Δαμάζοντας την Ευρώπη
στον δρόμο προς την κοσμοκρατορία
(Αμερικανισμός. Ο μεγάλος εφιάλτης της ανθρωπότητας)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,
Η ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου το 1492[1], άνοιξε τον δρόμο στους Ευρωπαίους αποικιοκράτες για να καταστρέψουν ολόκληρους πολιτισμούς, στο όνομα του χριστιανισμού με πρόσχημα τον εκπολιτισμό των ‘απολίτιστων λαών’ της Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας διαπράττοντας τις μεγαλύτερες και φρικαλεότερες γενοκτονίες της ανθρώπινης ιστορίας. Συντηρητικοί υπολογισμοί αναφέρουν ένα πλήθος θυμάτων γενοκτονίας που ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια, πέρα από τον αριθμό των ιθαγενών που πωλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι.
Η μεγαλύτερη γενοκτονία που έλαβε ποτέ χώρα στον πλανήτη, είναι αυτή των Ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικανικής ηπείρου. Συνολικά από τα πρώτα χρόνια της ανακάλυψής της, μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, περισσότεροι από 100.000.000 Ιθαγενείς εξοντώθηκαν. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των Ιθαγενών στη Βόρεια Αμερική από τα 18 με 19 εκατομμύρια που ήταν το 1492, το 1919, όπως αναφέρεται στο Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans) περιορίζονταν μόλις στους 400.000. Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, κάνει λόγο για περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά[2], μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια. ‘Όπου κι αν πήγαιναν Ευρωπαίοι ή λευκοί Αμερικανοί, οι ιθαγενείς παγιδεύονταν ανάμεσα σε εισαγόμενες πληγές και βάρβαρες φρικαλεότητες, με αποτέλεσμα συνήθως τον αφανισμό του 95 τοις εκατό του πληθυσμού τους’[3]. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ιθαγενείς πλήρωσαν πολύ ακριβά το ‘προνόμιο’ που είχαν να κατοικούν σε αυτήν την άγνωστη, μέχρι το 1492, ήπειρο, πράγμα που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές μητροπόλεις, αλλά και η αποικία της Αγγλίας έχτισαν την ανεξαρτησία και την εξέλιξή τους πάνω στον ρατσισμό και στο ολοκαύτωμα των Ιθαγενών Αμερικάνων.
Η λεηλασία του πλανήτη από τους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές επιτάχυνε τον αντίστοιχο διεθνή καταμερισμό της εργασίας με αποτέλεσμα την εκτροπή της οικονομικής δραστηριότητας από την κίνηση προς την κοινωνική ισοκατανομή για την κοινωνική ευημερία, την αμοιβαία συνεργασία και την ειρήνη, σε οικονομία της εξουσίας και του πολέμου για την διαιώνιση της κυριαρχίας των αποικιοκρατικών μητροπόλεων και στη συνέχεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επί των υπόλοιπων χωρών του πλανήτη, η οποία στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε ανταγωνισμό και σε καταστροφικούς πολέμους μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την παγκόσμια μονοπολική κυριαρχία/ηγεμονία.
Η αποικιοκρατική πολιτική προκάλεσε αλλεπάλληλα κύματα κοινωνικών και εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων για την ανεξαρτησία των αποικιών, πράγμα που σταδιακά γονάτισε τις ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές μητροπόλεις. Το σημαντικότερο αντιαποικιοκρατικό γεγονός ήταν ο πόλεμος ανεξαρτησίας (1775-1783) των δεκατριών Πολιτειών, κατά της Αγγλίας, που κατάληξε με την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, την 4η Ιουλίου 1776, στην αυτόνομη παρουσία τους, γεγονός που επέτρεψε στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής να εξελιχθούν σε σοβαρή δύναμη και σταδιακά να αναλάβουν, ως προστάτες τάχα των απελεύθερων αποικιών, δράση κατά της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, γεγονός που διευκόλυνε τα σχέδιά τους για την μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής πολιτικής σε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική.
Αυτή η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΕΠΑ διατυπώθηκε με το περίφημο Δόγμα Μονρόε το οποίο ψηφίστηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο στις 2 Δεκεμβρίου του 1823. Σύμφωνα με αυτό: «Οφείλουμε στο όνομα της ειλικρίνειας και των φιλικών μας σχέσεων με τις (ευρωπαϊκές) δυνάμεις να δηλώσουμε ότι θα θεωρήσουμε κάθε απόπειρά τους για επέκταση του συστήματός τους σε οποιοδήποτε μέρος αυτού του ημισφαιρίου ως επικίνδυνη για την ειρήνη και την ασφάλειά μας. Δεν έχουμε αναμειχθεί στις αποικίες και τις εξαρτημένες περιοχές καμιάς ευρωπαϊκής δύναμης και δεν σκοπεύουμε να αναμειχθούμε. Αλλά από κοινού με τις κυβερνήσεις που δήλωσαν την ανεξαρτησία τους και τη διατήρησαν, μια ανεξαρτησία που με πολλή περίσκεψη και βασιζόμενοι στις αρχές του δικαίου την έχουμε αναγνωρίσει, δεν μπορούμε να μη θεωρήσουμε οποιαδήποτε ανάμειξη που στοχεύει στην καταπίεση και τον έλεγχο του πεπρωμένου τους από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή δύναμη και με οποιονδήποτε τρόπο, παρά μόνο ως εκδήλωση μη φιλικής διάθεσης απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες»[4] Με αυτό το δόγμα οι ΕΠΑ επιφύλασσαν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά όπου θεωρούσαν ότι βλάπτονται τα συμφέροντά τους.
Οι πολλοί ενδοευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και πόλεμοι και ιδιαίτερα οι δυο μεγάλοι ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των επίδοξων ηγεμόνων της Ευρώπης, εμπόδισαν την σύγκληση και την ενότητα των ευρωπαϊκών χωρών και διευκόλυναν την απρόσκοπτη και δυναμική εξέλιξη των ΕΠΑ σε μεγάλη δύναμη, με αποτέλεσμα να αναθέσουν στον εαυτό τους τον ρόλο του ‘ηγέτη του ελεύθερου κόσμου’, του ‘ηγέτη της Δύσης’, όπως αυτός ο ρόλος διατυπώθηκε με το δόγμα ‘New Deal’ του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, σύμφωνα με το οποίο ‘ολόκληρος ο πλανήτης ορίζεται ως ζωτικός χώρος των ΕΠΑ’. Αυτό το δόγμα συμπληρώθηκε με το ‘Σχέδιο Μάρσαλ’ επί προεδρίας Χάρυ Τρούμαν, με το οποίο υπέταξαν την ανοικοδόμηση της καταστραμμένης Ευρώπης στα σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού[5], μετατρέποντας την Ευρώπη σε ενδοχώρα των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής και χρησιμοποιώντας την ως ανάχωμα κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Ακολουθεί το δόγμα Lynton Johnson δια στόματος του υπουργού εξωτερικών David Dean Rusk, σύμφωνα με το οποίο: «Ξέρουμε πως δεν μπορούμε να πετύχουμε ασφάλεια και ευημερία με αμυντικά ή πολιτικά σχέδια που περιορίζονται στη Βόρεια Αμερική ή στο δυτικό ημισφαίριο, ή στο ΝΑΤΟ. Ο πλανήτης έγινε πια πολύ μικρός. Είμαστε αναγκασμένοι να βρισκόμαστε παντού, σε όλα τα πλάτη και σε όλα τα μήκη του και να ασχολούμαστε με την ίδια τη γη του, τα νερά του, την ατμόσφαιρά του και τον γύρω χώρο του…»[6], που σημαίνει ότι οι ΕΠΑ ανακήρυξαν τον εαυτό τους κοσμοκράτορα ερήμην και σε βάρος της υπόλοιπης ανθρωπότητας.
Επειδή όμως ο ‘ηγέτης του ελευθέρου κόσμου’ συναντά δυσκολίες στην προώθηση των ηγεμονικών σχεδίων του, το δόγμα του αμερικανισμού χρειάζεται ενίσχυση από το δόγμα Νίξον: «Οι εχθροί μας θα πρέπει να αναγνωρίζουν ότι είμαστε παράφρονες και απρόβλεπτοι, με εξαιρετικά μεγάλη καταστροφική δύναμη στα χέρια μας, έτσι ώστε να υποταχθούν στη θέλησή μας από φόβο»[7]
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, κύρια για ενδοσυστημικούς λόγους που έχουν να κάνουν με το γεγονός πως η κρατικοκαπιταλιστική σοβιετική νομενκλατούρα προτίμησε να κάνει δυό βήματα πίσω προς τον ‘καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς’ αντί ένα βήμα μπρος προς τον σοσιαλισμό της κοινωνικής ισότητας, γεγονός που επέτρεψε την υπονόμευσή της[8], άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για την ‘κοσμοκρατορία του αμερικανισμού’ με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου υπό την καθοδήγηση των ΕΠΑ και των παγκόσμιων Οργανισμών, μεταξύ των οποίων και το ΝΑΤΟ που θεσπίστηκαν για την υποτιθέμενη ευημερία και ασφάλεια του ‘ελεύθερου κόσμου’. Έτσι σταδιακά καταλήγουν στο δόγμα της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη, όπως αυτό διατυπώνεται από τον αρχιτέκτονα της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, τον Zbigniew Brzezinski, επικεφαλής της ‘Επιτροπής για μια Μακροχρόνια Συνολική Στρατηγική’ του Πενταγώνου στην οποία συμμετείχαν ο Χένρυ Κίσσιγκερ, ο Σάμιουελ Χάντιγκτον και ο Φράνσις Φουκουγιάμα.
«Η εμφάνιση της αμερικανικής ηγεμονικής ελίτ είναι απόρροια της αύξησης της αμερικανικής δύναμης τα πενήντα προηγούμενα χρόνια […] Ένας πολιτικοστρατιωτικός ιστός διοικούμενος από την εκτελεστική εξουσία, υφάνθηκε κλωστή-κλωστή, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον όλο και πιο πολύμορφο ρόλο της Αμερικής στον κόσμο. Με τον καιρό ένας γιγάντιος μηχανισμός διπλωματικών σχέσεων, ανάπτυξης στρατευμάτων, συστημάτων συλλογής πληροφοριών και γραφειοκρατικών συμφερόντων τέθηκε σε κίνηση για να χειριστεί την πλήρη παγκόσμια στράτευση της Αμερικής»[9]. Αλλά, συνεχίζει ο Μπρζεζίνσκι, για να επιτευχθεί ‘ο παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής’ «πρέπει να στηριχθεί στις τρεις μεγάλες επιταγές της αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής που είναι:
1. Να εμποδίσει τη συνεργασία των υποτελών και να διατηρήσει την κατάσταση εξάρτησής τους σε θέματα ασφαλείας.
2. Να παραμείνουν οι φόρου υποτελείς υποχωρητικοί και προστατευόμενοι και
3. Να εμποδίσει τους βαρβάρους να ενωθούν μεταξύ τους»[10].
Βέβαια οι ΕΠΑ έχουν ήδη αντιληφθεί ότι «Η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά θα διατηρηθεί η υπεροχή της στην ευρασιατική ήπειρο»[11] γιατί «η Ευρασία είναι το κέντρο του κόσμου και συνεπώς όποιος ελέγχει την Ευρασία, ελέγχει τον κόσμο».[12] Σταδιακά συνειδητοποιούν τον κίνδυνο από την ανασυγκρότηση της Ρωσίας και της Κίνας και τρέμουν στην πιθανότητα συγκρότησης ενός ‘μεγάλου συνασπισμού μεταξύ Ρωσίας, Κίνα και ίσως του Ιράν’[13]. Εκείνο όμως που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τα σχέδια του αμερικανισμού είναι το ενδεχόμενο «η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποκτήσει την πολιτική ενότητα που απαιτείται για την συσπείρωση της λαϊκής θέλησης, ώστε να προωθήσει τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο»,[14] πράγμα που μπορεί να αποτραπεί με την εξασφάλιση της πλήρους υποταγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είτε μέσω διάλυσής της, είτε μέσω εξαναγκασμού.
«Μια στρατιωτικά αυτοδύναμη Ευρώπη, μια ολοκληρωμένη πολιτική και οικονομική δύναμη σαν την Αμερική θα έφερνε τις ΗΠΑ αντιμέτωπες με μια οδυνηρή επιλογή: Είτε να απαγκιστρωθούν εντελώς από την Ευρώπη, είτε να συμμεριστούν πλήρως με αυτήν τις ευθύνες της άσκησης πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο.[…] Μια πολιτικά ισχυρή Ευρώπη, ικανή να ανταγωνιστεί οικονομικά τις ΗΠΑ και χωρίς να εξαρτάται στρατιωτικά από αυτές θα αμφισβητούσε αναπόφευκτα την υπεροχή τους σε δυό περιοχές που είναι ζωτικές για την Αμερική από στρατηγικής άποψης: την Μέση Ανατολή και την Λατινική Αμερική. […] Για την ώρα, όμως, οι Ευρωπαίοι στερούνται την ενότητα και τα κίνητρα που θα τους επέτρεπαν να γίνουν μια σοβαρή στρατιωτική δύναμη»[15]
Η Αμερική που χρειάζεται συμμάχους, αλλά όχι συνεταίρους, για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας μπορεί μόνο να υποπτεύεται όλους τους συμμάχους της και να βλέπει παντού μόνο εχθρούς, πραγματικούς και φανταστικούς, τους οποίους αξιολογεί και με βάση την αξιολόγησή τους σχεδιάζει τις προτεραιότητες, τα βήματα για να φτάσει στον τελικό της στόχο, στην παγκόσμια ηγεμονία.
Όλα δείχνουν πως, για την αμερικάνικη ελίτ, ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής των ΕΠΑ για την παγκόσμια ηγεμονία είναι η Κίνα του πιο μανιακού καπιταλισμού[16], αλλά γνωρίζει πως μια κατά μέτωπο επίθεση στην Κίνα θα κατάληγε σε πλήρη αποτυχία, γιατί η Κίνα θα είχε την υποστήριξη ολόκληρης της Ανατολής και κύρια της Ασίας, οι περισσότερες χώρες της οποίας συνδέονται με την Κίνα μέσω της Συμφωνίας της Σαγκάης, μεταξύ των οποίων και η Ρωσία με το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Αλλά και μεγάλο μέρος της Δύσης θα ήταν αντίθετο όχι βέβαια για λόγους αρχής, αλλά γιατί όλες οι μεγάλες χώρες της Δύσης και του Νότου έχουν σοβαρές οικονομικές σχέσεις με την Κίνα, η διατάραξη των οποίων θα προκαλούσε ανατροπές και χάος που δεν θα το έλεγχαν οι ΕΠΑ. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο οι ΕΠΑ επέλεξαν να αποσταθεροποιήσουν ελεγχόμενα την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Γι’ αυτό ξεκίνησαν από την αποσταθεροποίηση του μεγάλου ασθενούς της Δύσης, του πιο αδύνατου κρίκου του παγκόσμιου συστήματος, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αγοράζει ασφάλεια και προστασία από τις ΕΠΑ και ενέργεια και ευημερία από την Ρωσία. Στόχος των ΕΠΑ είναι να ‘απελευθερώσουν’ την Ε.Ε. από την ρωσική ενεργειακή εξάρτηση, με σκοπό την διπλή εξάρτησή της από αυτές, προσφέροντάς της αμερικάνικο υγροποιημένο σχιστολιθικό αέριο και συμπληρωματικά ορυκτά καύσιμα από συμμάχους της στην Μέση Ανατολή, μετατρέποντας την Ε. Ε. κυριολεκτικά σε αμερικανικό προτεκτοράτο.
Για να συμβεί αυτό οι ΕΠΑ επέλεξαν την ΝΑΤΟϊκή περικύκλωση της Ρωσίας εγκαθιστώντας, παρά την συμφωνία που έχουν συνάψει με την Ρωσία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, πυρηνικά όπλα στις περισσότερες χώρες που γειτονεύουν με την Ρωσία και παρά τις προειδοποιήσεις της Ρωσίας πως η παραβίαση των συνθηκών ασφάλειάς της αποτελούν εχθρική πράξη εναντίον της με συνέπεια την πολεμική αντίδρασή της. Οι ΕΠΑ τελώντας υπό την επήρεια της μέθης του παγκόσμιου ηγέτη, όχι μόνο δεν τηρούν την υπογραφή τους, αλλά σπρώχνουν και την Ε.Ε. να αθετήσει τη δική της υπογραφή, γεγονός που προκαλεί αστάθειες στο δυτικό σύστημα.
Ως πεδίο σύγκρουσής τους με τη Ρωσία, οι ΕΠΑ επέλεξαν, λόγω θέσης, εδώ και δεκαετίες την Ουκρανία. Έγραφε, λοιπόν, ο Brzezinski, εδώ και περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια: «Η Ουκρανία, νέος και σημαντικός χώρος στην ευρασιατική σκακιέρα, είναι γεωπολιτικός άξονας, επειδή η ίδια η ύπαρξή της ως ανεξάρτητης χώρας βοηθά τον μετασχηματισμό της Ρωσίας. Χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. […] Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας με τον πληθυσμό των 52 εκατομμυρίων, τους σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την πρόσβαση στην Μαύρη θάλασσα, η Ρωσία θα ανακτήσει αυτόματα αναγκαίες προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος που θα ενώνει την Ευρώπη και την Ασία»[17].
Μια τέτοια εξέλιξη ενότητας και συνεργασία Ευρώπης και Ασίας και μάλιστα στο επόμενο σκαλί προόδου της παγκόσμιας ιστορίας, είναι προφανές πως θα ματαίωνε οριστικά τα κοσμοκρατορικά σχέδια των ΕΠΑ και θα άνοιγε διάπλατα τον δρόμο για την ματαίωση κάθε σχεδίου κοσμοκρατορίας. Αυτό το ενδεχόμενο οι ΕΠΑ αποφάσισαν και σχεδίασαν να το ανακόψουν προγραμματίζοντας με ακρίβεια, εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες, τα σημερινά τεκταινόμενα: «Θεωρώντας δεδομένη την αμερικανική και δυτικοευρωπαϊκή δέσμευση, ένας υποθετικός, αλλά συνετά ρεαλιστικός χρονικός προγραμματισμός γι’ αυτά τα στάδια θα μπορούσε να είναι ο ακόλουθος:
1. Το 1999 τα πρώτα νέα κεντροευρωπαϊκά κράτη θα έχουν γίνει δεκτά στο ΝΑΤΟ, παρ’ ότι η είσοδός τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα πραγματοποιηθεί πιθανώς πριν από το 2002 ή το 2003.
2. Στο μεταξύ η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αρχίσει συνομιλίες με τις Βαλτικές Δημοκρατίες για την εισδοχή τους σ’ αυτήν και παρόμοια το ΝΑΤΟ θα αρχίσει να προχωρεί στο ζήτημα της αποδοχής τους ως μελών του, όπως επίσης και της Ρουμανίας, με την εισδοχή τους να ολοκληρώνεται πιθανώς το 2005. Σε κάποιο σημείο αυτού του σταδίου, μπορούν τα άλλα βαλκανικά κράτη να γίνουν επίσης υποψήφια μέλη.
3. Η εισδοχή των Βαλτικών κρατών θα μπορούσε να παρακινήσει τη Σουηδία και την Φινλανδία να εξετάσουν την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.
4. Κάποια στιγμή μεταξύ του 2005 και του 2010, η Ουκρανία, ιδιαίτερα αν στο μεσοδιάστημα έχει κάνει σημαντικές προόδους στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις της και έχει εμφανώς μετατραπεί σε κεντροευρωπαϊκή χώρα, θα πρέπει να είναι έτοιμη για σοβαρές διαπραγματεύσεις τόσο με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και με το ΝΑΤΟ»[18].
Αυτός ο λεπτομερής προγραμματισμός, που δεν είναι παρά μια, έστω και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, αυτοεκπληρούμενη ‘προφητεία’, αποκαλύπτει πως η ιστορία δεν είναι υπόθεση τυχαίων γεγονότων, αλλά υπόθεση σχεδιασμού των ισχυρών με αντικείμενο τους ανίσχυρους. Αποκαλύπτει επίσης ότι ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε και οι Βαλτικές χώρες αποφασίζουν για τον εαυτό τους, γιατί πώς και πότε θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Τέλος αποκαλύπτει πως η Ουκρανία δεν βρέθηκε τυχαία στη θέση που είναι σήμερα, αλλά ως επιλογή του ηγεμόνα να καταστραφεί ολοκληρωτικά, να θυσιαστεί στο βωμό των αμερικανικών συμφερόντων για να μην ενωθούν Ευρώπη και Ασία. Έτσι μπορούν να κατανοηθούν καλύτερα γεγονότα και πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου, όπως, η πραξικοπηματική ανατροπή του ρωσόφιλου προέδρου της Ουκρανίας, ο εκβιασμός της Ρωσίας από την Ουκρανία για την, δυσμενή για τη Ρωσία, αλλαγή των όρων ροής του ρωσικού πετρελαίου προς την Ευρώπη μέσω Ουκρανίας, ο εξοπλισμός της Ουκρανίας από τις ΕΠΑ και ο σχεδιασμός της επερχόμενης σύγκρουσης μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας από γνωστά κυβερνητικά στελέχη, και διπλωμάτες, αλλά και η πραγματοποίησή του, από υψηλόβαθμα στελέχη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Μετά από όλα αυτά είναι ευκολότερο να κατανοήσουμε και την επιλογή του Ουκρανού προέδρου, του Ζελένσκι, να αρνηθεί να διακηρύξει πως η Ουκρανία θα τιμήσει την υπογραφή που έβαλε στις διάφορες συμφωνίες, και ότι θα μείνει ουδέτερη χώρα και δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, όπως του ζήτησαν τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας, όσο και ο καγκελάριος της Γερμανίας προκειμένου να αποφευχθεί ο πόλεμος με τη Ρωσία.
Ο, ήδη κατηγορούμενος για διαπλοκή, Ζελένσκι, για λόγους που προφανώς έχουν να κάνουν με την αφέλειά του να πάρει τοις μετρητοίς τις υποσχέσεις του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, αλλά και με προφανείς ιδεολογικές δεσμεύσεις, όπως δείχνει η συχνή εμφάνισή του, ακόμα και στο Αμερικανικό Κογκρέσο, με τον Eiserne Kreutz των ναζιστικών SS στο στήθος, αρνήθηκε να προστατέψει τη χώρα του από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό και προτίμησε από ‘υπηρέτης του λαού’ να γίνει υπηρέτης του αμερικανισμού, και να πολεμήσει ως παρένθετος αντ’ αυτού. Έτσι παγιδεύτηκε η νεοτσαρική Ρωσία σε έναν απάνθρωπο και καταστροφικό για την ίδια, για την Ουκρανία, για την Ευρώπη και για τον κόσμο, πόλεμο, που εξυπηρετεί μόνο τα σχέδια των ΕΠΑ για την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης και για την εξυπηρέτηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Το τραγικότερο όλων αυτών των εξελίξεων είναι πως η άνευρη και μικρονοϊκή ηγεσία της Ε. Ε., και των χωρών-μελών της χειροκροτεί όρθια τον Ζελένσκι, παρά το γεγονός πως αυτός δέχτηκε να παίξει αυτό το βρώμικο παιχνίδι σε βάρος της ίδιας της χώρας του και σε βάρος της Ευρώπης.
Το θέαμα να ηθικολογούν οι ανήθικοι και τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία που προκαλούν τους πολέμους και ενός Εβραίου με το σύμβολο των SS στο στήθος του, που κρατάει με περηφάνια έναν αγκυλωτό σταυρό και να μιλάει για δημοκρατία και ειρήνη και να χειροκροτείται από τα κοινοβούλια του δυτικού κόσμου, είναι και θα παραμείνει το ακρότατο αντιαισθητικό και αποκρουστικό σύμβολο της παρακμής της αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής Δύσης.
Αυτός ο πόλεμος αποσταθεροποίησε και αποδυνάμωσε ακόμα περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πρόσδεσε σφιχτότερα στο άρμα του αμερικανισμού, αναγκάζοντάς την να αγοράζει υγροποιημένο αέριο κακής ποιότητας που έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου, τη στιγμή που η Ευρώπη, αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα μπορεί να απεξαρτηθεί από τα ορυκτά καύσιμα, που αιώνες τώρα την αιματοκυλήσουν και να αποκτήσει άφθονη, καθαρή, ασφαλή και σχεδόν ελεύθερη ενέργεια από τις ανανεώσιμες και συνεπώς ανεξάντλητες πηγές ενέργειας στη βάση της καύσης του υδρογόνου[19] που μπορεί να παραχθεί αποκεντρωμένα σε επίπεδο χρήστη, πράγμα που καταργεί τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα και καθιστά την ενέργεια κτήμα όλων και σε σχεδόν μηδενικό κόστος. Αυτή την επανάσταση ευαγγελίζεται ο Ρίφκιν και όσοι άλλοι εργάζονται προς την κατεύθυνση της υδρογονοενέργειας, την οποία όμως αποκρύπτουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, ακόμα και τα υποτιθέμενα αντισυστημικά κόμματα. Οι εξουσίες που τρέμουν την αποκεντρωμένη σε επίπεδο χρήστη παραγωγή υδρογονοενέργειας, προσπαθούν να την ελέγξουν είτε με την κοστοβόρα και συγκεντρωτικά παραγόμενη ψυχρή πυρηνική σύντηξη του υδρογόνου, είτε χαρακτηρίζοντας αυθαίρετα το νερό από ελεύθερο αγαθό σε εμπόρευμα, πατεντάροντας τη χρήση του[20] για να αποτρέψουν την ενεργειακή αφθονία και ενεργειακή ισότητα που θα έκανε εφικτή μια άλλη φιλοσοφία και πρακτική οργάνωσης της κοινωνικής ζωής πάνω στη βάση της άμεσης δημοκρατίας[21] στα πλαίσια ενός οικουμενικού αταξικού ουμανισμού. Κατακτήσεις όπως η ψηφιακή επικοινωνία, το διαδίκτυο, η τρισδιάστατη εκτύπωση, η τεχνολογία των drown, το ελεύθερο λογισμικό και η υδρογονοενέργεια αποτελούν τον μοχλό με τον οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να απαλλαχθεί οριστικά από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να περάσει σε έναν καλύτερο κόσμο, στον κόσμο της κοινωνικής ισότητας και της παγκόσμιας ειρήνης.
Ο Μπρεζίνσκι, ως αυθεντικός εκφραστής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού γνωρίζει πώς ο μανιακός αμερικανισμός προκαλεί στον πλανήτη ολόκληρο, ακόμα και μέσα στην ίδια την Αμερική, το κίνημα του αντιαμερικανισμού[22] που το αποκαλεί «ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση στην Ευρώπη, ότι η Αμερική εγκληματεί κατ’ επανάληψη στα παγκόσμια ζητήματα που μακροπρόθεσμα επηρεάζουν την ποιότητα ζωής του ανθρώπινου γένους και τα οποία κατά συνέπεια θα έπρεπε να προκαλέσουν τη θέσπιση αποδεκτών από όλους υπερεθνικών κανόνων συμπεριφοράς»[23], διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος ενεργοποίησης του «αντιαμερικανικού κινήτρου στους Ευρωπαίους να προσπαθήσουν με σοβαρότητα να αποκτήσουν ανεξάρτητη στρατιωτική ισχύ, αλλά μια Ευρώπη που επιζητεί την πολιτική ενότητα προσδιορίζοντας σαφώς τον εαυτό της ως το de facto αντιαμερικανικό αντίβαρο θα είναι μια Ευρώπη που θα καταστρέψει την Ατλαντική Συμμαχία»[24].
Αν όμως η ανεξαρτησία της Ευρώπης από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής σημαίνει την καταστροφή της Ατλαντικής Συμμαχίας, τότε αυτό θα σήμαινε και την καταστροφή του οράματος του αμερικανισμού που διακηρύσσει πως «η μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση που μπορούμε έστω και κατ’ ελάχιστο να πούμε ότι θα ήταν δυνατή σήμερα, είναι μια παγκόσμια αμερικανική δικτατορία»[25]. Την ίδια όμως στιγμή που η αμερικανική ελίτ σχεδιάζει δεσμά για την ανθρωπότητα κάποιοι άλλοι Αμερικανοί που αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της ‘παγκόσμιας αμερικανικής δικτατορίας’ για την ανθρωπότητα και για τους ίδιους τους Αμερικανούς, απευθύνονται προς την σημερινή Ευρώπη κάνοντας έκκληση να αναλογιστεί τις ευθύνες της απέναντι στην ανθρωπότητα: «Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. Επιζητούμε την αυτονομία μας με κάθε κόστος. Υπερκαταναλώνουμε, ικανοποιούμε κάθε μας όρεξη και σπαταλάμε την απλοχεριά της Γης. Επιβραβεύουμε την απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση, ανταμείβουμε τον ισχυρό και περιθωριοποιούμε τον ευάλωτο. Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών μας συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε πως μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται το μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου. […] Ενώ, όμως, το αμερικανικό πνεύμα δείχνει σημεία κόπωσης και μαραζώνει τελματωμένο στο παρελθόν, ένα νέο ευρωπαϊκό όνειρο γεννιέται. Είναι το όνειρο που αρμόζει πολύ περισσότερο με το επόμενο στάδιο του ανθρώπινου ταξιδιού, το όνειρο που υπόσχεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα την παγκόσμια συνείδηση που αντιστοιχεί στην όλο και πιο διασυνδεόμενη και παγκοσμιοποιούμενη κοινωνία. Το ευρωπαϊκό όνειρο τοποθετεί τις σχέσεις της κοινότητας πάνω από την ατομική αυτονομία, την πολιτισμική ποικιλομορφία πάνω από την αφομοίωση, την ποιότητα ζωής πάνω από την συσσώρευση του πλούτου, την διατήρηση του περιβάλλοντος πάνω από την αύξηση των υλικών αγαθών, τις βαθύτερες σχέσεις πάνω από τον καταπιεστικό μόχθο, τις οικουμενικές ανθρώπινες αξίες και τα δικαιώματα της Φύσης πάνω από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την παγκόσμια συνεργασία πάνω από την μονομερή άσκηση της ισχύος»[26]. Αυτές οι διαπιστώσεις δείχνουν πως υπάρχουν δύο Αμερικές, η μία του ‘πολιτισμού του θανάτου’ και η άλλη που περιμένει από την Ευρώπη να πρωταγωνιστήσει στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας από την ‘Αμερική του θανάτου’.
Όπως συμβαίνει στη Φυσική, έτσι και στη σχέση μεταξύ κρατών, όπου υπάρχει δράση εκεί αναπτύσσεται και η αντίδραση, που στην περίπτωσή μας σημαίνει ότι στην επιθετική δραστηριότητα των ΕΠΑ οι δυνάμεις στόχος αυτής της δράσης δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά θα οργανώσουν την αντίδρασή τους και μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής θα αποβεί μοιραία για την ανθρωπότητα, για τον πολιτισμό και για τον πλανήτη. Γι’ αυτό οι επιμέρους κοινωνίες θα πρέπει να αντιδράσουν συντονισμένα και να αφαιρέσουν από τους επαγγελματίες πολιτικούς υπαλλήλους του κεφαλαίου και να πάρουν το τιμόνι των χωρών τους στα χέρια τους.
Αν κάποιοι αφελείς δυτικολάτρες, του δυτικού καπιταλισμού της υποτιθέμενης ελεύθερης αγοράς, ή ανατολικολάτρες, του ανατολικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού τύπου Κίνας και Ρωσίας διερωτώνται για το αν και πώς θα μπορέσει να σταθεί μια τέτοια παγκόσμια αμερικανική, ή κινέζικη, ή ρώσικη δικτατορία και μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει για να παγιωθεί η νέα ακραία κοινωνική ανισότητα, ο Μπρεζίνσκι απαντά για λογαριασμό της αμερικανικής παγκόσμιας δικτατορίας. «Η πιθανή νέα ανισότητα στην ανθρώπινη ζωή θα έχει σημαντικές επιπτώσεις όχι μονάχα στην αμερικανική ηγεμονία, αλλά και στην αμερικανική δημοκρατία»[27], ενέργειες που μπορεί να φτάσουν «ακόμα και στον επαναπροσδιορισμό του νοήματος και της ουσίας της ανθρώπινης ζωής. Πού θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα αυτές οι δυνατότητες κανείς δεν ξέρει, (μας λέει ο ίδιος ο Brzezinski) αλλά είναι βέβαιο ότι ήδη έχουν ανοίξει τον δρόμο έτσι ώστε, πολλές δεκαετίες αργότερα η ανθρώπινη ζωή να έχει υποστεί μετατροπές ανυπολόγιστης σημασίας. […] Οι παραδοσιακές απαντήσεις που προσφέρουν οι μεγάλες θρησκείες, όπως και οι παραδοσιακές δημοκρατικές αρχές, μπορεί να αμφισβητηθούν σοβαρά. Στο ζήτημα της δημοκρατίας μπορεί να τεθούν νέα ερωτήματα αναφορικά με τον πολιτικό ορισμό του ίδιου του ανθρώπου. Η παραδοσιακή σύνδεση μεταξύ πολιτικής ελευθερίας και πολιτικής ισότητας, μια νόμιμη ιδέα αποφασιστικής σπουδαιότητας για τη λειτουργία της δημοκρατίας, προέρχονταν από την ιδέα ότι ‘όλοι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι ίσοι’, η οποία πρέσβευε ότι η διαδικασία της ανθρώπινης δημιουργίας εμπεριέχει εγγενώς την ισότητα. Αλλά η προνομιακή ανθρώπινη αναβάθμιση η οποία πραγματοποιείται με την επιλεκτική διαχείριση του στοιχειώδους κώδικα που προσδιορίζει τις παραμέτρους των ανθρώπινων δυνατοτήτων μπορεί να θέσει σε κίνδυνο αυτήν την ιδέα, καθώς και όλα τα πολιτικά και νομικά δημιουργήματα που βασίζονται σε αυτήν. Τι θα συμβεί στο αξίωμα της ισότητας, όταν οι διανοητικές, ακόμη και οι ηθικές ικανότητες κάποιων ατόμων μεγαλοποιηθούν τεχνητά πολύ περισσότερο από αυτές των άλλων;»[28] Αν το μυαλό σας πάει στο 1984 και στη Φάρμα των ζώων του Όργουελ και στα προγράμματα τεχνητής ‘αναβάθμισης του ανθρώπου’, για την απόλυτη υποταγή του μετατρέποντάς τον σε ρομποκόπ, που τρέχουν αυτή την περίοδο στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, τότε είναι βέβαιο ότι γίνεται απόλυτα κατανοητό τι μας επιφυλάσσει μια υποτιθέμενη παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού, αλλά και κάθε άλλη παγκόσμια ηγεμονία του κεφαλαίου κάθε εκδοχής, αν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν ξυπνήσουν και να μετακινηθούν από τη θέση του αντικειμένου εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο, στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας που θα επαναφέρει τις εξελίξεις στο μέτρο του ανθρώπου, της κοινωνίας των ίσων και της αρμονικής συνεργασίας μεταξύ ανθρωπότητας και ανθρώπινης Βιόσφαιρας.
Από αυτή την σύντομη ανάλυση της στρατηγικής των ΕΠΑ για την παγκόσμια ηγεμονία, όπως την αντιλαμβάνεται η αμερικανική ελίτ[29] που καταλήγει στο συμπέρασμα: «Επομένως η Αμερική δεν είναι μόνο η πρώτη και η μοναδική πραγματικά παγκόσμια υπερδύναμη, αλλά πιθανόν και η τελευταία’[30], αντιλαμβανόμαστε τι ήθελε να μας πει ο προφήτης του νεοφιλελευθερισμού, ο πολύς Φουκουγιάμα με ‘το τέλος της ιστορίας’. Ένα τέλος που η Ευρώπη θα μπορούσε να το αποτρέψει αν οι Ευρωπαίοι δεν επέλεγαν αμερικανόφιλους/αμερικανόδουλους και διεφθαρμένους επαγγελματίες πολιτικούς να τους κυβερνήσουν. Οι αγωνιστικές παραδόσεις και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός επιτρέπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως η μεγαλύτερη ενωμένη εθνική και κοινωνική οντότητα του πλανήτη να αποδεσμευτούμε από τα ηγεμονικά σχέδια ‘του πολιτισμού του θανάτου’ που τον γεννάει και τον θρέφει η βουλιμική και αχόρταγη ατομική ιδιοκτησία[31] πάνω στα μέσα παραγωγής που προκαλεί άγονους ανταγωνισμούς και ασταμάτητους καταστροφικούς πολέμους. Μας επιτρέπουν να αφήσουμε πίσω μας την καπιταλιστική φάση της ανθρώπινης ιστορίας και να αυτοκυβερνηθούμε πάνω στις αρχές της κοινωνικής ισότητας, της ισότιμης και αμοιβαίας συνεργασίας και της ειρήνης, με μορφή την Άμεση Δημοκρατία και περιεχόμενο την αταξική κοινωνία. Αυτά περιμένει ολόκληρη η ανθρωπότητα από την Ευρώπη και αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού της Ε. Ε., για να σωθεί η Ευρώπη, η ανθρωπότητα και ο πλανήτης.
Καιρός για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει, γιατί η ανθρωπότητα, ιδιαίτερα μετα την υποταγή της ΕΕ στα αμερικανικά σχέδια που έφτασαν μέχρι τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και την ώθηση του νεογερμανισμού, βρίσκεται στο σταυροδρόμι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του οικουμενικού αταξικού ουμανισμού. Αν και τούτη τη φορά αδρανήσουν οι δυνάμεις της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού, τότε τα τέρατα που περιέγραψε ο Γκράμσι θα γυρίσουν την ανθρωπότητα στον πολιτισμό των ροπάλων που πρόβλεψε ο Αϊνστάιν, υπό τις παραπλανητικές ιαχές των ΜΜΕ του μεγάλου κεφαλαίου και τις αμπελοφιλοσοφίες νάρκισσων ‘φιλοσόφων’ που σιτίζονται στα πρυτανεία του κεφαλαίου με αντάλλαγμα να αυτοθαυμάζονται σταυροκοπούμενοι συχνά στα τηλεοπτικά στούντιο, αφιονίζοντας τα θύματα του καπιταλισμού.
[1] Ανθρωπολόγοι, αρχαιολόγοι και άλλοι σχετικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως αυτή την άγνωστη ήπειρο, που, πήρε το όνομά της από τον Αμέρικο Βεσπούτσι, ο οποίος πήγε εκεί μετά από τον Κολόμβο, αλλά ήταν ο πρώτος που υποστήριξε πως ο Κολόμβος δεν είχε πάει στις Ινδίες, αλλά είχε ανακαλύψει μια νέα άγνωστη ήπειρο, υποστηρίζουν ότι την Αμερική την είχαν ανακαλύψει οι Βίκινγκς περί το 1000 και άλλοι ερμηνεύοντας κάποιες αναφορές του Πλούταρχου υποστηρίζουν πως την Αμερική είχαν ανακαλύψει οι Έλληνες της Μινωικής περιόδου.
[2] ‘Η ευρωπαϊκή και λευκή αμερικανική καταστροφή των ιθαγενών λαών της Αμερικής ήταν η πιο μαζική πράξη γενοκτονίας στην ιστορία του κόσμου’, Stannard David E., American Holocaust: The Conquest of the New World, Oxford University Press, 1992, Reprint Edition, σελ. 267 κ. επ.
[3] Ό. π.
[4] Απόσπασμα από την ομιλία του 5ου Προέδρου των ΕΠΑ, Τζέιμς Μονρόε, στο Κογκρέσο, αναφέρεται στο: Cohen M.J. & Major John. History in Quotations: Reflecting 5000 Years of World History. Cassell, Λονδίνο 2004, σελ. 614.
[5] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής. ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 209, σελ. 67 κ. επ.
[6] Αναφέρεται στο: Μάγκντοφ Χάρυ, Η εποχή του ιμπεριαλισμού, ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ, Αθήνα 1997, σελ. 55.
[7] Αναφέρεται στο: Chomsky Noam, Ο νόμος της δύναμης στην παγκόσμια τάξη, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2001, σελ. 49.
[8] «Η ήττα της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε συνέπεια των προσπαθειών και των δύο αμερικανικών κομμάτων που επί σαράντα χρόνια προέδρευσαν. Με διάφορους τρόπους, ο καθένας από τους Αμερικανούς προέδρους συνέβαλε σημαντικά στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά το ίδιο έκαναν και άλλες προσωπικότητες, όπως ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο ΙΙ, ο Λεχ Βαλέσα (ηγέτης του πολωνικού κινήματος Αλληλεγγύη) και ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ (ο ηγέτης που εφάρμοσε την διαλυτική για το σοβιετικό σύστημα Περεστρόικα), Brzezinski Zbigniew, Η δεύτερη ευκαιρία, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2008, σελ. 26.
[9] Brzezinski Zbigniew, Η Επιλογή. Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 237.
[10] Ό. π., σελ. 73-74.
[11] Brzezinski Zbigniew, Η Μεγάλη Σκακιέρα. Η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1998, σελ. 63.
[12] Ό. π., σελ. 19.
[13] Ό. π., σελ΄103.
[14] Brzezinski Zbigniew, Η Επιλογή…, ό. π., σελ. 30
[15] Ό.π., σελ. 161 και 162.
[16] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιάτσικοκαπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος 21/Δεκέμβρης 2010.
[17] Brzezinski Zbigniew, Η Μεγάλη Σκακιέρα…, ό. π., σελ. 88-89.
[18] Ό. π., σελ. 151-152.
[19] Για μια σε βάθος και έκταση ανάλυση της σχέσης μεταξύ των ενεργειακών και κοινωνικών συστημάτων, βλέπε Rifkin Jeremy, Η Οικονομία Υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003. Βλέπε επίσης, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, Θεσσαλονίκη 2012.
[20] Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,
[21] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[22] Για μια σε βάθος ανάλυση του αμερικανισμού και του αντιαμερικανισμού βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009, σελ. 67-112.
[23] Brzezinski Zbigniew, Η Μεγάλη Σκακιέρα…, ό. π., σελ. 163.
[24] Ό. π., σελ. 197.
[25] Ό. π., σελ. 352.
[26] Rifkin Jeremy, Το ευρωπαϊκό όνειρο. Πώς το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 602-603 και 17.
[27] Brzezinski Zbigniew, Η Μεγάλη Σκακιέρα…, ό. π., σελ. 359
[28] Ό. π. σελ. 339 και 340., υπογράμμιση Κ.Λ.
[29] «Η περιουσία των 500 πλουσιότερων Αμερικανών επιχειρηματιών ισοδυναμεί στο 63% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει πως το 99,999% του πληθυσμού τους (300 εκατομμύρια περίπου) αντιστοιχεί το υπόλοιπο 37% του ΑΕΠ, γεγονός που αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της πλούσιας αμερικανικής ελίτ και των φτωχών Αμερικανών οι οποίοι ουσιαστικά ζουν μια ζωή στερημένη και ταυτόχρονα δανεισμένη, που σημαίνει υποθηκευμένη στις τράπεζες. Το 16%των Αμερικανών, δηλαδή περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι, κατά κύριο λόγο εργάτες έγχρωμοι, μετανάστες και μειονοτικοί, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας», Τσόμσκι, Νόαμ, Οι έχοντες και οι μη-κατέχοντες, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Αθήνα 1999, σελ. 15 και 152.
[30] Ό. π., σελ. 360.
[31] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, H Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
