Η ουκρανοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης 

ως το τελευταίο σκαλί πριν από 

την οριστική διάλυσή της.

(Τώρα είναι η ώρα των ανεξάρτητων προοδευτικών αντικαπιταλιστικών 

Αμεσοδημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης)

Γράφει ο Δρ. Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

Το ευρωπαϊκό παράδοξο, ως άκρον άωτον της υποταγής και της ανοησίας:
«500 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ζητούν
από 300 εκατομμύρια Αμερικανούς να τους προστατεύσουν
από 140 εκατομμύρια Ρώσους»
Ντόναλντ Τουσκ

Η Δύση του ΝΑΤΟ και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, υπό την καθοδήγηση του παρακμασμένου και γι’ αυτό επικίνδυνου αμερικανισμού  ηττήθηκε στρατηγικά στην Ουκρανία και γι’ αυτό προσπαθεί να αμυνθεί με την ουκρανοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ρωσία άντεξε και η Ευρωπαϊκή Ένωση βαριά ταπεινωμένη οδηγείται στην υποτιθέμενη νέα καπιταλιστική ανασυγκρότησή της, αντί να επιλέξει την προοδευτική αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και αντιηγεμονική αναγέννησή της. Οι trumpισμένες Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής λοξοκοιτάζοντας με φθόνο την ηγεμονικά ανερχόμενη Κίνα, πουλάνε κάλπικη φιλία στην Ρωσία, με την ψευδαίσθηση πως θα διασπάσουν το Σύμφωνο της Σαγκάης και τους BRICS+ από την μια και την προσδοκία, από την άλλη, πως θα καταφέρουν με τους ανιστόρητους και γι’ αυτό ‘πρόθυμους ευρωπαίους εταίρους τους’ να ετοιμάσουν ‘σε πέντε χρόνια’, όπως δήλωσε ο, ακόμα υπουργός άμυνας της Γερμανίας, Πιστόριους, πόλεμο με την Ρωσία. Η θολή ακόμα εικόνα που ‘φιλοτεχνεί’ ο αγγλοσαξονικός άξονας, ‘το πολεμικό κόμμα της Ουάσιγκτον’ με το αθεράπευτα ρωσοφοβικό Ενωμένο Βασίλειο, δείχνει τις μελλοντικές σάλπιγγες της κόλασης να ηχούν οι μεν στον πόλεμο των ΕΠΑ ενάντια στην Κίνα και οι δε της ‘Ευρωπαϊκής Συμμαχίας’, που θα έχει στο μεταξύ υποκαταστήσει την διαλυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, ενάντια στην Ρωσία. Πρόκειται για την πιο ανιστόρητη σύλληψη πολιτικής, επειδή παραγνωρίζει τον παράγοντα γεωγραφία που θέλει την Ευρώπη  και την Ασία σε σχέση αναγκαστικής ειρηνικής συμβίωσης, του τύπου των σιαμαίων αδελφών. Το γεγονός μάλιστα πως ένα μεγάλο κομμάτι της Ρωσίας ανήκει στην ευρωπαϊκή ήπειρο επιβάλλει την καλλιέργεια σχέσεων καλής γειτονίας και αμοιβαίας συνεργασίας. Αντίθετα, η γεωγραφία, ως αμείλικτος παράγοντας πολιτικής, επιβάλλει η Ευρώπη να χωρίζεται από την Αμερική με έναν ολόκληρο Ωκεανό. Πρόκειται για μια πολιτική που παραγνωρίζει επίσης πως οι ευρωπαϊκές οικονομίες, και κύρια η γερμανική, αναπτύχθηκαν χάρη στα ορυκτά καύσιμα που έρρεαν, με σχετικά φτηνότερες, από τα αμερικάνικα, τιμές, άφθονα από την Ρωσία, τα οποία όταν διακόπηκαν για την ‘ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από την Ρωσία’ , η οποία αντικαταστάθηκε από την ενεργειακή εξάρτησή της από τα κατά πολύ ακριβότερα αμερικάνικα ορυκτά καύσιμα, με κατάληξη την οικονομική ύφεση της Γερμανίας και της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή ιστορία διδάσκει πως το συμφέρον της Ευρώπης, ακόμα και σε συνθήκες καπιταλισμού, εξυπηρετείται καλύτερα με σχέσεις συνεργασίας και καλής γειτονίας παρά με εμφύλιους, ή με κατακτητικούς πολέμους κατά τη Ρωσίας για την ηγεμόνευση επί της ανθρωπότητας. Η απόπειρα της ευρωπαϊκής ενότητας με στόχο τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με αυτόν τον σκοπό ξεκίνησε, μέχρι που αυτή η διαδικασία, αντί να περάσει υπό τον έλεγχο των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, κατάληξε υπό αμερικανικό έλεγχο, κύρια δια του ΝΑΤΟ, γεγονός που προτεκτορατοποίησε την Ε.Ε και την στράτευσε υπέρ του αμερικανικού ηγεμονισμού που θα καταλήξει, αν δεν αναλάβουν οι ίδιοι οι λαοί της Ε.Ε. τις ευθύνες της ανεξάρτητης πορείας της, με την διάλυσή της για αν ελέγχεται ευκολότερα, από κοινού ή και κατά μόνας, από τους επίδοξους ηγεμόνες του πλανήτη.

Έτσι η νέα επιθετικότητα της Ευρώπης που θεμελιώθηκε πρόσφατα, την Κυριακή 2 Μαρτίου 2025, προφανώς καθ’ υπόδειξη του ηγεμόνα και με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Ενωμένου Βασιλείου, κατά της Ρωσίας, με σύμβολό της τον, αχυράνθρωπο του Μπάιντεν και του ΝΑΤΟ, νεκροθάφτη της Ουκρανίας, νεοναζιστή Volodymyr Zelensky, μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια αξιολύπητη φαντασίωση που μετατρέπει την κατεχόμενη, από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και το ΝΑΤΟ, Ευρώπη, σε ρόλο μιας «οιονεί Ουκρανίας», σε ρόλο λαγού που τάχα κινδυνεύει από την ρωσική αρκούδα, η οποία ‘ειρήσθω εν παρόδω’ το μόνο κακό που μπορεί να  κάνει είναι να προσφέρει φτηνά ορυκτά καύσιμα για την λειτουργία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, σε αντίθεση με τα αντίστοιχα πανάκριβα του ιμπεριαλιστικού trumpιστάν. Έτσι, Trump και Starner, για να προλάβουν το ξύπνημα της Ε. Ε. και τις πρωτοβουλίες του Μακρόν, που υποτίθεται ότι λειτουργεί ως εκπρόσωπος της Ε.Ε., σκαρώνουν το αφήγημα που παρουσιάζει τον πόλεμο ως ειρηνευτικό εγχείρημα, με ενορχηστρωτή τον Στάρνερ, ο οποίος άρχισε να μιλάει για ‘ευκαιρία να ενωθούνε ξανά οι ευρωπαίοι υπό την ηγεσία της Αγγλίας’, μιας Ευρώπης που την μίσησαν και έκαναν ότι μπορούσαν να την διαλύσουν, με την βοήθεια των λοιπών ‘χρήσιμων ηλίθιων’ προδοτών της προοδευτικής ευρωπαϊκής αγωνιστικής παράδοσης και της μετακαπιταλιστικής προοπτικής της. Όμως για την πληρέστερη κατανόηση των σημερινών γεγονότων είναι χρήσιμο, στο σημείο αυτό να θυμηθούμε, ότι:
•    Α. «Η Ευρασία είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία παίζεται ο αγώνας της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας.[…] Η Ουκρανία, νέος και σημαντικός χώρος στην ευρασιατική σκακιέρα, είναι γεωπολιτικός άξονας. […] Χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. […] Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας, με τον πληθυσμό των 52 εκατομμυρίων, τους σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την πρόσβαση στην Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία θα ανακτήσει αυτόματα τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος που θα ενώσει την Ευρώπη με την Ασία», αλλά για να μην συμβεί αυτό η Αμερική θα πρέπει να αποφασίσει:
1)    «Τι είδους Ευρώπη θα έπρεπε να προτιμά και επομένως να προωθεί η Αμερική;
2)    Τι είδους Ρωσία είναι προς το συμφέρον της Αμερικής και τι και πόσα μπορεί να κάνει η Αμερική γι’ αυτό;
3)    Ποιες είναι οι προοπτικές για την εμφάνιση στην Κεντρική Ευρασία νέων ‘Βαλκανίων’ και τι θα έπρεπε να κάνει η Αμερική για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους που θα προέκυπταν;
4)    Τι ρόλο θα έπρεπε να ενθαρρυνθεί να επωμισθεί η Κίνα στην Άπω Ανατολή και ποιες είναι οι συνέπειες αυτού του ρόλου, όχι μόνο για τις Ενωμένες πολιτείες , αλλά επίσης και για την Ιαπωνία;
5)    Ποιοι νέοι ευρασιατικοί συνασπισμοί είναι δυνατοί και ποιοι θα ήταν πιο επικίνδυνοι για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και τι πρέπει να γίνει για να αποκλειστούν» ;
•    Β. Πως η Δύση, ενώ δεσμεύτηκε το 1990, να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ στις πρώην χώρες μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας ‘ούτε κατά μια ίντσα’ αθέτησε την δέσμευσή της. Το 1999 το ΝΑΤΟ της Δύσης ισοπέδωσε την Σερβία με την σύμφωνη γνώμη των ‘πρόθυμων συμμάχων’ που είναι και μέλη της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Τέλος το ίδιο έκανε και με την συμφωνία του Μινσκ, 2015, για την μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και γέμισε όλες τις πρώην σοβιετικές χώρες που συνορεύουν με την Ρωσία, κι’ όχι μόνο, με στρατιωτικές βάσεις, δυνητικά και με πυρηνικά όπλα, δημιουργώντας στην Ρωσία πρόβλημα ασφάλειας των συνόρων της. Έτσι αντί ο λαγός να φοβάται την αρκούδα, οι συνθήκες που δημιούργησαν τα σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής επιδίωξαν, η αρκούδα να φοβάται τον λαγό, γεγονός που θα ανάγκαζε κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της να πάρει τα μέτρα της για την προάσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας, και
•    Γ. «Η πραγματικότητα είναι ότι κατά την διάρκεια ολόκληρου του Ψυχρού Πολέμου, η Ευρώπη ήταν ντε φάκτο αμερικανικό προτεκτοράτο. […] Μια Ευρώπη στρατιωτικά αυτοδύναμη, μια ολοκληρωμένη πολιτική και οικονομική δύναμη σαν την Αμερική, θα έφερνε τις ΕΠΑ αντιμέτωπες με μια οδυνηρή επιλογή. Είτε να απαγκιστρωθούν εντελώς από την Ευρώπη, είτε να συμμεριστούν πλήρως με αυτήν τις ευθύνες της άσκησης της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η μεν απαγκίστρωση της αμερικανικής δύναμης από την δυτική περιφέρεια της ευρασιατικής ηπείρου όμως θα ισοδυναμούσε με εγκατάλειψη της Ευρασίας. [...] Μια πολιτικά ισχυρή Ευρώπη, ικανή να συναγωνιστεί οικονομικά τις ΕΠΑ και χωρίς να εξαρτάται στρατιωτικά από αυτές θα αμφισβητούσε αναπόφευκτα την υπεροχή τους σε δυό περιοχές που είναι ζωτικές για την Αμερική από στρατηγικής άποψης, τη Μέση Ανατολή και την Λατινική Αμερική. […] Μια Ευρώπη γεμάτη αυτοπεποίθηση θα περιόριζε την παραδοσιακή κυριαρχία των ΕΠΑ στην περιοχή, αλλά και το εύρος της αμερικανικής υπεροχής κατά μεγάλο μέρος στον Ειρηνικό Ωκεανό» .
Αυτά τα λίγα, που προέρχονται από τον αρχιτέκτονα της στρατηγικής παγκοσμιοποίησης του αμερικανισμού, είναι αρκετά για να κατανοηθεί από όλους μας πως ο επίδοξος παγκόσμιος ηγεμόνας τρέμει την συνεργασία και πολύ περισσότερο τρέμει την ενότητα της Ευρώπης με την Ρωσία και την Ασία, όπως επίσης ότι και όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι τυχαία, αλλά αποτέλεσμα αυστηρών και λεπτομερών στρατηγικών προγραμμάτων κυριαρχίας από το ηγεμονικό κεφάλαιο και τους υπαλλήλους του, η επιτυχία των οποίων εξαρτάται από τον βαθμό του δικού μας αποπροσανατολισμού, που μας καθιστά αντικείμενα, κυνηγούς και φορείς κάλπικων, νόθων και ψευδών ταυτοτήτων. Ταυτοτήτων με την έννοια των ψευδαισθήσεων με τις οποίες ‘ανήκουμε’ σε θρησκείες και παραθρησκείες, σε κόμματα και φράξιες, σε ποδοσφαιρικές ομάδες και χουλιγκανικές συμμορίες, σε αρχηγούς και προστάτες κ. λπ., κ. λπ., φτάνει να μην ανήκουμε στον εαυτό μας, στο συλλογικό μας Εμείς ως έθνη και ως Ενωμένη Ευρώπη, για να γινόμαστε πνευματικοί ευνούχοι και εύκολη βορρά των πατριδοκάπηλων ηγεμόνων, των δημιουργών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Το ενδεχόμενο οι άνθρωποι, οι κοινωνίες και τα έθνη να μην καταντούν λαγοί ή λιοντάρια και αρκούδες, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, θύτες και θύματα του χαοτικού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, των πολέμων και των κλιματικών κρίσεων φαίνεται πως δεν παίζει για την καπιταλιστική και ιδιαίτερα για την αμερικανική ελίτ. Το γεγονός όμως ότι άνθρωποι και λαοί, με πρώτους και καλύτερους τους ευρωπαίους, αναγκάζονται βίαια να ζουν σε συνθήκες ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων, οι οποίες προκαλούνται από έναν και μόνο λόγο, από τον βίαιο, άδικο και ιμπεριαλιστικό διεθνή καταμερισμό της εργασίας που καταλήγει στην ακραία ανισοκατανομή των μέσων παραγωγής κατά συνέπεια και του πλούτου, που χωρίζουν την ανθρωπότητα, στο 1% που ελέγχει την παγκόσμια οικονομία και στο 99% που φυτοζωεί στις παρυφές του καπιταλιστικού συστήματος. Όμως ένας κόσμος διαιρεμένος σε Αμερικανούς και μη, καταλήγει «στην ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση στην Ευρώπη και όχι μόνο, ότι η Αμερική εγκληματεί κατ’ επανάληψη στα παγκόσμια ζητήματα που επηρεάζουν την μακροπρόθεσμη ποιότητα ζωής του ανθρώπινου γένους και τα οποία κατά συνέπεια θα έπρεπε να προκαλέσουν την θέσπιση αποδεκτών από όλους υπερεθνικών κανόνων συμπεριφοράς» , την στιγμή μάλιστα που στην θέση του «αμερικανικού πνεύματος που δείχνει σημεία κόπωσης και μαραζώνει τελματωμένο στο παρελθόν, ένα νέο ευρωπαϊκό όνειρο γεννιέται. Είναι το όνειρο που αρμόζει πολύ περισσότερο με το επόμενο στάδιο του ανθρώπινου ταξιδιού, το όνειρο που υπόσχεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα την παγκόσμια συνείδηση που αντιστοιχεί στην όλο και πιο διασυνδεόμενη και παγκοσμιοποιούμενη κοινωνία. Το όνειρο που τοποθετεί τις σχέσεις της κοινότητας πάνω από την ατομική αυτονομία, την πολιτισμική ποικιλομορφία πάνω από την αφομοίωση, την ποιότητα ζωής πάνω από την συσσώρευση πλούτου, την διατήρηση του περιβάλλοντος πάνω από την απεριόριστή αύξηση των υλικών αγαθών, τις βαθύτερες σχέσεις πάνω από τον ακατάπαυστο μόχθο, τις οικουμενικές ανθρώπινες αξίες και τα δικαιώματα της φύσης πάνω από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την παγκόσμια συνεργασία πάνω από την μονομερή άσκηση της ισχύος»  Κι όλα αυτά επειδή «το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου, […] έχουμε γίνει ο πολιτισμός του θανάτου»  και όχι της ζωής και ενός καλύτερου μέλλοντος.
Αυτόν τον πολιτισμό της βίας, της αδικίας, της πείνας και του θανάτου προσπαθεί, δια του τραμπισμού, να επιβάλλει η συμμορία των μεγιστάνων αρχαγγέλων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ως κεντρικός πυρήνας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του αμερικανισμού, μέσω της αναδιάρθρωσης των σχέσεων εξουσίας στο εσωτερικό της ηγεμονικής πυραμίδας. Πρόκειται για μια διαδικασία που αναγκαστικά θα συνοδευτεί από αλλεπάλληλους οικονομικούς πολέμους, από θερμές αναδιατάξεις συνόρων, από καταστροφές οικονομιών και χωρών και από πλήρη διάλυση των σχέσεων εργασίας και φυσικά από τον παραμερισμό της καχεκτικής αστικής δημοκρατίας για χάρη ολοκληρωτικών καθεστωτικών συμμοριών που θα ενεργούν με βάση τις εντολές της κεντρικής ηγεμονικής εξουσίας.
Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, που όλο το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό ψάχνει να βρει προστασία στις αυλές των ανερχόμενων ηγεμόνων, δεν φαίνεται αυτή την στιγμή στον ορίζοντα καμιά δύναμη ικανή να αντισταθεί και να ματαιώσει τα διαπλεκόμενα και συγκρουόμενα ηγεμονικά σχέδια. Οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, ο φυσικός γκρεμιστής του εκάστοτε παλιού και χτίστης του κάθε φορά καινούργιου τελεί ακόμα υπό την ομηρία της μεσοβέζικής κοσμοαντίληψης περί ‘θεού/αυτοκράτορα’ και των εξουσιαστικών ιδεολογιών του 19ου και του 20ου αιώνα που ψάχνουν να βρουν κάποια άγουρη και μονοδιάστατη ‘εργατική τάξη’ που θα πάρει την πολιτική εξουσία για να την παραδώσει στην ‘εξουσιαστική πρωτοπορία’, ή έστω ‘έναν Λένιν’ που θα αντικαταστήσει τον τσαρισμό, τον νεοτσαρισμό, τον ναζισμό, τον νεογερμανισμό, τον νεοηγεμονισμό,  το αμερικανισμό και τον νεοφασισμό με κάποια ‘δικτατορία του προλεταριάτου’ σε βάρος της άμεσης κοινωνικής δημοκρατίας των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού.
Η ιστορία, όπως αυτή γράφεται μέχρι σήμερα, στον 21ο αιώνα, με πρωταγωνιστές τις σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες έχει ολοκληρώσει την ωρίμανση της αντίθεσης μεταξύ καθυστερημένων καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και προχωρημένων αυτοδιεθυνόμενων παραγωγικών δυνάμεων και περιμένει από τις πολυδιάστατες δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού να ξυπνήσουν και να αναλάβουν τον ιστορικό τους ρόλο, πριν η μεγάλη επανεκκίνηση του καπιταλισμού ολοκληρώσει το μετανθρωπιστικό της όνειρο, με τίτλους ‘τέλους της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος’. Για να μην φτάσει, όμως  η ανθρωπότητα στις πύλες της καπιταλιστικής κόλασης είναι επιτέλους ανάγκη η Ευρώπη να φύγει ΤΩΡΑ από το ΝΑΤΟ και η Αμερική να φύγει από την Ευρώπη, για να ανήκει η Ευρώπη στους Ευρωπαίους, συνθήκη ικανή και αναγκαία για την θεμελίωση ενός καλύτερου ειρηνικού κόσμου, του κόσμου της κοινωνικής ισότητας .
Το ζητούμενο ήταν πάντα και συνεχίζει να παραμένει οι επιστήμες και οι τεχνολογίες να πάψουν να είναι εργαλεία υποταγής της ανθρωπότητας στο κεφάλαιο και στις εκάστοτε εξουσίες και να μετατραπούν σε δυνάμεις της απελευθέρωσης του Ανθρώπου, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά. Αλλά γι’ αυτό πρέπει να πάψουμε όλοι μας να είμαστε πρόβατα θρησκευτικών ποιμνίων και οπαδοί εξουσιαστικών ιδεολογιών και να γίνουμε Πολίτες, υποκείμενα Πολιτικής, δημιουργοί Πολιτισμού και χτίστες ελευθέρων Άμεσων Δημοκρατικών Πολιτειών σε Τοπικό, Περιφερειακό, Εθνικό και Οικουμενικό επίπεδο . Αυτός ο καλύτερος κόσμος είναι σήμερα εφικτός, υπό ένα και μοναδικό όρο, ότι για να είναι δικός μας θα τον δημιουργήσουμε εμείς και όχι οι αλλοτριωτές μας.
_____________________
https://professors-phds.com/70506-2/,