Η Αρχή της Ιστορίας, 

οι κοιλόπονοί της  και

ο Διαφωτισμός

του 21^ου αιώνα

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

www.classlessdemocracy.blogspot.com,

 

«Σύντομα οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις  θα

έχουν και τη γνώση και την δύναμη, και μόλις μπορέσουν

να εισβάλλουν στη ζωή σας, όχι μόνο θα μπορούν να  

προβλέπουν τις επιλογές σας, αλλά και να

αναδιατάσσουν τα συναισθήματά σας».

Yuval Noah Harari

 

 «Θα εισβάλουμε στο ανθρώπινο σώμα  με τεχνολογικά

εμφυτεύματα για να το ελέγξουμε».

Klaus Schwab

 

 «Στο μέλλον που ετοιμάζουμε δεν θα σας

χρειάζονται ούτε ως σκλάβους»!

Yuval Noah Harari:

 

Η αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας παίρνει αναρίθμητες μορφές  οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, φυλετικών εθνικιστικών ανταγωνισμών, απελευθερωτικών, εμφυλίων, θρησκευτικών, φυλετικών, εθνικιστικών, κατακτητικών και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων που συσκοτίζουν  το υπαρξιακό για τον ανθρώπινο πολιτισμό  πρόβλημα της ακραίας κοινωνικής ανισότητας, που πηγάζει αποκλειστικά από την ατομική ιδιοκτησία[1] πάνω στα μέσα παραγωγής, τη μοναδική μήτρα του άγονου ανταγωνισμού, των καταστροφικών πολέμων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.  Οι ταξικοί αγώνες που από τη μια μεριά στέκεται το κεφάλαιο και από την άλλη η ‘εργατική τάξη  και οι σύμμαχοί της, με πρωτοπορία τα επαναστατικά κόμματα’, οδήγησαν  την ανθρωπότητα  σε ένα νέο στάδιο  εμπειρίας, αντίληψης  και Γνώσης που επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά  ότι η απελευθέρωση της εργαζόμενης κοινωνίας θα είναι έργο της ίδιας της  ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά ανεξάρτητης κοινωνίας και καμιάς  εξουσιαστικής  μειοψηφίας.

Στο μεταξύ  η εξέλιξη του καπιταλισμού έφτασε  στο στάδιο της παρακμής του, που προσπαθεί να το ξεπεράσει  προκειμένου να επιβιώσει με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου,  η οποία  διέλυσε  την παραδοσιακή ταξική διάρθρωση των κοινωνιών και πήρε τη μορφή της αντίθεσης του 1% εναντίον του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού με αποτέλεσμα να γίνει ξεκάθαρο πως το κεφάλαιο   βρίσκεται απέναντι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, όπως αυτή διαχρονικά εκφράζεται ως  οι συνολικές  δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.  Αυτές οι εξελίξεις  είχαν ως αποτέλεσμα  την  μετεξέλιξη του ίδιου του ανθρώπινου όντος από τον μονοδιάστατο εργάτη του 17^ου, 18^ου και 19^ου αιώνα στον πολυδιάστατο άνθρωπο του μισού 20^ου και του 21^ου αιώνα που είναι στην αποφασιστική του πλειοψηφία ταυτόχρονα εργαζόμενος, επιστήμονας, δημιουργός και χρήστης πολιτισμού που συνεχώς  εξελίσσεται σε homo humanisticus universalis.  

Και ενώ οι επιστήμες και η τεχνολογία βρίσκονται στο στάδιο που ο Αριστοτέλης οραματίστηκε και ονόμασε  ‘στάδιο όπου δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι,  επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους’ και μαζί του ολόκληρη η εργαζόμενη ανθρωπότητα αγωνίζεται ασταμάτητα για να φτάσει στον σύγχρονο αυτοματισμό που, υπό συνθήκες κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας  μεγαλώνει σημαντικά ο ελεύθερος χρόνος, επιτρέπει στον άνθρωπο να εξελιχθεί ως προσωπικότητα και να βελτιώνει σταθερά την κοινωνική του οργάνωση με σκοπό την καθολική ευημερία και ευτυχία. Σε  ότι όμως αφορά την εξέλιξη των κοινωνικών μορφών οργάνωσης βρισκόμαστε ακόμα στον πρώιμο καπιταλισμό.   Αυτή η αντίθεση εκφράζεται και μέσω της σκοταδιστικής και συντηρητικής ιδεολογίας,  ενάντια στο  διαχρονικό ιδανικό  της  προόδου  προς την κοινωνική ισότητα, χωρίς την οποία  καμιά δικαιοσύνη, δημοκρατία, ειρήνη  και ελευθερία δεν είναι νοητή.

Έτσι και παρά το γεγονός πως ζούμε στον 21^ο αιώνα, ζούμε ακόμα στην εποχή την οποία ο Γκράμσι ονόμασε ‘εποχή των τεράτων’,  κατά την οποία το παρακμασμένο, παλιό και επικίνδυνο κοινωνικό σύστημα αρνείται πεισματικά να  πεθάνει και το νέο αδυνατεί να γεννηθεί, με αποτέλεσμα την αύξηση του αυταρχισμού, την περιστολή των κοινωνικών ελευθεριών, την απαξίωση  της ζωής και την προϊούσα καταστροφή της γήινης βιόσφαιρας.  Όλες αυτές οι αρνητικές εξελίξεις καταλήγουν στην συστημική από την  μεριά του κεφαλαίου και στην αδέσμευτη προοδευτική κοινωνική, από την μεριά των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή, της εργαζόμενης ανθρωπότητας, διανόηση.  Η συστημική διανόηση ευαγγελίζεται  τον θάνατο και το τέλος της ιστορίας, ενώ η προοδευτική κοινωνική διανόηση αγωνίζεται με την κοινωνία για τη ζωή και την Αρχή της Ιστορίας της κοινωνικής ισότητας, όπως την οραματίζονται γενιές και γενιές.

Ανάλογα με τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων η μεν συστημική διανόηση παραπλανά τις κοινωνίες και τις οδηγεί σε ακατανόητες συμπεριφορές και επιλογές ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά τους. Αντίθετα η αδέσμευτη προοδευτική διανόηση που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνίας οδηγεί όλο και περισσότερα τμήματα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας,  στην αμφισβήτηση της ικανότητας του κεφαλαίου να λύσει τα κρίσιμα σύγχρονα  προβλήματα. Το επόμενο βήμα αυτής της αμφισβήτησης   σε ατομικό, τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο είναι η αναζήτηση  απαντήσεων για έξοδο από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Απέναντι σε αυτήν την διαφαινόμενη αντισυστημική, αντικαπιταλιστική, ουμανιστική προοπτική και εξέλιξη  τόσο το  αγοραίο δυτικό κεφάλαιο  όσο και το κρατικομονοπωλιακό  ανατολικό κεφάλαιο οργανώνουν την παγκόσμια ηγεμονία του ενός σε βάρος του άλλου με κύριο στόχο να καθυποτάξουν οριστικά και αμετάκλητα τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και με αυτόν τον τρόπο να ανακόψουν την ιστορική εξέλιξη  σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία/ανθρωπότητα.

Πρόκειται μήπως για το μπλοκάρισμα της κίνησης της ιστορίας στην φορά του βέλους του χρόνου, Χθες-Σήμερα-Αύριο, Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον, και για την επιστροφή στον σκοτεινό Μεσαίωνα  σε ψηφιακή  πια μορφή;   Μήπως πρόκειται για την ακύρωση του Αύριο, όπου το Σήμερα αναπαράγει σε μια όλο και χειρότερη μορφή το Χθες;  Μήπως η παγκόσμια οικονομικοπολιτική ελίτ, ως ο σκληρός πυρήνας  του ηγεμονικού κεφαλαίου, με κορυφαίους σύγχρονους προφήτες της τον Φουκουγιάμα και τον Klaus Schwab, τον διοργανωτή των συναντήσεων του Νταβός και τον υπερτιμημένο βοηθό του, τον ψευδοφιλόσοφο  Yuval Noah Harari, διαμορφώνουν, με την ατζέντα της ‘Μεγάλης Επανεκκίνησης’ του καπιταλισμού, μια ‘κοινωνία ζόμπι’ ως θεματοφύλακα της  κοινωνικής ανισότητας, της εξαθλίωσης  και της ανελευθερίας; Η καμπάνα δεν χτυπάει  για κάποιους άλλους, αλλά για εμάς.

Για να πετύχουν όμως την εγκαθίδρυση του απόλυτου φασισμού  προσπαθούν να μετατρέψουν τον ανήσυχο και σκεπτόμενο εραστή της ελευθερίας άνθρωπο, από ιστορικοκοινωνικό υποκείμενο που σταθερά δημιουργεί σταδιακά τον εαυτό του, σε ‘μετάνθρωπο’, ‘υπεράνθρωπο’, ‘ανθρωπορομπότ’ των εργαστηρίων της καταχρηστικά χρησιμοποιούμενης ψηφιακής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης  για την διαιώνιση της  εξουσίας του τοξικού σκοταδιστικού, κεφαλαιοκρατικού και εξουσιαστικού ιερατείου, για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας;

Με άλλα λόγια, μπορεί  με σχεδιαστή του μέλλοντος το ηγεμονικό κεφάλαιο, να υπάρξει μέλλον με δημιουργό τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή την εργαζόμενη κοινωνία/ανθρωπότητα με διαχρονικό στρατηγικό στόχο την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία, την καθολική ευημερία, τη διεθνή συνεργασία και την οικουμενική ειρήνη; Προφανώς δεν μπορεί.

Όμως αυτή την απάντηση, ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει το μέλλον να σχεδιάζεται από τοξικές ταξικές κεφαλαιοκρατικές εξουσίες,  οφείλουν να την δώσουν όλοι μαζί όσοι με τα έργα  και τους αγώνες τους έχουν  απαντήσει θετικά σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, άλλοι ως άτομα, άλλοι ως άτυπες παρέες και άλλοι μέσα από ευκαιριακές  συλλογικότητες και συστημικά κομματικά κανάλια. Υπό τις παρούσες συνθήκες της συντριπτικής, ισοπεδωτικής, σκοταδιστικής και εξουσιαστικής  προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, είναι βέβαιο πως   η φωνή τους δεν φτάνει στο κοινωνικό σώμα, που απογοητευμένο και κατ’ εξακολούθηση προδομένο από  τις υφιστάμενες συστημικές πολιτικοκομματικές δομές αγωνιά, ανησυχεί και ψάχνει να βρει απαντήσεις στα καθημερινά, υπαρξιακά και κοινωνικά του προβλήματα, όπως αυτά διαμορφώνονται υπό την απειλητική σκιά της σύγκρουσης μεταξύ του δυτικού και του ανατολικού καπιταλισμού για την παγκόσμια ηγεμονία, με την Ευρώπη απούσα ως η Μεγάλη Ασθενής του 21^ου αιώνα που βρίσκεται στην εντατική της USA α.ε.  Μια από τις βασικές αιτίες αυτής της αδυναμίας της κοινωνικά ευαίσθητης διανόησης  είναι και το γεγονός των αποκομμένων μεταξύ τους προσπαθειών αλλά και της έλλειψης σοβαρού, συστηματικού και γόνιμου  διαλόγου μεταξύ των διάφορων θεματικών, εθνικών και διεθνών ευνουχισμένων από την εξουσία φορέων τους, που λειτουργούν ως στρούγκες της  εξουσίας. Αυτές οι δομές οριοθετημένου και ελεγχόμενου διαλόγου πρέπει να σπάσουν ως φαύλοι κύκλοι και να αντικατασταθούν από δομές αυτοοργάνωσης ανοιχτού, διαρκούς δημόσιου διαλόγου.

Επειδή εκτιμώ  πως όλοι κατανοούμε ότι αυτός ο στείρος απομονωτισμός με ή χωρίς εθνικιστικά, εθνικά, φυλετικά, ιδεολογικά  και ‘θρησκευτικά’ πρόσημα  και  η άγονη μοναχικότητα μπορεί και πρέπει να ξεπεραστούν  γι’ αυτό προτείνω  να προσπαθήσουν να ενώσουν τις φωνές τους και ως μια ενιαία πνευματική παρουσία να απευθυνθούν άμεσα και αποφασιστικά,  με όπλο την σύγχρονη, επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση, στην κοινωνία με την πεποίθηση πως  ένας καλύτερος κόσμος, ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι εφικτός[2].  Η Σκοπός αυτής της  κίνησης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η συγκρότηση μιας άλλης εξουσιαστικής πολιτικής ομάδας, οργάνωσης  ή κόμματος πυραμιδικής, ιεραρχικής δομής, ή η προβολή μιας οποιασδήποτε  εξουσιαστικής ιδεολογίας, αλλά η συλλογική επιστημονική επεξεργασία των αδιεξόδων που δημιουργεί η γενικευμένη παρακμιακή κρίση του κεφαλαίου και η προώθηση του δημόσιου διαλόγου που θα αναδείχνει την κοινωνία ως πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Αυτό όμως σημαίνει ότι η ίδια η κοινωνία θα προσπαθήσει να μετακινηθεί από τη θέση του αντικειμένου στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας, θέση η οποία θα την καταστήσει ικανή να αυτοδιευθύνεται στο διηνεκές σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, γεγονός που θα σημάνει το τέλος της προϊστορίας και την Αρχή της Ιστορίας της Ανθρωπότητας.

Το κεφάλαιο, οι θεωρητικοί απολογητές του και το πολιτικό, κομματικό  προσωπικό τής λεγόμενης  και θεοποιημένης ‘αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας’, από τους  δεξιούς, συντηρητικούς, τους κεντρώους, αστοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες μέχρι και τις ‘αριστερές’, εξουσιαστικές πρωτοπορίες που την κοινωνία την αντιλαμβάνονται είτε ως ‘όχλο’, είτε ως ‘πλήθος’ και ως ‘μάζες’ και της αρνούνται την  δυνατότητα να αυτοκυβερνηθεί. Μάλιστα ο νεοφιλελευθερισμός αρνείται την  ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας ως ενιαίο σύνολο, ως Εμείς και ως δημιουργό του πλούτου και του πολιτισμού και γι’ αυτό την κονιορτοποιεί σε ‘άτομα’, νοσηρά και εγωιστικά Εγώ, που τα στρέφει ενάντια στο Εμείς, αποσιωπώντας πως άτομα και Εγώ εκτός  κάποιου Εμείς και κοινωνίας δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ, επειδή ο άνθρωπος  δεν φυτρώνει σε ανοιξιάτικα λιβάδια, αφού γεννιέται μέσα σε ιστορικοκοινωνικές οντότητες, οικογένεια, ομάδα, γένος, φυλή, πολιτική κοινωνία. Αποτέλεσμα  της νεοφιλελεύθερης αντίληψης, είναι ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’, γεγονός που οδήγησε στην σημερινή αδιέξοδη κατάσταση.

Αυτή η κατάσταση θα γίνει σύντομα πολύ χειρότερη αν τα εκατομμύρια  των μορφωτικά και συνειδησιακά προχωρημένων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν οργανώσουν άμεσα και συστηματικά την  δυναμική ατομική και συλλογική παρέμβασή τους στο κοινωνικό Γίγνεσθαι, συγκροτώντας στον χώρο δουλειάς και κατοικίας τους πυρήνες ενός  Σύγχρονου Κινήματος Ουμανιστικού Διαφωτισμού  από τα κάτω και ενάντια στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και διανομής του πλούτου, στην  κάθε μορφής εξουσία και στην συστημική διανόηση, για την προστασία των ‘εγγράμματων πλανημένων’ και των  αδικημένων και  εκτός  των τειχών της εκπαίδευσης θυμάτων τους.

Κάθε πυρήνας αξιοποιεί όλη την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση του περιβάλλοντός του και οργανώνει ανοιχτούς δημόσιους διαλόγους για την έξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εφικτότητα ενός καλύτερου κόσμου. Στρατηγικός στόχος αυτού του Νέου Διαφωτισμού δεν μπορεί παρά να είναι  η πνευματική αφύπνιση ολόκληρης της κοινωνίας και η συνειδητοποίηση πως η βίαιη και απάνθρωπη ανισότητα 1%>99% ,  μπορεί  με τον θάνατο του παρακμασμένου και επικίνδυνου καπιταλισμού να μετασχηματισθεί σε ισότητα 99%=100%-1%, γεγονός  που θα επιτρέψει στο νέο να γεννηθεί και  στον καινούργιο κόσμο της κοινωνικής ισότητας να ανοίξει τους ορίζοντες του μέλλοντος προς έναν αταξικό ουμανιστικό πολιτισμό[3].

Η εργαζόμενη ανθρωπότητα που ξεκίνησε από τα πρωτόγονα  πέτρινα εργαλεία και έφτασε μέχρι την σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία που την κατέστησε ερευνητή του Μεγάκοσμου και του Μικρόκοσμου δεν αγωνίστηκε για την εξουσία του 1%, αλλά για την ευτυχία του 99% των ανθρώπων. Αυτός ο στόχος είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε εφικτός, αλλά πόσοι γνωρίζουν τι μπορεί να τους προσφέρει η  ενέργεια από το υδρογόνο, η ψηφιακή τεχνολογία, η ηλεκτρονική επικοινωνία, η τρισδιάστατη εκτύπωση, το ελεύθερο λογισμικό, η τεχνολογία των Drone,  η νανοτεχνολογία, οι νέες τεχνολογικές εφαρμογές στην γεωργία, στην βιομηχανία, στον τομέα διατροφής και αλλού;   Προφανώς πολύ λίγοι, που και αυτοί εργάζονται για το κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να κυριαρχεί όσο οι κοινωνίες θα αγνοούν  την  τεράστιας σημασίας κληρονομιά των προηγούμενων γενεών  προς την σύγχρονη ανθρωπότητα με την οποία  μπορούν να ζουν συνεργαζόμενοι και ειρηνικά μεταξύ τους όλοι οι λαοί του πλανήτη και σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον μας. Αυτή η Γνώση, όταν κατέβει στα μορφωτικά κατώτερα κύτταρα της κοινωνίας, θα γίνει η δύναμη ανατροπής  των εξουσιαστικών συμμοριών  και η μαμή της κοιλοπονούσας ιστορίας και ακριβώς αυτό είναι το καθήκον του ουμανιστικού Διαφωτισμού που δείχνει τον δρόμο προς την κοινωνική ισότητα.

Ο δημόσιος διάλογος δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν εκτός από εκείνους που μας θέλουν άλαλους, κωφούς, τυφλούς, παραιτημένους, άσχετους και δούλους ‘θείων σκιάχτρων’  και αιμοσταγών αφεντάδων[4]. Ο ελεύθερος δημόσιος διάλογος  διαμορφώνει ελευθέρους ανθρώπους, ελεύθερα αυτοδιευθυνόμενες κοινωνίες και πολιτισμούς ισότητας, άμεσης δημοκρατίας, ειρήνης, δημιουργίας και καθολικής ευτυχίας. Ας αρχίσουμε  εδώ, τώρα και παντού, να δημιουργούμε τον καλύτερο κόσμο, όπως ,οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από τα σπήλαια μέχρι σήμερα, τον οραματίζονταν και αγωνίζονταν κάθε φορά που η ιστορία κοιλοπονούσε και δυσκολεύονταν να γεννήσει το καινούργιο. Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που το σχεδιάζουν και το δημιουργούν και όχι σε εκείνους που το περιμένουν από σκοταδιστικές και εξουσιαστικές δυνάμεις.

 

---

[1] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[2] Βλέπε, συλλογικό τόμο, Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.

[3] Βλέπε αναλυτικά ,  Lampos Kostas, Social in/Equality and Classless Humanism, On Time Books, London 2020.

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

Ενεργειακή κρίση ή κρίση

των θεσμών, και των δομών του καπιταλισμού;

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

Είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια , ή με την πονηριά  κάποιων ‘με τίτλους και ονόματα πολλά’  ότι απευθύνονται σε αφελείς, που παραποιώντας την επιστημονική και τεχνολογική πραγματικότητα και δυνατότητα του 21^ου αιώνα να περάσει η ανθρωπότητα από το συγκεντρωτικό ολιγοπωλιακό ενεργειακό σύστημα που στηρίζεται στα πανάκριβα, ρυπογόνα, σπάνια και ανισόμερα κατανεμημένα ορυκτά καύσιμα που αποτελούν την αιτία γέννησης και ανάπτυξης του ανισόμερα αναπτυγμένου και απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού, σε ένα αποκεντρωμένο στο επίπεδο του ανεξάρτητου αυτοπαραγωγού και χρήστη ενεργειακό σύστημα που δεν καταργεί μόνο τα ορυκτά καύσιμα,  και το ολιγοπώλιο της ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και την ίδια την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Αυτό το αποκεντρωμένο  ενεργειακό σύστημα δομείται βέβαια πάνω στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αλλά όχι αποσπασματικά και αποκομμένες η μια από την άλλη, κι’ αυτό επειδή δεν υπάρχει παντού και πάντα ήλιος και άνεμος, αλλά στην σύνθετη και συνδυασμένη αξιοποίησή τους για την παραγωγή φτηνής και καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας με την οποία θα αποσπάσουν το παντού παρόν και ανεξάντλητο υδρογόνο με την καύση του οποίου, μέσω των κυψελών καύσης υδρογόνου, με αποτέλεσμα να παραχθεί άφθονη καθαρή, φτηνή μέχρι σχεδόν μηδενικού κόστους και ασφαλής ενέργεια. Το παραγόμενο με αυτόν τον τρόπο υδρογόνο αποκαλείται ‘πράσινο υδρογόνο’ και είναι το μόνο υδρογόνο, το οποίο, δεν εκπέμπει καθόλου ρύπους  σε αντίθεση με το αποκαλούμενο μπλε και γκρι που χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη ορυκτά καύσιμα.

Όλα αυτά, όσοι χειραγωγούν την επιστήμη, την τεχνολογία και την ανθρωπότητα τα γνωρίζουν εδώ και δυό αιώνες , αλλά τα κρύβουν συστηματικά από την ανθρωπότητα γιατί αν η ανθρωπότητα συνειδητοποιήσει  αυτή την πραγματικότητα που η ίδια σταδιακά δημιούργησε στην προσπάθειά της να κάνει τη ζωή της καλύτερη αγωνιζόμενη για την κοινωνική ισότητα  και την αντιληφθεί ως δική της δυνατότητα,  θα απελευθερωθεί αυτόματα από την ενεργειακή δουλεία που την οργανώνουν οι αντικοινωνικοί θεσμοί και οι φορείς του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, τότε οι κοινωνίες θα αναδιοργανωθούν  με βάση τις αρχές  της  ενεργειακής, οικονομικής και κοινωνικής  ισότητας, γεγονός που οδηγεί στην εφικτότητα της αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης των κοινωνιών και της ειρηνικής συνεργασίας  μεταξύ των εθνών, κρατών και λαών.

Προφανώς αυτή η εξέλιξη που είναι ορατή για το κεφάλαιο και για τους εναλλάξ δεξιούς, κεντρώους και ‘αριστερούς΄ πολιτικούς υπαλλήλους του που διαχειρίζονται κατ’ εντολή και για λογαριασμό του την πολιτική εξουσία και επειδή γνωρίζει πως αυτή οδηγεί στο τέλος της εξουσίας του, γι’ αυτό προσπαθεί να την αναστείλει με  την αυθαιρεσία   του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και  τα παράνομα νομικά τερτίπια, όπως η Οδηγία 2000/60ΕΚ.23/10/2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι γνωστή στην Ελλάδα ως  Νόμος 3199/2003, ΦΕΚ Α280/9.12.2003[1],  που καθιστούν το νερό, ως ανεξάντλητη πρώτη ύλη παραγωγής υδρογόνου,  από ελεύθερο αγαθό,  εμπόρευμα  και πολιτικό κρατούμενο  του 21^ου αιώνα με τα δεσμά που το κεφάλαιο απεργάζεται στη μορφή των διάφορων και έντονα αμφισβητούμενων πατεντών και ‘αποκλειστικών δικαιωμάτων’ για να οργανώσουν και πάλι συγκεντρωτικά το ενεργειακό σύστημα γιατί διαφορετικά   το κεφάλαιο δεν μπορεί να ελέγχει την οικονομία, την κοινωνία και την ανθρωπότητα συνολικά.

Αυτές τις αλήθειες, που είναι πια επιστημονικά και τεχνολογικά δεδομένα στην μορφή ολοκληρωμένων λειτουργικών τεχνολογικών πακέτων και ευρύτατης έκτασης εφαρμογών,  τις έκανε πρώτος γνωστές στην  ανθρωπότητα ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τζέρεμυ Ρίφκιν, εδώ και  20-25, χρόνια με το κλασικό για το θέμα έργο του, ‘Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ.  Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη: Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση’.  Αν και ο Ρίφκιν αντιλαμβάνονταν την υδρογονοενέργεια ως συμπληρωματική στα ορυκτά καύσιμα πηγή και μορφή ενέργειας, ενδεχόμενα και ως ευκαιρία ομαλής υπέρβασης  του καπιταλισμού που γεννήθηκε και επιβιώνει χάρη σ΄ αυτά, η εργαζόμενη ανθρωπότητα, δηλαδή οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δεν φαίνεται να κατανόησαν την ευκαιρία ‘της μεγάλης οικονομικής επανάστασης’ ως δική τους  υπόθεση και ευκαιρία. Αντίθετα ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου αναγνώρισε την νέα απειλή και γι’ αυτό  οργάνωσε  με απόλυτη μυστικότητα την έρευνά του για τον έλεγχο  των σχετικών με την τεχνολογία παραγωγής υδρογονοενέργειας εξελίξεις, συκοφαντώντας ταυτόχρονα αυτή την ιστορική ευκαιρία   παρουσιάζοντας το υδρογόνο ως κακή, ακριβή και επικίνδυνη πηγή ενέργειας.

Από τότε που έσπασε το ταμπού ‘ενέργεια από υδρογόνο’, το κεφάλαιο επιστρατεύει  επίορκους επιστήμονες και πληρωμένους κονδυλοφόρους  για να παραπληροφορούν όσους αναζητούν απελευθερωτικές ενεργειακές λύσεις και να παραπλανούν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα κατασκευάζοντας  έωλους μύθους περί ακαταλληλότητας τάχα του υδρογόνου, παρά το γεγονός πως οι εφαρμογές της υδρογονοενέργειας κατακτούν καθημερινά ολόκληρους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας, από τα προγράμματα της έρευνας του διαστήματος μέχρι τα εκατομμύρια αυτοκινήτων που κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους των περισσότερων χωρών του πλανήτη. Τελευταία μάλιστα παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ μετέδωσαν την πληροφορία ότι η Γερμανική Mercedes ξεκινάει, σε συνεργασία με τον Καναδά  μαζική παραγωγή αυτοκινήτων που θα κινούνται αποκλειστικά με υδρογονοενέργεια, όπως άλλωστε κάνουν ήδη πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες. Εδώ παίζεται ένα παιχνίδι παραπληροφόρησης επειδή αποκαλούν αυτά τα αυτοκίνητα ηλεκτρικά για να κρύψουν το γεγονός πως η αποθηκευμένη ενέργεια στις μπαταρίες προέρχεται  από την καύση υδρογόνου. Για να φορτώσουν το κόστος και να μεγαλώσουν το κέρδος τους  οι παραγωγοί ‘ηλεκτρικών αυτοκινήτων’ το κινούν με αποθηκευμένη σε μεγάλες, πανάκριβες και ρυπογόνες μπαταρίες αντί αυτά να κινούνται με την αυτόματη παραγωγή και καύση υδρογόνου εντός του αυτοκινήτου με ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται με ελάχιστο κόστος από τις ΑΠΕ, όπως η ηλιακή, η αιολική και άλλες τέτοιες μορφές ενέργειας.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς  πως ο πόλεμος για τον έλεγχο της ενέργειας αποτελεί το  κρίσιμο και το καθοριστικό στοιχείο στην σύγκρουση των υπερδυνάμεων  μεταξύ Δύσης και Ανατολής για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, σύμπτωμα της οποίας αποτελεί και ο πόλεμος  στην Ουκρανία με τον οποίο οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την σταθερά ανερχόμενη ασιατική απειλή, όπως αυτή διαμορφώνεται  με την συνεργασία μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και το σύνολο σχεδόν των χωρών της Ασίας.  Με την έννοια αυτή, αυτή η σύγκρουση κρύβεται  κάτω από τάχα γεωπολιτικές διαφορές, ή διαφορετικές εκτιμήσεις σχετικά με την κλιματική κρίση, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια επιχείρηση ηγεμονίας της Δύσης πάνω στην Ανατολή και τούμπαλιν και σε τελική ανάλυση υπόθεση παγκόσμιας εξουσίας  του ενός πάνω στον άλλον, μεταξύ του καπιταλισμού της τάχα ‘ελεύθερης αγοράς’ της Δύσης  και του   κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού της Ανατολής.

Δεν είναι επίσης δύσκολο να αντιληφθούμε ότι θύματα αυτής της μεγάλής καπιταλιστικής σύγκρουσης  δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι άνθρωποι των επιμέρους κοινωνιών και το περιβάλλον, αλλά και οι οραματισμοί και οι κοινωνικοί αγώνες για την κοινωνική ισότητα και την ειρηνική ανθρωπότητα, ως αποτέλεσμα της παραίτησης της μοναδικής δύναμης που θα μπορούσε να ματαιώσει αυτήν την απάνθρωπη και καταστροφική σύγκρουση, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Αντί όμως η Ευρώπη να μπει, όπως πολλές φορές στην ιστορία έπραξε  στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων για να αφήσει πίσω της η ανθρωπότητα την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να προχωρήσει στο επόμενο σκαλί προς μια αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των επιμέρους κοινωνιών στα πλαίσια ενός  αταξικού οικουμενικού ουμανισμού οδηγήθηκε από τις προδοτικές ηγεσίες και ερήμην των λαών της  σε ρόλο κομπάρσου του αμερικανικού κεφαλαίου. Δυστυχώς η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε, αλλά και των χωρών μελών της σύρθηκαν πίσω από την ημιφασιστική  ιμπεριαλιστική ηγεσία των ΕΠΑ και με αυτό υπόγραψαν την ουσιαστική διάλυση της Ε.Ε. και το πισωγύρισμα της ιστορίας πίσω στον 19^ο και τον 20^ο αιώνα αν όχι προς έναν καινούργιο Μεσαίωνα.

Μετά από όλα αυτά είναι να απορεί κανείς  γιατί ακόμα και πολιτικές δυνάμεις και τα τάχα επαναστατικά κόμματα που ευαγγελίζονται την καταστροφή του καπιταλισμού ή  το ειρηνικό ξεπέρασμά του για μια καλλίτερη/δικαιότερη κοινωνία , δεν κάνουν σημαία τους  τις καινούργιες κατακτήσεις της ανθρωπότητας, όπως την υδρογονοενέργεια, την ψηφιακή τεχνολογία επικοινωνίας, την τρισδιάστατη εκτύπωση, το ελεύθερο λογισμικό, την αερομεταφορική τεχνολογία ντρόουν, την νανοτεχνολογία και τόσες άλλες τεχνολογίες κοινωνικής απελευθέρωσης και με τη σιωπή τους  επιτρέπουν στο κεφάλαιο να τις μετατρέπει σε τεχνολογίες υποδούλωσης  και εξαθλίωσης της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Αυτή η ένοχη μέχρι και προδοτική σιωπή των πολιτικών φορέων και εκφραστών της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας αποκαλύπτει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία του Δήμου και της κοινωνίας, αλλά του κεφαλαίου,  γεγονός που οδηγεί τη σκέψη μας  στο ξεπέρασμα τέτοιων παρακμασμένων αντιλήψεων και θεσμών για να μπει στο προσκήνιο η ίδια η κοινωνία, ως υποκείμενο της ιστορίας, διαχρονικός διαμορφωτής και εφαρμοστής  της στρατηγικής της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης  με την μορφή της άμεσης δημοκρατίας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.

Με αυτό το σκεπτικό  μελέτησα ως οικονομολόγος από τη σκοπιά της κοινωνίας/ανθρωπότητας το πρόβλημα του υδρογόνου ως πρώτης ύλης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας  και κατάληξα στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο ήρθε η ώρα και η ευκαιρία της κοινωνικής απελευθέρωσης των εργαζόμενων ανθρώπων, αλλά  και το ενδεχόμενο αυτή η ευκαιρία να μπλοκαριστεί από το πανούργο κεφάλαιο και να πάει χαμένη. Με αυτή την αγωνία κυκλοφόρησε, με εκτενή πρόλογο του γνωστού ερευνητή δημοσιογράφου Παντελή Σαββίδη, από τις εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ το 2012 το βιβλίο μου ΠΟΙΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΥΔΡΟΓΟΝΟ;  Η επανάσταση του υδρογόνου, ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η πρώτη υποδοχή του βιβλίου υπήρξε από κάποιους  ειδικούς πάνω στο ενεργειακό πρόβλημα καθηγητές πανεπιστημίων εντυπωσιακή, σε βαθμό που δέχτηκαν να το παρουσιάσουν στο κοινό και να το συστήσουν στους φοιτητές τους, αλλά αυτός ο ενθουσιασμός  έγινε  σχεδόν ακαριαία σιωπή, ακύρωση συμμετοχής στην παρουσίαση που είχε οργανωθεί στη Θεσσαλονίκη και σταδιακά μετατράπηκε σε απόπειρα συκοφαντίας και απαξίωσης του θέματος υδρογονοενέργεια που δυστυχώς  υποβοηθήθηκε και από το γεγονός πως όλα τα κόμματα, στους αρχηγούς των οποίων το έστειλα προσωπικά σιώπησαν, ακόμα και τα υποτιθέμενα ‘δημοκρατικά και ‘αριστερά’, με αποτέλεσμα να μείνει η ελληνική κοινωνία  απληροφόρητη και ξαφνικά να ακούει μετά από δέκα χρόνια για την τεράστια σημασία της ‘πράσινης ενέργειας’ και του υδρογόνου στην αντιμετώπιση της ενεργειακής της οικονομικής και τελικά της παγκόσμιας  παρακμιακής κρίσης του κεφαλαίου και της πολιτικής διαχείρισής του.  Είναι, λοιπόν, η ώρα που δικαιούμαι να ρωτήσω:

·         Τι λένε τώρα όσοι ημιαγράμματοι ως μηρυκαστικά υποστήριζαν τους μύθους περί ακαταλληλότητας του υδρογόνου;

·         Τι λένε τώρα όσοι γνωρίζοντες σιωπούσαν για τριάντα αργύρια;

·         Τι λένε τώρα όσοι γνώριζαν και δεν μιλούσαν για να είναι politically correct  και εντός κομματικής γραμμής;

·         Τι λένε τώρα όσοι εμπορεύονται για μια θεσούλα του σκοτεινού φόβου τις γνώσεις που τους πρόσφερε η κοινωνία και αρνούνται να τις επιστρέψουν σ’ αυτήν;

Βέβαια η ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία αγνοεί πως το κεφάλαιο, έκανε στο μεταξύ τις νομικές αλχημείες του και απόκλεισε την κοινωνία και τον χρήστη ηλεκτρικής ενέργειας  από την δυνατότητα  να παράγει ό ίδιος δωρεάν και όσο ρεύμα χρειάζεται, χωρίς να είναι εξαρτημένος από τα συγκεντρωτικά, πανάκριβα και εξουσιαστικά ενεργειακά κέντρα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Η τρέχουσα τεχνητή και σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη παγκόσμια ενεργειακή κρίση  αποτελεί στρατηγικό εγχείρημα πολλαπλού σκοπού της τυπικά και ουσιαστικά  αποκομμένης από την αμερικανική κοινωνία ηγεσίας των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής :

1.      Να τροφοδοτήσουν τις χώρες της Ευρώπης με ορυκτά καύσιμα από την Μέση Ανατολή που ελέγχουν αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια, αλλά και με τα πανάκριβα αμερικανικά πλεονάσματα στη μορφή του κάκιστης ποιότητας  υγροποιημένου φυσικού αερίου.

2.      Να αποδυναμώσουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά την Ρωσία που τροφοδοτεί σε υψηλά ποσοστά με ορυκτά καύσιμα τις χώρες της Ευρώπης και με αυτό τον τρόπο να την εξουδετερώσουν οικονομικά και στρατιωτικά είτε ως διεκδικητή είτε ως σύμμαχο της Κίνας που μπαίνει δυναμικά στο ρόλο  της παγκόσμιας ηγεμονίας.

3.      Να αποκόψει την Ευρωπαϊκή Ένωση από την σχέση οικονομικής συνεργασίας, κύρια στον ενεργειακό τομέα, με την Ρωσία και να  καθυποτάξει την Ευρώπη ως δύναμη μιας νέας προοδευτικής μετακαπιταλιστικής παγκόσμιας ισορροπίας ή ανατροπής των ηγεμονικών σχεδίων των ΕΠΑ,  καθιστώντας την ενδοχώρα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Με αυτή την στρατηγική οι ΕΠΑ επιδιώκουν να χωρίσουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά  τις χώρες του πλανήτη  σε δυό κλειστά στρατόπεδα, το δυτικό υπό την ηγεμονία τους και το ανατολικό υπό την ηγεμονία Ρωσίας-Κίνας, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη νέα μεγάλη σφαγή που θα καταλήξει στην Νέα Παγκόσμια Φασιστική Τάξη, όπου το 1%  θα εξουσιάζει απάνθρωπα το 99% του παγκόσμιου ανθρώπινου πληθυσμού. Και ενώ αυτά συμβαίνουν, σε συνθήκες που η ανθρωπότητα θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματά της με την άφθονη, φτηνή και καθαρή ενέργεια του υδρογόνου, γιατί είναι γνωστό πως η καταπιεστική εξουσία και η οικονομική δυσπραγία που κατασπαράσσουν την ανθρωπότητα οφείλονται αποκλειστικά στην σπανιότητα και στην κερδοσκοπική χειραγώγηση των εκάστοτε πηγών και μορφών ενέργειας,  η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιλάνε φλύαρα για περικοπές κατανάλωσης ενέργειας  από τα νοικοκυριά, αλλά και από τις επιχειρήσεις και παράλληλα προσφέρουν μαντζούνια επιδότησης  μοριοστού των υπερπολλαπλάσιων  επιβαρύνσεων από τις  ανεξέλεγκτες αυξήσεις που επιβάλλουν οι ενεργειακοί κερδοσκόποι.  Η μεγάλη οικονομική ύφεση με το τεράστιο κύμα ανεργίας που έρχεται και την επισιτιστική κρίση  που ακολουθεί καταλήγει αναπόφευκτα  στον πολιτικό αυταρχισμό και την συρρίκνωση ακόμα και της απισχνασμένης αστικής δημοκρατίας που θα πάρει πίσω όλες τις μέχρι τώρα δημοκρατικές κατακτήσεις, τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, γεγονότα που νομοτελειακά θα προκαλέσουν μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, αλλά το ερώτημα παραμένει αν το πρόσημό τους θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε έναν καλύτερο κόσμο ή θα νεκραναστήσουν τον φασισμό και τον  ψηφιακό Μεσαίωνα. Γι’ αυτό είναι η ώρα να ‘ξυπνήσουμε’, γιατί η καμπάνα χτυπάει για εμάς.

Αν δεν είναι τώρα η ώρα να υψώσουμε άτομα και κοινωνίες το ανάστημά μας και να εμποδίσουμε αυτή την συμμορία που επιδιώκει να καταστρέψει την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, τότε πότε θα είναι;

Αν δεν είμαστε όλοι εμείς που αποτελούμε τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού  σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο που θα νοιαστούμε  για τη ζωή μας, για το μέλλον των παιδιών μας και για το μέλλον μας και το μέλλον της Βιόσφαιρας που μας θρέφει, τότε ποιος θα είναι;

Αυτή την ζοφερή πραγματικότητα μπορούμε να την ανατρέψουμε  μόνο Εμείς, Εσύ, Εγώ, …., και ο Χατζηπετρής ως  οι τοπικές, εθνικές και παγκόσμιες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού στα πλαίσια της διαχρονικής στρατηγικής μας για μια κοινωνία της ισότητας και για μια ανθρωπότητα της συνεργασίας, της  αμοιβαιότητας, της ελευθερίας και της ειρήνης για την καθολική ευημερία και ευτυχία. Αυτό το διαχρονικό όραμα όλων των εργαζόμενων ανθρώπων είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ εφικτό χάριν της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας, υπό τον όρο βέβαια ότι αυτά τα εργαλεία προόδου και κοινωνικής απελευθέρωσης  θα περάσουν στον έλεγχο του 99% , γιατί όσο μένουν υπό τον έλεγχο του 1% του ανθρώπινου πληθυσμού θα παραμένουν εργαλεία ακύρωσης όλων των κοινωνικών κατακτήσεων  και υποταγής όλων στην νεοφασιστική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ας κατανοήσουμε  επιτέλους ακόμα και στο και πέντε, ότι ο  αγώνας για την ακύρωση  του καταστροφικού καπιταλισμού είναι ο αγώνας ο δικός μας, ο υγιής, δημιουργικός και  προοδευτικός  αγώνας των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα και στην παγκόσμια συνεργασία και ειρήνη.

 

---

[1] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,