθήνα Δεκέμβρης
2016
Δημήτρης
Κωνσταντακόπουλος
*
Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς
στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά για να σωθούν εκτός από
ένα πολύ μικρό αλλά πανέμορφο πουλάκι, το κολιμπρί το οποίο παίρνει με κάθε
πέταγμά του στην πιο κοντινή πηγή όσο νερό χωράει στο ράμφος του και το ρίχνει
στη φωτιά για να τη σβήσει. Τα άλλα ζώα κοιτάνε αμήχανα και
φοβισμένα και προσπαθούν να το πείσουν για την επικινδυνότητα και τη ματαιότητα της πράξης του. Τότε το
κολιμπρί τους απαντά: «Κάνω αυτό που μου
αναλογεί, κι αν θέλετε να σωθείτε και να σωθεί και το κοινό μας σπίτι κάντε κι
εσείς ό,τι σας αναλογεί».
Παλιά
αφρικάνικη ιστορία
