Ανατομία του αντικειμένου της

COP26  διάσκεψης της Γλασκώβης[1]

Γράφει ο Κώστας Λάμπος[2]

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

 

 

 

«Η κλιματική κρίση του 21ου αιώνα έχει προκληθεί σε μεγάλο βαθμό από μόλις 90 εταιρείες, οι οποίες μεταξύ τους παρήγαγαν σχεδόν τα δύο τρίτα των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου που παράγονται από την αυγή της βιομηχανικής εποχής. […] Οι μισές από τις εκτιμώμενες εκπομπές παρήχθησαν μόλις τα τελευταία 25 χρόνια, πολύ πέρα από την ημερομηνία που οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες συνειδητοποίησαν ότι οι αυξανόμενες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από την καύση άνθρακα και πετρελαίου προκαλούσαν επικίνδυνη κλιματική αλλαγή»,

Goldenberg Suzanne, Chevron, Exxon and BP among 90 companies most responsible

for climate change since dawn of industrial age, www.theguardian.com,

 

«Κάθε χρόνο, οι πέντε μεγαλύτερες δημόσιες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο ξοδεύουν περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια σε λόμπι με σκοπό τον έλεγχο, την καθυστέρηση ή τον αποκλεισμό της δεσμευτικής πολιτικής που βασίζεται στο κλίμα. Αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα στις κυβερνήσεις που επιδιώκουν να εφαρμόσουν πολιτικές στον απόηχο της Συμφωνίας του Παρισιού, οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη των στόχων για την κλιματική αλλαγή».

McCarthy Niall, Oil And Gas Giants Spend Millions Lobbying

To Block Climate Change Policies, www.forbes.com,

 

Το πρόβλημα της κλιματικής κρίσης είναι παγκόσμιο. Στοιχειοθετείται από το γεγονός ότι τα ορυκτά καύσιμα,, περιορισμένα σε ποσότητα και διασπορά, προκαλούν ενεργειακή πενία και ενεργειακή, κατά συνέπεια και οικονομική, ανισότητα και γι’ αυτό οδηγούν σε πολέμους για τον έλεγχό τους, ενώ ταυτόχρονα ρυπαίνουν και καταστρέφουν τη Βιόσφαιρα. Αυτή η πραγματικότητα είναι η μεγάλη εικόνα. Όμως οι ‘ηγέτες’ και οι περισσότεροι από όσους παίρνουν μέρος στην 26 διάσκεψη της Γλασκώβης για την λεγόμενη ‘κλιματική αλλαγή’, που στην πραγματικότητα είναι κρίση και καταστροφή, βλέπουν, για πολλούς και διάφορους λόγους, μόνο τη δική τους μικρή εικόνα και μάλιστα σε προοπτική να εξαφανίσει ο ένας την εικόνα των άλλων, των ανταγωνιστών και εχθρών του.

Σύνοδοι για την κλιματική κρίση πραγματοποιούνται από το 1995 με άπειρες ευχές, αφορισμούς και δεσμεύσεις χωρίς έλεγχο, ρήτρες και αποτέλεσμα. Το 2015, υπογράφηκε η Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα. Τότε οι περίπου 200 χώρες που είχαν δεσμευτεί να υποβάλουν εθνικά σχέδια για τη μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ανόδου της παγκόσμιας θερμοκρασίας σε επίπεδα κάτω των 2 βαθμών Κελσίου, πουλώντας οι φτωχές χώρες στις πλούσιες τα δικά τους θεωρητικά δικαιώματα ρύπανσης στις πλούσιες χώρες για να ρυπάνουν περισσότερο από όσο δικαιούνταν.

Στο μεταξύ οι ΗΠΑ αποχωρούν από τη συνθήκη του Παρισιού με το επιχείρημα του Τραμπ ότι όλα αυτά περί κλιματικής κρίσης ήταν ψεύδη και αντεπιστημονικές θεωρίες. Σε αυτά τα πέντε χρόνια η έκκληση ρύπων του θερμοκηπίου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και η θερμοκρασία ανέβηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, με αποτέλεσμα τις μεγάλες κλιματικές ανατροπές με πρωτοφανείς καύσωνες και πλημύρες, με απώλειες χιλιάδων ανθρώπινων ζωών και ανυπολόγιστες ζημιές σε υποδομές και σε δασικό και ζωικό κεφάλαιο. Κι’ όμως η έλλειψη προόδου όπως αυτή αποφασίστηκε τη συμφωνία του Παρισιού το 2015 αντιμετωπίζεται με κυνισμό αφού οι εκπομπές CΟ2 και οι ρύποι του θερμοκηπίου αυξάνονται αντί να μειώνονται, σε σχέση με την περίοδο το 2019, πριν από την πανδημία. Η πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ διαπιστώνει ότι «Oι δεσμεύσεις του Παρισιού δεν τηρήθηκαν. Βρισκόμαστε σε πορεία καταστροφής».

Η επιστροφή των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις, υπό τον νέο Αμερικανό πρόεδρο αντιμετωπίστηκε από πολλούς θετικά, μόνο που αγνοούν ότι ο Τζο Μπάιντεν, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι, ως άνθρωπος, έχει καλές προθέσεις, αδυνατεί, ως εκφραστής του ηγεμονικού αμερικάνικου κεφαλαίου, να παρέμβει δραστικά, γιατί με δεδομένο τον διχασμό στο Κογκρέσο ως προς την αντιμετώπιση των κλιματολογικών προκλήσεων δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος που στην διάσκεψη των 20 στη Ρώμη ‘ευχήθηκε’ ‘ότι το πρόβλημα που έπρεπε να έχει λυθεί από προχθές, θα πρέπει να λυθεί την επόμενη δεκαετία.

Αλλά ακόμα κι’ αν οι περισσότερες χώρες συμφωνήσουν και δεσμευτούν, στη Γλασκώβη, να πάρουν μέτρα κανένας δεν εγγυάται ότι αυτά τα μέτρα θα εφαρμοστούν, αφού δεν υπάρχουν ρήτρες, ούτε και κάποια Αρχή που θα επιβάλλει και θα ελέγξει την εφαρμογή, οπότε όλη αυτή η διαδικασία καταντάει κατ’ εξακολούθηση και συνεπώς συνειδητή εξαπάτηση της ανθρωπότητας σε όλα τα επίπεδα και με πολλή πανουργία:

Εξαπάτηση πρώτη: Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, στην έναρξη της COP26 της Γλασκώβης ανάφερε χαρακτηριστικά ότι «οι άνθρωποι σκάβουμε τους λάκκους μας» μέσω της κλιματικής αλλαγής και ζήτησε από τους ανθρώπους, δηλαδή από εμάς αποφασιστική δράση για τη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων. Αυτή η απάτη περί των ανθρώπων γενικά και αφηρημένα που σκάβουν τον λάκκο τους και τους καθιστά υπεύθυνους για τη λύση του προβλήματος που άλλοι δημιούργησαν καταντάει απάτη με την οποία μένουν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την κλιματική κρίση, και όχι μόνο, οι οποίοι δεν φέρονται ως άνθρωποι και συνάνθρωποι, αλλά ως μεγαλοϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής που επιδιώκουν με την πειρατεία και την λεηλασία, δηλαδή με κάθε θυσία, την μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος της Φύσης και της ανθρωπότητας

Εξαπάτηση δεύτερη: Η επικεφαλής του ΟΗΕ για το κλίμα Πατρίσια Εσπινόσα, σημειώνει ότι η κλιματική κρίση βλάπτει κατά κύριο λόγο τις φτωχές χώρες και τις φτωχές τάξεις και γι’ αυτό προτείνει γρήγορη στροφή της παγκόσμιας οικονομίας σε μια πράσινη ανάπτυξη, αλλά πρόκειται για  ένα έργο που συνεπάγεται τρομακτικές δυσκολίες, που σημαίνει μην περιμένετε και πολλά.

Εξαπάτηση τρίτη: Ο πάπας Φραγκίσκος κάλεσε τους παγκόσμιους ηγέτες που συμμετέχουν στην σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα που πραγματοποιείται στη Γλασκώβη να ακούσουν «την κραυγή της Γης και την κραυγή των φτωχών», σαν να μην ξέρει ποιοι είναι υπεύθυνοι, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος, ως ‘πνευματικός εκφραστής’ τους.

Εξαπάτηση τέταρτη: Η οποία είναι και η χειρότερη από όλες επειδή έχει να κάνει με το γεγονός πώς υπάρχουν ακόμα και κορυφαίοι επιστήμονες που άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει κλιματική κρίση και άλλοι παράγουν και αναπαράγουν τη ‘θεωρία περί ανθρώπινης ευθύνης’ γενικά και αφηρημένα, καλύπτοντας έτσι τους ρυπαντές και καταστροφείς της Φύσης και δολοφόνους του πολιτισμού και της ανθρωπότητας. Βέβαια υπάρχουν και επιστήμονες που ζητούν τόσο από τις πολιτικές όσο και από τις οικονομικές ελίτ να μειώσουν τους ρύπους πολύ περισσότερο, αλλά ως εκεί για να μην χάσουν τα προνόμιά τους.

Εξαπάτηση Πέμπτη: Υπάρχουν και οικονομολόγοι που συμβουλεύουν ‘αρμόδιους’ πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προτείνουν, ως λύση του προβλήματος:

1.    Να μειωθούν δραστικά οι εκπομπές ρύπων που παράγονται από την καύση ορυκτού άνθρακα, πετρελαίου και φυσικού αερίου ώστε μέχρι το 2050 να εξασφαλιστεί η κλιματική ουδετερότητα.

2.    Να δεσμευτούν κεφάλαια από τις πλουσιότερες χώρες προκειμένου να παράσχουν βοήθεια στις φτωχότερες και πιο ευάλωτες στην κλιματική αλλαγή.

3.    Να αυξηθούν οι επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να υιοθετηθούν πρακτικές που θα προστατεύσουν τις κοινότητες και τα φυσικά οικοσυστήματα.

Μηρυκάζουν παλιές αποτυχημένες συνταγές για να αποφύγουν να μιλήσουν για την κύρια αιτία του φαινομένου της κλιματικής κρίσης, που δεν είναι άλλη από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, αλλά ούτε και για την φύση των πηγών ενέργειας που θα αντικαταστήσουν το ορυκτά καύσιμα και για το ρόλο των κοινωνιών και των αναγκαίων θεσμών που θα μπορούσαν να φρενάρουν την καταστροφική κλιματική κρίση και στη συνέχεια να οργανώσουν την αποκεντρωμένη ενεργειακή αυτάρκεια που θα απαλλάσσει την ανθρωπότητα από τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα.

 

Εξαπάτηση έκτη: Μιλάνε οι ‘αρμόδιοι’ για «green deals», και περί ανέμων και υδάτων ενώ οι οικονομικές δυναστείες που τάχα νοιάζονται για τους φτωχούς και κερδοσκοπούν ως ‘φιλάνθρωποι’, ακούνε τις εκκλήσεις του ΟΗΕ, του πάπα, και των επιστημόνων για να βοηθήσουν, και αυτοί υπόσχονται βοήθεια κάνοντας πολέμους για την αποκλειστικότητα των πηγών των ορυκτών καυσίμων. Μάλιστα οι πιο προχωρημένοι από αυτούς, όπως ο Γκέιτς και ο Μπάφετ ετοιμάζουν έναν καινούργιο ενεργειακό κολοσσό με σύγχρονους πυρηνικούς αντιδραστήρες, που θα κερδοσκοπούν πουλώντας ηλεκτρική ενέργεια μέσω συγκεντρωτικών ενεργειακών δικτύων στα νοικοκυριά, στις επιχειρήσεις και στις χώρες/οικονομίες, τάχα για την ‘καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής’. Ωστόσο δεν μας είπαν ακόμα αν πρόκειται για πυρηνικούς αντιδραστήρες σχάσης ουρανίου ή σύντηξης υδρογόνου. Πάντως φαίνεται πως το κεφάλαιο, προκειμένου να αποτρέψει τη στροφή των κοινωνιών και της ανθρωπότητας προς το υδρογόνο, να προσανατολίζεται προς την πυρηνική ενέργεια παραγνωρίζοντας τους κινδύνους και την υψηλή ρυπαντότητα των αποβλήτων ουρανίου.

 

Εξαπάτηση έβδομη: Πολλά παπαγαλάκια του κεφαλαίου που ελέγχει την παραγωγή και διακίνηση των ορυκτών καυσίμων κατά συνέπεια και την παγκόσμια οικονομία, κύρια κάποιοι εξωνημένοι επιστήμονες και μερικοί πολύξεροι δημοσιογράφοι, είχαν καταφέρει, προφανώς με το αζημίωτο, να μας πείσουν ότι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με βάση το υδρογόνο είναι ασύμφορη οικονομικά, ανασφαλής και επικίνδυνη, αλλά τώρα που τα ενεργειακά πράγματα ζορίζονται και οι αυτοκινητοβιομηχανίες άρχισαν τη μαζική παραγωγή αυτοκινήτων που κινούνται σε όλον τον πλανήτη με το υδρογόνο, άρχισαν αν ενεργούν προς την κατεύθυνση αποκλεισμού των ανθρώπων και των κοινωνιών από την ιδιοπαραγωγή της υδρογονοενέργειας. Μάλιστα ακόμα και η μεγαλύτερη χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου, η Σαουδική Αραβία, σκέφτηκε ότι αντί να πουλάει ρυπογόνο και ακριβό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, τη συμφέρει οικονομικά να παράγει και να πουλάει φτηνότερα προς τις οικονομίες της Ευρώπης, μέσω δικτύου που θα περνάει από την Ελλάδα, όπως πανηγυρικά δήλωσε πρόσφατα ο Μητσοτάκης, τη λεγόμενη ‘μπλε ενέργεια’ από υδρογόνο που το αποκτά, προφανώς από την ηλεκτρόλυση του νερού με ηλεκτρική ενέργεια από φυσικό αέριο, διατηρώντας έτσι την προνομιακή της θέση στην παγκόσμια αγορά ενέργειας, πράγμα που δείχνει την, από όλες τις πλευρές, ανωτερότητα της υδρογονοενέργειας.

 

Εξαπάτηση όγδοη: Για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης συζητά κυρίως, προφανώς χωρίς καμιά διάθεση επίλυσης του προβλήματος, η ομάδα των 20 χωρών,  που αποτελείται από τις 19 πιο πλούσιες χώρες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι υπεύθυνες για το 80% και πλέον των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Κι’ εμείς, με μπροστάρηδες δυό σπουδαίους στα λόγια ‘οικολόγους’ τον πάπα Φραγκίσκο και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο και από πίσω πλειάδα Μη Κυβερνητικών Οικολογικών Οργανώσεων που δέχονται και αυτό δεν είναι μυστικό χορηγίες από τους ενεργειακούς κολοσσούς και επιδοτήσεις από τις κυβερνήσεις, προσευχόμαστε, για λύσεις που θα βελτιώνουν τη ζωή μας. Παράλληλα σχολιάζουμε αρνητικά και με αφορισμούς την απουσία. από την 26η σύνοδο της Γλασκώβης. του προέδρου της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, δηλαδή της χώρας που αποτελεί τον μεγαλύτερο εισαγωγέα ενέργειας και ταυτόχρονα και τον μεγαλύτερο ρυπαντή στον κόσμο, αλλά και του προέδρου της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, της χώρας που οικονομικά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον άνθρακα, και είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος ρυπαντής στον κόσμο, αγνοώντας τους λόγους της απουσίας τους, που παραπέμπουν σε μια αμυντική στρατηγική στον τομέα της ενέργειας στην σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, δηλαδή μεταξύ Αμερικής/ΕΕ και Κίνας/Ρωσίας με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία, όπου η μια πλευρά προσπαθεί να εξοντώσει ενεργειακά, οικονομικά και στρατιωτικά την άλλη, προφανώς για το καλό μας!

Στη μέση, ή μήπως στην άκρη, η Ευρώπη, που από τα προϊστορικά χρόνια του μύθου ζήτησε από τον Δία να την φέρει στην Ελλάδα επειδή δεν ήθελε να ανήκει ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση, αλλά η αμερικανόφιλη ηγεσία της των τελευταίων δεκαετιών δεν θέλει ουδετερότητα της Ευρώπης και περιμένει να την τροφοδοτήσουν με ενέργεια τα αμερικανοελεγχόμενα δίκτυα, τα οποία λειτουργούν ως υπεργολάβοι της εξωτερικής πολιτικής  των ΕΠΑ στην υπηρεσία της σύγκρουσής τους με την Ρωσία για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτή ενεργειακή συμπεριφορά της ΕΕ, με λοκομοτίβα τη Γερμανία, που φτάνει μέχρι το σημείο η ΕΕ να μην  προχωράει στην παραγωγή υδρογονοενέργειας, αλλά και να αρνείται τον ορυκτό πλούτο των χωρών μελών της, ως ευρωπαϊκό πλούτο, που θα ξαλάφρωνε κάπως την ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία και τις ΕΠΑ είναι ακατανόητη και ενδεικτική της ποιότητας της ηγεσίας της, η οποία πρέπει να προβληματίσει έντονα τους Ευρωπαίους Πολίτες και να καθορίσει τις επιλογές τους, αν δεν θέλουν η ΕΕ να κατρακυλήσει σε ακόμα μεγαλύτερη παρακμή που θα την γυρίσει στον 19^ο και στον 20 αιώνα της αλληλοσφαγής.

Εξαπάτηση ένατη: Αυτή έχει να κάνει με την ομερτά και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας που επιβάλλει το κεφάλαιο στους αρμόδιους και στους γνώστες αναφορικά με την υδρογονοενέργεια. Ότι δηλαδή αυτή μπορεί:

·       Να αχρηστέψει άμεσα τα ορυκτά καύσιμα, ως πηγή ενέργειας και με αυτό να μηδενίσει άμεσα τους ενεργειακούς ρύπους που καταστρέφουν, όχι απλά την ατμόσφαιρα, αλλά  την Βιόσφαιρα, δηλαδή το σύστημα των υλικών προϋποθέσεων για την συνέχιση ύπαρξης της ανθρωπότητας και της ζωής γενικά πάνω στον πλανήτη Γη.

·       Να προσφέρει άφθονη, καθαρή, ασφαλή και αποκεντρωμένη ενέργεια σε όλες τις χώρες, σε όλους τους λαούς, σε όλα τα νοικοκυριά και σε όλους τους ανθρώπους, σε επίπεδο ιδιοπαραγωγής, πράγμα που σημαίνει κατάργηση της ενεργειακής εξάρτησής τους από ληστρικά, ιμπεριαλιστικά, συγκεντρωτικά και καταστροφικά ενεργειακά συστήματα.

·       Να προσφέρει ενεργειακή ανεξαρτησία και ενεργειακή ισότητα, συνθήκη ικανή και αναγκαία για να απελευθερώσει την ανθρωπότητα από την καθυστέρηση και την υποταγή γεγονός που θα την καταστήσει ικανή για μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής και την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των κοινωνιών από το τοπικό μέχρι το οικουμενικό επίπεδο

Εξαπάτηση δέκατη: Αυτή σχετίζεται με την διαχεόμενη τρομοκρατία των σκοταδιστικών, εξουσιαστικών και διαμορφωτών της κοινής Γνώμης ότι ο πλανήτης βρίσκεται στο σημείο μηδέν και συνεπώς ας αφήσουμε τους πραγματικούς καταστροφείς του και τους δοτούς πολιτικούς εκπροσώπους τους να τον σώσουν με τις γνωστές πράσινες επαναστάσεις a la USA, με τις οποίες υποδουλώνονται οι αποδέκτες τους για να συνεχίσει το κεφάλαιο γενικά και η αμερικάνικη οικονομία, ιδιαίτερα, να απομυζά την μυϊκή και πνευματική δύναμη ολόκληρης της ανθρωπότητας και να λεηλατεί την Φύση.

Εξαπάτηση ενδέκατη: Κάποιοι ηγέτες ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης  ότι πρωτοτυπούν προτείνοντας το ξεπέρασμα της ενεργειακής κρίσης με τα ‘green deals’ και με αυτό εννοούν την υποκατάσταση των ορυκτών καυσίμων και ιδιαίτερα του λιγνίτη με ηλεκτρική ενέργεια που θα παράγουν αποκλειστικά, ξεχωριστά και μεμονωμένα με τα φωτοβολταϊκά και τα αιολικά πάρκα. Παραγνωρίζουν όμως τα μειονεκτήματα αυτής της επιλογής, που έχουν να κάνουν με την ασυνέχεια της ηλιοφάνειας και των ανέμων, αλλά και την απόσυρση από την παραγωγή καλλιεργήσιμων εκτάσεων και τη ζημιά που προκαλούν στην αξιοποίηση του πλούτου των βουνών, των δασών, των ετήσιων δενδροκαλλιεργειών και των χορτολιβαδικών εκτάσεων και επιπλέον με την δραματική μείωση των μελισσοκομικών σμηνών που βλάπτουν σημαντικά την διαδικασία της επικονίασης των φυτών, με αποτέλεσμα την καθίζηση του ήδη καχεκτικού εισοδήματος του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας. Πέραν όλων αυτών αποσιωπούν και το γεγονός ότι αυτή η επιλογή των λεγόμενων ‘green deals’ συνεπάγεται υψηλό κόστος εξοπλισμού και την καθόλου αμελητέα παράλληλη ρύπανση του περιβάλλοντος. Επίσης κρίσιμο είναι το γεγονός ότι αρνούνται να δουν πως οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας μπορούν να λειτουργήσουν  σε συνδυασμό παράγοντας την αναγκαία ποσότητα φτηνού ηλεκτρικού ρεύματος για την ηλεκτρόλυση του νερού και την παραγωγή και καύση του υδρογόνου, που αποδίδει πολλαπλάσια ποσότητα άφθονης, φτηνής, ασφαλούς και αποκεντρωμένης ενέργειας. Τώρα ποια σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά τα περί ‘πράσινων νησιών’, ‘πράσινης μετάβασης΄’ και ‘πράσινης ναυτιλίας’ με την Γερμανική βιομηχανία που θεωρεί ότι ανακάλυψε το νέο Ελντοράντο της και προσπαθεί με την παραγωγή του εξοπλισμού για φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα να ξεπεράσει την κρίση της, αλλά και να πείσει τις κυβερνήσεις κάποιων μεσογειακών χωρών να πιστέψουν ότι θα σώσουν τις οικονομίες τους, είναι προς έρευνα, μέχρι την διαφαινόμενη απάντηση να την ξαναδώσει η ιστορία.

Εξαπάτηση δωδέκατη: Αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι ενώ όλες οι μεγάλες οικονομίες αναζητούν τρόπους για να είναι έτοιμες για το πέρασμα στην οικονομία του υδρογόνου, την οποία θαυμάσια την περιέγραψε με το βιβλίο του. ‘Η Οικονομία του Υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη Μεγάλη Οικονομική Επανάσταση’[3], ο Αμερικανό Κοινωνιολόγος, Jeremy Rifkin πριν από τριάντα και πλέον χρόνια και από τότε πολλοί άλλοι έγραψαν για το υδρογόνο, οι κυβερνήσεις , αλλά και οι ειδικού που ασχολούνται θεωρητικά, ερευνητικά και στην πράξη κρατούν κλειστά τα στόματά τους. Τόσο κλειστά που η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες και η πλειονότητα των κατοίκων του πλανήτη δεν γνωρίζουν τίποτα, εκτός από εκείνα που αφήνονται να διαρρεύσουν με σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη συσκότιση για το υδρογόνο, ενώ ο παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου χαρακτηρίζει το νερό ‘εμπόρευμα’, που τάχα ανήκει στο κράτος, το οποίο μπορεί να το πουλάει κατά την κρίση του όπου και όσο θέλει. Στη συνέχεια αυτής της ρύθμισης του ΠΟΕ, δηλαδή των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, η ΕΕ σκαρώνει ένα δρακόντειο και πολυδαίδαλο νομοθετικό πλαίσιο, (βλέπε Οδηγία 2000/60/ΕΚ) το οποίο υιοθετούν οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της, (βλέπε Ελληνικό Νόμο 3199/2003, Περί προστασίας και διαχείρισης υδάτων και την εναρμόνιση με την οδηγία 2000/60ΕΚ)[4], με το οποίο κανείς δεν μπορεί χωρίς κρατική άδεια να χρησιμοποιήσει το νερό για παραγωγή δικής του ενέργειας. Στο μεταξύ το κεφάλαιο που έχει τη σχετική ενημέρωση προχωράει ήδη στην πατεντοποίηση ιδιοτήτων, λειτουργιών και χρήσεων του νερού, σε τέτοιο βαθμό που θα πρέπει να παίρνουμε άδεια για τη χρήση του νερού που μας προμηθεύει η όποια ΕΥΔΑΠ, με αυστηρούς ελέγχους και με ρήτρα που φτάνει μέχρι τις 600.000 Ευρώ, πράγμα που μετατρέπει το νερό σε πολιτικό κρατούμενο της ιστορίας και την ανθρωπότητα σε εξόριστη στον πλανήτη της. Ο κατάλογος της εξαπάτησης και της προδοσίας της ανθρωπότητας από το μεγάλο κεφάλαιο είναι ανεξάντλητος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ανεξάντλητη θα πρέπει να είναι και η υπομονή της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Εξαπάτηση δέκατη τρίτη και φαρμακερή: Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, εντυπωσιάζει η εκκωφαντική σιωπή, όλων των ηγετών/ηγεσιών και των επιστημονικών επιτελείων των κεντρώων, δημοκρατικών, προοδευτικών, κεντροαριστερών, σοσιαλιστικών και αριστερών πολιτικών κομμάτων, ακόμα και των ακροαριστερών και επαναστατικών υποτίθεται ομάδων, γύρω από την κοινωνικά απελευθερωτική υδρογονοενέργεια, που αλλάζει εκ βάθρων ολόκληρη τη φιλοσοφία, τη δομή και την λειτουργία της κοινωνικής συμβίωσης ανθρώπων, λαών και εθνών, που σημαίνει του ανθρώπινου πολιτισμού προς έναν καλύτερο κόσμο, προς ένα ασφαλέστερο μέλλον. Πολλοί διερωτώνται γιατί αυτή η σιωπή, αφού στις τάξεις όλων των κομματικών οντοτήτων υπάρχουν επιστήμονες που γνωρίζουν, κάποιοι μάλιστα ασχολούνται και με την έρευνα για την υδρογονοενέργεια και συνεπώς η σιωπή τους δεν οφείλεται στην άγνοια, οπότε μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι τα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα μικρότερα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου, με επιλογή των ηγεσιών τους περιορίζονται στα ‘συστημικά τους καθήκοντα’ που τους εξασφαλίζουν προνόμια, συχνά μάλιστα και την συμμετοχή τους στην άμεση κυβερνητική πολιτική διαχείριση των κυρίαρχων συμφερόντων του κεφαλαίου, προφανώς έναντι των ‘τριάντα αργυρίων’ της προδοσίας της κοινωνίας, της ανθρωπότητας, του πολιτισμού και του μέλλοντος.

Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που στην μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας έχουν ως άτομα και ως σύνολα μετακινηθεί από τον ανθρωπολογικό τύπο του ‘μονοδιάστατου’ εργαζόμενου, επιστήμονα και δημιουργού πολιτισμού στον πολυδιάστατο άνθρωπο που είναι ταυτόχρονα εργαζόμενος, επιστήμονας και δημιουργός πολιτισμού, οφείλουν να μετακινηθούν τώρα από αντικείμενο του κεφαλαίου σε υποκείμενο της ιστορίας και να ανακόψουν την παρακμιακή κατρακύλα του καπιταλισμού για να μην γίνει και παρακμή της ανθρωπότητας. Ένας καλύτερος κόσμος, ο κόσμος του ανθρωπολογικού τύπου του homo humanisticus universalis, της άμεσης δημοκρατίας της αναλογικής με τις δυνατότητες και τις ανάγκες κοινωνικής ισότητας είναι σήμερα, στον 21^ο αιώνα εφικτός και μέρα τη μέρα γίνεται, παρά τις εξαπατήσεις και την ένοχη σιωπή, η νέα πραγματικότητα και ο νέος αταξικός οικουμενικός πολιτισμός.

---

[1] Περίληψη αυτού του κειμένου παρουσιάστηκε (2/11) στη συζήτηση με τον Γιώργο Σαχίνη στον Ρ/Σ 98,4 FM, https://www.neakriti.gr/article/kosmos-nea/1634949/labos-udrogono-enadion-orukton-kausimon-i-upokrisia-sti-glaskovi/,

[2] Ο Κώστας Λάμπος (83) σπούδασε οικονομικές επιστήμες στη Ζυρίχη, στην Αθήνα και στο Βερολίνο όπου και ανακηρύχθηκε (1981) Διδάκτωρ της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universität BERLIN. Δίδαξε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης, (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής).. Πήρε μέρος σε δεκάδες επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο.

Α. Κυριότερα έργα του είναι:

1.UnterentwicklungAkkumulationskanäle und Kapitalbildungsmöglichkeiten in den unterentwickelten Agrarländern, F.U. Berlin, Oktober 1974.

2. Ιμπεριαλισμός και Υπανάπτυξη, Βερολίνο 1975.

3. Μετανάστευση. ‘Ευλογία’ ή Κατάρα; Βερολίνο 1978.

4. Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands R. G. Fischer Verlag, F/M 1981.

5. Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας, ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1983.

6. Συνεταιρισμοί και Ανάπτυξη, Εκδόσεις ΤΥΠΟΘΗΤΩ-ΔΑΡΔΑΝΟΣ, Αθήνα 1999

7. Από την κρίση στην υπέρβαση του Ελληνικού Περιφερειακού Καπιταλισμού, ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1988.

8. Συντεταγμένες Εθνικής Αγροτικής Ανασυγκρότησης, ΗΛΙΑΝΘΟΣ, Αθήνα 1991

9. Η Ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου και οι εχθροί της ανάπτυξης, Αθήνα 1992.

10. Εισαγωγή στον Οικονομικό Προγραμματισμό, ΗΛΙΑΝΘΟΣ, Αθήνα 1996

11. Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση, Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

12. Εικόνες ζωής –Σελίδες Ιστορίας, Αυτοέκδοση, Αθήνα 2012.

13. Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

14. Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

15. Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και  εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

16. Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

17. Κοινωνική Αν-Ισότητα και Αταξικός Ουμανισμός, υπό δημοσίευση.

Β. ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

1. Η αναβάθμιση των οικονομικών σπουδών και οι κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ, Αθήνα 1984.

2. Αγροτικός τομέας: Επίκαιροι προβληματισμοί, ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, Αθήνα 1985.

3. Προβλήματα Αγροτικής οικονομίας. Προοπτικές της Οικονομικής Σχολής Αγρινίου, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ, Αθήνα 1986.

4. 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, Πάτρα 1989.

5. Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζήτηση της ουσίας πέρα από μύθους και ιδεολογήματα, (Επιμέλεια και συμμετοχή), ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

6. Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, (Επιμέλεια και συμμετοχή), ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.

7. Η Οικονομική Θεωρία. Αναζητώντας και διαπιστώνοντας. Τιμητικός τόμος για τον ομότιμο Καθηγητή Οικονομικής Θεωρίας, Γεώργιο Χατζηκωνσταντίνου, ΤΖΙΟΛΑΣ, Θεσσαλονίκη 2021.

Γ. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Α. Σ. Νηλ, Θεωρία και Πράξη της αντιαυταρχικής Εκπαίδευσης, ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ, Αθήνα 1972 και ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.

Δ. ΛΟΙΠΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ. Δεκάδες μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά και σε πολλές ξένες γλώσσες και εκατοντάδες άρθρα του φιλοξενούνται στον ημερήσιο και περιοδικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.

[3] Rifkin Jeremy, ‘Η Οικονομία του Υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη Μεγάλη Οικονομική Επανάσταση’, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003.

[4] Για μια εκτενή ανάλυση, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 189 κ. επ.