Υδρογονοενέργεια για όλους
και όχι για τα μονοπώλια
Ενεργειακή ισότητα = κοινωνική ισότητα
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
http://www.classlessdemocracy.glogspot.com,
«Ανώτερο πράγμα από την αλήθεια είναι το
θάρρος να την πεις και να την γράψεις»
Αριστομένης
Το τελευταίο διάστημα άρχισαν να μιλάνε και κάποιοι πολιτικοί και συστημικοί δημοσιογράφοι για ένα θέμα ταμπού, για το οποίο μέχρι τώρα μιλούσαν μόνο ανυπότακτοι και αντισυστημικοί επιστήμονες. Ο λόγος είναι για το υδρογόνο, ως πρώτη ύλη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Ήδη από το 1874, ο Ιούλιος Βερν έγραφε στη ‘Μυστηριώδη Νήσο’ του: «Το νερό θα διασπαστεί στα συστατικά του μέρη, αναμφίβολα με τη χρήση ηλεκτρισμού, το οποίο στη συνέχεια θα καταστεί μια ισχυρή και διαχειρίσημη δύναμη. Το νερό μια μέρα θα χρησιμοποιείται ως καύσιμο. Το υδρογόνο και το οξυγόνο που το αποτελούν, χρησιμοποιούμενα αυτόνομα ή σε συνδυασμό θα προσφέρουν μια ανεξάντλητη πηγή θερμότητας και φωτός τέτοιας έντασης που ο άνθρακας δεν είναι, σε θέση να παράγει. Το νερό θα είναι ο άνθρακας του μέλλοντος»[1]. Από τότε εκατοντάδες φυσικοί επιστήμονες και ενεργειακοί τεχνολόγοι εργάστηκαν σκληρά, σε επιστημονικά και πολιτικά αντίξοες συνθήκες μέχρι που η General Motors εισήγαγε τον όρο ‘οικονομία του υδρογόνου’, προφανώς όταν το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με την ηλεκτρόλυση του νερού και την ταυτόχρονη καύση του υδρογόνου με τις κυψέλες καύσης του υδρογόνου, μπορούσε να αχρηστέψει την οικονομία των ‘ορυκτών καυσίμων’, παράγοντας απεριόριστη, φτηνή, ασφαλή και καθαρή ενέργεια. Το γεγονός, μάλιστα, πως το υδρογόνο βρίσκεται παντού στον πλανήτη και το νερό ως ελεύθερο αγαθό μπορεί σε συνδυασμό με τις άλλες Ανεξάντλητες Πηγές Ενέργειας να παράξει, με τη βοήθεια του σύνθετου τεχνολογικού πακέτου παραγωγής υδρογονοενέργειας, σε απόλυτα αποκεντρωμένη βάση, όπου ο κάθε χρήστης, νοικοκυριό, γειτονιά, συνεταιρισμός, δήμος, κράτος, μπορούν να είναι ταυτόχρονα παραγωγοί και χρήστες της ενέργειας που χρειάζονται χωρίς να είναι ενεργειακά εξαρτημένοι από κανέναν και κανένα μονοπώλιο. Αυτή η νέα ενεργειακή πραγματικότητα αλλάζει την αρχιτεκτονική της συγκρότησης των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά, επειδή καταργεί το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα, τον ενεργειακό ιμπεριαλισμό και την με αυτό συνυφασμένη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Αυτή η εξέλιξη, που ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, σημαίνει ότι η εποχή των ορυκτών καυσίμων αγγίζει το τέλος της, τόσο γιατί η καμπύλη των γνωστών αποθεμάτων τους άρχισε να κατηφορίζει, όσο και γιατί οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, δηλαδή οι σύγχρονες κοινωνίες, αρνούνται να δεχτούν την ανεξέλεγκτη αύξηση του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και τις ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες του περιβάλλοντος, εξαιτίας της μεγάλης ρύπανσης που προκαλείται από τα ορυκτά καύσιμα, γεγονός που τις αναγκάζει να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές και μορφές ενέργειας για την αντιμετώπιση της παρακμής με προοπτική έναν καλύτερο κόσμο[2], έναν κόσμο της ενεργειακής ισότητας, προϋπόθεση της κοινωνικής ισότητας.
Όπως όμως είναι γνωστό η αξιοποίηση των ορυκτών καυσίμων, που καταλήγουν σε ένα συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα, ταυτίζεται με την γέννηση, την ολιγαρχική αρχιτεκτονική δομή και την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, γεγονός που σημαίνει ότι το τέλος των ορυκτών καυσίμων φέρνει μαζί του και το τέλος του καπιταλισμού. Μπροστά σε αυτή την εκδοχή ο καπιταλισμός αναζητά τρόπους ακύρωσης αυτής της νέας ενεργειακής πραγματικότητας και γι’ αυτό επιχειρεί να ακυρώσει την δυνατότητα των καταναλωτών/χρηστών ηλεκτρικής ενέργειας να παράγουν την δική τους ενέργεια[3]. Πρόκειται για ένα σχετικά απλό όσο και πολύ φτηνό, σε συνθήκες μαζικής εφαρμογής, τεχνολογικό πακέτο, ανάλογο της εγκατάστασης καλοριφέρ, ή αυτόνομης θέρμανσης με φυσικό αέριο, που συνδυάζει ένα ηλιακό πάνελ ή και μια μικρή ανεμογεννήτρια στην σκεπή του σπιτιού για την παραγωγή φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας με την οποία γίνεται ηλεκτρόλυση του νερού η οποία απελευθερώνει το υδρογόνο, το οποίο καιόμενο στην κυψέλη καύσης υδρογόνου παράγει ηλεκτρική ενέργεια, θερμότητα και καθαρό νερό και απελευθερώνει οριστικά τον καταναλωτή ενέργειας από κάποιο μονοπωλιακό συγκεντρωτικό δίκτυο πανάκριβης ηλεκτρικής ενέργειας και του επιτρέπει να μετατρέψει την έρημη και άγονη γη σε παράδεισο. Η ενεργειακή απελευθέρωση των νοικοκυριών, των παραγωγών και των κοινωνιών ανοίγει τον δρόμο και για την κοινωνική απελευθέρωση των ανθρώπων και την ενεργειακή απελευθέρωση των κοινωνιών από τα ενεργειακά μονοπώλια. Αυτή την νέα ενεργειακή πραγματικότητα το κεφάλαιο επιχειρεί να την ακυρώσει και για να το επιτύχει αυτό, επιστρατεύει τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ο οποίος με τον αυθαίρετο χαρακτηρισμό του νερού από ελεύθερο αγαθό σε ‘εμπόρευμα’ και την θέσπιση νόμων που δεσμεύουν τις χρήσεις του νερού με στόχο να εμποδίσουν τους καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας να παράγουν οι ίδιοι την ηλεκτρική ενέργεια που χρειάζονται με σχεδόν μηδενικό κόστος. Από την άλλη μεριά σπεύδει το κεφάλαιο με τις απαραίτητες ‘άδειες ευρεσιτεχνίας’ αφενός μεν για να κατοχυρώσει για λογαριασμό του την χρήση του νερού για παραγωγή υδρογονοενέργειας και αφετέρου δε να αποκλείσει στο κάθε νοικοκυριό το δικαίωμα και την δυνατότητα να παράγει την δική του υδρογονοενέργεια από το νερό της δικής του παροχής[4], θεσπίζοντας μάλιστα για τους παραβάτες ποινές της τάξης των 60.000 Ευρώ.
Όλα αυτά η Ευρωπαϊκή Ένωση, υποταγμένη στους σχεδιασμούς της ηγεμονικής στρατηγικής των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, τα συμπεριέλαβε στην Οδηγία 2000/60/ΕΚ/23.10.2000, η οποία είναι υποχρεωτική για όλα τα κράτη/μέλη της. Στην Ελλάδα αυτή η οδηγία της Ε.Ε. επικυρώθηκε με τον δρακόντειο Νόμο 3199/2003, ΦΕΚ Α΄280/9.12.2003, ο οποίος για τον έλεγχο των υδάτων συγκροτεί υπηρεσίες και μηχανισμούς ελέγχου που αρθρώνονται από κεντρικό, περιφερειακό, νομαρχιακό δημοτικό και τοπικό επίπεδο για να εμποδίσουν άτομα, δήμους και τις τοπικές κοινωνίες να παράγουν την δική τους άφθονη, φτηνή και καθαρή ενέργεια που θα τους εξασφαλίσει ενεργειακή ανεξαρτησία, δηλαδή ανεξαρτησία από την κεντρική εξουσία που λειτουργείς ως ατζέντης των ενεργειακών νονοπωλίων. Με αυτά τα νομοθετήματα το κεφάλαιο αποξενώνει τα νοικοκυριά και τις κοινωνίες από το δικαίωμα και την δυνατότητα να παράγουν ελεύθερα όση ενέργεια χρειάζονται και μεταφέρει το δικαίωμα στον εαυτό του να παράγει υδρογονοενέργεια το ίδιο την οποία θα πουλά στους καταναλωτές με ένα συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που θα ελέγχει την ροή της ενέργειας, κατά συνέπεια την πορεία της οικονομίας και τον έλεγχο της κοινωνίας.
Η προσπάθεια συγκρότησης ενός ασφαλούς συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος που θα ελέγχεται από τον σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου προσανατολίζεται προς την σύντηξη μορίου του υδρογόνου για την παραγωγή μεγάλων όγκων ενέργειας, εγχείρημα που απαιτεί τεράστιες επενδύσεις, τις οποίες μόνο το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί να διαθέσει, αφήνοντας έξω από την παραγωγή και διανομή υδρογονοενέργειας, τις κοινωνίες, με αποτέλεσμα την ενεργειακή υποταγή τους, η οποία καταλήγει σε μήτρα όλων των εξαρτήσεων και υποδουλώσεων των κοινωνιών και των μελών τους.
Αυτή την περίοδο η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη/μέλη της βρίσκονται σε συζητήσεις και αναζητήσεις για την αντιμετώπιση του ενεργειακού προβλήματος, προκειμένου να απεξαρτηθούν τόσο από την ρωσική όσο και από την αμερικανική ενεργειακή εξάρτηση. Αντί όμως η Ε.Ε να απαντήσει, στην γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, Κίνας και τη Ρωσίας για την παγκόσμια ηγεμονία, με μια δική της ανεξάρτητη ενεργειακή επιλογή με βάση το υδρογόνο, που θα την έθετε και πάλι στην πρωτοπορία των παγκόσμιων εξελίξεων και θα την καθιστούσε εγγυητή της προόδου και της παγκόσμιας ειρήνης ακολουθεί δουλικά τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής. Αυτή η καταστροφική πολιτική των οργάνων της Ε. Ε δεν επιτρέπει ούτε σε αυτήν, αλλά ούτε και στα επιμέρους μέλη της να στραφούν προς την πλήρη ανάπτυξη της υδρογονοενέργειας σε ένα σύστημα απόλυτης ενεργειακής αποκέντρωσης που θα απελευθέρωνε τις κοινωνίες και θα τους επέτρεπε να ανοίξουν δρόμους ενεργειακής ισότητας, της μοναδικής συνθήκης για την αμεσοδημοκρατική συγκρότησή τους στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού[5].
Αυτό όμως που δεν μπορούν να κάνουν οι δουλικά υποταγμένες, στο κεφάλαιο και ιδιαίτερα στον αμερικανισμό,[6] ηγεσίες της Ε.Ε. και των κρατών/μελών της, οφείλουν και μπορούν να το κάνουν οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, μετακινούμενες, ως μια ενιαία, σύγχρονη και πολυδιάστατη πνευματική και πολιτική οντότητα με χαρακτηριστικά του 21ου αιώνα, από τη θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας, που θα θεμελιώσει έναν καλύτερο κόσμο και τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας.
Οι γενιές που προηγήθηκαν, αγωνίστηκαν για να σπρώξουν τα πράγματα προς τα μπροστά, δημιουργώντας τις πνευματικές και τις υλικές προϋποθέσεις για το ξερίζωμα της αιτίας των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων[7], των άγονων ανταγωνισμών, της πείνας, της αδικίας και των απάνθρωπων και καταστροφικών πολέμων, για την κατάκτηση της κοινωνικής ισότητας. Σήμερα με την υδρογονοενέργεια, την ψηφιακή τεχνολογία, την ηλεκτρονική επικοινωνία, την τρισδιάστατη εκτύπωση, το ελεύθερο λογισμικό, το διαδίκτυο, την τεχνολογία drone και πολλές άλλες καθημερινές απελευθερωτικές πνευματικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, η κοινωνική απελευθέρωση του ανθρώπου και ο εξανθρωπισμός των κοινωνιών είναι, για τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, περισσότερο από ποτέ εφικτοί στόχοι[8], φτάνει να συνειδητοποιήσουν, πως αντί να κινούν την παγκόσμια οικονομία για λογαριασμό του 1%, μπορούν και πρέπει να την κινήσουν για τον εαυτό τους, για το 99% του πληθυσμού της ανθρωπότητας.
_______________________
https://classlessdemocracy.blogspot.com/2023/02/16.html,
[1] Vern Jules, The Mysterious Island, W. H. G. Kingston, N. York, 1959, αναφέρεται στο: Rifkin Jeremy, Η οικονομία του Υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003, σελ.296-297.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Σκέψεις για μια οικονομία της κοινωνικής ισότητας και της ελευθερίας, στον συλλογικό τόμο: Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, (Επιμέλεια και πρόλογος Κώστας Λάμπος), ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020, σελ. 247-316.
[3] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ.189 κ. επ.
[4] Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη’ του 21ου αιώνα, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,
[5] Βλέπε, Lampos Kostas, Social in/Equality and Classless Humanism, ONTIME BOOKS, London 2020, σελ. 183 κ. επ.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[7] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισοτήτων, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ 2017, σελ. 31 κ. επ.
[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό. ΝΗΣΔΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
