Λευτεριά στο υδρογόνο
(Να απελευθερώσουμε τον ελευθερωτή της ανθρωπότητας)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Μπορεί να ανήκετε σ’ εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι η ενέργεια του υδρογόνου είναι μια φαντασίωση κάποιων μελλοντολόγων ή κάποιων άλλων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να την θεωρείτε ως μια πολλά υποσχόμενη μελλοντική τεχνολογία που, αν κάποτε εφαρμοστεί, αυτό θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Εάν όντως σκέφτεστε μ’ αυτόν τον τρόπο, ξανασκεφτείτε το σοβαρά. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα κέρδισε την ελευθερία της από το πετρέλαιο.[…] Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο μέσα σε δέκα χρόνια με την υπάρχουσα τεχνολογία […] Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα αποφάσισε να ξεπεράσει την ενεργειακή και την κλιματική κρίση που απειλεί την ύπαρξή της. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο σήμερα με συνειδητές επιλογές και πολιτική βούληση».
Jerry Brown, Rinaldo Brutoco και James Cusumano, Freedom From, Mid-East Oil, Edition of World Business Academy, 2007.
Η Φύση τσιγκουνεύτηκε τα ορυκτά καύσιμα και τα τοποθέτησε σε ελάχιστες μεριές του πλανήτη με αποτέλεσμα η ενέργεια που παράγεται από αυτά να ελέγχεται από λίγους και αυτοί οι λίγοι εκμεταλλεύτηκαν το προνόμιο σε βάρος της ίδιας της Φύσης, της υπόλοιπης ανθρωπότητας, σε βάρος του ανθρώπινου πολιτισμού και σε βάρος του ίδιου του πλανήτη. Λογικό ήταν αυτή η ανισοκατανομή των ορυκτών καυσίμων να προκαλέσει κοινωνικές, οικονομικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες, που παίρνουν την μορφή συγκρούσεων μεταξύ των ισχυρών ενεργειακών παικτών, οι οποίες καταλήγουν σε παγκόσμιους, αλλά και σε δι’ αντιπροσώπων και ενδιάμεσων αχυρανθρώπων καταστροφικούς πολέμους για την εξασφάλιση της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταξύ Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής από την μια μεριά και Κίνας και Ρωσίας από την άλλη, με την Ευρώπη σε ρόλο αμερικάνικης ενδοχώρας.
Όπως είναι γνωστό δεν υπάρχει μεγαλύτερος εφιάλτης για τις ΗΠΑ από την ενεργειακή συνεργασία μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας. Γι’ αυτό ο βασικός στόχος της αμερικανικής γεωστρατηγικής πολιτικής είναι ο ενεργειακός αποκλεισμός της Ευρώπης από την Ρωσία και η τροφοδότησή της με πανάκριβο και κακής ποιότητας αμερικάνικο σχιστολιθικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η ΝΑΤΟϊκή περικύκλωση της Ρωσίας, με σκοπό την αποδυνάμωσή της και την αποτροπή δημιουργίας μιας ισχυρής συμμαχίας στην Ευρασία, που θα προέκυπτε από μια ενεργειακή συνεργασία της Ευρώπης με τη Ρωσία. Μόνο έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία, αλλά και στην αμερικανική προτεκτορατοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στον πλανήτη γενικά.
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, δηλαδή η εργαζόμενη ανθρωπότητα, αντιμετωπίζοντας την ενεργειακή εχθρότητα των πετρελαιοπαραγωγών και του κεφαλαίου που ελέγχει τη ροή των περιορισμένων μέχρι σπάνιων, πανάκριβων και σε οξύτατο βαθμό ρυπογόνων ορυκτών καυσίμων, αναζητούν διαχρονικά εναλλακτικές λύσεις του ενεργειακού προβλήματος. Οι σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες κατάφεραν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την παραγωγή ενέργειας από πηγή που είναι παντού και στον καθένα καταναλωτή ηλεκτρικής ενέργειας διαθέσιμη.
Πρόκειται για το υδρογόνο[1], για το οποίο το κεφάλαιο, οι πολιτικοί υπάλληλοί του, ακόμη και το πανεπιστημιακό κατεστημένο και τα ΜΜΕ σιωπούσαν, γεγονός που έδωσε στην ληστρική ιδιωτική επιχειρηματικότητα τον αναγκαίο χρόνο να προβεί σ’ εκείνες τις ενέργειες που θα έπιαναν την απληροφόρητη κοινωνία στον ύπνο, ώστε όταν ξυπνήσει να βρεθεί χειροπόδαρα δεμένη, για να είναι δύσκολο να διεκδικήσει για λογαριασμό της το δικαίωμα να παράγει η ίδια την αναγκαία, για την ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ευημερία, ενέργεια σε επίπεδο καταναλωτή. Σήμερα είναι τεχνικά εφικτό ο καθένας να παράγει όση καθαρή και φθηνή ηλεκτρική ενέργεια χρειάζεται για την ευημερία του, αλλά το κεφάλαιο προσπαθεί να τον εμποδίσει για να του πουλάει ενέργεια από τα δικά του δίκτυα. Το υδρογόνο είναι η προίκα της Φύσης προς την ανθρωπότητα και όχι προς το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφάλαιο.
*
Το κεφάλαιο κάνει σαν να ανακάλυψε ξαφνικά, στον 21ο αιώνα, το υδρογόνο και όχι επειδή τα σπάνια, πανάκριβα και ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα που γέννησαν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, φθίνουν ραγδαία και επικίνδυνα και σηματοδοτούν το τέλος του καπιταλισμού. Έτσι πανικόβλητο, το κεφάλαιο, στρέφεται για να σωθεί προς το υδρογόνο, που μέχρι τώρα το συκοφαντούσε ακόμα και στις αίθουσες των πανεπιστημίων[2], ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτούσε την έρευνα για το υδρογόνο ως πρώτη ύλη παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτή η αντίφαση ήταν συνειδητή, γιατί έπρεπε η κοινωνία να μείνει απληροφόρητη για τις κοινωνικά απελευθερωτικές ιδιότητες του υδρογόνου, επειδή το υδρογόνο μπορεί να αχρηστέψει τα ορυκτά καύσιμα, τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα και τα συγκεντρωτικά συστήματα εξουσίας που είναι ταυτισμένα και να αποκεντρώσει την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σε επίπεδο καταναλωτή, γεγονός που διαμορφώνει τους όρους για μια άλλη, διαχρονικά ζητούμενη, μορφή κοινωνικής οργάνωσης και για έναν νέο ουμανιστικό, ειρηνικό πολιτισμό, τον πολιτισμό της ενεργειακής και της κοινωνικής ισότητας.
Το υδρογόνο είναι η πιο άφθονη χημική ουσία στο σύμπαν, του οποίου αποτελεί το 75% της συνολικής βαρυονικής μάζας, δεν απαντάται ελεύθερο στη Φύση, αλλά βρίσκεται παντού στη μορφή χιλιάδων χημικών ενώσεων και ιδιαίτερα στο νερό, με αποτέλεσμα να μπορεί ο κάθε καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας να παράγει την δική του άφθονη, φθηνή, ασφαλή και καθαρή ηλεκτρική ενέργεια και να μην εξαρτάται από κάποιο συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που στηρίζεται στα ορυκτά καύσιμα και δημιουργεί καταστροφικό ενεργειακό ανταγωνισμό, ενεργειακή φτώχεια, ενεργειακή ανισότητα και του προσφέρει πανάκριβη και ρυπογόνα ηλεκτρική ενέργεια, την οποία δυστυχώς τα οικονομικά αδύναμα τμήματα της κοινωνίας να μην μπορούν να την προμηθευτούν.
Ο πιο απλός, ασφαλής και οικονομικός τρόπος παραγωγής απεριόριστης, ασφαλούς και φθηνής ηλεκτρικής ενέργειας είναι η απελευθέρωση του υδρογόνου με την ηλεκτρόλυση του νερού, με την βοήθεια αποθηκευμένης σε μπαταρίες ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και κύρια από ηλιακά πάνελ και ανεμογεννήτριες, που ο καθένας μπορεί να έχει στην σκεπή του σπιτιού του. Το, με αυτόν τον τρόπο, παραγόμενο υδρογόνο μπορεί να αποθηκεύεται σε ανθεκτικές δεξαμενές από ανθρακονήματα και αντίστοιχα να καταναλώνεται ως καύσιμο, μέσω της κυψέλης καύσιμου υδρογόνου και να παράγεται ηλεκτρική ενέργεια για κίνηση οχημάτων, για οικιακή χρήση, για παραγωγικές δραστηριότητες τόσο σε επίπεδο νοικοκυριού, όσο και σε επίπεδο συλλογικών δραστηριοτήτων, Συνεταιρισμών, Δήμων και κράτους με αποτέλεσμα την ενεργειακή ανεξαρτησία τους.
Αυτή η ενεργειακή ανεξαρτησία που προσφέρει η υδρογονοενέργεια ανοίγει καινούργιους ορίζοντες στα άτομα, στα νοικοκυριά και στις κοινωνίες και τους προσφέρει ανεξάντλητες δυνατότητες να οργανώσουν την οικονομική τους δραστηριότητα στη βάση της προσφοράς τους ανάλογα με τις εκάστοτε δυνατότητές τους και των απολαβών ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες τους, στα πλαίσια μια αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας των ίσων. Ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την σημασία της ενέργειας στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της και συνεπώς και την σημασία της οιονεί ελεύθερης υδρογονοενέργειας, κατανοεί πως το μοντέλο της αυταρχικά και κάθετα/ιεραρχικά οργάνωσης της κοινωνίας, όπου οι λίγοι που ελέγχουν την ροή της ενέργειας εξουσιάζουν και οι πολλοί καταναλωτές εξουσιάζονται επειδή δεν ελέγχουν την παραγωγή της ενέργειας, τώρα που όλοι μπορούν να είναι ταυτόχρονα καταναλωτές και παραγωγοί ενέργειας το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Κι’ αυτό επειδή η υδρογονοενέργεια καθιστά εφικτή την κοινωνική αυτοδιαχείριση της οικονομίας, η οποία δεν χρειάζεται να χειραγωγείται από τους λίγους με σκοπό την παραγωγή κέρδους, αλλά μπορεί να υποτάσσεται στο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και να παράγει στη βάση του οικονομικοκοινωνικού ορθολογισμού όσα υλικά και άυλα αγαθά είναι αναγκαία για την ευημερία όλων, αλλά και το επιπλέον αναγκαίο κοινωνικό πλεόνασμα για την ομαλή πρόοδο της εκάστοτε κοινωνίας και συνολικά της ανθρωπότητας. Η υδρογονοενέργεια μαζί με όλες τις άλλες επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας και προφανώς υπό τον κοινωνικό έλεγχο, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια νέα εποχή της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής που γεννήθηκε, μεγάλωσε και παρακμάζει με την ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα, αντιλαμβάνεται πως ένα κοινωνικοποιημένο, αποκεντρωμένο και μη ελεγχόμενο υδρογονοενεργειακό σύστημα σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος του και μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο επιδιώκει να επιβιώσει εμποδίζοντας, αφενός, τα άτομα, τα νοικοκυριά και την κοινωνία από την οικειοποίηση και αξιοποίηση για λογαριασμό τους του υδρογόνου και να εξασφαλίσει, αφετέρου, για τον εαυτό του τον έλεγχο του υδρογόνου, πράγμα που μπορεί να συμβεί με την αυθαίρετη και ερήμην της κοινωνίας θέσπιση νόμων που αποξενώνουν άτομα, νοικοκυριά και κοινωνία από το υδρογόνο.
Αυτό το ζήτημα ζωής και θανάτου του καπιταλισμού το ανάλαβε ο σκληρός πυρήνας του αμερικανικού ηγεμονικού κεφαλαίου, ο οποίος ενεργοποίησε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) με σκοπό να δεσμεύσει το νερό, χαρακτηρίζοντάς το από ελεύθερο αγαθό σε εμπόρευμα[3]. Να σημειωθεί πως ο ΠΟΕ, σύμφωνα με την GREENPEACE, κι’ όχι μόνο, ‘εξυπηρετεί τα ισχυρά οικονομικά λόμπι, δεν λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες και δεν χαρακτηρίζεται από διαφάνεια’ Στη συνέχεια έδωσε, δια της ηγεμονικής διπλωματίας και των μηχανισμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, εντολή στις χώρες του λεγόμενου ‘δυτικού κόσμου’ να θεσπίσουν νόμους ελέγχου του νερού. Κάπως έτσι φτάσαμε στην οδηγία 2000/60/ΕΚ/23.10.2000, η οποία υιοθετήθηκε από όλα τα κράτη/μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων , Βρυξέλλες, 21.12.2000, σ. L327/1.
Η Ελλάδα με τον Νόμο 1139/2003, Περί προστασίας και διαχείρισης των υδάτων και την εναρμόνιση με την Οδηγία 2000/60/ΕΚ, που συμπληρώθηκε από την Κοινή Υπουργική Απόφαση 43504/05/12/2005, ΦΕΚ 1784/2012.2005, αντέγραψε και έστησε τους περιορισμούς, τους όρους και τους ασφυκτικούς μηχανισμούς με τους οποίους αποξενώνεται η κοινωνία από το νερό της θάλασσας, των λιμνών, των ρεμάτων, των ποταμιών, των πηγών, των πηγαδιών, ακόμα και από αυτό το νερό της βροχής. Ενδεικτικά παραθέτω μερικά αποσπάσματα για του λόγου το αληθές:
·«Θεσπίζεται Εθνικό Δίκτυο παρακολούθησης επιφανειακών και υπόγειων υδάτων» (Άρθρο 2.2 του του Νόμου 3199/2003). «το οποίο συντονίζεται από την Ειδική Γραμματεία Υδάτων του υπουργείου Περιβάλλοντος». Άρθρα 2 και 3 της ΚΥΑ 140384/09.09.2011.
· «Είναι υποχρεωτική η απόκτηση άδειας χρήσης του νερού και εκτέλεσης έργων αξιοποίησής του, από κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο», Άρθρο 11.1, του Νόμου 3199/2003.
·«Οι άδειες εκδίδονται Από τον Γενικό Γραμματέα της Οικείας Περιφέρειας. Με Κοινή Απόφαση των υπουργών Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, Γεωργίας, Ανάπτυξης, Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Οικονομίας και Οικονομικών καθορίζονται οι κατηγορίες των αδειών, η ειδικότερη διαδικασία έκδοσής τους και κάθε σχετικό θέμα», Άρθρο 11.1 και 11.2, του Νόμου 3199/2003.
· «Στους παραβάτες των όρων και των περιορισμών που καθορίζονται στις άδειες επιβάλλεται, ως διοικητική κύρωση πρόστιμο από 200 μέχρι 600.000 Ευρώ, ανεξάρτητα από την ποινική και αστική ευθύνη, ή τις διοικητικές κυρώσεις που προβλέπονται από άλλες διατάξεις», Άρθρο 13.1 του Νόμου 3199/2003.
Ταυτόχρονα η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας ενημερώνουν ότι χρηματοδοτούν ήδη επιλεκτικά ανά τον κόσμο προγράμματα ιδιωτικοποίησης πηγών, υπόγειων και επιφανειακών υδάτων γιατί εκτιμούν ότι «η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα συμβάλλει στη βελτίωση της διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας και του νερού».
Μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα δεσμεύουν για τον εαυτό τους το νερό ως πηγή υδρογονοενέργειας κατοχυρώνοντας αποκλειστικά δικαιώματα και εξασφαλίζοντας προνομιακά διάφορες ευρεσιτεχνίες (licensees) που εμποδίζουν κάθε ενδιαφερόμενο να προβεί στην ίδια χρήση του νερού. Το μεγαλύτερο διαχρονικό έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της, συντελέστηκε, με την βίαιη εμφάνιση του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας[4] πάνω στον άνθρωπο, στη γη και στα μέσα παραγωγής, ακυρώνοντας έτσι το εθιμικό δίκαιο της κοινοκτημοσύνης και της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ετών, που δεν εξασφάλισαν μόνο την επιβίωση, αλλά και την εξέλιξη προς τον πολιτισμό του ανθρώπινου είδους, ανοίγοντας τον δρόμο προς την κοινωνική ανισότητα και τον άγονο ανταγωνισμό που οδήγησαν, με την αγαστή συνεργασία των εκάστοτε θρησκειών και εξουσιών[5], στην σημερινή παρακμή, που εξουσιάζει με την δύναμη των άδικων νόμων και των μηχανισμών καταστολής, λεηλατώντας τις ζωές μας και τον ίδιο τον πλανήτη.
Μετά από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι το υδρογόνο τελεί υπό την ομηρία του μεγάλου παγκοσμιοποιημένου ηγεμονικού κεφαλαίου[6], ομηρία η οποία αποκλείει την κοινωνία από την χρήση του νερού για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ταυτόχρονα όμως το κεφάλαιο προσπαθεί μέσω της σύντηξης μορίου του υδρογόνου να παράξει τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας, που θα του επιτρέπουν να στήσει ένα νέο συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που θα πουλάει ηλεκτρική ενέργεια στους καταναλωτές, με σκοπό να αποφύγει την πίεση της κοινωνίας που θα αντιμετώπιζε αν χρησιμοποιούσε το νερό για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Προς το παρόν όμως αυτή η εκδοχή καθυστερεί επειδή η πειραματική διαδικασία δεν έχει φτάσει ακόμα στο στάδιο της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής υδρογονοενέργειας από την σύντηξη του υδρογόνου, εξέλιξη την οποία πολλοί ειδικοί αμφισβητούν.
Είναι ακριβώς τώρα η ιστορική στιγμή που οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, δηλαδή η εργαζόμενη κοινωνία μπορούν και πρέπει να παρέμβουν αποφασιστικά για να ματαιώσουν τα σχέδια του κεφαλαίου για την μονοπώληση της υδρογονοενέργειας και να κατοχυρώσουν με την δική τους δυναμική την κοινωνικοποίηση των απανταχού υδάτων και το δικαίωμα του κάθε καταναλωτή ενέργειας να μπορεί να παράγει όση ηλεκτρική ενέργεια μπορεί με το ελεύθερο νερό, που υπάρχει στο περιβάλλον του συνδυάζοντας την συνεργασία των ΑΠΕ για την απεριόριστη παραγωγή φθηνής, ασφαλούς και καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας που συνεπάγεται την ενεργειακή απελευθέρωση των ατόμων, των νοικοκυριών και της κοινωνίας από την κεφαλαιοκρατική ενεργειακή υποδούλωση[7].
Οι σύγχρονες επιστήμες και η σύγχρονη τεχνολογία έχουν ήδη, εδώ και δεκαετίες, κατασκευάσει αυτοκίνητο που ‘καίει νερό’[8], (δείτε σχετικά https://www.youtube.com/watch?v=WpvxBfEWH_k, ), που ‘με ένα ποτήρι νερό διανύσει απόσταση 50 χιλιομέτρων’[9], πράγμα που σημαίνει ότι έχει ολοκληρωθεί το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής, από τον κάθε καταναλωτή ενέργειας, της δικής του υδρογονοενέργειας. Στο μεταξύ κάμποσα Τεχνικά Λύκεια και τα Πολυτεχνεία Πάτρας, Αθήνας και Θεσσαλονίκης έχουν κατασκευάσει αυτοκίνητα, βέσπες, drone και αεροπλάνα που κινούνται με υδρογόνο. Αλλά το επίσημο κράτος και η λεγόμενη ιδιωτική επιχειρηματικότητα σφυρίζουν αδιάφορα επειδή η πετρελαιοκρατία αρνείται πεισματικά την πρόοδο της ανθρωπότητας.
Αυτό το πακέτο αποτελείται:
· Από το τμήμα ηλεκτρόλυσης του νερού που συμπεριλαμβάνει ένα δοχείο νερού που θα υποστεί ηλεκτρόλυση για να παραχθεί υδρογόνο και από μια μπαταρία αποθηκευμένης φθηνής ηλεκτρικής ενέργειας, που έχει παραχθεί από διάφορες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και κύρια από ηλιακά πάνελ και ανεμογεννήτριες, που θα χρησιμοποιηθεί για την ηλεκτρόλυση και
· Από το τμήμα της κυψέλης καύσης υδρογόνου, το οποίο καιόμενο παράγει ηλεκτρικό ρεύμα κίνησης του αυτοκινήτου, θερμότητα και καθαρό νερό που σε αυτή την περίπτωση εκλύονται στο περιβάλλον, ενώ σε άλλες περιπτώσεις σταθερής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τόσο η θερμότητα, όσο και το καθαρό νερό μπορούν να αξιοποιηθούν οικονομικά.
Αυτά τα δύο συστήματα συνδυαζόμενα σε ένα, κινούν ήδη χιλιάδες αυτοκίνητα απεριόριστης αυτονομίας, χωρίς την ανάγκη να εξαρτώνται από δίκτυα ανεφοδιασμού, παράγουν ενέργεια, η οποία στέλνει διαστημόπλοια στο διάστημα και κινεί βιομηχανίες που παράγουν διάφορα προϊόντα. Όσον αφορά το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής υδρογονοενέργειας για τις ανάγκες του νοικοκυριού, προφανώς πρόκειται για ένα σύστημα ανάλογο της εγκατάστασης συστήματος, (δεξαμενή πετρελαίου, καυστήρας, κυκλοφορητής) θέρμανσης με πετρέλαιο μιας κατοικίας ή μιας πολυκατοικίας, ή μιας αντίστοιχης εγκατάστασης κεντρικής ή αυτόνομης θέρμανσης με φυσικό αέριο, το κόστος της οποίας προφανώς εξαρτάται από την έκταση εφαρμογής αυτού του τρόπου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Παρόμοιες εφαρμογές στο παρελθόν πάντως δείχνουν πως στην περίπτωση πλατιάς εφαρμογής το κόστος θα είναι εφάμιλλο ή και μικρότερο, της εγκατάστασης θέρμανσης με ορυκτά καύσιμα, με προοπτική απόσβεσης σε 3-4 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι εφεξής η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια θα εγγίζει το μηδέν.
Διάφορες βιομηχανίες τροποποιούν, για λόγους ανταγωνισμού, αυτό το τεχνολογικό πακέτο, αφαιρώντας το πρώτο τμήμα που παράγει το καύσιμο υδρογόνο και κατασκευάζουν αυτοκίνητα που κινούνται ανατροφοδοτούμενα μέσω σχετικών δικτύων ανά 100 ή 200 χιλιόμετρα, είτε με ρεύμα κίνησης που παράγεται από υδρογόνο, είτε με ατόφιο υδρογόνο και ανάλογα αποκαλούνται ηλεκτρικά αυτοκίνητα είτε αυτοκίνητα υδρογόνου. Αν το ηλεκτρικό ρεύμα ή το υδρογόνο που πωλείται μέσω δικτύων παράγεται από ηλεκτρόλυση του νερού με φθηνό ρεύμα από ΑΠΕ, τότε μιλάμε για ‘πράσινο υδρογόνο’, ενώ αν η παραγωγή υδρογόνου γίνεται με ρεύμα που παράγεται από την καύση άνθρακα ή λιγνίτη τότε μιλάμε για το ‘καφέ υδρογόνο’, αν όμως η παραγωγή υδρογόνου γίνεται με ρεύμα από τη χρήση φυσικού αερίου και έκκληση των παραγόμενων ρύπων στο περιβάλλον τότε μιλάμε για το ‘γκρι υδρογόνο’, ενώ αν η παραγωγή υδρογόνου γίνεται με ρεύμα από τη χρήση φυσικού αερίου αλλά με παράλληλη αποθήκευση των ρύπων υπογείως τότε μιλάμε για το ‘μπλε υδρογόνο’. Είναι προφανές πως ανάλογη με τον τρόπο παραγωγής του ρεύματος και του υδρογόνου είναι και η τιμή πώλησης στον καταναλωτή τους μέσω των πολυδάπανων δικτύων.
Το καλύτερο για το περιβάλλον και το φθηνότερο ρεύμα για τον καταναλωτή είναι αυτό που παράγει, σε απεριόριστες ποσότητες, μόνος του με ηλεκτρόλυση του νερού, η οποία γίνεται με αποθηκευμένο σε μπαταρίες φθηνό ρεύμα που το παράγει ο ίδιος με ένα ηλιακό πάνελ ή/και με μια μικρή ανεμογεννήτρια στην σκεπή του σπιτιού του, και την καύση του παραγόμενου υδρογόνου με την, ενσωματωμένη στο πακέτο, κυψέλη καύσης υδρογόνου.
Όμως η άφθονη, καθαρή και σχεδόν μηδενικού κόστους υδρογονοενέργεια δεν θα λύσει, δια της ενεργειακής ανεξαρτησίας και ισότητας, μόνο το πρόβλημα των κοινωνικών ανισοτήτων και της παγκόσμιας πείνας, αλλά θα καταργήσει τους λεγόμενους γεωπολιτικούς πολέμους για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας, θα αχρηστέψει τους ανταγωνισμούς για την παγκόσμια ηγεμονία και θα επιτρέψει την θετική διαχείριση της κλιματικής κρίσης με προοπτική την αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας όλων των φυσικών συστημάτων και την εξυγίανση της γήινης Βιόσφαιρας, γεγονός που θα καταστήσει τον πλανήτη ικανό να θρέψει όλους τους ενοίκους του, στα πλαίσια της Άμεσης Δημοκρατίας[10]. και του Αταξικού Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού[11]
Όλα αυτά δεν είναι ουτοπίες, αλλά υπαρκτές πραγματικότητες που αν ανοίξουμε τα μάτια μας θα τις δούμε και αν απλώσουμε τα χέρια μας θα τις αγγίξουμε και συνειδητοποιώντας τες θα τις αποσπάσουμε από εκείνες τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης που θέλουν να κρατούν εμάς και την υδρογονοενέργεια ομήρους για να λεηλατούν τις ζωές μας και τον πλανήτη, το κοινό μας σπίτι και την μοναδική κοινή μας πατρίδα.
Εμπρός, λοιπόν, να καταργήσουμε τώρα τα συγκεντρωτικά ενεργειακά δίκτυα των ορυκτών καυσίμων με τις μηχανές εσωτερικής καύσης που παράγουν CO2 που σκοτώνει ζωές και το φυσικό περιβάλλον και να απελευθερώσουμε την υδρογονοενέργεια από το αρπακτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, προϋπόθεση αναγκαία και ικανή για να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας, τις κοινωνίες μας και τον πολιτισμό μας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για να χτίσουμε όλοι μαζί και αλληλέγγυα έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο και τον πολιτισμό της ενεργειακής ισότητας, συνθήκη ικανή και αναγκαία για την θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας.
Δάσος, Χαϊδάρι 13.03.2023
[1] Για μια διεξοδική και σε βάθος ανάλυση, βλέπε: Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η αναδιανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003, σελ. 67 κ. επ.
[2] Βλέπε: Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ.33 κ. επ.
[3] Βλέπε: Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,
[4] Βλέπε: Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017, σελ. 31 κ. επ.
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2006, 2η έκδοση, σελ. 29 κ. επ.
[6] Βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009, σελ. 21 κ. επ.
[7] Βλέπε: Λάμπος Κώστας, Ενέργεια και εξουσία, https://www.anixneuseis.gr
[8] Αυτοκίνητο που καίει νερό. Η παγκόσμια ελίτ το εμποδίζει. Ο Stanley Meyer καταφερε αυτο το επιτευμα το 1985 και μετα τον δηλητηρίασαν, https://www.youtube.com/watch?v=WpvxBfEWH_k,
[9] Λάγιος Γιώργος, «Κατασκευάζουμε αυτοκίνητο που ‘καίει’ νερό’», ΤΑ ΝΕΑ, 20 Μαρτίου 2009, ο οποίος έκτοτε σιωπά, προφανώς γιατί δεν βρίσκει χρηματοδότες. Στο μεταξύ συναντήθηκε με τον Μπιλ Γκέιτς σε κάποια από τις επισκέψεις του στην Αθήνα, για να του παρουσιάσει την εφεύρεσή του.
[10] Βλέπε: Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 21 κ. επ.
[11] Βλέπε: Lampos Kostas, Social in/Equality and Classless Humanism. An Essay on political philosophy of praxis, Onetime Books, LONDON 2020, p.15 fp.
