Κορονοϊός εναντίον της καπιταλιστικής πανούκλας;

(Sars-2 Covid19: Το αντίσωμα για την θεραπεία της ανθρωπότητας από τον ιοκαπιταλισμό;)

https://classlessdemocracy.blogspot.com/2020/11/v-behaviorurldefaultvmlo_28.html,

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

Κανένας εκτός από τους εμπνευστές και δημιουργούς του ‘κορωνοϊού της Γιουχάν’, δεν ξέρει τίποτα για την αποστολή του. Με δεδομένο ότι, η Φύση δεν λειτουργεί διαστροφικά, ακόμα και όσον αφορά στα καλά κρυμμένα μυστικά της σχετικά με το ‘μυστήριο’ της εμφάνισης και της εξέλιξης της ζωής, που προφανώς οφείλονται στους πάγιους φυσικούς νόμους και στον εκατομμυριόχρονο ανειρήνευτο αγώνα της για την επιβίωση σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, αλλά και όσον αφορά στον θάνατο η Φύση είναι ανοιχτό βιβλίο με πέντε λέξεις: Αβιογένεση, Γέννηση, Ακμή, Παρακμή, Θάνατος. Αυτή η νομοτέλεια διέπει, πέρα από τους ζωντανούς οργανισμούς, ακόμα και τους θεσμούς και τα κοινωνικά συστήματα.

*

Από τότε που η ατομική ιδιοκτησία πάνω στη γη και στους ανθρώπους έπαψε να καλύπτει υπαρξιακές ανασφάλειες και να προσδίδει γόητρο σε ματαιόδοξους εξουσιομανείς και άρχισε να γίνεται συστηματική δραστηριότητα κερδοφορίας και άκρατου πλουτισμού, από τότε, δηλαδή, που ο Λούθηρος, με τις ‘95 θέσεις του’ αποκάλυψε ότι «μόλις τα νομίσματα κουδουνίσουν στο χρηματοκιβώτιο, (το λένε και παγκάρι), ίσως αυξηθεί το κέρδος και η πλεονεξία, αλλά όταν παρεμβαίνει η εκκλησία, το αποτέλεσμα βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στα χέρια του Θεού (28)». Από τότε και «οι θησαυροί του ευαγγελίου είναι δίχτυα με τα οποία κάποιος στο παρελθόν ψάρευε ανθρώπους του πλούτου» (65), «οι θησαυροί των συγχωροχαρτίων είναι δίχτυα με τα οποία κάποιος σήμερα ψαρεύει τον πλούτο των ανθρώπων» (66) και «τα συγχωροχάρτια, τα οποία οι δημαγωγοί επιδοκιμάζουν ως τις μεγαλύτερες χάρες είναι στην πραγματικότητα τέτοιες μόνο εφόσον αυξάνουν το κέρδος» (67). Οπότε, εκεί περί τα μέσα του 16ου αιώνα, που οι άνθρωποι διδάχτηκαν ότι, αντί της ‘ενάρετης ζωής’, της εγκράτειας και της νηστείας για τη ‘σωτηρία της ψυχής τους’, ‘οφείλουν να εξοικονομούν αρκετά χρήματα και να μην τα σπαταλούν αγοράζοντας συγχωροχάρτια»(46), φούντωσε ο καπιταλισμός, κι’ έγινε το κέρδος η νέα θεότητα, η αγορά η νέα θρησκεία, η εμπορευματοποίηση των πάντων η ‘Νέα Εκκλησία’ και το καταναλωτικό κοινό το ‘ποίμνιό της’.

Αυτός ο καινούργιος κόσμος, ο καπιταλιστικός, για να επιβιώσει, να εξελιχθεί και να συσσωρεύσει μεγάλα κέρδη, χρειάστηκε ‘ανθρωποτροφεία’ για μεγάλα ανθρώπινα πλήθη, ως εργάτες για την ραγδαία ανερχόμενη βιομηχανία, ως καταναλωτές της τεράστιας μαζικής παραγωγής καταναλωτικών και μη-καταναλωτικών αγαθών, ως εφεδρικό βιομηχανικό δυναμικό που θα κρατάει χαμηλά τα μεροκάματα  και ως στρατιώτες για την επέκταση του εμπορίου, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Αυτή η ανάγκη του καπιταλισμού πυροδότησε μηχανισμούς εκρηκτικής αύξησης του ανθρώπινου πληθυσμού, που ως τότε διπλασιάζονταν ανά χίλια χρόνια, γεγονός που καταγράφεται ως πέρασμα από την φυσιολογική στην εκθετική αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού από τον 17^ο αιώνα και μετά για να φτάσει, διπλασιαζόμενος ανά εκατό κι’ ακόμα λιγότερα χρόνια, στο σήμερα, στο 2020, στα 7,8 δισεκατομμύρια.

Η εκθετική αύξηση του πληθυσμού έφερε και την εκθετική αύξηση της συγκεντροποίησης του πλούτου σε λίγα χέρια, γεγονός που δίχασε την ανθρωπότητα στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ελέγχει, για λογαριασμό του, τον παγκόσμιο πλούτο και στο 99% που φυτοζωεί, σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής ανισότητας, στις παρυφές της εξουσίας των ατομικών ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Κι’ ενώ η εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας, ως δημιούργημα ολόκληρης της ανθρωπότητας αποσκοπεί στην κοινωνική απελευθέρωση των εργαζόμενων ανθρώπων, το κεφάλαιο τις χρησιμοποιεί καταχρηστικά και με τη βία για την περιθωριοποίησή τους. Δεδομένου, όμως, ότι στην εποχή μας το κεφάλαιο, παρά την ιστορική χρεοκοπία του, μπορεί:

1.      να παράγει, όταν και όσο παράγει, με την χρησιμοποίηση της ‘ιστορικής μορφής της εργασίας’, δηλαδή τις μηχανές, χωρίς να χρειάζεται όλον τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό,

2.      να σκοτώνει χωρίς στρατιώτες, με τα σύγχρονα συμβατικά, πυρηνικά, χημικά, βιολογικά, (μεταξύ των οποίων και ο ιός της τρέχουσας πανδημίας), καταστροφικά και ψυχολογικά όπλα φόβου και τρομοκρατίας, με τα οποία μπορεί να καταστρέψει εκατομμύρια φορές τη ζωή πάνω στον πλανήτη,

3.      να κερδίζει μέσω της καταστροφής δια της ρύπανσης και των πολέμων και όχι της παραγωγής, δηλαδή μέσω της σπάταλης κατανάλωσης του πλανήτη,

4.      να κερδοσκοπεί μέσω του παράνομου και καταχρηστικού κρατικού δανεισμού των αδύναμων χωρών, του ελέγχου των ‘αγορών’ και του τζόγου και

5.      να αποπροσανατολίζει, να καθοδηγεί και να ζαλίζει μέρος του 99% μέσω του αποκλειστικού ελέγχου πάνω στα μέσα παραγωγής, στις επιστήμες και στην τεχνολογία να μονοπωλεί με τη βοήθεια των σκοταδιστικών θρησκειών, των εξουσιαστικών ιδεολογιών και των κατασταλτικών μηχανισμών, τον οικονομικό, πνευματικό και πολιτικό έλεγχο πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία/ανθρωπότητα.

Όλα αυτά, και πολλά ακόμα, που συμβάλλουν στην περιθωριοποίηση των εργαζόμενων, καθιστούν το μεγαλύτερο μέρος του 99% της ανθρωπότητας ‘πλεονάζοντα πληθυσμό’, για το κεφάλαιο, κορυφαίοι εκφραστές του οποίου έχουν επανειλημμένα εκφραστεί για την αναγκαιότητα μείωσης του ανθρώπινου πληθυσμού, ‘μέσω των πολέμων ή/και των επιδημιών’, προκειμένου να ‘ανακουφιστεί ο πλανήτης’.

Βέβαια τον πλανήτη δεν τον επιβάρυνε ποτέ η ζωή, σε όλες τις μορφές της, αλλά η ληστρική κακοποίησή του από το κεφάλαιο με σκοπό το κέρδος. Κι’ ο πλανήτης Γη, μπορεί, σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών, να θρέψει δεκάδες δισεκατομμύρια φυσιολογικά αναπαραγόμενο πληθυσμό, υπό τον όρο ότι θα καταργηθεί το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα παραγωγής, κατανομής και κατανάλωσης. Μόνο που αυτή την αλλαγή δεν θα την δρομολογήσει το 1% των πειρατών του πλανήτη, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα λογής-λογής αλλοτριωμένα υπαλληλικά/γραφειοκρατικά κοινωνικά στρώματα μεταξύ των οποίων και η συστημική ‘ιντελιγκέντσια, γιατί αυτό ισοδυναμεί με αυτοχειριασμό.

Η κατάργηση του οριστικά παρακμασμένου καπιταλισμού, σε όλες τις πιθανές και απίθανες εκδοχές του, αποτελεί διαχρονική στρατηγική επιλογή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, του Κοινού των Ανθρώπων, του 99%, όπως αυτή εκφράζεται με τους αμέτρητους κοινωνικούς αγώνες για ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’, που σημαίνει για κοινωνική ισότητα.

Την παρακμή του καπιταλισμού, προσπαθεί τις τελευταίες δεκαετίες ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου να την ξεπεράσει με την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και την ηγεμονία του αμερικανισμού, αλλά η παρακμή του έχει τόσο προχωρήσει που το μόνο που μπορεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα είναι το πισωγύρισμα στον 19^ο και 20^ο αιώνα, που σημαίνει νέους καταστροφικούς ανταγωνισμούς για την παγκόσμια ηγεμονία, αλλά και εθνικισμούς με νέους και ατέλειωτους πολέμους, νέες Χιροσήμες και Ναγκασάκια, απολυταρχικές δικτατορίες με κρεματόρια, γκούλακς και γκουαντανάμος.

Κι ενώ η ανθρωπότητα παρακολουθεί σαστισμένη τις εξελίξεις και δεν ξέρει τι να κάνει, δραπετεύει, ή εξωπετάγεται από τους σκοτεινούς θαλάμους ασφαλείας των μυστικών εργαστηρίων του βιολογικού πολέμου, o παράξενος Sars-2 Covid19 κι αρχίζει να κάνει τη δουλειά για την οποία κατασκευάστηκε, να μειώνει, ύπουλα και αστραπιαία, τον ανθρώπινο πληθυσμό. Η ιατρική επιστήμη και ολόκληρο το φάσμα των λειτουργών της ορθώνουν το ανάστημά τους για την αντιμετώπιση της πανδημίας και σώζουν πολλαπλάσιες ζωές από αυτές που χάνονται και συνιστούν καθολική ακινησία της οικονομικής δραστηριότητας, κίνηση που παραλύει κυριολεκτικά τον τάχα παντοδύναμο καπιταλισμό, πράγμα φαίνεται που δεν το είχαν προβλέψει οι δημιουργοί του κορωνοϊού. Αυτή η ‘παράπλευρη παρενέργεια’ δεν έφερε μόνο προσωρινή απώλεια κερδών σε πολλούς κλάδους της οικονομίας, αλλά και την απόγνωση πως ένας μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων οδεύει προς την χρεοκοπία. Βέβαια κάποιοι κλάδοι της καπιταλιστικής οικονομίας κερδοσκοπούν με την δράση του κορωνοϊού, αλλά αυτό δεν φτάνει για να σωθεί το σύστημα, γιατί στο μεταξύ η κοινωνία που ξαφνικά μπήκε στην ‘εντατική του φόβου και της αστυνομικής απαγόρευσης’ άρχισε να συνειδητοποιεί τη δύναμή της και να διερωτάται για τις ευθύνες του καπιταλισμού και των διαχειριστών του, αναζητώντας εναλλακτικές μορφές οικονομίας και κοινωνικής συμβίωσης. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ανθρωπότητας, ούτε και τις δυστοπίες που ο ίδιος δημιουργεί. Ο καπιταλισμός νοσεί και σταδιακά οδεύει προς την εντατική της κριτικής σκέψης μας και του μυαλού μας, από την οποία αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στο αποτεφρωτήριο της ιστορίας. Αντίθετα η κοινωνία είναι παρούσα και δυνατή, ικανή να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της νοσηρότητας του κεφαλαίου, να οραματιστεί και να πραγματοποιήσει έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς αφεντικά και δούλους.

Το ηλεκτρονικό εμπόριο και η ‘τηλεργασία από το σπίτι’, που υπό κανονικές συνθήκες μιας κοινωνικά ελεγχόμενης οικονομίας, θα ήταν σημαντικό βήμα προς τον εξορθολογισμό της οικονομίας και την αναβάθμιση του επιπέδου ζωής των ανθρώπων με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αλλάζουν ριζικά πολλές από τις παραδοσιακές διαδικασίες, συνήθειες και δομές και οδηγούν τη σκέψη προς μια ριζική αναδιοργάνωση της ατομικής και της κοινωνικής ζωής. Αυτός ο αναπροσανατολισμός διαπιστώνει ότι η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που ευθύνεται για την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ανθρώπινη τραγωδία, αποτελεί το βασικό εμπόδιο για την παραπέρα πρόοδο της ανθρωπότητας και συνεπώς καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μια εκ θεμελίων αναδιάρθρωση της οικονομίας στη βάση της κοινοκτημοσύνης και της κοινωνικά/αμεσοδημοκρατικά ελεγχόμενης οικονομικής δραστηριότητας καθίσταται επιτακτικά αναγκαία.

Η επιστήμη και οι κοινωνίες, με μπροστάρη το κομμάτι εκείνο που, ενάντια στα συμφέροντα των εμπόρων της υγείας, κρατάει όρθια τα εθνικά συστήματα υγείας, και όχι τα ‘θεία σκιάχτρα’ και οι απανταχού μουλάδες τους, για μια ακόμα φορά θα κάνουν και πάλι  το ‘΄θαύμα’ τους και θα αχρηστέψουν και αυτό το όπλο του κεφαλαίου. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Εδώ, Τώρα και Παντού θα πρέπει όλοι άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα να αναλογιστούμε την επόμενη μέρα, τη μέρα που το κεφάλαιο θα ξανασηκώσει κεφάλι και θα διεκδικήσει να συνεχίσει το απάνθρωπο και καταστροφικό του έργο. Αυτή η μέρα θα πρέπει να ανήκει στον Άνθρωπο, στις επιμέρους κοινωνίες και στην ανθρωπότητα συνολικά και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να τολμήσουμε να κάνουμε πραγματικότητα αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν όλες οι προηγούμενες γενιές και το οφείλουμε στις ερχόμενες γενιές, έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας.

Κοινωνική ισότητα με ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και κεφάλαιο, που συνωμοτούν ενάντια στον άνθρωπο, στις κοινωνίες και στην ανθρωπότητα, δεν μπορεί να υπάρξει. Οι πρόγονοί μα έλεγαν, ότι ‘ουδέν κακόν αμιγές καλού’. Ας κάνουμε τώρα, την υγειονομική και την οικονομική κρίση που προκάλεσε ο κορωνοϊός και το κεφάλαιο, την μεγάλη ευκαιρία με το να ενισχύσουμε και να επεκτείνουμε την τεράστια δύναμη των κοινωνιών μας και, με τον παραμερισμό του κεφαλαίου, των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι, όχι απλά να ξαναζήσουμε τον εφιάλτη του επόμενου καταστροφικότερου κύματος της πανδημίας, αλλά να ενισχύσουμε τις στατιστικές αποδεκατισμού του ανθρώπινου πληθυσμού, επιβραβεύοντας έτσι τα νεομαλθουσιανά σχέδια της παγκόσμιας καπιταλιστικής ελίτ να μας ‘πετάξει’ πριν την ώρα μας έξω από τον πλανήτη σαν ‘περιττό λίπος’.

Ας κάνουμε την νέα Γνώση για την κοινωνική ανισότητα και για τον κορονοϊό αντίδοτο της καπιταλιστικής πανούκλας.

_________________

1.              Ο φονικός covid 19, ο καπιταλισμός και η επόμενη μέρα, https://classlessdemocracy.blogspot.com/2020/03/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html

2.              Πανδημία, Παρακμή, το Κοινό των Ανθρώπων και η Ουμανιστική Επανάσταση, https://classlessdemocracy.blogspot.com/2020/04/blog-post.html

3.              Η καταστροφική κρίση του κορωνοϊού SARS-CoV-2 ως ευκαιρία για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου, https://classlessdemocracy.blogspot.com/2020/04/sars-cov-2.html

 

Ποτέ 

δεν θα φτάσεις 

στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί 

που σου γαβγίζει.

 

Trumpισμός.

Η μεγάλη (χαμένη) ευκαιρία για την ανεξαρτησία της Ευρώπης

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε το Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2017, λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Δικαιώθηκε αναφορικά με την τύχη του Τραμπ και των ομοίων του, αλλά δυστυχώς όχι αναφορικά με την πορεία της Ευρώπης, η οποία αντί να αναζητήσει την δική της Ταυτότητα, την ανεξαρτησία της από τον αμερικανισμό και να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιηγεμονική πορεία που θα έδινε μια ανάσα στους κοινωνικούς αγώνες για μια μετακαπιταλιστική πορεία συνεχίζει να αναζητά ‘Αμερικανό προστάτη’, πράγμα που οφείλει να κατανοηθεί από τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ως πρόκληση να κάνουν δική τους υπόθεση την ανεξαρτησία της Ευρώπης από τον Νεογερμανισμό και τον Αμερικανισμό χαράσσοντας μια προοδευτική πορεία για μια μετακαπιταλιστική Ευρώπη και για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας.

https://www.anixneuseis.gr/trump%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD/,

«Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου»

Rifkin Jeremy

Η ισορροπία δυνάμεων που προέκυψε από την ήττα το ναζισμού στον 2^οπαγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο έδωσε την ευκαιρία στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΕΠΑ) να βγουν από το καβούκι τους, να επεκταθούν οικονομικά και στρατιωτικά σε ολόκληρο τον πλανήτη και να καταστούν ηγέτιδα δύναμη της λεγόμενης Δύσης, πράγμα που τους επέτρεψε να σχεδιάσουν και να προωθήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους.

 

Η ίδια ισορροπία δυνάμεων διάσπασε την Ευρώπη στα τέσσερα, στην Ανατολική υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης και στη Δυτική υπό τον έλεγχο των ΕΠΑ, της Γαλλίας και της Αγγλίας, καθιστώντας την ανίκανη να ακολουθήσει μια αδέσμευτη πορεία βασισμένη πάνω στις δικές της ιστορικές, αγωνιστικές και ανθρωπιστικές πολιτισμικές παραδόσεις[2]. Η ‘αμερικανική βοήθεια’ προς τις αποδεκατισμένες και ερειπωμένες χώρες της Ευρώπης έστρωσε τον δρόμο της πολύπλευρης εξάρτησης της Ευρώπης από τις ΕΠΑ και λειτούργησε ως διεκπεραιωτής του ‘αμερικανικού ονείρου’ για την παγκόσμια αμερικανοκρατία. Στην πορεία αυτό το όνειρο εξελίχθηκε στην στρατηγική της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με σκοπό την ενιαιοποίηση του καπιταλισμού υπό την ηγεσία του σκληρού πυρήνα του με τη μορφή του αμερικανισμού[3] και στόχο να υποτάξει με κάθε τρόπο τις χώρες που αρνούνται ή/και στέκονται εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ, όπως λ. χ. η νεοκαπιταλιστική Ρωσία και η κρατικοκαπιταλιστική Κίνα καθώς και οι άλλες χώρες που εκφράζονται από το ‘Σύμφωνο της Σαγκάης’ και επιδιώκουν να κρατήσουν μακριά τις ΕΠΑ γιατί ‘η Ασία ανήκει στους Ασιάτες’.

 

Είναι όμως πια φανερό πως το σχέδιο για την παγκόσμια ηγεμονία του κεφαλαίου με τη μορφή του παγκοσμιοποιημένου αμερικανισμού συναντά εμπόδια ανυπέρβλητα που έχουν σχέση τόσο με τις εσωτερικές αντιθέσεις του κεφαλαίου, όσο και με το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα μέσω της υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, πράγμα που γονάτισε τις ΕΠΑ και τις αναγκάζει σε αναδίπλωση και σε αναθεώρηση, όχι εγκατάλειψη, του σχεδίου τους για την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτή η πολιτική εκφράζεται πια ως τραμπισμός, μια μορφή φασισμού, που εγκαταλείπει τους παραδοσιακούς στρατηγικούς εταίρους των ΕΠΑ όπως η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση και αναζητά νέους στρατηγικούς εταίρους, όπως η Ρωσία με την ελπίδα ότι θα διασπάσει το ασιατικό μέτωπο και θα υποτάξει τον μεγάλο ανταγωνιστή για την παγκόσμια ηγεμονία, την Κίνα. Το πιθανότερο είναι ο τραμπισμός να καταρρεύσει από την αντίσταση του ίδιου του αμερικανικού λαού στο βαθμό που αυτός θα κατανοήσει τους πραγματικούς σκοπούς του. Εξίσου πιθανό είναι να μην βρει ανταπόκριση από την ευρωασιατική Ρωσία τα συμφέροντα της οποίας την συνδέουν αναπόσπαστα με την Ευρώπη και την Ασία, οπότε θα περιοριστεί στην αμερικανική ήπειρο επεκτείνοντας την κυριαρχία των ΕΠΑ στην Κεντρική και στην Νότια, στη Λατινική, Αμερική, αλλά γι’ αυτό θα χρειαστεί να πείσει πρώτα τους πολίτες των ΕΠΑ και να αντιμετωπίσει τους λαούς αυτών των χωρών που μάχονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.

Το κρισιμότερο ζήτημα για τις εξελίξεις σ’ αυτή τη φάση είναι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην πρόκληση του τραμπισμού που προκαλεί κρίση στις ετεροβαρείς αμερικανοευρωπαϊκές σχέσεις. Αυτή η κρίση αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση την καλύτερη ευκαιρία για να απαλλαχθεί από την αμερικανική εξάρτηση και να απαντήσει με επιτάχυνση της εμβάθυνσης των διαδικασιών σύγκλισης των οικονομιών των χωρών μελών της. Η ενότητα της ΕΕ προϋποθέτει την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών-μελών της, πράγμα που οφείλει να αποκλείει νεογερμανικούς ηγεμονισμούς[4] και ομαδοποιήσεις στο εσωτερικό της και να καλλιεργεί την ολοκλήρωση των διαδικασιών απόκτησης μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας και την σφυρηλάτηση ενός μετακαπιταλιστικού, αμεσοδημοκρατικού[5], ανθρωποκεντρικού κοινωνικού μοντέλου, που θα ξαναβάλει την Ευρώπη στην πρωτοπορία του διαχρονικού αγώνα της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα, κοινωνική δημοκρατία και οικουμενική ειρήνη.

Επειδή όμως αυτές οι εξελίξεις σε κοινωνίες ακραίας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας υπονομεύονται από τις πλουτοκρατικές ολιγαρχίες, τα σκοταδιστικά[6] και εξουσιαστικά ιερατεία και τους επαγγελματίες πολιτικούς συνοδοιπόρους τους, γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να αναδειχτούν σε υποκείμενο της ιστορίας, για να σταματήσουν την καπιταλιστική παρακμή που οδηγεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να διαμορφώσουν μια αντίστοιχη στο σημερινό επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων αρχιτεκτονική των κοινωνιών και της παγκόσμιας κοινότητας με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και οικουμενική κλίμακα. Διαφορετικά ο Τραμπισμός και οι σύμμαχοί του Λεπενισμός, Πεπεγκριλισμός, Χρυσαυγιτισμός, νεοναζισμός, αριστεροδεξιός λαϊκισμός κ.λπ., κ.λπ. ως όνειρο και όργανο του σκληρού πυρήνα του παγκόσμιου κεφαλαίου θα εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο φασισμό, στον εφιάλτη των εργαζόμενων ανθρώπων, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας.

_________________

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

[1]. Rifkin Jeremy[1] Το ευρωπαϊκό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 602-603.

[2]. Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; Monthly Review, τεύχος Ιούνη 2009.

[3]. Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[4]. Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012.

[5]. Λάμπος Κώστας, Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[6]. Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.