ΤΟ ΚΑΜΕΝΟ ΜΑΤΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

ΤΟ ΚΑΜΕΝΟ ΜΑΤΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΚΑΙ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

Όταν οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά, ως κατακτητές, ασελγούν και ασεβούν σε βάρος της Φύσης, τότε είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή, όταν τα όρια αντοχής της Φύσης, αλλά και τα όρια ανοχής της ίδιας της κοινωνίας εξαντληθούν, θα πληρώσουν το τίμημα και θα καταστραφούν, κι όχι γιατί τάχα η Φύση εκδικείται, αλλά γιατί η κοινωνία συγκροτείται και συμπεριφέρεται ανορθολογικά κι ενάντια στους αναλλοίωτους νόμους της Φύσης. Αυτό είναι το δίδαγμα της σχετικά πρόσφατης ανθρώπινης ιστορίας από τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν με τη βία των όπλων, των θεσμών, των κοινωνικών και οικονομικών δομών να ιδιοποιηθούν τμήμα της κοινής κληρονομιάς και να μετασχηματιστούν σε εκμεταλλευτική, απάνθρωπη και καταστροφική εξουσία μειοψηφίας σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, με την εμφάνιση, δηλαδή, της ατομικής ιδιοκτησίας.

Από τότε που η επιβίωση, η ασφάλεια και η ευημερία των μελών των κοινωνιών έπαψε να είναι συλλογική-κοινωνική υπόθεση, φορτώθηκε στις πλάτες αδύναμων, αμαθών και αβοήθητων ατόμων και έγινε κανόνας ο νόμος της καπιταλιστικής ζούγκλας, σύμφωνα με τον οποίον ο δυνατότερος επιβιώνει σε βάρος των αδυνάτων και συνεπώς ‘ο σώζων εαυτόν σωθήτω’ και ‘όποιον πάρει ο χάρος’. Από τότε οι λίγοι μεγαλοϊδιοκτήτες γης και μέσων παραγωγής εκμεταλλεύονται τους πολλούς πουλώντας τους ένα οικοπεδάκι και παραχωρώντας τους το ‘πλασματικό δικαίωμα’ απόκτησης, κατά κανόνα παράνομα και με υπέρογκα τοκογλυφικά τραπεζικά δάνεια, ένα αυθαίρετο σπιτάκι στην πόλη, άντε και ένα εξοχικό σε κάποιο βουνό ή σε κάποια κοντινή παραλία . Το αποτέλεσμα δεν ήταν βέβαια η αύξηση του αισθήματος ασφάλειας των πλασματικών ιδιοκτητών, ούτε φυσικά και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατόχων πλασματικής ιδιοκτησίας, γιατί αυτή συνδέθηκε με την αγωνία της εξασφάλισης της δόσης για το τραπεζικό δάνειο, για τον φόρο ακίνητης περιουσίας, για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, για το αναπόφευκτο ‘λάδωμα’ του αρμόδιου υπαλλήλου του Δήμου, της Πολεοδομίας, του εφοριακού, του δασάρχη, της ΕΥΔΑΠ αλλά και με τον φόβο της κατεδάφισης του αυθαιρέτου και συνεπώς της απώλειας των κόπων μιας ζωής, βιώματα και εμπειρίες μιας ‘ψευδαίσθησης ιδιοκτησίας’ που καθηλώνει τους φορείς της ως εθελόδουλους και υποτακτικούς μικρών και μεγάλων αφεντικών. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις αυτή η σχέση παράνομης ή ημινομιμοποιημένης, για λόγους διατήρησης της πολιτικής πελατείας των κυβερνητικών κομμάτων, κατοχής πλασματικής ιδιοκτησίας οδήγησε τους κατόχους της στις φυλακές και σε κάποιες άλλες στον θάνατο εξαιτίας πλημμυρών ή πυρκαγιάς, λόγω έλλειψης της αναγκαίας υποδομής, αλλά και της οφειλόμενης πολιτικής για την προστασία αυτών των ‘ιδιοκτησιών’. Έτσι φτάσαμε στα φαινόμενα της Ολυμπίας, της Μάντρας και του οικισμού Μάτι για να περιοριστούμε σε όσα δεν προλάβαμε, εξαιτίας των δεκάδων αδικοχαμένων πλασματικών ιδιοκτητών, να ξεχάσουμε.

Κάποιοι επιζήσαντες αυτών των καταστροφών ονειρεύονται και κάποιοι πολιτικάντηδες έμποροι ελπίδων υπόσχονται να ξαναστήσουν τα καμένα και πνιγμένα χωριά και να ξαναχτίσουν το Μάτι καλύτερο από ότι ήταν, ακόμα κι αν χρειαστεί να γκρεμιστούν και όσα σπίτια δεν κάηκαν αλλά είναι ακόμα, και παρά τις αλλεπάλληλες πανάκριβες νομιμοποιήσεις, αυθαίρετα, χωρίς ωστόσο να θίξουν την λεγόμενη ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας, τη βάση, δηλαδή, του πυρομανούς καπιταλισμού. Δεν είναι λογικό να αμφισβητήσει κανείς τις προθέσεις όσων ελπίζουν και πασχίζουν για κάτι καλύτερο, αλλά είναι απόλυτα λογικό να ξανασκεφτούν τους λόγους που τους έδεσαν για μια ζωή στο άρμα της εκμετάλλευσής τους από το μεγάλο κεφάλαιο και τους οδήγησαν στη καταστροφή. Με αντικειμενική σκέψη θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο βασικότερος λόγος αυτής προδιαγεγραμμένης καταστροφής τους είναι το γεγονός ότι κάποιοι κατακερμάτισαν κοινή-κοινωνική περιουσία σε μικρές ατομικές ιδιοκτησίες χωρίς τις αναγκαίες υποδομές και χωρίς τους απαραίτητους πολεοδομικούς σχεδιασμούς που θα εξασφάλιζαν μια ασφαλή, αξιοπρεπή, κοινωνικά και πολιτιστικά γόνιμη συμβίωση που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν, πέρα από τους μίζερους ανταγωνισμούς και τις άγονες συγκρούσεις στην συνολική κατάρρευση του συγκεκριμένου μοντέλου στέγασης και κοινωνικής συμβίωσης. 

Αν αυτή η πραγματικότητα γίνει συνείδηση όσων επέζησαν και όσων έχουν το κουράγιο να ξαναπροσπαθήσουν, τότε θα πρέπει να επεξεργαστούν ένα διαφορετικό χωροταξικό σχέδιο που θα εγκαταλείπει την ανταγωνιστική ατομιστική νοοτροπία που διασπά και εχθροποιεί αδέρφια, φίλους, γείτονες και συμπολίτες και θα οικοδομεί το μέλλον όλων των νέων κατοίκων πάνω στο κοινό, συλλογικό όραμα που θα εδράζεται στην ανακήρυξη όλης της περιοχής του οικισμού Μάτι σε συλλογική και εξ αδιαιρέτου κοινωνική περιουσία, πάνω στην οποία θα οικοδομήσουν έναν πρότυπο οικισμό που θα αξιοποιεί με άριστο τρόπο ολόκληρη την έκταση, ώστε όλοι να ζουν σε αξιοπρεπείς κατοικίες με τις αντίστοιχες υποδομές, πράγμα που θα τους επιτρέπει να εξασφαλίσουν μεγάλες εκτάσεις για την δημιουργία των αναγκαίων δημόσιων χώρων και των απαραίτητων πάρκων αναψυχής. Γι αυτό δεν χρειάζεται παρά να αναζητήσει και να μελετήσει κανείς παρόμοια χωροταξικά-πολεοδομικά σχέδια, όπως λ. χ. αυτό της συνοικίας Brondby^[1] έξω από την Κοπεγχάγη της Δανίας και να τα προσαρμόσει στις τοπικές συνθήκες. Ας γίνει το πάθημα μάθημα. Ας πάψουμε να μοιρολογούμε, κάνοντας το πένθος για τα χαμένα αδέρφια μας δημιουργικό θυμό και αγώνα για κάτι καλύτερο και ασφαλέστερο συλλογικό και κοινωνικά αυτοπροσδιοριζόμενο. Αντί, λοιπόν, τα θύματα να ξαναμπούν στο ρινγκ του μεγάλου κεφαλαίου για μια από τα ίδια, ας ξεκινήσουν με μια Γενική Συνέλευση όλων όσων υπήρξαν και θέλουν να συνεχίσουν να είναι κάτοικοι του συνοικισμού ΜΑΤΙ ΑΤΤΙΚΗΣ και να συσπειρωθούν σε έναν συνεταιρισμό για να καταργήσουν ότι και όσα τους χώριζαν και να ανακηρύξουν ολόκληρο το κομμάτι γης που κατείχαν σε εξ αδιαιρέτου κοινή περιουσία με σκοπό να την αναπλάσουν σε ένα πρότυπο πολεοδομικό συγκρότημα με κριτήριο το «μέτρον άριστον» και «όλων των πραγμάτων μέτρο είναι ο άνθρωπος». Θα τους κοστίσει πολύ λιγότερο, ίσως και τίποτα, αν διεκδικήσουν από το κράτος και από την Ευρωπαϊκή Ένωση τις οφειλόμενες αποζημιώσεις και φυσικά διαχειριστούν οι ίδιοι τα χρήματα που ήδη κατατίθενται και θα συνεχίσουν να κατατίθενται από συνανθρώπους τους στους τραπεζικούς λογαριασμούς αλληλεγγύης.

Ας αποδεχτούμε το μήνυμα της πρότασης Brondby, (https://www.google.gr/search?q=brondby+city+denmark&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=2ahUKEwjqtpjXi8LcAhVpLsAKHV0hDcgQsAR6BAgGEAE&biw=1067&bih=742, ), ως πρόκληση και ας αποδείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας τον εαυτό μας για λογαριασμό της πόλης μας, της χώρας μας, των παιδιών μας και του μέλλοντός τους. Η κοινωνική ισότητα, η άμεση δημοκρατία και ο αταξικός ουμανισμός δεν είναι κούφιες θεωρίες, αλλά συγκεκριμένες πράξεις και ρεαλιστικές λύσεις που μας απελευθερώνουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ας γίνουμε η αλλαγή που ονειρευόμαστε κι ας πάψουμε να είμαστε ποίμνια/οπαδοί/θύματα σκοταδιστικών ιερατείων και εξουσιαστικών συμμοριών κάθε εκδοχής, χρώματος και κοπής. Ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία να γίνουμε Πολίτες που χτίζουν καινούργιες και σύγχρονες Πολιτείες, που παράγουν Πολιτική Κοινωνικής Ισότητας και Ουμανιστικό Πολιτισμό.

---

^[1] Περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 946/31.05.2009.

‘Συγγραφικές αταξίες’ και Λόγος περί ‘ιερότητας της ατομικής ιδιοκτησίας’ και ‘ουδετερότητας’ των επιστημόνων[1]

‘Συγγραφικές αταξίες’

και Λόγος περί ‘ιερότητας της ατομικής ιδιοκτησίας’

και ‘ουδετερότητας’ των επιστημόνων[1]

Δρ Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

www.classlessdemocracy.blogspot.com,

Όσοι χειραγωγούν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης, και του Πολιτισμού με σκοπό την εκμετάλλευσή τους για τη μεγιστοποίηση της ‘ατομικής τους ιδιοκτησίας’ που την αφαιρούν βίαια από το κοινωνικό σύνολο, και της ακραίας συσσώρευσης του ιδιωτικού τους πλούτου, που κατοχυρώνεται ως εξουσία και κατοχυρώνει τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες, συνηθίζουν να υπογραμμίζουν την ουδετερότητα της Επιστήμης, αλλά αποσιωπούν κυνικά την αντικειμενική πραγματικότητα κατά την οποία, σε συνθήκες φασιστικού απολυταρχισμού των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, δεν νοείται ουδετερότητα των επιστημόνων, εκτός κι αν κανείς επιλέξει τον δρόμο της Υπατίας και του Τζορντάνο Μπρούνο, των Γκουλάγκς, των Γκουαντάναμο και της Μακρονήσου, οπότε μιλάμε για την ηθική της επιστήμης και για τη σχέση των επιστημόνων με την ηθική και την εξουσία.

Και εξηγούμαι. Η επιστήμη, ως κοινωνικό δημιούργημα και κατάκτηση στρατεύεται αντικειμενικά, από τους όρους της γέννησής της, υπέρ της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου, αλλά ως εξουσιαστικό εργαλείο στρέφεται συχνά κατά των συμφερόντων της κοινωνίας που την δημιούργησε. Συνεπώς η επιστήμη από μόνη της δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, μπορεί όμως να συμπεριφερθεί ως καλή, δημιουργική και κοινωνικά χρήσιμη δύναμη, όπως επίσης μπορεί να συμπεριφερθεί ως εξουσιαστική, ταξική, αντικοινωνική και καταστροφική δύναμη, πράγμα που εξαρτάται από την συνειδησιακή φόρτιση και την αξιακή κλίμακα των λειτουργών της, δηλαδή των επιστημόνων οι οποίοι διαμορφώνονται από τη σχέση τους με τους φορείς, τους θεσμούς, της δομές και τις λειτουργίες της εκάστοτε εξουσίας. Και επειδή εξουσία χωρίς ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής δεν νοείται, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί το θεωρούμενο ‘ιερό δικαίωμα’ της ατομικής ιδιοκτησίας αποϊεροποιεί το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία για δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις και στη συνέχεια να προβληματιστούμε γιατί από θύματα της ατομικής ιδιοκτησίας καταλήξαμε να γινόμαστε ιδεολογικοί απολογητές της που φτάνουμε μέχρι το σημείο να θυσιαζόμαστε ουσιαστικά για την ατομική ιδιοκτησία των εκμεταλλευτών μας στα χέρια των οποίων έχουν συγκεντρωθεί όλα τα μέσα παραγωγής, αλλά και όλος ο κοινωνικός πλούτος με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού να φυτοζωεί στερημένο από κάθε εξουσία και ιδιοκτησία. Οφείλουμε επίσης να κατανοήσουμε ότι κάθε ατομική ιδιοκτησία δεν είναι παρά ένα κομμάτι από την κοινωνική περιουσία που κάποιοι το αφαιρούν με την ωμή βία, με τον εξαναγκασμό και με τους άδικους νόμους που οι μεγαλοϊδιοκτήτες και μεγαλοεξουσιαστές επιβάλλουν με ‘την ειδική αγωγή’ και με την τακτική του ‘πολιτικού χρήματος’ στα λεγόμενα νομοθετικά σώματα και στις ελεγχόμενες κυβερνήσεις, πράγμα που σημαίνει, ότι τα μέσα παραγωγής που ξεφεύγουν με αυτόν τον τρόπο από τον έλεγχο της κοινωνίας παράγουν πλούτο αποκλειστικά για λογαριασμό των ιδιοκτητών τους και όχι για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας από την οποία και αποσπάστηκαν. Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα παράξενα και παράλογα πράγματα θεωρούνται ‘ιερά’ γιατί υπονομεύτηκε η ίδια η γλώσσα, στρεβλώθηκαν οι έννοιες και χάθηκε το μέτρο της αλήθειας και η σχέση της με την πραγματικότητα, πράγμα που, σε συνθήκες καπιταλισμού, αντικατάστησε το ‘μέτρον άριστον’ και το ‘πάντων πραγμάτων μέτρον είναι ο άνθρωπος’ με το ‘όλων των πραγμάτων μέτρο είναι η ατομική ιδιοκτησία, ο νόμος του ισχυρότερου, οι δυνάμεις της κοινωνικής καταστολής και το δολάριο’.

Η σημερινή κατάσταση δείχνει ότι η επιστήμη γενικά και η μετουσίωσή της σε ιδιωτικές, ταξικές, κρατικές, αντικοινωνικές, εξουσιαστικές και μαζικά καταστροφικές τεχνολογίες, έχει απωλέσει την υποτιθέμενη ουδετερότητά της υπέρ της εξυπηρέτησης των οικονομικών, εξουσιαστικών συμφερόντων του 1% σε βάρος των συμφερόντων του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτή η πραγματικότητα, με τη μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δείχνει, για τους απαισιόδοξους, ότι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν χάσει οριστικά τον έλεγχο πάνω στα δημιουργήματά τους και συνεπώς πάνω στο κοινωνικό Γίγνεσθαι, ενώ για τους ιστορικά αισιόδοξους δείχνει ότι προκειμένου αυτές οι δυνάμεις να απελευθερωθούν οφείλουν πρώτα να απελευθερώσουν την Επιστήμη και τις Τεχνολογίες από τις δυνάμεις της παγκόσμιας ηγεμονίας του Κεφαλαίου, ώστε αυτές, αποβάλλοντας την σε αυτές ενσωματωμένη εξουσιαστική πανούκλα, να επανατοποθετηθούν και να τεθούν οριστικά στην υπηρεσία των κοινωνιών, ως ακατάλυτη σχέση αγάπης και στοργής από το σημαινόμενο προς το σημαίνον.

Αυτές όλες οι διεργασίες δεν είναι αυτονόητες, ούτε και φυσικοί ή κοινωνικοί - ιστορικοί αυτοματισμοί και προϋποθέτουν την αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, της συμπεριφοράς και της δράσης των επιστημόνων, οι οποίοι οφείλουν να κατανοήσουν ότι αυτό που είναι και έγιναν οφείλεται στο γεγονός που προνομιακά και σε βάρος άλλων που αποκλείστηκαν εξαιτίας των άνισων ευκαιριών, τους επέτρεψε να γίνουν:

1. πατώντας πάνω στις πλάτες εργαζόμενων και επιστημόνων πρόδρομων γενεών, αντλώντας δυνάμεις από το μακρύ παρελθόν της επιστήμης και της ανθρωπότητας συνολικά,

2. ξοδεύοντας χρήσιμους και κρίσιμους οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς και πολιτισμικούς πόρους από τις εκάστοτε παρούσες κοινωνίες και

3. εμπνεόμενοι από την λαχτάρα των εκάστοτε κοινωνιών, ώστε τα παιδιά τους που έγιναν προνομιακά επιστήμονες να ανοίξουν τον δρόμο για να γίνει πραγματικότητα το διαχρονικό στρατηγικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Οφείλουμε, λοιπόν, όλοι να κατανοήσουμε ότι όσα δανειστήκαμε από τις κοινωνίες μας για να γίνουμε επιστήμονες ή/και δημιουργικοί και χρήσιμοι πολίτες, πρέπει, σύμφωνα με την Λογική και την Ηθική, με κάθε τρόπο και θυσία να τα επιστρέψουμε και με το παραπάνω στις κοινωνίες, που χάρη στις δικές τους θυσίες γίναμε ότι γίναμε, αντί να τα θέτουμε, για τριάντα αργύρια, στην υπηρεσία της απάνθρωπης και καταστροφικής εξουσίας του Κεφαλαίου η οποία συστηματικά και ποικιλότροπα μας μετατρέπει σε οπαδούς, ‘ποίμνια’, χουλιγκάνους και καταναλωτικά δίποδα, λεηλατώντας με αυτόν τον τρόπο τις ζωές μας και τις δυνάμεις της Βιόσφαιρας από την οποία εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας, το μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών…, των παιδιών, των παιδιών τους.

Το βιβλίο μου Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017, είναι το τελευταίο ενός κριτικού πενταλόγου που ολοκληρώνει σε μακροοικονομικό και μακροκοινωνικό επίπεδο την ανάλυση της Θέσης, της Άρνησης, της Άρνησης της Άρνησης και της Νέας Θέσης με τα βιβλία:

1.      ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ. Η Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009,

2.      ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Η Μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ Θεσσαλονίκη 2012,

3.      ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΥΔΡΟΓΟΝΟ; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013 και

4.      ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

Πρόκειται για συγγραφικές ‘αταξίες’, για βιβλία βλάσφημα, αντεξουσιαστικά και ανατρεπτικά που ενοχλούν όχι μόνο τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, αλλά και την σιτιζόμενη στα πρυτανεία της εξουσίας ιντελιγκέντσια, που χαμαιλεοντίζει, πότε ως δεξιά και νεοφιλελεύθερη και πότε ως αριστερή εκσυγχρονιστική, ‘μεταρρυθμιστική’, ριζοσπαστική και ‘επαναστατική’, προκειμένου να γίνονται δεκτές οι υπηρεσίες της από όλες τις εναλλασσόμενες, στην δευτερογενή και γι αυτό δοτή πολιτική εξουσία πολιτικές συμμορίες, που λειτουργούν ως αχυράνθρωποι, ως παρένθετες δυνάμεις  και νυχτοφύλακες του Κεφαλαίου, που αφήνουν στο απυρόβλητο την πρωτογενή εξουσία, την εξουσία των μεγάλων οικονομικών Ομίλων, τον καπιταλισμό τον ίδιον. Τώρα θα μου πείτε ποιος θα τα διαβάσει όλα αυτά και ποιος ενδιαφέρεται για την Θέση, την Άρνηση και την Νέα Θέση, όταν ανθρώπινα ποτάμια βουλιάζουν τους καναπέδες για να δουν στημένο ποδόσφαιρο, πρωινά τηλεοπτικά σκουπίδια και βραδινές μονομαχίες των ‘Μαχητών’ και των ‘Διάσημων’, όταν το μόνο που μπορούν να διαβάσουν είναι ‘βίους αγίων’ και αθλητικές φυλλάδες; Μπορεί, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνει κανείς το χρέος του, τουλάχιστον όσο του αναλογεί, κι ας τον βλέπουν κάποιοι σαν το μικροσκοπικό κολιμπρί.

---

[1] Κλείσιμο στην παρουσίαση του βιβλίου Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, που έγινε στην Αθήνα, την Πέμπτη 31.05.2018, με πρωτοβουλία των Διοικητικών Συμβουλίων του Πολιτιστικού Κέντρου ΑΤΕ Πειραιώς, (ΠΟΚΕΑΤΕΠ) και του Συλλόγου Συνταξιούχων ΑΤΕ και παρουσιαστές την Βασιλική Μελέτη, τον Γιάννη Καζάκο και τον Γιώργο Γιαννόπουλο.