ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΤΑΞΙΚΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ*

http://www.classlessdemocracy. blogspot.com,

 

 

2024: ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΧΤΙΣΤΑΔΕΣ

 

Πόσες πιθανότητες έχουν οι χιλιάδες ευχές και οι προσευχές

Των χιλιάδων παιδιών και των γονιών της Γάζας να γλυτώσουν

Από τις βόμβες του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ με σημαία Αμερικής;

Καμία λέει η ιστορία και οι στατιστικές του καταστροφικού πολέμου.

 

Πόσες πιθανότητες έχει μια ευχή και μια παράκληση στον Δία, στον Γιαχβέ, στον ΄θεό’,

στον Αλλάχ, ή στην ‘Παναγιά’, να γιατρευτούν πάσχοντες από καρκίνο, που προκάλεσαν

ουσίες καρκινογόνες πολυδιαφημισμένων νοθευμένων τροφίμων μεγάλων μονοπωλίων;

Καμία λέει η Λογική μας. Γι’ αυτό οι άρρωστοι δεν πάνε στον παπά. Πάνε στον γιατρό.

 

Πόσες πιθανότητες έχουν οι κούφιες ευχές της ανθρωπότητας ολόκληρης

Να σταματήσουν οι πόλεμοι για το πετρέλαιο και την ενέργεια,

Για την παγκόσμια ηγεμονία και τις λεηλασίες με τις τόσες γενοκτονίες;

Μήπως όσες και οι λιτανείες των χρυσοποίκιλτων Δεσποτάδων;

 

Άκου φιλαράκο, θαύματα κάνει μόνο η δική μας η επιστήμη κι’ όχι εκείνη του πολέμου,

Που είναι δημιούργημα του μυαλού μας και του αγώνα μας για τη λευτεριά

Μήπως είναι η ώρα να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και όλοι μαζί να

Οργανώσουμε τους αγώνες μας για κοινωνική ισότητα και την ανόθευτη την ανθρωπιά;

 

Λέμε, μήπως είναι η ώρα, στον εαυτό μας, στο Εμείς, να πιστέψουμε,

κι’ ‘όχι της όποιας εξουσίας τα παραμύθια και τα φοβογόνα σκιάχτρα να προσκυνούμε,

Τους ψεύτες, τους κλέφτες, τους βιαστές και τους χαλαστές να διώξουμε,

Ώστε η επιστήμη, η εργασία και ο πολιτισμός του νέου κόσμου οι χτιστάδες να γενούνε;

_________________________________________

 

*Η λογοκρισία του διαδικτύου και της GOOGLE, μπλόκαραν τον ιστοχώρο μας με την εκφοβιστική ένδειξη

«Προειδοποίηση περί ευαίσθητου περιεχομένου» για το άρθρο:

Ελληνική εξωτερική πολιτική, χωρίς τους Έλληνες, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό;

ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ, δεν θα συμβεί τίποτα. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΤΕ

____________________________________________

 

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου

για την Άμεση Δημοκρατία και τον Αταξικό Ουμανισμό

Δρ Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΦΗΒΕΙΑ 

ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

(Αναφορά στο νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου:

Κοινωνική αν-Ισότητα και Αταξικός Ουμανισμός)

 Φώτης Καγγελάρης*

 

 

«Ένοχος είναι αυτός που κάνει πίσω στην επιθυμία του»

Lacan

 

Έχω γράψει και άλλοτε για τον Κώστα Λάμπο, όταν σχολίασα το περίφημο βιβλίο του για την ιδιοκτησία.

Το παρόν φαίνεται να είναι ο δεύτερος πυλώνας της ιδεολογίας του σχηματίζοντας με το προηγούμενο μια ουμανιστική αψίδα για να περάσει η ιστορία και η προοπτική του ανθρώπου.

Μας δίνει, έτσι, τον μίτο για την ερμηνεία του φαινομένου της κοινωνικής αν-Ισότητας και ταυτόχρονα της υπέρβασής του σε αυτό που αποκαλεί Αταξικό Ουμανισμό.

Ο Κώστας Λάμπος παρότι κάνει πολιτική φιλοσοφία, ο υπότιτλος του βιβλίου είναι «Δοκίμιο πολιτικής φιλοσοφίας της Πράξης», και ολόκληρος είναι μια ανήμερη πολιτική σκέψη, κατά βάση κάνει φιλοσοφία της ύπαρξης, συγκροτεί μια μαρξική υπαρξιακή φιλοσοφία. Ουσιαστικά, μιλάει για την επιθυμία και πως πραγματοποιείται πολιτικά-κοινωνικά. Ο πολιτικός του λόγος είναι ένας λόγος  περί επιθυμίας. Θα λέγαμε ότι μετά  τον Descartes, τον Spinoza, τον Marx, τον Freud, τον Lacan, ως ένας μεγάλος θεωρητικός ο Κώστας Λάμπος έρχεται να μας μιλήσει, πολιτικά, για την επιθυμία. Αλλά όχι για μια επιθυμία πεπερασμένη όπως είναι η ατομική αλλά για εκείνη την επιθυμία που θα συνεχίζεται πέραν του χρόνου, που θα καταυγάζει την προοπτική του αιώνα όπως, επί του παρόντος, καταυγάζει το τεχνητό σκοτάδι της ζωής μας. Εκείνη την επιθυμία όπου τα υποκείμενα της ιστορίας συγκροτούν το Εμείς. Όπου η αίσθηση της ματαιότητας δίνει την θέση της στο νόημα. Έλλειψη νοήματος ίσον έλλειψη αγάπης προς εαυτόν. Η αγάπη προς εαυτόν δεν βρίσκει αντιστοιχία σε έναν κόσμο άνευ αγάπης. Το νεοσύνθημα «καλύτερα πετυχημένος παρά ερωτευμένος» τα λέει όλα.

Ζω δεν μπορεί να σημαίνει άλλο παρά επιθυμώ. Αλλά, ως προς τι; Σ’ αυτό που θα έκανε τον άνθρωπο να δει ολόκληρη την εικόνα του εαυτού του μέσα στον καθρέφτη της ταξικής συνείδησής του, μέσα στον καθρέφτη μιας αταξικής κοινωνίας. Όπου το εγώ σχηματίζεται μέσα στον καθρέφτη του Εμείς. Η συνείδηση του σύμπαντος αντιβαίνει στην ατομική συνείδηση.

Είναι η επιθυμία, λοιπόν, που κινεί το σύμπαν και εδώ θυμάμαι τον συλλογισμό του Lacan ότι ένοχος είναι αυτός που κάνει πίσω στην επιθυμία του: Αυτός που αφήνεται να χειραγωγηθεί ως προς την πορεία του κόσμου.

Θα διαφωνήσω, ωστόσο, με την πολεμική του βιβλίου στον Heidegger και την φαινομενολογία. Τί άλλο είναι το «η ζωή μια συστημένη επιστολή προς τον θάνατο» παρά του «πράξε» όπως γράφεις και συ , φίλε Κώστα, στον υπότιτλο του βιβλίου σου; Θα έγραφες εάν δεν υπήρχε το τελικό σημείο του θανάτου;

Ως προς το ύφος της γραφής, αρκετά κεφάλαια θυμίζουν γραφές του  πρωτόγονου υλισμού, διαθέτουν ένα αγνό παιδικό ενθουσιασμό.

Ωστόσο, το σύνολο της γραφής θυμίζει εγκυκλοπαίδεια, με επιμέλεια από ένα αφοσιωμένο ταμένο δάσκαλο, αλλά επίσης από έναν σύγχρονο σοφό διανοούμενο.

Γι’ αυτό και κατά στιγμές, προτιμώ τη γραφή του Κώστα Λάμπου από τη γραφή του Marx, γιατί στον Marx (προτεστάντης) έλειπε από τη γραφή του το πάθος.

Ο Κώστας Λάμπος ως νέος Λούθηρος τοιχοκολλά στην εκκλησία της ταξικής επανάστασης το κείμενο του και ως νέος Marx μας προσφέρει τα «Χειρόγραφα του 2024». Τοιχοκολλά τα κείμενά του στη συνείδησή μας, στο αδιέξοδό μας, και μας δείχνει τον τρόπο και τον δρόμο για να ακούσουμε τα λόγια του Marx: «Η ρίζα του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».

Κάτι ακόμα. Θα πρέπει  να επαναπροσδιορίσουμε την εικόνα του πλούτου, να παρατηρήσουμε ότι το κεφάλαιο, η ταξικότητα του και η τοξικότητα του είναι πια σημείο στον υπολογιστή, άυλο, παραμένοντας ωστόσο φετίχ, όπως το ήθελε ο Marx. Και ως σημείο σε μια μετανεωτερική συνθήκη είναι σκληρότερο, ανάλγητο παρότι φροντίζει ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να πάρει μια αύξηση που θα του δώσει τη δυνατότητα για να αγοράσει ένα κουλούρι.

Χρειαζόμαστε πια σημειολόγους-γλωσσολόγους για να ερμηνεύσουμε τις συντεταγμένες του κεφαλαίου πριν τις επιπτώσεις του, έτσι όπως, ως σημείο, αόρατο και άυλο κυβερνάει τον κόσμο: Ένα σημαίνον άνευ σημαινόμενου που προτείνει ως μοντέλο ζωής τον παραλογισμό, την φτηνή υπεραπόλαυση, την ενοχή εάν το υποκείμενο δεν καταναλώνει, την σαδιστική εντολή να μην μπορείς να μην είσαι καλά- όταν σου υπαγορεύει την εντολή της αλλοτρίωσης το βράδυ από την τηλεόραση. Την εντολή του πως, του ερωτεύεσθαι και του πως του θνήσκειν. Την ζωή ως one night stand.

Και εδώ είναι που προκύπτει και το μεγάλο ερώτημα: εάν η ανθρωπότητα έχει πειστεί και κόπτεται πια γι’ αυτό το μοντέλο ζωής, όπου το ίδιο το Εγώ και το σώμα του υποκειμένου λειτουργεί ως πολιτική και κοινωνική φυλακή του, και μάλιστα με την συγκατάθεση του, από που περιμένουμε πια τη ρήξη και την αλλαγή; Μήπως, δεν είμαστε ουτοπικοί, με την έννοια του ουμανισμού, αλλά απλώς ανεδαφικοί; Μήπως περιμένουμε πια από το τυχαίο και το απροσδόκητο; Μήπως η επιθυμία δεν είναι πια συστατικό της λογικής αλλά της τρέλας και του ψυχιατρείου, όπως έλεγε ο Deleuze; Περιμένουμε πια μια σπίθα «παλαβομάρας»;

Ωστόσο, τα ποτάμια θα συναντηθούν, φίλε Κώστα. Οι σπασμοί του συστήματος (οι πόλεμοι, η Γάζα, το μοίρασμα της θάλασσας) το βεβαιώνουν, γίνονται αντίσκιο στο βλέμμα μας για να διακρίνουμε την θάλασσα. Τα ποτάμια της εργασίας, της τέχνης, του πολιτισμού, όπως επίμονα γράφεις, συναντώνται για εκείνη τη νύχτα όπου κανένα σύννεφο δεν θα σκιάζει την πανσέληνο των ονείρων μας και καμμιά καταιγίδα τον ήλιο της ανατολής.

Και συ μπροστά, σείοντας, όπως σου έγραφα σ’ ένα προηγούμενο κείμενο, στο αριστερό σου χέρι, το κόκκινο διαβατήριο της ιδεολογίας σου, το ανήκειν στο κόμμα και στο όραμα  της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Ο Κώστας Λάμπος είναι ένας από τους μεγάλους ουμανιστές και ίσως ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς. Είμαι βέβαιος ότι ήταν μεταξύ εκείνων των νέων, όταν φώναζαν, εκείνη την εποχή, «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», εξάλλου παραμένει νέος, αλλά και μεταξύ εκείνων που φώναζαν στον Μάη του ΄68: «Ας είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο».

Ο Κώστας Λάμπος μας λέει, λοιπόν, ότι ο κόσμος δεν είναι αυτός. Ο κόσμος είναι αυτός που μπορούμε να ονειρευτούμε όπως έλεγε σε ένα από τα email που μου είχε στείλει :«Όσο για την επανάσταση, εμείς οι ουμανιστές δεν την αντιλαμβανόμαστε ως υπόθεση παρεών, ομάδων και λοιπών συσπειρώσεων εξουσιομανών, συστημικών αριστερών λύκων αλλά ως έρωτα συνεργαζόμενων και αλληλέγγυων συλλογικοτήτων. Θα περιμένουμε πολύ, ε; Ναι. Αλλά ερχόμαστε από πολύ μακριά και πάμε να συναντήσουμε τους εαυτούς μας στο μέλλον που δημιουργούμε».

Μήπως να καρφιτσώσουμε αυτή τη φράση στο πέτο μας, εκεί που δεν υπάρχει πια το κόκκινο γαρύφαλλο;

 

Ελληνική εξωτερική πολιτική, χωρίς τους

Έλληνες, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό;

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

 

Λεπτό, σημαντικό και δύσκολο θέμα η εξωτερική πολιτική. Κρίσιμο θέμα όταν ασκείται με βάση τα εθνικά συμφέροντα και με γνώση και επίγνωση. Όταν όμως ασκείται με βαθιές υποκλίσεις, υποκριτική αισιοδοξία και καθ’ υπαγόρευση και με βάση ξένα συμφέροντα και μάλιστα αυτά του Ηγεμόνα και των χρήσιμων ηλιθίων του, τότε καταντάει κοροϊδία σε εξευτελιστικό βαθμό. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δίνει το δικαίωμα στον ορκισμένο εχθρό σου να σε αποκαλεί ‘φίλο’ του ακόμη και ‘αδερφό’ του, κι’ εσύ να χασκογελάς και τάχα να  χαίρεσαι, ενώ ξέρεις πως ότι κάνει, το κάνει βάσει μακροχρόνιου σχεδίου, με σκοπό να έρθει κάποια νύχτα να λεηλατήσει τον τόπο σου, να αφανίσει την πατρίδα σου και να σε σφάξει.

Αλήθεια γιατί χαίρεται η κυβέρνηση και η λούμπεν ελίτ της Ελλάδας με τα καμώματα του Ερντογάν;

Μήπως, ο Ερντογάν, πήρε πίσω το casus belli?

Μήπως πήρε πίσω τα στρατεύματα κατοχής από την μαρτυρική Κύπρο;

Μήπως έπαψε να θεωρεί πως μοιραζόμαστε το Αιγαίο Αρχιπέλαγος;

Μήπως έπαψε να εντάσσει στην ιμπεριαλιστική πολιτική του την Δυτική Θράκη;

Μήπως έπαψε να διεκδικεί το Ελληνικό νησιώτικο και θαλάσσιο τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου;

Μήπως έπαψε να υπονομεύει την Ελλάδα στα Βαλκάνια και να διεκδικεί για την Τουρκία ρόλο Γκαουλάϊτερ στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που συνδέεται με καινούργιες και πολύ χειρότερες περιπέτειες για την Ελλάδα και τον  Ελληνισμό;

Τίποτα από όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμα,  δεν έκανε ο Ερντογάν ως εκφραστής του βάρβαρου τούρκικου επεκτατισμού.

Τότε γιατί η κυβέρνηση και η λούμπεν Ελίτ της Ελλάδας χαίρονται και προσπαθούν να κοιμίσουν τον Ελληνικό Λαό και τον Ελληνισμό;

Μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση:

Έπαψε να σέρνεται, ως χρήσιμος ηλίθιος, πίσω από τις ιμπεριαλιστικές επιλογές των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής και να συμμετέχει σε σφαγές και γενοκτονίες;

Απέκτησε ταυτότητα και ανεξάρτητη οντότητα και αποφάσισε, ως ιστορικά η μεγαλύτερη (ενωμένη ‘εν τοις πράγμασι’ και επί της ουσίας) οικονομική, πνευματική, πολιτισμική και, σε σχέση με άλλες δυνάμεις, ηθική δύναμη, να αρνείται τους ηγεμονισμούς και

Διαχώρισε την θέση της από την παρακμασμένη Δύση και την δεσποτική Ανατολή και δείχνει προς έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ανισότητες, καταστροφές και πολέμους;

Μήπως τα κορυφαία όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Επιτροπή και το Συμβούλιο, ζήτησαν από την Τουρκία να άρει το casus belli, επειδή τα σύνορα της Ελλάδας, που είναι κράτος/μέλος της είναι και σύνορα της ΕΕ, οπότε αυτό απευθύνεται στο σύνολο των κρατών/μελών της ΕΕ;

Μήπως τα κορυφαία όργανα της ΕΕ απαίτησαν την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο που και αυτή είναι κράτος/μέλος της ΕΕ;

Μήπως ο μεγάλος ηγεμόνας της Δύσης που για να εξοντώσει τους αντιπάλους του, της Ανατολής, για την παγκόσμια ηγεμονία, εγγυήθηκε στην Ελλάδα πως δεν θα επιτρέψει στην Τουρκία να απειλεί την σύμμαχό της, στο ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ, Ελλάδα;

Τίποτα από όλα αυτά και πολλά άλλα δεν έγινε.

Έγινε όμως κάτι άλλο , που ως τέτοιο που φαίνεται μοιάζει με κωμωδία, όταν όμως στεριώσει ως δοτή και ελεγχόμενη από τους δημιουργούς της εξουσία, θα προκαλέσει και θα ανεχθεί νέες τραγωδίες για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, κι’ αυτό έχει να κάνει με την καθόλου τυχαία αποσύνθεση των πολιτικών και κομματικών οντοτήτων της χώρας, με στόχο την πολτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας που θα την καταστήσει εντελώς ανίκανη να αντιδράσει στους ακρωτηριασμούς της Ελλάδας που προφανέστατα δρομολογούνται. Όσοι δεν μπορούν να δουν πίσω από την πολιτική φαιδρότητα τους σκηνοθέτες, τους θλιβερούς βοηθούς και συνεργάτες τους και τα σχέδιά τους είναι καταδικασμένοι να τα ζήσουν σε όλη τους την αγριότητα.

Και επειδή το κεφάλαιο δεν φέρνει πρόοδο, αλλά καταστροφή και εξαθλίωση των πολλών και δεν συμβάλλει στην κοινωνική ισότητα, όπως αφελώς, ή με κυνισμό διακηρύσσουν τυχάρπαστοι και ουρανοκατέβατοι κλόουν/μεσσίες, αλλά και επειδή οι φωτισμένες ‘επαναστατικές’ και τάχα ‘αριστερές’, αλλά εξουσιαστικές πρωτοπορίες έκαναν, ως επισφράγισμα της ιστορικής τους αποτυχίας, χαρακίρι, εμείς, ‘ο λαός τους’, ξεμείναμε από σωτήρες. Γι’ αυτό καλό είναι οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού της Ελλάδας, να αυτονομηθούν πνευματικά, πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά από όλα τα πολιτικά και κομματικά μαγαζιά του κεφαλαίου, αγοραίου ή/και κρατικού και να αναλάβουν άμεσα οι ίδιες τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, με γνώμονα και οδηγητή αντιλήψεις σύγχρονες, απαλλαγμένες από τις ιδεολογίες του 19^ου και του 20^ου αιώνα και αντάξιες των αναγκών και των δυνατοτήτων του 21^ου αιώνα.

Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα χρεοκόπησε και αποτελεί κίνδυνο για τον άνθρωπο, για τις κοινωνίες του, για το περιβάλλον και για το μέλλον. Οι εξελίξεις των επιστημών και της τεχνολογίας, υπό τον έλεγχο της κοινωνίας βεβαίως, μπορούν να κάνουν πραγματικότητα το όραμα του Αριστοτέλη, σύμφωνα με τον οποίο, ‘όταν οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας θα μπορούν να δημιουργούν μόνες τους όσα χρειάζεται ο άνθρωπος και η κοινωνία, τότε δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι’. Βρισκόμαστε σε αυτήν την φάση ως άνθρωποι, κοινωνίες και ανθρωπότητα. Αν δεν βιαστούμε όμως θα πέσουμε στον ψηφιακό μεσαίωνα που ετοιμάζει ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου με την ‘Μεγάλη επανεκκίνηση’ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τον ‘Μετανθρωπισμό’ των νοσηρών εγκεφάλων, που νομίζουν πως θα σωθούν, είτε με πολιτικές νεομαλθουσιανισμού εξοντώνοντας τα 15/16 της ανθρωπότητας, είτε μετακομίζοντας στον Άρη, ή κάπου αλλού στο διάστημα.

Η αστική δημοκρατία αδυνατεί πια να υπηρετήσει το ίδιο το κεφάλαιο και γι’ αυτό το κεφάλαιο την αρνείται για λογαριασμό ανοιχτά αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης που θα αντιστοιχούν στην συγκρουσιακή σχέση μεταξύ του 1% που λυμαίνεται τον πλανήτη και κυβερνάει την ανθρωπότητα και το 99% που λιμοκτονεί στο περιθώριο, παρά το γεγονός πως αυτό δημιουργεί τον πλούτο και τον πολιτισμό.

Ο άνθρωπος από τότε που κατέβηκε από τα δέντρα και βγήκε από τις σπηλιές πορεύεται και αγωνίζεται διαχρονικά με το όραμα της κοινωνικής ισότητας. Τώρα, αυτό το όραμα μπορεί να γίνει πραγματικότητα για ολόκληρη την ανθρωπότητα, στην μορφή της άμεσης/αταξικής δημοκρατίας, φτάνει να απογαλακτιστούμε από εκείνες τις δυνάμεις και τους μύθους, που μας προορίζουν για ψηφιακά πειραγμένους μισθωτούς δούλους, για προγραμματισμένους στρατιώτες και μισθοφόρους, για ανόητους βουλιμικούς και αχόρταγους καταναλωτές και για χαζοχαρούμενους κλακαδόρους οπαδούς των εκάστοτε σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων.

Μέσα σε αυτήν την συγκυρία η Ελλάδα κινδυνεύει. Και κινδυνεύει όχι τόσο από άσπονδους φίλους και ορκισμένους εχθρούς, όσο από την αφέλειά μας που μας κάνει πάντα ευκολόπιστους και πάντα προδομένους. Η καμπάνα χτυπάει τώρα πιο δυνατά από ποτέ για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.