Αποπλατωνιστείτε 

 

για να μην 

 

σωκρατίζεστε

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

 

«Το πιο ισχυρό όπλο του καταπιεστή είναι το μυαλό του καταπιεσμένου».

Στιβ Μπίκο^[1]

 

Η φυσική φιλοσοφία, με θεμελιωτή τον Θαλή τον Μιλήσιο^[2], ως αγάπη, αποκλειστικά έλλογων όντων και ορθολογικά σκεπτόμενων ανθρώπων, για την γνώση και την σοφία, καταλήγει, μέσω της έρευνας και της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, στην επίγνωση και στην κοινωνική συνείδηση, η οποία αποσκοπεί όχι μόνο στην κατανόηση του υλικού, φυσικού και πνευματικού κόσμου, αλλά και στην συνεχή βελτίωση των όρων της κοινωνικής συμβίωσης για την επίτευξη της optimum ευτυχίας του ανθρώπου, του εκάστοτε κοινωνικού συνόλου και της ανθρωπότητας γενικά.

Κάποιοι, βέβαια, αντιλαμβάνονται την φιλοσοφία ως ενασχόληση των άεργων εξουσιαστικών ελίτ και μάλιστα σε σχέση με φαντασιακές εξώκοσμες δυνάμεις, φετίχ και αυθαίρετα σύμβολα, με αποτέλεσμα η ιδεαλιστική, μεταφυσική και εξουσιαστική φιλοσοφία, με θεμελιωτή τον Πλάτωνα τον Αθηναίο, να αντικαταστήσει την έρευνα και τη γνώση με την ‘πίστη’ και την ‘εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια’, εκφυλιζόμενη σε ιδεολογικό απολογητή και συνήγορο των εγκλημάτων της εκάστοτε εξουσίας, περιφρονητικά αποστρεφόμενη τον άνθρωπο, τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα.

Η εμφάνιση των οργανωμένων θρησκειών, ως μέσων χειραγώγησης των κοινωνιών, του κράτους, ως δύναμη υπεράσπισης της εξουσίας, και της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής ως πηγή εξουσίας, συμπίπτει με την εμφάνιση τού μεταφυσικού ιδεαλισμού που ολοκληρώνεται στην μορφή τού πλατωνισμού. Με την κατάρρευση της Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας και την σταδιακή εξαφάνιση των Ελληνικών πόλεων/κρατών και την παράλληλη εμφάνιση τυραννικών καθεστώτων και κατακτητικών αυτοκρατοριών, η αθηναϊκή πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά συνέχισε να ακμάζει, για μια περίοδο τριών περίπου αιώνων. Αυτή η περίοδος ονομάστηκε ‘ελληνιστική’ και χοντρικά οριοθετείται, από τον θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (-323) μέχρι την οριστική κατάκτηση του τότε γνωστού κόσμου από την Ρώμη (-31). Ακολούθησε η απόλυτη λήθη και ο σκοτεινός Μεσαίωνας από το τέλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, (476), μέχρι την ανακάλυψη της Αμερικής, (1492), που η ευρωπαϊκή διανόηση ανακάλυψε, μεταξύ 14^ου και 16^ου αιώνα, την αρχαία ελληνική Γραμματεία και ιδιαίτερα τον πραγματιστή Αριστοτέλη και προσπάθησε μέσω της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού να αφήσει πίσω της την σκοταδιστική θεοκρατία και να βαδίσει με την επιστήμη. Οι εξουσίες όμως με την μορφή της ‘ελέω θεού μοναρχίας’, προτίμησαν τον δικό τους άνθρωπο, τον Πλάτωνα και έστρεψαν τα βλέμματα προς τον πλατωνισμό, οποίος ρίζωσε τόσο βαθιά που έγινε το διαχρονικό ιδεολογικό αποκούμπι όλων των αχρείων εξουσιών που αγιοποιούν τον Πλάτωνα ως Σωκράτη, με αποτέλεσμα όποιος ακόμα και σήμερα, που τόσες εξελίξεις και αλλαγές έχουν επισυμβεί, λέει ή/και γράφει κάτι διαφορετικό να μην είναι ανεκτός, αν δεν είναι ‘εχθρός του λαού’, όταν και επειδή διαφωνεί με το επίσημο εξουσιαστικό αφήγημα.

Οι, μετά τον διαφωτισμό, σύγχρονες εξουσίες κατανόησαν πως, η εκτροπή της ματιάς των εξουσιαζόμουν από την μεγάλη εικόνα της κοινωνίας τους και ο προσανατολισμός τους προς την μικρή εικόνα της μίζερης καθημερινότητάς τους, μπορεί να τους καθηλώσει στην υποταγή τους και γι’ αυτό φρόντισαν, μέσω της προγραμματισμένης τροποποίησης της συμπεριφοράς τους, να τους ταΐζουν με όσο γίνεται περισσότερα πνευματικά σκουπίδια και όσο γίνεται λιγότερες χρήσιμες πληροφορίες, επιλεγμένες μάλιστα αυστηρά ώστε να χάνουν την ανθρωποσύνη τους και να καταλήγουν σε πιστούς, υπηκόους, οπαδούς, δούλους και μοιρολάτρες.

Η διόγκωση, όμως, των αναγκών ανάπτυξης του καπιταλισμού προκάλεσε αναγκαστική διάχυση της γνώσης και των επιστημών στα πλατιά λαϊκά κοινωνικά στρώματα με αποτέλεσμα την αποκάλυψη της μεγάλης εικόνας, γεγονός που οδήγησε στην σταδιακή αμφισβήτηση της εξουσίας των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής και στην διεκδίκηση της κοινωνικής ισότητας, μέσω της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και της θέσπισης της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της άμεσης/αταξικής δημοκρατίας.

Απέναντι σε αυτήν την επικίνδυνη, για την κυριαρχία του κεφαλαίου, στροφή της κοινωνίας προς την μεγάλη εικόνα που αποκαλύπτει την βασική αιτία για την ανθρώπινη τραγωδία, οι εξουσίες αντεπιτίθενται εξαγοράζοντας την σιωπή, την συνεργασία και την προδοσία μεγάλου τμήματος της διανόησης, η οποία πρωταγωνιστεί στην πλύση εγκεφάλου, στην προγραμματισμένη μεταρρύθμιση σκέψης, στον χειρισμό του Νου και τελικά στον έλεγχο του πλήθους, μέσω των σκοταδιστικών μύθων, των εξουσιαστικών ιδεολογιών, του ‘μαγικού σπηλαίου’ του Πλάτωνα και της αντίστοιχης σύγχρονης ‘έξυπνης τεχνολογίας 5G’ που υποτάσσει την ανθρώπινη σκέψη στον καθόλου αθώο αλγόριθμο, στο ενσωματωμένο πρόγραμμα και στις άπειρες ‘δωρεάν έξυπνες εφαρμογές’ που εγκλωβίζουν την σκέψη, υπαγορεύουν συμπεριφορές και οδηγούν τα άτομα στην εθελοδουλία μέσω της τεχνοκρατίας. Κι’ όλα αυτά ως πλατωνική, στη συνέχεια ως παυλιανή εβραιορωμαιοχριστιανική και στους νεότερους χρόνους ως εξουσιαστική, αστική/κεφαλαιοκρατική ηθική, που τάχα έρχεται απ’ έξω, από μεταφυσικές δυνάμεις και απρόσωπες τάχα αγορές, η οποία υπαγορεύει τυφλή υποταγή στους άδικους εξουσιαστικούς νόμους και στις ‘θεόθεν’ εγκληματικά δρώσες εξουσίες με σκοπό την παγκόσμια ηγεμονία.

Το αποτέλεσμα είναι, οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού δηλαδή ο καθένας μας, να σωκρατίζουμε, με την έννοια πως, όπως ο Σωκράτης, δημιούργημα του Πλάτωνα, υποτίθεται ότι είπε μετά τον θάνατό του, όσα του έβαλε στο στόμα ο δημιουργός του ο Πλάτωνας, να κάνουμε και εμείς το ίδιο, δηλαδή να λέμε και να πράττουμε όσα μας υπαγορεύουν τα εκάστοτε σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, ως βίαια νομιμοποιημένη εξουσία, με την διαφορά πως εμείς σωκρατίζουμε ζωντανοί και όχι νεκροί, όπως ο ατυχής πλατωνικός Σωκράτης.

Σήμερα, στον 21^ο αιώνα, τόσο οι σύγχρονες ανάγκες επιβίωσης και προόδου της ανθρωπότητας, όσο και οι, δημιουργικά αλλά και καταστροφικά, αμφισήμαντες δυνατότητες που οι διαχρονικοί κοινωνικοί αγώνες δημιούργησαν, η ανθρωπότητα, όπως και ο καθένας μας χωριστά, καλούμαστε να αποπλατωνιστούμε για να πάψουμε να σωκρατίζουμε και να σωκρατιζόμαστε, ως πνευματικοί σκουπιδοφάγοι και σύγχρονοι δούλοι του κεφαλαίου, που μηρυκάζουν τις σάπιες αξίες του σύγχρονου απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού. Καλούμαστε να γίνουμε ελεύθεροι, δηλαδή, να γίνουμε οι ίδιοι διαχειριστές της ζωής μας και συνεπώς υποκείμενα της ιστορίας.

Καιρός για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει. Σε λίγο η αυλαία πέφτει, με την αυτοεκπληρούμενη προφητεία ‘περί του τέλους της ιστορίας και τον τελευταίο άνθρωπο’, που τιτλοφορείται ως ‘Μεγάλη Επανεκκίνηση’ του ηγεμονικού κεφαλαίου και ως ‘Μετανθρωπισμός’, με όλες τις θανατηφόρες περικοκλάδες τους.

 

---

^[1] Ο Bantu Stephen Biko, (1946-1977), Νοτιοαφρικανός μαχητής της ελευθερίας, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου σε ένα κελί φυλακής του Απαρτχάιντ το 1977.

^[2] Ο Θαλής ο Μιλήσιος, -(635-543) είναι ο αρχαιότερος προσωκρατικός φιλόσοφος ο πρώτος των επτά σοφών της αρχαιότητας, μαθηματικός, φυσικός, αστρονόμος, μηχανικός, μετεωρολόγος και ιδρυτής της Ιωνικής σχολής της φυσικής φιλοσοφίας.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΤΑΞΙΚΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ*

http://www.classlessdemocracy. blogspot.com,

 

 

2024: ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΧΤΙΣΤΑΔΕΣ

 

Πόσες πιθανότητες έχουν οι χιλιάδες ευχές και οι προσευχές

Των χιλιάδων παιδιών και των γονιών της Γάζας να γλυτώσουν

Από τις βόμβες του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ με σημαία Αμερικής;

Καμία λέει η ιστορία και οι στατιστικές του καταστροφικού πολέμου.

 

Πόσες πιθανότητες έχει μια ευχή και μια παράκληση στον Δία, στον Γιαχβέ, στον ΄θεό’,

στον Αλλάχ, ή στην ‘Παναγιά’, να γιατρευτούν πάσχοντες από καρκίνο, που προκάλεσαν

ουσίες καρκινογόνες πολυδιαφημισμένων νοθευμένων τροφίμων μεγάλων μονοπωλίων;

Καμία λέει η Λογική μας. Γι’ αυτό οι άρρωστοι δεν πάνε στον παπά. Πάνε στον γιατρό.

 

Πόσες πιθανότητες έχουν οι κούφιες ευχές της ανθρωπότητας ολόκληρης

Να σταματήσουν οι πόλεμοι για το πετρέλαιο και την ενέργεια,

Για την παγκόσμια ηγεμονία και τις λεηλασίες με τις τόσες γενοκτονίες;

Μήπως όσες και οι λιτανείες των χρυσοποίκιλτων Δεσποτάδων;

 

Άκου φιλαράκο, θαύματα κάνει μόνο η δική μας η επιστήμη κι’ όχι εκείνη του πολέμου,

Που είναι δημιούργημα του μυαλού μας και του αγώνα μας για τη λευτεριά

Μήπως είναι η ώρα να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και όλοι μαζί να

Οργανώσουμε τους αγώνες μας για κοινωνική ισότητα και την ανόθευτη την ανθρωπιά;

 

Λέμε, μήπως είναι η ώρα, στον εαυτό μας, στο Εμείς, να πιστέψουμε,

κι’ ‘όχι της όποιας εξουσίας τα παραμύθια και τα φοβογόνα σκιάχτρα να προσκυνούμε,

Τους ψεύτες, τους κλέφτες, τους βιαστές και τους χαλαστές να διώξουμε,

Ώστε η επιστήμη, η εργασία και ο πολιτισμός του νέου κόσμου οι χτιστάδες να γενούνε;

_________________________________________

 

*Η λογοκρισία του διαδικτύου και της GOOGLE, μπλόκαραν τον ιστοχώρο μας με την εκφοβιστική ένδειξη

«Προειδοποίηση περί ευαίσθητου περιεχομένου» για το άρθρο:

Ελληνική εξωτερική πολιτική, χωρίς τους Έλληνες, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό;

ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ, δεν θα συμβεί τίποτα. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΤΕ

____________________________________________

 

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου

για την Άμεση Δημοκρατία και τον Αταξικό Ουμανισμό

Δρ Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΦΗΒΕΙΑ 

ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

(Αναφορά στο νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου:

Κοινωνική αν-Ισότητα και Αταξικός Ουμανισμός)

 Φώτης Καγγελάρης*

 

 

«Ένοχος είναι αυτός που κάνει πίσω στην επιθυμία του»

Lacan

 

Έχω γράψει και άλλοτε για τον Κώστα Λάμπο, όταν σχολίασα το περίφημο βιβλίο του για την ιδιοκτησία.

Το παρόν φαίνεται να είναι ο δεύτερος πυλώνας της ιδεολογίας του σχηματίζοντας με το προηγούμενο μια ουμανιστική αψίδα για να περάσει η ιστορία και η προοπτική του ανθρώπου.

Μας δίνει, έτσι, τον μίτο για την ερμηνεία του φαινομένου της κοινωνικής αν-Ισότητας και ταυτόχρονα της υπέρβασής του σε αυτό που αποκαλεί Αταξικό Ουμανισμό.

Ο Κώστας Λάμπος παρότι κάνει πολιτική φιλοσοφία, ο υπότιτλος του βιβλίου είναι «Δοκίμιο πολιτικής φιλοσοφίας της Πράξης», και ολόκληρος είναι μια ανήμερη πολιτική σκέψη, κατά βάση κάνει φιλοσοφία της ύπαρξης, συγκροτεί μια μαρξική υπαρξιακή φιλοσοφία. Ουσιαστικά, μιλάει για την επιθυμία και πως πραγματοποιείται πολιτικά-κοινωνικά. Ο πολιτικός του λόγος είναι ένας λόγος  περί επιθυμίας. Θα λέγαμε ότι μετά  τον Descartes, τον Spinoza, τον Marx, τον Freud, τον Lacan, ως ένας μεγάλος θεωρητικός ο Κώστας Λάμπος έρχεται να μας μιλήσει, πολιτικά, για την επιθυμία. Αλλά όχι για μια επιθυμία πεπερασμένη όπως είναι η ατομική αλλά για εκείνη την επιθυμία που θα συνεχίζεται πέραν του χρόνου, που θα καταυγάζει την προοπτική του αιώνα όπως, επί του παρόντος, καταυγάζει το τεχνητό σκοτάδι της ζωής μας. Εκείνη την επιθυμία όπου τα υποκείμενα της ιστορίας συγκροτούν το Εμείς. Όπου η αίσθηση της ματαιότητας δίνει την θέση της στο νόημα. Έλλειψη νοήματος ίσον έλλειψη αγάπης προς εαυτόν. Η αγάπη προς εαυτόν δεν βρίσκει αντιστοιχία σε έναν κόσμο άνευ αγάπης. Το νεοσύνθημα «καλύτερα πετυχημένος παρά ερωτευμένος» τα λέει όλα.

Ζω δεν μπορεί να σημαίνει άλλο παρά επιθυμώ. Αλλά, ως προς τι; Σ’ αυτό που θα έκανε τον άνθρωπο να δει ολόκληρη την εικόνα του εαυτού του μέσα στον καθρέφτη της ταξικής συνείδησής του, μέσα στον καθρέφτη μιας αταξικής κοινωνίας. Όπου το εγώ σχηματίζεται μέσα στον καθρέφτη του Εμείς. Η συνείδηση του σύμπαντος αντιβαίνει στην ατομική συνείδηση.

Είναι η επιθυμία, λοιπόν, που κινεί το σύμπαν και εδώ θυμάμαι τον συλλογισμό του Lacan ότι ένοχος είναι αυτός που κάνει πίσω στην επιθυμία του: Αυτός που αφήνεται να χειραγωγηθεί ως προς την πορεία του κόσμου.

Θα διαφωνήσω, ωστόσο, με την πολεμική του βιβλίου στον Heidegger και την φαινομενολογία. Τί άλλο είναι το «η ζωή μια συστημένη επιστολή προς τον θάνατο» παρά του «πράξε» όπως γράφεις και συ , φίλε Κώστα, στον υπότιτλο του βιβλίου σου; Θα έγραφες εάν δεν υπήρχε το τελικό σημείο του θανάτου;

Ως προς το ύφος της γραφής, αρκετά κεφάλαια θυμίζουν γραφές του  πρωτόγονου υλισμού, διαθέτουν ένα αγνό παιδικό ενθουσιασμό.

Ωστόσο, το σύνολο της γραφής θυμίζει εγκυκλοπαίδεια, με επιμέλεια από ένα αφοσιωμένο ταμένο δάσκαλο, αλλά επίσης από έναν σύγχρονο σοφό διανοούμενο.

Γι’ αυτό και κατά στιγμές, προτιμώ τη γραφή του Κώστα Λάμπου από τη γραφή του Marx, γιατί στον Marx (προτεστάντης) έλειπε από τη γραφή του το πάθος.

Ο Κώστας Λάμπος ως νέος Λούθηρος τοιχοκολλά στην εκκλησία της ταξικής επανάστασης το κείμενο του και ως νέος Marx μας προσφέρει τα «Χειρόγραφα του 2024». Τοιχοκολλά τα κείμενά του στη συνείδησή μας, στο αδιέξοδό μας, και μας δείχνει τον τρόπο και τον δρόμο για να ακούσουμε τα λόγια του Marx: «Η ρίζα του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».

Κάτι ακόμα. Θα πρέπει  να επαναπροσδιορίσουμε την εικόνα του πλούτου, να παρατηρήσουμε ότι το κεφάλαιο, η ταξικότητα του και η τοξικότητα του είναι πια σημείο στον υπολογιστή, άυλο, παραμένοντας ωστόσο φετίχ, όπως το ήθελε ο Marx. Και ως σημείο σε μια μετανεωτερική συνθήκη είναι σκληρότερο, ανάλγητο παρότι φροντίζει ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να πάρει μια αύξηση που θα του δώσει τη δυνατότητα για να αγοράσει ένα κουλούρι.

Χρειαζόμαστε πια σημειολόγους-γλωσσολόγους για να ερμηνεύσουμε τις συντεταγμένες του κεφαλαίου πριν τις επιπτώσεις του, έτσι όπως, ως σημείο, αόρατο και άυλο κυβερνάει τον κόσμο: Ένα σημαίνον άνευ σημαινόμενου που προτείνει ως μοντέλο ζωής τον παραλογισμό, την φτηνή υπεραπόλαυση, την ενοχή εάν το υποκείμενο δεν καταναλώνει, την σαδιστική εντολή να μην μπορείς να μην είσαι καλά- όταν σου υπαγορεύει την εντολή της αλλοτρίωσης το βράδυ από την τηλεόραση. Την εντολή του πως, του ερωτεύεσθαι και του πως του θνήσκειν. Την ζωή ως one night stand.

Και εδώ είναι που προκύπτει και το μεγάλο ερώτημα: εάν η ανθρωπότητα έχει πειστεί και κόπτεται πια γι’ αυτό το μοντέλο ζωής, όπου το ίδιο το Εγώ και το σώμα του υποκειμένου λειτουργεί ως πολιτική και κοινωνική φυλακή του, και μάλιστα με την συγκατάθεση του, από που περιμένουμε πια τη ρήξη και την αλλαγή; Μήπως, δεν είμαστε ουτοπικοί, με την έννοια του ουμανισμού, αλλά απλώς ανεδαφικοί; Μήπως περιμένουμε πια από το τυχαίο και το απροσδόκητο; Μήπως η επιθυμία δεν είναι πια συστατικό της λογικής αλλά της τρέλας και του ψυχιατρείου, όπως έλεγε ο Deleuze; Περιμένουμε πια μια σπίθα «παλαβομάρας»;

Ωστόσο, τα ποτάμια θα συναντηθούν, φίλε Κώστα. Οι σπασμοί του συστήματος (οι πόλεμοι, η Γάζα, το μοίρασμα της θάλασσας) το βεβαιώνουν, γίνονται αντίσκιο στο βλέμμα μας για να διακρίνουμε την θάλασσα. Τα ποτάμια της εργασίας, της τέχνης, του πολιτισμού, όπως επίμονα γράφεις, συναντώνται για εκείνη τη νύχτα όπου κανένα σύννεφο δεν θα σκιάζει την πανσέληνο των ονείρων μας και καμμιά καταιγίδα τον ήλιο της ανατολής.

Και συ μπροστά, σείοντας, όπως σου έγραφα σ’ ένα προηγούμενο κείμενο, στο αριστερό σου χέρι, το κόκκινο διαβατήριο της ιδεολογίας σου, το ανήκειν στο κόμμα και στο όραμα  της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Ο Κώστας Λάμπος είναι ένας από τους μεγάλους ουμανιστές και ίσως ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς. Είμαι βέβαιος ότι ήταν μεταξύ εκείνων των νέων, όταν φώναζαν, εκείνη την εποχή, «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», εξάλλου παραμένει νέος, αλλά και μεταξύ εκείνων που φώναζαν στον Μάη του ΄68: «Ας είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο».

Ο Κώστας Λάμπος μας λέει, λοιπόν, ότι ο κόσμος δεν είναι αυτός. Ο κόσμος είναι αυτός που μπορούμε να ονειρευτούμε όπως έλεγε σε ένα από τα email που μου είχε στείλει :«Όσο για την επανάσταση, εμείς οι ουμανιστές δεν την αντιλαμβανόμαστε ως υπόθεση παρεών, ομάδων και λοιπών συσπειρώσεων εξουσιομανών, συστημικών αριστερών λύκων αλλά ως έρωτα συνεργαζόμενων και αλληλέγγυων συλλογικοτήτων. Θα περιμένουμε πολύ, ε; Ναι. Αλλά ερχόμαστε από πολύ μακριά και πάμε να συναντήσουμε τους εαυτούς μας στο μέλλον που δημιουργούμε».

Μήπως να καρφιτσώσουμε αυτή τη φράση στο πέτο μας, εκεί που δεν υπάρχει πια το κόκκινο γαρύφαλλο;