Η ‘φιλοσοφική αυθάδεια’ 

ως απελευθερωτής από νοσηρές αυθεντίες

Δρ Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,

           «Φίλος ο Πλάτων,
αλλά φιλτάτη η αλήθεια»
                    Αριστοτέλης

«Ο πλανήτης μας στο Σύμπαν, μοιάζει με ένα κομματάκι
σκόνη που αιωρείται μέσα σε μια λεπτή ηλιαχτίδα»
                                                                          Carl Sagan

«Άϊντε θύμα, άϊντε ψώνιο,
Άϊντε σύμβολο αιώνιο,
Που αν ξυπνήσεις μονομιάς,
Θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
                   Κώστας Βάρναλης

Ο Carl Sagan, μας κάλεσε να αναλογιστούμε, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας, αν είχαν επικρατήσει οι αντιλήψεις των Ελλήνων φυσικών φιλοσόφων της αρχαίας Ιωνίας . Δυστυχώς, όμως, για την ανθρωπότητα επικράτησαν οι αντιλήψεις του Πλάτωνα, ως σωκρατισμός και πλατωνισμός με κατάληξη τον σκοταδισμό, την κοινωνική ανισότητα, τους άγονους ανταγωνισμούς, τις γενοκτονίες, τις λεηλασίες, τους αιματηρούς, απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους και την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ο πολύς Πλάτωνας από αφέλεια ή από προσωπική του ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια έπλασε την ερμαφρόδιτη έννοια του ‘σοφού βασιλιά’ ή του ‘βασιλιά σοφού’, για να εξαφανίσει την έννοια της Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την οποία μίσησε, τόσο ως έννοια, όσο και ως πολίτευμα. Δεν μπόρεσε, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία και παρά την ιδιοφυία του, να καταλάβει πως η απόπειρα μεταστοιχείωσης της εξουσίας σε σοφία ή/και της σοφίας σε εξουσία αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα και καταφυγή στην μεταφυσική, αποτελεί πνευματική αλχημεία, που εξελίσσεται σε πνευματική πανούκλα. Κι’ αυτό το πνευματικό ολίσθημα του Πλάτωνα δεν έγινε από καλή πρόθεση, γιατί καμιά καλή πρόθεση δεν κινείται από το εξουσιαστικό πάθος και δεν καταλήγει στο μίσος που φτάνει μέχρι την συκοφαντία, την υστερία και το κάψιμο βιβλίων που εκφέρουν διαφορετική ή και αντίθετη άποψη από την δική του.
Ο Πλάτωνας με τις ναΐφ αεροθεωρίες του γύρισε την φιλοσοφία ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδα πάνω, και την άφησε να μετεωρίζεται και να υποστηρίζει αδιανόητα και ανούσια πράγματα, όπως λ. χ.,
•    ότι ο αυθύπαρκτος υλικός κόσμος στον χώρο και στον χρόνο, δεν είναι παρά αντικατοπτρισμός της ιδέας του ‘θεού δημιουργού’, χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί πως είναι λογικότερο να δεχτεί την αυθυπαρξία του αισθητού, πραγματικού, υλοενεργεικού κόσμου, παρά να υποστηρίξει την αυθυπαρξία ενός αυθαίρετου, αόρατου, ακατανόητου και απερίγραπτου με την λογική και την επιστήμη, ‘μη όντος-όντος’, θεού, αλλά χωρίς δημιουργό,
•    πως η εξουσία και μάλιστα στην μορφή της τυραννίας, που σημαίνει βία, αδικία, σκοταδισμό, καταπίεση των αδύνατων, εξοντωτικό ανταγωνισμό, γενοκτονίες, καταστροφή και πόλεμο, μπορεί να είναι σοφή και δίκαιη στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, εκτός αν για τον Πλάτωνα δεν πειράζει να είναι άδικη, ή
•    και το αντίστροφο πως η σοφία μπορεί να ταυτιστεί με την εξουσία, χωρίς να πάψει να είναι σοφία και χωρίς να εκφυλιστεί σε έξυπνη, και γι’ αυτό πολλαπλά επικίνδυνη, εγκληματικότητα.
Ο πλατωνισμός, το μεγάλο και διαχρονικό πνευματικό σαράκι, κατατρώει την πραγματικότητα, την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Ο ιδιοφυής Πλάτωνας γυρίζοντας την πλάτη του στην μεγάλη αλήθεια του Θαλή, αναγκάστηκε, λόγω δόλου και δειλίας, να μαστορέψει το μεγάλο και ‘γενναίο ψέμα’ του, που για να το δικαιολογήσει άρχισε να ανακατώνει μερικές μισές, γνωστές ήδη από τους φυσικούς φιλόσοφους, κοινωνικές αλήθειες και ηθικές αξίες, με πολλά, άπειρα, καινούργια ψέματά του, μύθους, έωλους ισχυρισμούς και γοερές αντιφάσεις, που τον έκαναν αρεστό και χρήσιμο στην τάξη του και στην εξουσία. Αλλά όλο και περισσότερο ύποπτο για διαχρονική διάπραξη ηθικής αυτουργίας επί όλων των εγκλημάτων, όλων των ανά τον χώρο και χρόνο εξουσιών του δυτικού ημισφαίριου του πλανήτη, κι’ όχι μόνο. Ο ιδιοφυής Πλάτωνας «έπαιξε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην καταστροφή του Ελληνικού κόσμου» , αρνήθηκε την Φύση και την αέναη δημιουργικότητά της, όπως αρνήθηκε και στο ανθρώπινο είδος την θαυμαστή ικανότητά του να δημιουργεί, ως αυστηρά και για λόγους επιβίωσης κοινωνική οντότητα, Πολιτείες, Πολίτες, Πολιτική και Πολιτισμό, κατασκευάζοντας αυθαίρετα και από το τίποτα, κατ’ εικόνα και ομοίωση του ίδιου και της τάξης του, ‘δημιουργό χωρίς δημιουργό’, προικίζοντάς τον με μισανθρωπισμό, κακία και απύθμενη ανοησία. Ο Πλάτωνας αρνήθηκε, συκοφάντησε και πολέμησε «με ιδιαίτερη δριμύτητα όχι μόνο την Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά και την ίδια την πόλη της Αθήνας, […] και θα εμπνεύσει στο μέλλον κάθε τί το αντιδραστικό, κάθε τί που επικροτεί την καθεστηκυία τάξη, κάθε τί που αντιστέκεται στην δημοκρατία» .
Βέβαια, η δειλή, απέναντι στο μεγαλείο του φυσικού κόσμου, της ζωοδότρας και ανθρωπομάνας γήινης βιόσφαιρας, μεταφυσική φιλοσοφία του συσκότισε όσο μπορούσε, και μπόρεσε πολύ, τον πραγματικό κόσμο και εμπόδισε αποφασιστικά την πρόοδο των επιστημών, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό του ανθρώπινου πολιτισμού από την αγωνιώδη προσπάθεια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας για την κατάργηση της κοινωνικής ανισότητας και την θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας και γι’ αυτή του την προσφορά τιμήθηκε από όλες τις αλλοτριωτικές, καταπιεστικές, φασιστικές, ολοκληρωτικές και ηγεμονικές εξουσίες. Το κακό με τον Πλάτωνα ξεκίνησε από την κοντόθωρη ματαιοδοξία του να διατηρήσει και να μεγαλώσει τον ατομικό του πλούτο και να κυβερνήσει την Αθήνα, ή έστω τις Συρακούσες αλλά τα πολλά, λόγω αθεράπευτης υπεροψίας, λάθη του ματαίωσαν τα σχέδιά του κι’ έτσι η αποτυχία του μεταμορφώθηκε σε σκοταδιστική ‘πλατσωκρατική πανούκλα’ με ένα παραπλανητικό μαγικό περιτύλιγμα που θάμπωσε τους αφελείς και τους έκανε να παραμιλούν με κατάρες, προσευχές και αφορισμούς.
Η υπόθεση για το αν οι προθέσεις του ήταν να προκαλέσει όσα προκάλεσαν οι θεωρίες του και αν θα έκανε όσα έκανε αν γνώριζε τις συνέπειες των όσων είπε και έγραψε, έχει μόνο θεωρητική σημασία, γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να απαντήσει. Πάντως μέχρι τώρα δεν τόλμησε κανένας από τις στρατιές των εθελοδούλως ή και ex officio κρατικοδίαιτων πλατωνιστών, νεοπλατωνιστών και πλατωνιζόντων να αγγίξει τα κακώς κείμενα της δειλής πλατωνικής φιλοσοφίας, που, ως εξουσιαστική ιδεολογία, νόθεψε την ανθρώπινη ιστορία και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι αποκλειστικά, για την ανθρώπινη τραγωδία. Οι προσπάθειες κάποιων που ψελλίζουν πως τάχα, πολλές φορές τα λόγια του Πλάτωνα ή του πλατωνικού Σωκράτη, του πλατΣωκράτη κρύβουν αλληγορίες, που σημαίνει πως άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν, γιατί κάτι θέλανε να κρύψουν, δεν μπορούν να διορθώσουν το κακό, ούτε και να πείσουν κανέναν σοβαρό μελετητή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, γιατί υπάρχουν, όσα γλύτωσαν από την άσβεστη πυρά του Πλάτωνα, και τα έργα των φυσικών φιλοσόφων που ότι λένε και γράφουν αυτό και εννοούν, επειδή δεν είχαν κανένα λόγο, άλλα να λένε και άλλα να εννοούν και επειδή δεν θέλανε να κρύψουν τίποτα και από κανέναν.
Η αρχαία Ελληνική φυσική φιλοσοφία άντεξε και επιβίωσε μέσα από τυραννίες, βάρβαρες αυτοκρατορίες, θεοκρατικούς σκοτεινούς μεσαίωνες, αποικιοκρατίες, ιμπεριαλισμούς και φασισμούς και καταφέρνει ακόμα και να ανθίζει καταμεσής του χειμώνα της νεοκλασικής και νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Η κορύφωση της οποίας μορφοποιείται ως απειλή της ολικής καταστροφής του πλανήτη Γη, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού για την κατάκτηση της ηγεμονίας στο ‘μικρό κομματάκι σκόνης’ του Σύμπαντος, ως χίμαιρα και ως ύβρις.
Βασανίζει πολλούς το ερώτημα γιατί ο Πλάτωνας ραδιούργησε με τόσο πάθος ενάντια στο ‘μικρό κομματάκι σκόνης που αιωρείται σε μια μικρή ηλιαχτίδα’ και το αντιμετώπισε ως πεδίο ανισότητας, αδικίας, απολυταρχικότητας, ανταγωνισμών και πολέμων και όχι ως κοιτίδα ζωής και πολιτισμού, στολίδι, νόημα και συνείδηση του Σύμπαντος; Και τους θυμώνει, γιατί εκτιμούν ότι αν και αυτός συστρατεύονταν με τις αλήθειες του φυσικού κόσμου και των φυσικών φιλοσόφων, ο ανθρώπινος πολιτισμός θα ακολουθούσε μια διαφορετική πορεία, μια ήπια και ορθολογική πορεία, η οποία θα θεμελιώνονταν πάνω στην δημιουργικότητα της συνεργασίας, της άμιλλας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της ειρήνης με βάση την κοινωνική ισότητα. Πολλοί μάλιστα οργίζονται με τα καμώματα του Πλάτωνα και απαιτούν τον αποσωκρατισμό και την αποπλατωνοποίηση του φαντασιακού όλων των ανθρώπινων πλασμάτων του ξεχωριστού και πανέμορφου πλανήτη Γη, επειδή αυτός συνειδητά, δόλια και σκόπιμα υπονόμευσε τον πολιτισμό της άμεσης, στο βαθμό εκείνης της συγκυρίας, Αθηναϊκής Δημοκρατίας και με το ‘γενναίο ψέμα του’ ξέσκισε την φιλοσοφία ως μήτρα των επιστημών. Με άμεση συνέπεια, ο πολιτισμός να ξεστρατίσει και να χτιστεί πάνω στο ψέμα των εξουσιαστικών φετίχ, στον θρησκευτικό σκοταδισμό και στις εξουσιαστικές ιδεολογίες, με κατάληξη τις αυτοκρατορίες της λεηλασίας και του αίματος, τις θρησκείες του μίσους, τον σκοτεινό Μεσαίωνα και τον άπληστο και αχόρταγο, πολεμοκάπηλο καπιταλισμό του φονικού και καταστροφικού ατομικού/ιδιωτικού κέρδους, αντί του δημιουργικού και ειρηνικού κοινωνικού πλεονάσματος. Τέλος όλη η ανθρωπότητα αρχίζει να αγωνιά γιατί όσο ο πλατωνισμός κατευθύνει, ως ένα εξουσιαστικό soft wear, τα μυαλά μας, τόσο ο ανθρώπινος πολιτισμός κινδυνεύει με εξαφάνιση και μαζί του και το ανθρώπινο είδος, γεγονός που δεν είναι πιά μια μακρινή απειλή, αλλά βίωμα της εφιαλτικής καθημερινότητάς μας, με την μορφή της καταστροφικής κλιματικής κρίσης, της καραδοκούσας πυρηνικής καταστροφής, του δρώντος φασιστικού ολοκληρωτισμού, της ακραίας κοινωνικής ανισότητας και της πανταχού παρούσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
*
Αυτή η αγωνία υπαγόρευσε την απόφαση πραγμάτωσης αυτής της μικρής πραγματείας, η οποία ξεκινάει από την αναφορά στην έννοια, το νόημα και τον σκοπό της φιλοσοφίας και την σχέση της με τις επιστήμες. Στο δεύτερο μέρος προσπαθεί να φωτίσει το θολό και αντιφατικό φαινόμενο Σωκράτης, ως γιό του Σωφρονίσκου, αλλά και ως ‘αντ’ αυτού’ του Πλάτωνα, δηλαδή, ως πλατωνικό Σωκράτη, πλατΣωκράτη, με τα δαιμόνια και όλα τα υπόλοιπα πλατωνικά μπιχλιμπίδια, που για δυόμιση χιλιάδες χρόνια κάνει την ανθρωπότητα να παραμιλάει εξαιτίας του εξουσιαστικού φόβου και της συνεπαγόμενης σκοταδιστικής και εξουσιαστικής ιδεολογικής τρομοκρατίας. Στο τρίτο μέρος πλησιάζει προσεχτικά τον μεγάλο παραμυθά, τον Πλάτωνα, όπως, σύμφωνα με τα κείμενά του και τις ιστορικές πηγές, τον γνωρίσαμε για να κατανοήσουμε αν ήταν πράγματι γενναίος και μεγάλος φιλόσοφος ή μήπως ήταν δειλός και ουσιαστικά μικρός και γι’ αυτό κατάντησε ιδεολογικό εργαλείο στα αιματοβαμμένα χέρια των εκάστοτε εξουσιών. Τέλος κλείνει με μια σύντομη σύγκριση μεταξύ φιλοσοφίας και ιδεολογίας που μας οδηγεί στην κατάταξη του πλατωνισμού στον χώρο της δόλιας και δειλής, μεταφυσικής φιλοσοφίας που λειτουργεί ως εξουσιαστική ιδεολογία. Κι’ όλα αυτά επειδή ο Πλάτωνας φοβήθηκε, δείλιασε μπροστά στον μεγάκοσμο και δημιούργησε από το Μηδέν έναν εικονικό μικρόκοσμο και αντί να εκτιμήσει την τεράστια σημασία της άμεσης καταγωγής του ανθρώπου από το μεγαλοπρεπές Σύμπαν, σκάρωσε το μεγάλο ‘γενναίο ψέμα’ του, για χάρη της απληστίας, της κακότητας και της ματαιοδοξίας της τάξης του και του ίδιου, προκειμένου να ζει στο ψέμα και την ψευδαίσθηση του ‘θείου νόθου’ και δούλου του θεού, εν γνώσει της αλήθειας πως το Μηδέν και το Τίποτα δεν είναι δημιουργικές δυνάμεις αλλά πονηρά και βλαβερά δημιουργήματα νοσηρών εγκεφάλων.
Με άλλα λόγια, ο πλατωνισμός δεν αποτέλεσε μόνο την δικαιολόγηση των τρόπων παραγωγής που στηρίζονται πάνω στον διχαστικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, όπου λίγοι αποφασίζουν και πολλοί εκτελούν τις εντολές των λίγων, αλλά δημιούργησε τους όρους παραγωγής και αναπαραγωγής ενός συγκεκριμένου ανθρωπολογικού τύπου, που συμβιβάζεται με την κοινωνική θέση τού εκτελεστή εντολών και μάλιστα σε βάρος του. Μια κοινωνική θέση που από άνθρωπο φορέα ελεύθερης βούλησης τον περιορίζει σε παραγωγό πλούτου για λογαριασμό των καταπιεστών του, σε καταναλωτή υλικών, πνευματικών και πολιτιστικών σκουπιδιών που τον αναπαράγουν ως δούλο, δουλοπάροικο και μισθωτό δούλο και τελικά σε απλήρωτο πολεμιστή έτοιμο να σκοτώσει και να σκοτωθεί για τους αλλοτριωτές του.
Σκέφτηκα πολύ, πριν καταπιαστώ με αυτό το βιβλίο, που τολμά να ασκήσει κριτική στον Πλάτωνα, τον οποίο άκριτα αναμασάνε, λιβανίζουν και προσκυνάνε, με το αζημίωτο βέβαια, στρατιές ‘σοφών’ και ‘αθάνατων’, με σημαιοφόρους όλα τα ‘κουκουβαγεία’ του πλανήτη, όπως αρέσκονταν να αποκαλεί την Ακαδημία Αθηνών, αλλά και όλα τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα του κόσμου ο έντιμα ανήσυχος μπάρμπα Σκαρίμπας. Σκέφτηκα πως, θα κατηγορηθώ για έγκλημα καθοσιώσεως και για πολλά άλλα ακόμη, αγγίζοντας το ιερό τέρας, τον άρχοντα/δάσκαλο απασών των εξουσιών, τον Πλάτωνα, αλλά από την άλλη έκρινα πως όφειλα να κλείσω τον συγγραφικό, προφανώς κάπου εδώ κοντά στα 86 μου, και τον βιολογικό μου κύκλο, με αυτό το βιβλίο που επιχειρεί να αποκαλύψει ποιος, πότε και γιατί έβαλε αφιόνι στα ανθρώπινα μυαλά και λοξοδρόμησε τον ανθρώπινο πολιτισμό, γεγονός που με απασχόλησε ιδιαίτερα στα βιβλία μου της τελευταίας περιόδου, 2004-2024. Αδιαφορώντας για την σιωπή ή/και τα γαυγίσματα της αγέλης των εξουσιόσκυλων, παραδίδω στους αναγνώστες αυτό το βιβλίο, με την ελπίδα πως και κάποιοι άλλοι, αξιότεροι από μένα, θα συνεχίσουν μέχρι την οριστική αποκαθήλωση του ‘Σωκράτη’, του Πλάτωνα και όλων των σύγχρονων υποπαραγώγων τους που κρατούν αιχμάλωτα τα μυαλά μας σε μύθους που όζουν σκοταδισμό και σήψη εκατομμυρίων ανθρώπινων κουφαριών, για να φουσκώνουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί ελάχιστων εγκληματιών.
Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της αρετής της κοινωνικής ισότητας και της κακίας των απάνθρωπων και καταστροφικών πολέμων, που αποσκοπούν κυνικά στην παγκόσμια ηγεμονία των μεγάλων τυραννιών. Εναπόκειται στις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού να αποπλατωνίσουν το φαντασιακό μας, το πνευματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, για να τελειώνουμε με τον πλατωνισμό και την σκιά του, τον πλατσωκρατισμό, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την επαναφορά του πολιτισμού στις ράγες της στρατηγικής της κοινωνικής ισότητας και του πρωταγόριου αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. Κι’ όποιος έχει κάτι καλύτερο να προτείνει, ας μην το κρατάει για τον εαυτό του, ας βγει από το καβούκι του, γιατί η αλήθεια τιμά περισσότερο εκείνους που την λένε και την γράφουν, από τους πονηρούληδες, που τάχα την γνωρίζουν αλλά αποφεύγουν ή αρνούνται, από δειλία, ή από ιδιοτέλεια να την πουν και πολύ περισσότερο να την γράψουν. Άλλωστε ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν, εκτός από εκείνους που μας θέλουν κωφούς, τυφλούς, άλαλους και δούλους ανύπαρκτων ‘θεών’ και άπληστων κανιβάλων αφεντικών.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σωτήρη και την Μαρία Παπαδήμα για το εξώφυλλο και την επιμέλεια του κειμένου αντίστοιχα, καθώς επίσης και τον Δημήτρη Δημόπουλο των εκδόσεων ΚΟΥΚΚΙΔΑ για την επιμελημένη έκδοση και αυτού του βιβλίου μου.
_______________
ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Θεμιστοκλέους 37, 10677 ΕΞΑΡΧΕΙΑ, 2103802644, koukkida.edit@yahoo.gr,

 Κοινωνικό πλεόνασμα
εναντίον ιδιωτικού κέρδους
(Κοινωνία εναντίον κεφαλαίου)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,

«Όταν τα εργαλεία θα πραγματοποιούν αυτόματα το έργο τους, οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους και οι χορδές της κιθάρας θα παίζουν μόνες τους τις νότες, τότε οι κοινωνίες θα πάψουν να είναι χωρισμένες σε αφεντικά και δούλους»

                                                                         Αριστοτέλης            

«Σε τριάντα χρόνια από τώρα η τεχνολογία θα επιτρέπει, οι άνθρωποι
να εργάζονται μόνο μερικές ώρες την ημέρα, χωρίς περικοπές μισθού
και χωρίς να απειλούνται με ανεργία»

                                                                              Τζων Μάυναρντ Κέυνες

«Αλήθεια, γιατί, ενώ τόσοι σοφοί άνθρωποι πρόβλεψαν
την δραστική μείωση του χρόνου της εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση της κοινωνικής ευημερίας, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι άνεργοι και όσοι έχουν μια επισφαλή δουλειά εργάζονται διπλές ώρες και πληρώνονται με το μισό μεροκάματο και η δυστυχία κυριαρχεί παντού στον πλανήτη μας;»

                                                                                            Satsok Sopmal

             

             Όπως είναι γνωστό κάθε κοινωνία, υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγει, ανάλογα με τις εκάστοτε παραγωγικές δυνάμεις και τις αντίστοιχες παραγωγικές σχέσεις, αγαθά σε ανάλογες ποσότητες και ποιότητες, ώστε να ικανοποιούνται όλες οι ατομικές και κοινωνικές ανάγκες. Παράγει όμως και κάποιες επιπλέον ποσότητες με τις οποίες καλύπτονται οι αποσβέσεις πάγιου κεφαλαίου για την σταδιακή αντικατάστασή του, αλλά και οι νέες προγραμματισμένες επενδύσεις για την κάλυψη των αυξημένων κοινωνικών αναγκών, οι οποίες συνεχώς και για πολλούς λόγους διευρύνονται. Αυτή η πραγματικότητα ορίζεται ως συνθήκη διευρυμένης αναπαραγωγής της οικονομίας και κοινωνίας γεγονός που εμπεριέχει την έννοια της προόδου, υπό την προϋπόθεση πως τα της οικονομίας τα διαχειρίζεται η ίδια η αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία. Αντίθετα σε συνθήκες κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή καπιταλιστικού συστήματος, όπου διαχειριστής της οικονομίας είναι η τάξη των μεγάλων επιχειρηματιών και το κράτος, με την έννοια των θεμελιακών θεσμών κατοχύρωσης και προστασίας των ιδιωτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, το κοινωνικό πλεόνασμα παύει να ανήκει συνολικά στην κοινωνία και μετατρέπεται σε κέρδος των επιχειρηματιών, δηλαδή, των κατόχων των μέσων παραγωγής και διατίθεται, κατά κανόνα σπάταλα και αντιπαραγωγικά, με ιδιωτικά και όχι με κοινωνικά κριτήρια. Αποτέλεσμα αυτής της ανωμαλίας είναι η κοινωνία να διασπάται στην τάξη των λίγων εξουσιαστών που ιδιοποιούνται το κοινωνικό πλεόνασμα και στην τάξη των πολλών εξουσιαζόμενων που στερούνται τα βασικά αγαθά παρά το γεγονός πως αυτοί είναι οι δημιουργοί του πλούτου.
           Αυτή η θεμελιακή διαφορά ορίζει ώστε στην πρώτη περίπτωση, της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, το κοινωνικό πλεόνασμα να επιστρέφει συνολικά στην κοινωνία με την έννοια της διασφάλισης, της βελτίωσης και της αναγκαίας διεύρυνσης της παραγωγικής ικανότητας της κοινωνίας, ενώ στην δεύτερη περίπτωση το κοινωνικό πλεόνασμα ως επιχειρηματικό κέρδος πια, συσσωρεύεται ως πλούτος των επιχειρηματιών που de jure, αλλά και de facto ασκούν το αποκλειστικό δικαίωμα για το τί, πώς, πόσο και γιατί θα παραχθεί ερήμην, συνεπώς και σε βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας συνολικά, παρά το γεγονός πως το κοινωνικό πλεόνασμα, ως υπερπροϊόν αποτελεί προϊόν της δικής τους υπερεργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της ιδιοποίησης, του σφετερισμού του κοινωνικού πλεονάσματος είναι οι οικονομικές κρίσεις το κόστος των οποίων μετακυλύεται τόσο στην ίδια την κοινωνία, όσο και στην Φύση με την μορφή της πτωτικής τάσης της αποδοτικότητας της γης και του ποσοστού του κοινωνικού πλεονάσματος της οικονομίας. Αυτή την συνέπεια οι επιχειρηματίες προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν με τον εσωτερικό δανεισμό από την λαϊκή αποταμίευση, με εξωτερικό κρατικό δανεισμό, με την αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας ή/και με την κατανάλωση πάγιου κεφαλαίου πράγμα που οδηγεί σε μείωση της παραγωγικής βάσης και της ικανότητας της οικονομίας, σε συρρίκνωση της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων και σε αύξηση της φτώχειας γεγονότα που οδηγούν στις κοινωνικές συγκρούσεις, στις φαυλοκυκλικές κρίσεις της οικονομίας και τελικά σε καταστροφικούς πολέμους.
            Αναφορικά με τις λειτουργίες του κοινωνικού πλεονάσματος η ιστορία δείχνει πως, ανεξάρτητα από τις κατά χρόνο και τόπο διαφοροποιήσεις αυτό διατίθεται κύρια για τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την μεγιστοποίηση του πλουτισμού των κυρίαρχων τάξεων και σε σχέση με αυτήν την επιδίωξη για την γιγάντωση του τομέα της διατήρησης και διεύρυνσης της ταξικής κυριαρχίας της οικονομικής ολιγαρχίας και των υπαλληλικών κατασταλτικών δυνάμεων, αλλά και σε εντυπωσιακά φαραωνικά έργα συμβολισμού αυτής της κυριαρχίας επί της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση το κοινωνικό πλεόνασμα θα μπορούσε, σε συνθήκες κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης να διατίθεται για την σταθερή μείωση του εργάσιμου χρόνου των εργαζόμενων, με συνέπεια την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, γεγονός που θα έκανε εφικτή την άμεση δημοκρατία και την κοινωνική ισότητα και θα μεγιστοποιούσε την δημιουργική ατομική και κοινωνική ελευθερία και δι’ αυτής την ατομική και κοινωνική ευτυχία. Όσο όμως η παραγωγική βάση της κοινωνίας παραμένει βίαια και άδικα διασπασμένη, το κοινωνικό πλεόνασμα με την ιδιότητα του επιχειρηματικού κέρδους αυτό θα λειτουργεί αντικοινωνικά και θα προκαλεί κοινωνική δυστυχία.

*

        Η ανθρώπινη, η ομαδική και η κοινωνική δραστηριότητα παραγωγής χρήσιμων, για την επιβίωση και στην συνέχεια για τον πολιτισμένο βίο, αγαθών, γέννησε την έννοια του ανθρώπου, της οικογένειας, της κοινότητας, της κοινωνίας, της προόδου και δημιούργησε τον πολιτισμό με τη έννοια της ειρηνικής συμβίωσης ανθρώπων, φυλών, λαών, κοινωνιών και ανθρωπότητας. Φορείς αυτής της κοινής κοινωνικής δημιουργικής προσπάθειας υπήρξαν οι εκάστοτε δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού στην μορφή των σχέσεων κοινωνικής αυτοδιαχείρισης των κοινωνιών της ισοκατανομής, όπου όλοι συμμετείχαν ανάλογα με τις εκάστοτε δυνατότητές τους στην παραγωγή και ανάλογα με τις ανάγκες τους στην κατανομή των αγαθών. Από τότε που αυτός ο προσανατολισμός της παραγωγής χρήσιμων αγαθών, ή αξιών χρήσης για την ικανοποίηση ανθρώπινων, κοινωνικών και πανανθρώπινων, πολιτισμικών και ειρηνικών αγαθών διαστράφηκε βίαια, με την καθιέρωση της διάσπασης της ενιαίας κοινωνικής βάσης παραγωγής, σε ατομικές ιδιοκτησίες και δι’ αυτής στην επιβολή σχέσεων κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, που σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες της γης, των ‘δούλων’ και των λοιπών μέσων παραγωγής αποφασίζουν, ερήμην της κοινωνίας, η παραγωγή να αναπροσανατολιστεί με σκοπό τον αποκλειστικό πλουτισμό τους, σε βάρος της κοινωνίας.
           Το πέρασμα από την κοινωνική αυτοδιαχείριση στον ταξικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας οδήγησε στην παραγωγή ανταλλακτικών αξιών με την έννοια του ιδιωτικού πλούτου, των εξουσιαστικών θεσμών, δομών, υπηρεσιών και των φονικών όπλων για την διατήρηση του εκάστοτε συστήματος ιδιωτικού πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών. Με αυτόν τον αναπροσανατολισμό της παραγωγικής δραστηριότητας ο ανθρώπινος πολιτισμός κινείται στον παραλογισμό των κοινωνικών ανισοτήτων που καταλήγουν στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, στους άγονους ανταγωνισμούς, στους απάνθρωπους και καταστροφικούς κατακτητικούς αποικιοκρατικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους με κατάληξη την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, όταν η ίδια η κοινωνία οργανώνει την κοινωνική παραγωγή ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της, τότε αποφεύγονται οι ανταγωνισμοί, οι πόλεμοι, η κερδοσκοπική σπατάλη των πόρων και ομαλοποιείται η σχέση μεταξύ κοινωνίας και Φύσης, κι’ αυτό γιατί το κοινωνικό πλεόνασμα επιστρέφει στην ίδια την κοινωνία ως τροφοδότης της κοινωνικής προόδου, της καθολικής ευημερίας, της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, συνεπώς και της ειρήνης.
           Το σημείο της μεταπώλησης με την έννοια της μεταστοιχείωσης των αξιών χρήσης σε ανταλλακτικές αξίες συνιστά την αλχημική μήτρα στους κόλπους της οποίας συντελείται το πρωταρχικό οικονομικό έγκλημα, κι’ αυτό συμβαίνει επειδή η υπεραξία που απελευθερώνεται, πραγματώνεται ως κλεμμένη υπεραξία και καπιταλιστικό κέρδος και όχι ως κοινωνικό πλεόνασμα. Έτσι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, ως σφετεριστές μέρους της κοινής κοινωνικής περιουσίας, της κοινής παραγωγικής βάσης μετατρέπονται σε ένα είδος ανεξέλεγκτου διαχειριστή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και μέσω της συγκεντροποίησης και συσσώρευσής του ελέγχουν και την πολιτική και νομοθετική εξουσία η οποία θεσμοθετώντας τους καθιστά, ουσιαστικά παράνομα ιδιοκτήτες της κοινωνίας και του πλανήτη, γεγονός που συντελείται επί σωρείας νομιμοποιημένων δευτερευόντων οικονομικών εγκλημάτων.
Η κατανόηση αυτής της διαφοράς είναι προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής ανωμαλίας, αν πρόκειται να σωθεί ο ανθρώπινος πολιτισμός, τελικά και η ζωή πάνω στον πλανήτη Γη.

*

           Από τότε, που οι αγέλες των πρωτανθρώπων κατανόησαν πως η επιβίωσή τους εξαρτάται από την ενότητα και την αλληλέγγυα συνεργασία τους, έγινε κατανοητό πως αυτή η συνεργασία μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερη με την ανάλυση και το σπάσιμο του εκάστοτε έργου σε φάσεις, εκάστη των οποίων απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες με αποτέλεσμα τον τεχνικό καταμερισμό της εργασίας. Αυτός, ‘ο τεχνικός καταμερισμός της εργασίας’, δημιούργησε σταδιακά τις ειδικότητες, οι οποίες όμως ήταν και παραμένουν ενωτικές, ισότιμες και συμπληρωματικές μεταξύ τους για την αποτελεσματικότερη ολοκλήρωση των εκάστοτε κοινωνικών έργων στην βάση της πρωταρχικής και στοιχειώδους οικονομικής αρχής: ‘Επιδίωξη του άριστου αποτελέσματος με τις μικρότερες δυνατές θυσίες’. Με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής η οικονομία παύει να είναι υπόθεση της κοινωνίας συνολικά και γίνεται υπόθεση των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, οι οποίοι και αντικαθιστούν τις σχέσεις κοινωνικής αυτοδιαχείρισης της οικονομίας με τις σχέσεις υπερίσχυσης της οικονομίας επί της κοινωνίας, γεγονός που ορίζεται ως ‘κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας’, ο οποίος σε αντίθεση με τον τεχνητό καταμερισμό που ενώνει, αυτός διασπά την κοινωνία σε ιδιοκτήτες που αποφασίζουν αποκλειστικά για λογαριασμό τους και σε εργαζόμενους που εκτελούν αδιαμαρτύρητα, ως όρο επιβίωσής τους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε αφεντικά και δούλους. Από τότε, που εμφανίστηκε ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας οι ατομικοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ως αποκλειστικοί φορείς της οικονομίας, υποβοηθούμενοι από τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, καταδυναστεύουν και λεηλατούν πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά την κοινωνία και την ανθρωπότητα, δια της μεταστοιχείωσης του κοινωνικού πλεονάσματος σε ιδιωτικό κέρδος, γεγονός που ξεστράτισε τον ανθρώπινο πολιτισμό με κατάληξη την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
          Το ενδιαφέρον σημείο, αναφορικά με την σημαντική διαφορά μεταξύ τεχνικού και κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, βρίσκεται στο γεγονός πως ενώ όλοι, και ιδιαίτερα οι οικονομολόγοι, γνωρίζουν την τεράστια μεταξύ τους διαφορά, ελάχιστοι αναδείχνουν τις αντικοινωνικές και καταστροφικές συνέπειές της, με αποτέλεσμα την σχετική σύγχυση στις κοινωνίες, με κατάληξη, ο καλός και αναγκαίος τεχνικός καταμερισμός της εργασίας να θεωρείται κακός και ο κακός και περιττός ταξικός κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας να θεωρείται καλός, ενώ το σωστό θα ήταν, ο τεχνικός που αναφέρεται στα άτομα, ως Εγώ, ενώ ο κοινωνικός να ταυτίζεται με την εκάστοτε κοινωνία ως ενιαίο Όλον, ως αυτοδιευθυνόμενο και αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό σύνολο, ως Εμείς, οπότε το κοινωνικό πλεόνασμα επιστρέφει στο σύνολό του στην κοινωνία που το δημιούργησε.

*

      Αλλά αυτό προϋποθέτει την επανενοποίηση της κατακερματισμένης παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, δηλαδή την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, γεγονός που αυτόματα οδηγεί στην επανασυγκόλληση της θρυμματισμένης κοινωνίας σε ένα ενιαίο Όλον, στο Εμείς, γεγονός που σημαίνει ότι η κοινωνική παραγωγή μετακινείται, από την μανιακή επιδίωξη της σπάταλης παραγωγής και της γρήγορης συσσώρευσης του ατομικού/ιδιωτικού κέρδους για τον πλουτισμό των λίγων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, προς την παραγωγή και δημιουργία του κοινωνικά αναγκαίου κοινωνικού πλεονάσματος με σκοπό την ήπια και προοδευτική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της εκάστοτε κοινωνίας. Αυτή η διαφορά μεταξύ ατομικού/ιδιωτικού κέρδους και κοινωνικού πλεονάσματος ορίζει και την διαφορά μεταξύ καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ανθρώπινου πολιτισμού, μεταξύ καθυστέρησης και προόδου, μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και της υποκριτικής αστικής ολοκληρωτικής τυραννίας.
     Οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, ως σύγχρονες πολυδιάστατες κοινωνίες, του 21ου αιώνα, οφείλουν να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω ότι και όσα, με την βία των άδικων και παράνομων θεσμών και των όπλων, τους αφαιρέθηκαν από τις εξουσιαστικές ελίτ, για να επανατοποθετηθούν στην ήπια, ειρηνική και ανθρωποκεντρική πορεία της ιστορίας. Κι’ αυτό το έργο είναι αποκλειστικά δικό τους, ώστε να μην περιμένουν να πρωτοστατήσουν κάποια αφομοιωμένα στο σύστημα κοινωνικά στρώματα, όπως η ελίτ των ακαδημαϊκών και των διανοούμενων, οι λογής-λογής ιντελιγκέντσιες, που νέμονται τα προνόμια από την συνεργασία τους με το σύστημα, με αντάλλαγμα την άσκηση προπαγάνδας ή ακόμα και κάποια επιφανειακή κριτική που φτάνει μέχρι την παροχή δημόσιων συμβουλών για ατελέσφορες σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ωραιοποίησης του καπιταλισμού, στο σύστημα, αποπροσανατολίζοντας εσκεμμένα την κοινωνία για να μην τολμήσει να αυτομετασχηματιστεί σε υποκείμενο της ιστορίας, που θα αποκαταστήσει την κυριαρχία της κοινωνίας επί της οικονομίας, στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας πάνω στην θεσμοθέτηση της επαναθεμελίωσης της ενότητας της παραγωγικής της βάσης, η οποία θα ολοκληρωθεί με την επανασύνδεση της ίδιας της κατακερματισμένης κοινωνίας.
           Κι’ όλα αυτά πρέπει να γίνουν τώρα, πριν οι επίδοξοι παγκόσμιοι ηγεμόνες καταστρέψουν το πανέμορφο κοινό μας γαλαζοπράσινο σπίτι, το διαστημόπλοιο Γη. Και πρέπει να γίνουν από όλους μας μαζί και από τον καθένα μας χωριστά, για να γίνουν για όλους μας και χωριστά για τον καθένα μας, γιατί αν γίνουν χωρίς εμάς δεν θα γίνουν για εμάς και θα γίνουν εναντίον μας.

*

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Ο πρώτος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης και είπε μέσα του ‘αυτό είναι δικό μου’ και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας της ανισότητας. Από πόσα εγκλήματα πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνανθρώπους του: ‘Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν’»
Ζαν-Ζακ Ρουσό

«Ο Άνθρωπος δεν έφτιαξε τη γη, και ενώ είχε ένα φυσικό δικαίωμα να την
κατοικήσει δεν είχε κανένα δικαίωμα να προσδιορίσει ως ιδιοκτησία του
κανένα κομμάτι της στο διηνεκές.
Τόμας Πέιν

«Το γεγονός της ατομικής ιδιοκτησίας σε παγώνει για πάντα στο ‘Εγώ’
και σε διώχνει για πάντα από το ‘Εμείς’».
Τζον Στάινμπεκ

«Αν είμαι ό,τι έχω και αν ό,τι έχω έχει χαθεί, τότε ποιος είμαι;»
Έριχ Φρομ

«Η ιδιοκτησία σκλαβώνει. Ανήκεις σε ό,τι σου ανήκει»
Νίκος Δήμου

«Ντροπή στον εγωιστή που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του»
Μαξ Στίρνερ

«Άριστος είναι εκείνος ο βίος, ο οποίος: προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή
ευημερία και ειρήνη απαιτώντας τις ελάχιστες φροντίδες και κόπους»
Μητρόδωρος

«Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευχαρίστηση και η ευτυχία των
ανθρώπων. Όποια θεωρία κινείται έξω από αυτόν τον σκοπό, απλώς
δεν ανήκει στο χώρο των οικονομικών»
Νίκολας Γκεοργκέσκου-Ρέγκεν

«Εκείνες οι δύο θανατηφόρες φράσεις: ‘δικό μου’ και ‘δικό σου’».
Μιγκέλ Θερβάντες

«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή»
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν

«Στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες οι οικονομικές ρυθμίσεις ήταν ενσωματωμένες στις κοινωνικές σχέσεις, ενώ με την ανάδυση της οικονομίας της αγοράς οι κοινωνικές σχέσεις υποτάσσονται στις οικονομικές επιταγές. Η οικονομία της αγοράς οδηγεί σταδιακά στην αγοραιοποίηση της κοινωνίας»
Καρλ Πολάνυι

«Η φύση ανήκει σε όλους εξίσου, ακόμα και στις μελλούμενες γενεές. Δεν μπορεί
να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά»
Γιώργος Κολέμπας

«Όπου δεν υπάρχει ιδιοκτησία, εκεί δεν υπάρχει αδικία»
Τζον Λοκ

 

«Ολιγαρχία: μια μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται στην αξία
της ιδιοκτησίας, στην οποία ο πλούσιος έχει κάθε δύναμη και ο φτωχός
είναι αποστερημένος απ’ αυτή»
Πλάτων

«Η ατομική ιδιοκτησία εξαχρειώνει τους ιδιοκτήτες. Για το καλό
των πλουσίων πρέπει να την ξεφορτωθούμε»
Όσκαρ Ουάιλντ

«Οι άνθρωποι ανήκουν στη γη που ζουν. Το ότι η γη ανήκει
σε κάποιους ανθρώπους είναι μια ακατανόητη ιδέα»
Ινδιάνικη σοφία

«Δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς,
το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν, και δημοκρατικόν μεν το μη από τιμήματος,
ολιγαρχικόν το από τιμήματος»
Αριστοτέλης

«Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης
και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας»
Φραντς Φανόν

«Με κάθε είδους φράχτες και πινακίδες, οι οποίες να επισύρουν την εσχάτη των ποινών του θείου νόμου, εμποδίστε την είσοδο σε αυτούς τους παραβάτες και διαφυλάξτε το μόνο έδαφος που μπορεί να παραμείνει ιερό για σας»
Χένρι Ντέιβιντ Θόρο

«Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός. Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Με λίγα λόγια, τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε»
Τζον Μέιναρντ Κέινς

«Το 1% του πληθυσμού έχει στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος  του πλούτου. Το υπόλοιπο κατανέμεται με τρόπο που στρέφει το 99% εναντίον αλλήλων: τους μικροϊδιοκτήτες εναντίον των αστέγων, τους λευκούς εναντίον των μαύρων, τους διανοούμενους και τους επαγγελματίες εναντίον των αμόρφωτων και των ανειδίκευτων. Οι ομάδες αυτές κατηγορούν η μία την άλλη και μάχονται μεταξύ τους με τόση σφοδρότητα, ώστε δεν αντιλαμβάνονται την κοινή τους θέση: ότι μοιράζονται τα αποφάγια μιας πολύ πλούσιας χώρας»
Χάουαρντ Ζιν

«Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»
Καρλ Μαρξ

«Χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν θα ’χαμε ανισότητα, πείνα και πολέμους, θεούς,
βία, νόμους, υποθηκοφυλακεία, δικαστήρια, στρατούς και αστυνομίες»
Γκράφιτι

«Η ισότητα εμποδίζει τους εμφύλιους σπαραγμούς»
Σόλων

«Κουλτούρα της ιδιοκτησίας, αυτή είναι η μικροαστική σας τάξη»
Τόμας Μαν

«Οι μικροί κλέφτες φοράνε σιδερένιες αλυσίδες, ενώ οι μεγάλοι, χρυσές»
Ολλανδική παροιμία

«Η κοινοκτημοσύνη δεν είναι ζορμπαλίκι, αλλά πράξη δικαιοσύνης»
Από τη Διακήρυξη της Κομμούνας της Άνδρου (1822)

«Η ανισότης, η ανέχεια και η δυστυχία είναι δημιουργήματα των κρατούντων. καταργηθούν τα προνόμια των αρχόντων και η ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας»
Από τη διακήρυξη της Κομμούνας της Άνδρου (1822)

«    Όλοι να συμμετέχουν και να έχουν μερίδιο στα πάντα και από αυτά τα ίδια αγαθά
να ζουν και να μην είναι ο ένας πλούσιος και ο άλλος πάμπτωχος. Ούτε ο
ένας πολλή γη να καλλιεργεί και ο άλλος να μην έχει ούτε τάφο»
Αριστοφάνης

«Σκεφτείτε πέρα από τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σας.
Μην είστε εγωιστές και κοντόφθαλμοι. Σκεφτείτε και τα δισέγγονα των
δισεγγόνων σας, τις μελλοντικές γενιές»
Satsok Sopmal

«Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε
για τη συντριβή της ανθρωπότητας»
Satsok Sopmal

«Ό,τι δεν πεθαίνει, δεν γεννιέται, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει.
Η ατομική ιδιοκτησία γεννήθηκε με τη βία, υπάρχει καταχρηστικά
και οφείλει να πεθάνει, να πάψει να υπάρχει»
Satsok Sopmal

«Γράφοντας κατά της ιδιοκτησίας, εγείρω δίκη για κυριότητα σε
ολόκληρη την κοινωνία και συνεπώς όσοι δεν κατέχουν σήμερα τίποτα
είναι εξίσου ιδιοκτήτες με εκείνους που κατέχουν. Αντί όμως να συμπεράνω
ότι η ιδιοκτησία πρέπει να μοιραστεί σε όλους, προτείνω,
με μέτρο τη γενική ασφάλεια, να καταργηθεί για όλους»
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν

                                                            

*

ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;

«Μια μικρή ομάδα Ελβετών ερευνητών του Eidgenössische Technische Hochschule (Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη, υπό τον Dr. James Glattfelder, τόλμησε να ερευνήσει το ζήτημα της ανισότητας. Αφετηρία τους ήταν η γνώση ότι «η πραγματικότητα είναι σύνθετη και συνεπώς για την έρευνά της πρέπει να απελευθερωθούμε από κάθε δόγμα, αδιάφορο αν πρόκειται για ‘θεωρίες συνωμοσίας’ ή για ‘ελεύθερες αγορές’. Η ανάλυσή μας θεμελιώνεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα.[…] ‘Αξιολογήθηκαν τριάντα εφτά (37) εκατομμύρια στοιχεία διεθνών επιχειρήσεων και επενδυτών του έτους 2007 και διαπιστώθηκε ότι καταλήγουν σε 43.060 πολυεθνικά συγκροτήματα. Το επόμενο βήμα ήταν η ανάλυση των κάθετων διασυνδέσεων και διαπιστώθηκε ότι κάθε ένα από τα λεγόμενα Holdings και λοιπά δίκτυα συμμετέχει κατά μέσο όρο τουλάχιστον σε 20 άλλα. Από αυτό προκύπτει, με τη σειρά του, ότι τελικά 1.318 κοντσέρν σχηματίζουν τον πυρήνα αυτών των διαπλεκόμενων σχέσεων ιδιοκτησίας. Κι όμως η ανάλυση δεν τελειώνει με αυτή τη διαπίστωση, γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του “σκληρού πυρήνα” εμφανίζονται δομές κάθετης διασύνδεσης που καταλήγουν σε 147 επιχειρήσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι τράπεζες που ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας.
Μια άλλη έρευνα, της Maria Lourdes, με τίτλο «Wem gehoert die Welt? Wer beherrscht die Weltwirtschaft?» («Σε ποιον ανήκει ο κόσμος; Ποιος εξουσιάζει την παγκόσμια οικονομία;»), αποκαλύπτει ότι οι 50 από τις 147 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο ελέγχονται από την οικογενειακή δυναστεία των Ρότσιλντ, αποκαλύπτει δηλαδή πως η καπιταλιστική βαρβαρότητα και το ανθρώπινο δράμα έχουν ονόματα και διευθύνσεις ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον πλανήτη και δεν είναι δημιούργημα «θεωριών συνωμοσίας», Λογικά, άλλες 50 θα ανήκουν στην δυναστεία Ροκφέλερ και οι υπόλοιπες στις υπόλοιπες μικρότερες δυναστείες και στους νέους μεγιστάνες…»1 .

_____________

  1. Αναφέρεται στο: Κώστας Λάμπος, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα, βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

__________________________
https://biblionet.gr/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%BF%CF%85/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF?personid=22283,

https://bookpoint.gr/contributors/1068842#all,

 ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ:
Κώστας Λάμπος
Ο πλατωνισμός ως διαχρονική εξουσιαστική ιδεολογία
(Η άλλη ανάγνωση της ιστορίας)

Ο πολύς Πλάτωνας από αφέλεια ή από προσωπική του ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια έπλασε τον δικό του Σωκράτη, πολλούς μύθους, το ‘γενναίο ψέμα’ και την ερμαφρόδιτη έννοια του ‘σοφού βασιλιά’ ή του ‘βασιλιά σοφού’, για να εξαφανίσει την έννοια της Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την οποία, ως ολιγαρχικός, μίσησε, τόσο ως έννοια, όσο και ως πολίτευμα. Δεν μπόρεσε, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία και παρά την ιδιοφυΐα του, να καταλάβει πως η απόπειρα μεταστοιχείωσης της εξουσίας σε σοφία ή/και της σοφίας σε εξουσία αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα και καταφυγή στην μεταφυσική, αποτελεί πνευματική αλχημεία, που εξελίσσεται σε πνευματική πανούκλα. Κι’ αυτό το πνευματικό ολίσθημα του Πλάτωνα δεν έγινε από καλή πρόθεση, γιατί καμιά καλή πρόθεση δεν κινείται από το εξουσιαστικό πάθος και δεν καταλήγει στο μίσος που φτάνει μέχρι την συκοφαντία, την υστερία και το κάψιμο βιβλίων που εκφέρουν διαφορετική ή και αντίθετη άποψη από την δική του.

Ο Πλάτωνας, με την μάσκα του πλατωνικού Σωκράτη και τις ναΐφ αεροθεωρίες του γύρισε την φιλοσοφία ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδα πάνω, και την άφησε να μετεωρίζεται και να υποστηρίζει αδιανόητα, ανούσια και επικίνδυνα πράγματα, όπως λ. χ.:
•    πως ο αυθύπαρκτος υλικός κόσμος στον χώρο και στον χρόνο, δεν είναι παρά αντικατοπτρισμός της αρχέτυπης τάχα ιδέας του ‘θεού δημιουργού’, χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί πως είναι λογικότερο να δεχτεί την αυθυπαρξία του αισθητού, πραγματικού, υλοενεργεικού και, κατά τον Θαλή και τους φυσικούς φιλόσοφους, κατανοητού κόσμου, παρά να υποστηρίξει την αυθυπαρξία ενός αυθαίρετου, αόρατου, ακατανόητου και απερίγραπτου με την λογική και την επιστήμη, ‘μη όντος-όντος’, ‘θεού’, αλλά χωρίς δημιουργό,
•    πως η εξουσία και μάλιστα στην μορφή της τυραννίας, που σημαίνει βία, αδικία, ανισότητες, σκοταδισμό, καταπίεση των αδύνατων, εξοντωτικό ανταγωνισμό, γενοκτονίες, καταστροφή και πόλεμο, δεν μπορεί να είναι σοφή και δίκαιη στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, εκτός αν, για τον Πλάτωνα, δεν πειράζει να είναι άδικη,
•    πως η σοφία μπορεί να ταυτιστεί με την εξουσία, χωρίς να πάψει να είναι σοφία και χωρίς να εκφυλιστεί σε έξυπνη, και γι’ αυτό πολλαπλά επικίνδυνη, εγκληματικότητα,
•    πως η όποια φωτισμένη τυραννία είναι προτιμότερη από την δημοκρατία ακόμα και την άμεση δημοκρατία της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης,
•    πως η ψυχή που, τάχα έρχεται απ’ έξω, είναι θεϊκή, αθάνατη και ανεξάρτητη από το σώμα/φυλακή της, περιφέρεται δια της μετεμψύχωσης στις διάφορες μορφές ζωής συλλέγοντας γνώση,
•    πως υπάρχουν τάχα δυό ζωές, η μια προσωρινή και η άλλη αιώνια και πως η πρώτη θα πρέπει να υπηρετεί, δια της θανατοφιλίας, την δεύτερη, την ανύπαρκτη, την χιμαιρική, γιατί έτσι συμφέρει την εξουσία των λίγων επί των πολλών.
Ο πλατωνισμός, το μεγάλο και διαχρονικό πνευματικό σαράκι, κατατρώει την πραγματικότητα, την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Είναι καιρός για μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας, για να αποπλατωνιστούμε και να μην σωκρατίζουμε, για μια θετική στάση ζωής και για έναν καλύτερο πραγματικό κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.

____________________
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΕΟΥΣ 37, ΕΞΑΡΧΕΙΑ,  2103802644, koukkida.edot@yahoo.gr,

 Η Ευρώπη

μεταξύ Ανατολής και Δύσης
και η θέση της Ελλάδας

Γράφει ο Δρ. Κώστας Λάμπος,
Οικονομολόγος, Δοκιμιογράφος
claslessdemocracy@gmail.com,

«Σοφόν το σαφές»
Χείλων ο Λακεδαιμόνιος

Ανατολή και Δύση, μια διαφορά που δεν περιορίζεται μόνο στην δωδεκάωρη μεταξύ τους χρονική απόσταση, δηλαδή, στην σχέση τους με τον Ήλιο και το Φως, ως εναλλάξ μέρα και νύχτα, που ακολουθεί, ή γεννά, η μιά την άλλη, φαινόμενο που προκάλεσε την δεύτερη ερώτηση της Σφίγγας. Πρόκειται για την έννοια του χώρου και των χωρών που βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετη θέση πάνω στην επιφάνεια του κοινού μας σπιτιού, της κοινής μας πατρίδας, του πανέμορφου διαστημόπλοιου Γη.
Διαφορά που σημάδεψε την ανταγωνιστική ιστορική τους διαδρομή, κατά την οποία η Ευρώπη διαδραμάτιζε έναν, πότε θετικό και πότε αρνητικό, όμως πάντα ιδιαίτερα σημαντικό, για τις επόμενες εξελίξεις, ρόλο. Έτσι οι διαφορές μεταξύ Δύσης και Ανατολής δεν είναι μόνο φυσικές/γεωγραφικές, συνεπώς και γεωπολιτικές, αλλά ιστορικές και πολιτισμικές, που στην πορεία ντύθηκαν, προφανώς για λόγους γεωστρατηγικούς και εξουσιαστικούς, με θρησκευτικές και ιδεολογικές πανοπλίες, για να σκοτώνουν πιστοί απίστους και άπιστοι πιστούς, με την ψευδαίσθηση κάποιου ανύπαρκτου παραδείσου.
Η αρχαία ελληνική μυθολογία κατέγραψε αυτήν την πολύπτυχη και πολυδιάστατη σχέση μεταξύ Ανατολής και Δύσης με τον αποκαλυπτικό μύθο περί ‘αρπαγής της Ευρώπης’ από τον υποτιθέμενο ‘πατέρα θεών και ανθρώπων’, τον Δία. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, που διαδραματίζεται στην Φοινίκη , μια αρχαία ελληνική, ναυτική χώρα στη θέση που σήμερα βρίσκονται η μαρτυρική Παλαιστίνη, ο τραγικός Λίβανος και η πολύπαθη Συρία, η πανέμορφη Πριγκίπισσα της Φοινίκης, κόρη του βασιλιά Αγήνορα, φέρεται να είδε την νύχτα, πριν από την αρπαγή της, ένα εφιαλτικό όνειρο με δυό ξένες γυναίκες, την Ανατολή και την Δύση, να μαλώνουν μεταξύ τους στην αυλή της για το ποια θα την πάρει από την μάνα και τον πατέρα της και θα την θέσει υπό την προστασία της. Αυτόν τον εφιάλτη, η Πριγκίπισσα φέρεται να τον βίωσε ως πραγματικό γεγονός που την τρόμαξε τόσο που ευχήθηκε να βρεθεί κάποιος να την σώσει.
Την επόμενη μέρα ο, θαμπωμένος από την ομορφιά της, ερωτύλος Δίας μεταμορφωμένος, όπως συνήθιζε, αυτή την φορά σε πανέμορφο λευκό ταύρο με χρυσά κέρατα, εμφανίστηκε στα ολάνθιστα λιβάδια, όπου η Πριγκίπισσα έπαιζε με τις φίλες της και ξάπλωσε μπροστά στα πόδια της, οπότε αυτή μπήκε στον πειρασμό και κάθισε στη ράχη του. Ο ταύρος, τότε, πετάχτηκε επάνω και καλπάζοντας προς τη θάλασσα πέταξε προς τις ακτές της Κρήτης, όπου και αποκάλυψε στην αγαπημένη του ποιος ήταν. Την παντρεύτηκε, την ονόμασε Ευρώπη, κατά κάποια εκδοχή, εξαιτίας των μεγάλων ματιών της, ‘τας ευρείς ώπας’  και μαζί της απέκτησε τρεις γιους, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Όταν, μετά από κάποια χρόνια, ο Δίας εγκατέλειψε και αυτήν, μεταξύ των πολλών άλλων, την σύζυγό του, την Ευρώπη, για να γυρίσει στην μόνιμη σύζυγό του, την Ήρα , και στα «θεϊκά του καθήκοντα» στον Όλυμπο, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της τον βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, ο οποίος υιοθέτησε τα παιδιά που αυτή είχε αποκτήσει με τον Δία.
*
Όταν η πριγκίπισσα Ευρώπη πέθανε, ο Δίας, για να την τιμήσει, έδωσε, στην γηραιά ήπειρο στην οποία ανήκε η Κρήτη και ο Όλυμπος, το όνομά της.
Οι μύθοι, που δεν είναι μύθοι, αλλά η άγραφη, προφορική ιστορία της ακόμα αναλφάβητης ανθρωπότητας που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά κύρια με την αφήγηση, το τραγούδι, τον χορό, τα σύμβολα, την ζωγραφική με την μορφή των σπηλαιογραφημάτων και άλλα, δεν ερμηνεύονται εύκολα γιατί είναι, συμπυκνωμένα και κωδικοποιημένα γεγονότα, γεμάτα συμβολισμούς για να διατηρούνται και να μεταφέρονται εύκολα από στόμα σε στόμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα και γι’ αυτό επιδέχονται πολλές αναγνώσεις, αλλά και επιπόλαιες ερμηνείες. Όμως με τη γνώση, την α-λήθεια, τη λογική και την επιμονή μπορεί κανείς να τους ‘ξεκλειδώσει’.
Εκτιμώ πως το κλειδί, για την ερμηνεία του συγκεκριμένου μύθου, βρίσκεται στο σημείο που θέλει την Ευρώπη, το προηγούμενο βράδυ, πριν από την αρπαγή της, να είδε εκείνο το εφιαλτικό όνειρο. Πολλοί αναζητούν στον μύθο κάποιο μεταφυσικό, ‘θεϊκό’ στοιχείο, άλλοι βλέπουν σε αυτόν ένα ρομαντικό, ταυτόχρονα και σουρεαλιστικό ειδύλλιο και άλλοι φαντάζονται μια πατριαρχικού τύπου ερωτική ιστορία με γάμο με το ζόρι, που φορτώνει τη γυναίκα με τρία παιδιά, με την εγκατάλειψη ως κατάληξη.
Προσωπικά εκτιμώ ότι ο μύθος αυτός αποκαλύπτει μια μεγάλη και διαχρονική γεωπολιτική πραγματικότητα, που έχει να κάνει με τις ανταγωνιστικές και τοξικές σχέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τόσο μεταξύ τους όσο και με τις σχέσεις της καθεμιάς με την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Εκφράζει, δηλαδή, κοινωνικά ζητήματα, σχέσεις και αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων, των περιοχών, των ηπείρων και των λαών εκείνης της περιόδου, κάτι που φαίνεται να μην άλλαξε και πολύ από τότε και να ισχύει ακόμα και σήμερα ως μια τοξική , καταστροφική και θανατηφόρα διένεξη μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Η εξέλιξη του μύθου δείχνει ότι η Ευρώπη η ίδια επέλεξε, δια του ονείρου της αρπαγής της από τον Δία, τον μυθικό γενάρχη των Ελλήνων, να μην ανήκει ούτε στην Ανατολή ούτε και στην Δύση, αλλά να είναι ανεξάρτητη, γεγονός που δείχνει ότι δεν πρόκειται για ακούσια αρπαγή αλλά για απελευθέρωση, την οποία προφανώς ήθελε και είχε σχεδιάσει η ίδια η Ευρώπη με το όραμα της προηγούμενης νύχτας.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι η προϊστορική και η αρχαία Ελλάδα αποίκισε σχεδόν ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο, φυσικά και την Φοινίκη, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πριγκίπισσα Ευρώπη συμβολίζει τον πλούτο της περιοχής που μεταφέρονταν στην Κρήτη και στην υπόλοιπη νησιώτικη και ηπειρωτική Ελλάδα, το μόνο γνωστό και πολιτισμένο κομμάτι της ομώνυμης ηπείρου για εκείνη την χρονική περίοδο, ενώ τον διεκδικούσαν τόσο η Ανατολή, όσο και η Δύση.
Το συμπέρασμα λοιπόν από αυτήν την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία, που κρύβει ο μύθος της Ευρώπης, είναι ότι η Ευρώπη επέλεξε η ίδια να είναι ουδέτερη και ο ρόλος της Ελλάδας, ως κοσμοαντίληψη, ως φιλοσοφία και τρόπος ζωής, ως «κράτος του δήμου», ως πνευματική δύναμη και ως πολιτισμός, για την επίτευξη της ουδετερότητας της Ευρώπης, υπήρξε καθοριστικός.
*
Για να δούμε όμως πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, ας πάρουμε μερικά παραδείγματα, σταθμούς αναφορικά με τις σχέσεις Ανατολής και Δύσης.
Πρώτον: Όταν η δεσποτική Ανατολή, ως μεγάλη και κραταιά περσική αυτοκρατορία, αντιλήφθηκε την σημασία της Δημοκρατικής Ελλάδας, ως κίνδυνο για τον δεσποτισμό της, αλλά και ως πύλη για την κατάληψη της Ευρώπης και της Δύσης, τότε εξεστράτευσε επανειλημμένα, από το 499 μέχρι το 448 της παλιάς χρονολόγησης, κατά της Ελλάδας με σκοπό να την υποτάξει και δια της υποταγής της Ελλάδας να επεκταθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Δύση.
Η δημοκρατική και πολιτισμένη Ελλάδα, με ηγέτιδα την θαλασσοκράτειρα Αθηναϊκή Δημοκρατία, αντιστάθηκε και τελικά νίκησε την περσική αυτοκρατορία και με αυτή την νίκη απέκρουσε τον δεσποτισμό της Ανατολής, σώζοντας την Ευρώπη, αλλά και την Δύση, από τα μηδικά και τους Μηδίσαντες, που τόσα δεινά προξένησαν στην ίδια.
Μάλιστα για να κλείσει οριστικά το θέμα της αντιπαλότητας και για να τεθούν οι βάσεις ενότητας και αμοιβαίας συνεργασίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης οι Έλληνες με επικεφαλής τον στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρο, τον μαθητή του Αριστοτέλη, επιχείρησαν να ενώσουν όλον τον τότε γνωστό κόσμο στην βάση του δημοκρατικού και φιλειρηνικού ανθρωποκεντρικού αρχαιοελληνικού πολιτισμού , όπως αυτός σταθερά και μεθοδικά διαμορφώνονταν από την εποχή των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων του Θησέα .
Ένας πολιτισμός που θεμελιώθηκε γερά από τους Ίωνες φυσικούς φιλόσοφους, ολοκληρώθηκε ως έννοια από τον οραματιστή Πρωταγόρα, τον πρώτο θεωρητικό της ανθρωπιστικής ιδέας, με το «μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος», και τον πραγματιστή Αριστοτέλη, τον πρώτο θεμελιωτή δεκάδων επιστημών και σταδιακά πραγματοποιήθηκε από κυβερνήτες της ακτινοβολίας ενός Κλεισθένη, ενός Εφιάλτη, και πολλών άλλων, για να ολοκληρωθεί, ως ‘χρυσός αιώνας’ από τον ιδιοφυή και αδέκαστο λάτρη της Αθήνας, τον Περικλή.
Πολλοί αμφισβήτησαν και αμφισβητούν εκείνες τις προθέσεις των Ελλήνων και χαρακτηρίζουν την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως κατακτητική. Το γεγονός του πρόωρου θανάτου του και η αδυναμία των διαδόχων του να κρατήσουν ενωμένη την τότε Οικουμενική Αλεξανδρινή Πολιτεία, επιτρέπει διαφορετικές και αντιφατικές αναγνώσεις και αξιολογήσεις εκείνης της ιστορίας. Κάποιοι άλλοι, σε Ανατολή και Δύση, την αντιλαμβάνονται ως απόπειρα μιας πρώιμης παγκοσμιοποίησης, για να δικαιολογήσουν τα δικά τους σχέδια για την σκοπούμενη βίαιη ηγεμόνευσή τους πάνω σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Όμως το γεγονός πως κύρια η Δύση και σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη η ανθρωπότητα, της Ανατολής συμπεριλαμβανομένης, υιοθέτησε και ωφελήθηκε από τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, δείχνει τόσο την ανθρωπιστική ανωτερότητά του, όσο και την διαφορετικότητά του από όλα τα επόμενα εγχειρήματα για την ενότητα του κόσμου, ως τρόπο εξάλειψης των άγονων ανταγωνισμών, των καταστροφικών πολέμων και των κοινωνικών ανισοτήτων, την αποκλειστική αιτία της ανθρώπινης τραγωδίας και των σύγχρονων απειλών κατά του μέλλοντος του ανθρώπινου πολιτισμού.
Δεύτερον: Αργότερα, χίλια περίπου χρόνια μετά, δεσποτικά ασιατικά φύλα, Ούνοι, Γερμανοί, Σλάβοι, Τούρκοι και άλλα από την Βόρεια και την Κεντρική Ασία εισβάλλουν βίαια στην Ευρώπη ως κατακτητές, αλλά τελικά οι περισσότεροι, όχι όμως όλοι, αφομοιώνονται γρήγορα από τον εξελληνισμένο ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και εξευρωπαΐζονται.
Τρίτον: Άλλα χίλα χρόνια αργότερα, η Δύση της εμποροκρατίας, δια των αποικιοκρατικών μητροπολιτικών χωρών της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης, κατακτά βίαια και λεηλατεί όλον τον υπόλοιπο κόσμο, από τη Αφρική μέχρι την Αμερική και την Ασία/Ανατολή. Πάνω σ’ αυτήν την λεηλασία, την βίαιη πρωταρχική συσσώρευση και την στρέβλωση των οικονομικών δομών στην μορφή του αποικιοκρατικού καταμερισμού της εργασίας, εμφανίζεται ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και χτίζεται η θεαματική ανάπτυξη και η ευημερία της Ευρώπης.
Τέταρτον: Την αποικιοκρατία ακολούθησε η εποχή του ιμπεριαλισμού, κατά την οποία η Δύση με επικεφαλής αρχικά το Ενωμένο Βασίλειο και στην συνέχεια τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής επέβαλαν με την ωμή βία τον διεθνή ιμπεριαλιστικό καταμερισμό της εργασίας, ο οποίος εκφράστηκε μέσα από πολιτικές άνισης ανάπτυξης και άδικων όρων εμπορίου, που μετέτρεπαν τις τοπικές συνεργαζόμενες ελίτ της περιφέρειας σε ιμάντες μεταφοράς του πλούτο από τον Νότο και την Περιφέρεια στις χώρες του Βορρά και της Δύσης που ασκούν την παγκόσμια ηγεμονία.
Πέμπτον: Εδώ και κάμποσες δεκαετίες, κύρια μετά το New Deal και τον Δεύτερο Παγκόσμιο καταστροφικό πόλεμο που ανάδειξε τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, ως τον μοναδικό ουσιαστικά κερδισμένο από αυτόν, η ανθρωπότητα πέρασε στην εποχή της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, όπου ο άξονας Βορράς-Νότος μετατρέπεται σε άξονα Ανατολής-Δύσης, γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται, σε ανταγωνιστικούς στρατιωτικούς και οικονομικούς καταστροφικούς συνασπισμούς, οι αντίστοιχες χώρες. Σκοπός αυτών των συνασπισμών ήταν και παραμένει η ηγεμόνευση, αν όχι την καταστροφή της μεν από την δε ή της δε από την μεν, με κατάληξη την πρωτόγνωρη στην ιστορία φρενίτιδα των εξοπλισμών, που απορροφούν όλους τους αναγκαίους για την εξάλειψη της παγκόσμιας πείνας πόρους με κατάληξη εκατομμύρια άνθρωποι να πεθαίνουν από ασιτία, δίψα και θανατηφόρες επιδημίες κάθε χρόνο.
Έκτο: Μπροστά σε αυτήν την νέα απειλή οι χώρες της ηττημένης και κατεστραμμένης Ευρώπης, εκφράζοντας την βούληση όλων των λαών των χωρών της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια ενωτική συσπείρωση, υπό κοινή αντίληψη των διεθνών πραγμάτων, προκειμένου:
1.    Να αποκλείσουν για πάντα την επανεμφάνιση του φασισμού και του ναζισμού όπως και κάθε είδους απολυταρχισμού.
2.    Να μηδενίσουν τις μεταξύ τους καταστροφικές εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις.
3.    Να αντιμετωπίσουν από κοινού τον ανταγωνισμό και τις απειλές τόσο από την Δύση όσο και από την Ανατολή, και
4.    να προχωρήσουν όλες μαζί, μέσα από μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική σύγκλιση σε μια ενιαία, προοδευτική, δημοκρατική και ειρηνική Ευρώπη, στην μορφή των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ως θεματοφύλακα της ορθολογικής, ανθρωποκεντρικής προόδου και της παγκόσμιας ειρήνης.
*
Δυστυχώς, όμως, τόσο οι εθνικές ηγεσίες των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και οι εκάστοτε ευρωενωσιακές ηγεσίες της δεν κατάφεραν, κυρίως εξαιτίας της εξάρτησής τους από την κεντρική μητρόπολη, αλλά και με την ευθύνη του νεογερμανικού εθνικισμού , να απογαλακτιστούν από την κάθε είδους και μορφής εξάρτηση και κηδεμονία και κύρια από τα ηγεμονικά σχέδια των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής. Έτσι ως ‘χρήσιμοι ηλίθιοι’, κατασπαράσσοντας την Γιουγκοσλαβία και τρομοκρατώντας την ανθρωπότητα, μετέτρεψαν την Ευρωπαϊκή ήπειρο σε οικονομική και στρατιωτική ενδοχώρα του επίδοξου δυτικού ηγεμόνα.
Αποδέχτηκαν, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, ρόλο προσβλητικό για την ιστορία και την προσφορά της Ευρώπης στον κόσμο και έτσι αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Κατάληξη όλων αυτών των παλινωδιών ήταν, αντί η Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει ένα βήμα προς την κοινωνική πρόοδο για να απομακρυνθεί από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να ενισχύσει την ανεξαρτησία της και την ουδετερότητά της απέναντι στους επίδοξους ηγεμόνες, τελικά σέρνεται, διασπασμένη μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ως κομπάρσος σε πολιτικές αποδυνάμωσης του ευρωπαϊκού ονείρου  για έναν κάθε φορά καλύτερο κόσμο.
Μια πιο ψύχραιμη και ερευνητική ματιά στις ρίζες του κακού, μας δείχνει πως η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η Ευρώπη, μαζί και η Δύση, υπονομεύτηκαν από πολύ νωρίς, από τότε, δηλαδή, που η ανατολίτικη σκοταδιστική σκέψη με τα ορφικά, τις θεωρίες του Πυθαγόρα και την θανατόφιλη και εξουσιαστική ιδεολογία του Πλάτωνα , που κάνουν ακόμα και σήμερα την ανθρωπότητα να παραμιλά, λοξοδρόμησαν την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη της Αθήνας και κατά μία έννοια της ανθρωπότητας σε δρόμους ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων, άγονων ανταγωνισμών, απάνθρωπων και καταστροφικών πολέμων για την τυραννική κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς.
Αυτός, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν και ο κύριος λόγος που η Ευρώπη βολόδερνε και παραπατούσε, πότε ως δουλοκτητική τυραννία, πότε ως φεουδαρχικός σκοταδιστικός Μεσαίωνας, πότε ως ληστρική αποικιοκρατία και πότε ως φρικιαστική ιμπεριαλιστική δύναμη στην πολυτάραχη πορεία της, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερνε πάντα να ανοίγει πρώτη καινούργιους δρόμους για τον εαυτό της και για την ανθρωπότητα.
Σε αντίθεση με το Σήμερα, τον κρίσιμο 21ο αιώνα, που αντί να πρωτοπορεί, σέρνεται σε επιλογές που την μετατρέπουν σε κομπάρσο της παγκόσμιας ιστορίας και μάλιστα σε βαθμό που απειλείται η ίδια η ύπαρξή της ως αυτόνομη ήπειρος και σε ανεξάρτητη προοδευτική ιστορική οντότητα που οφείλει να διευκολύνει την γέννηση του καινούργιου κάθε φορά που το παλιό αρνείται να πεθάνει, με κατάληξη την εποχή των τεράτων, όπως διαπίστωνε, πριν από έναν αιώνα, ο Αντόνιο Γκράμσι.
*
Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στην εποχή των τεράτων, όπου η ίδια κινδυνεύει, από τους συνεχείς και εκτεταμένους κατακτητικούς πολέμους πότε για τους σιτοβολώνες, πότε για τον χρυσό, πότε για το κάρβουνο, πότε για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και τώρα τελευταία και για τις ‘σπάνιες γαίες’. Η πυρηνική απειλή, στο μεταξύ, παραμονεύει στην γωνία, ως μέσο βίαιης ανάδειξης της δυτικής ή της ανατολικής παγκόσμιας ηγεμονίας, ή μήπως της συνηγεμονίας του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου των πέντε-δέκα πλανητικών διαστάσεων ολιγαρχών, με την ερήμωση του πλανήτη και την καταστροφή της γήινης βιόσφαιρας που μας γέννησε και μας τρέφει.
Ιδιαίτερο ρόλο στην διαμόρφωση της ιστορίας της ανθρωπότητας διαδραματίζουν εδώ και έναν και πλέον αιώνα τα υγρά ορυκτά καύσιμα που βρίσκονται σε μερικά μόνο σημεία του πλανήτη και σε περιορισμένες ποσότητες, γεγονός που καταλήγει σε ελάχιστα μεγάλα συγκεντρωτικά ενεργειακά μονοπωλιακά συστήματα παραγωγής και διακίνησης της σχεδόν μοναδικής πηγής ενέργειας για την κίνηση της οικονομίας. Έτσι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ελάχιστων χωρών που διαθέτουν πηγές υδρογονανθράκων, καθώς και εκείνων των μονοπωλίων που ελέγχουν τα συγκεντρωτικά ενεργειακά δίκτυα μεταφοράς ενέργειας.
Ο Σμπίκνιου Μπρζεζίνσκυ, σύμβουλος ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, και θεωρητικός αρχιτέκτονας του αμερικανισμού και της παγκοσμιοποίησης, έστρεψε την εξωτερική και την ‘αμυντική’ πολιτική των Ενωμένων Πολιτειών προς τον έλεγχο της Ευρασίας, γιατί έκρινε πως όποιος ελέγχει την Ευρασία θα ελέγχει τον κόσμο ολόκληρο . Οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, με την υποστήριξη της υπόλοιπης Δύσης, δεν παραιτήθηκαν ποτέ από αυτήν την στρατηγική να ελέγξουν τον κόσμο και γι’ αυτό γέμισαν τον πλανήτη με χίλιες περίπου στρατιωτικές βάσεις και πρόσφεραν, μέσω του ΝΑΤΟ, προστασία στους ‘συμμάχους τους’ με αντάλλαγμα την υποταγή τους. Μόνο που δεν είναι πια η μόνη δύναμη που επιδιώκει κάτι τέτοιο, γιατί στο μεταξύ η Ανατολή έχει τοποθετηθεί σε αντίστοιχη τροχιά, για την παγκόσμια ηγεμονία της Ανατολής, με επικεφαλής την Κίνα και την Ρωσία με την προφανή δικαιολογία πως διαφορετικά θα καταστούν αμερικανικά προτεκτοράτα.
Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί Μέση Ανατολή και Ευρασία καίγονται από τον έναν μετά τον άλλον καταστροφικό πόλεμο. Απότοκη αυτής της στρατηγικής αντίληψης είναι, μεταξύ πολλών άλλων, και η αντίληψη που αναφέρεται στον ρόλο της δημοκρατίας στην προσπάθεια ηγεμόνευσης. «Η επιδίωξη της δύναμης δεν είναι στόχος που δημιουργεί λαϊκό πάθος», μας λέει και πάλι ο Μπρεζίνσκι, για να καταλήξει: «κάθε τέτοια προσπάθεια δεν ταιριάζει με τις δημοκρατικές παρορμήσεις. Η δημοκρατία είναι εχθρική στην αυτοκρατορική στράτευση» . Η ευκολία διαστροφής της εξουσιαστικής γλώσσας διαστρέφει την ίδια την πραγματικότητα και παρουσιάζει ως εχθρική την δημοκρατία, ακόμα και αυτήν την light αστική δημοκρατία και ως ‘ειρηνική’ την αυτοκρατορική διαστροφή.
Το παρανοϊκό σ’ αυτήν την υπόθεση είναι πως ενώ η ανθρωπότητα έχει, με τις σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες, καταφέρει να παράγεται άφθονη, φτηνή, ασφαλή και καθαρή ενέργεια από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με πρώτη ύλη το υδρογόνο, τα ηγεμονικά συμφέροντα, σε Ανατολή και Δύση, εμποδίζουν την αντικατάσταση των σπάνιων, ακριβών και εξαιρετικά ρυπογόνων υγρών καυσίμων, από την υδρογονοενέργεια. Κι’ αυτό γιατί τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα αποτελούν το οξυγόνο που κρατάει τα αυταρχικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα στην ζωή, σε αντίθεση με το αποκεντρωμένο σύστημα υδρογονοενέργειας που ταυτίζει τον χρήστη με τον παραγωγή ενέργειας εξασφαλίζει ενεργειακή ισότητα κι’ αυτή με τη σειρά της εγγυάται την κοινωνική ισότητα. Γι’ αυτό, οι Γερμανικές βιομηχανίες και όχι μόνο, κάνουν χρυσές δουλειές με μεσοβέζικες λύσεις του τύπου των ανεμογεννητριών και των ηλιακών συσσωρευτών, που όχι μόνο δεν λύνουν, αλλά αντίθετα επιτείνουν την ενεργειακή ανισότητα και φτώχεια και συμπλέκουν μια σειρά από αρνητικές επιπτώσεις στην χλωρίδα και στην πανίδα, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Ο διακεκριμένος Αμερικανός κοινωνιολόγος, ο Jeremy Rifkin, μας εξηγεί το γιατί αυτής της ακατανόητης άρνησης και στάσης: «Το υδρογόνο είναι το ελαφρότερο και αφθονότερο στοιχείο που υπάρχει στο Σύμπαν. Όταν δεσμεύεται ως μορφή ενέργειας γίνεται το αιώνιο καύσιμο. Δεν εξαντλείται ποτέ και επειδή δεν έχει ούτε ένα άτομο άνθρακα, δεν εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα. Το υδρογόνο βρίσκεται παντού στη Γη.[…] Μέσα στα επόμενα χρόνια, η επανάσταση στους υπολογιστές θα ενωθεί με την νέα επανάσταση της ενέργειας από υδρογόνο, δημιουργώντας ένα πανίσχυρο μίγμα που θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τις ανθρώπινες σχέσεις στον 21ο και 22ο αιώνα. Και καθώς το υδρογόνο βρίσκεται παντού και είναι ανεξάντλητο εάν αξιοποιηθεί κατάλληλα, τότε ο κάθε άνθρωπος στον πλανήτη θα μπορεί να αποκτήσει όση φτηνή και καθαρή ενέργεια χρειάζεται, γεγονός που καθιστά το υδρογόνο το πρώτο πραγματικά δημοκρατικό ενεργειακό καθεστώς στην ανθρώπινη ιστορία» .
Βέβαια η υιοθέτηση της υδρογονοενέργειας οδηγεί στην αχρήστευση των ορυκτών καυσίμων, αλλά και του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής που στηρίζεται και αναπαράγεται εξαιτίας των ορυκτών καυσίμων.
Το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την συνεργασία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και πρώτη καύσιμη ύλη το ανεξάντλητο υδρογόνο, είναι ήδη, εδώ και πολλές δεκαετίες, έτοιμο και οι εφαρμογές του είναι άπειρες, από τις αποστολές στο διάστημα, μέχρι την αυτονομία κίνησης μοτοποδηλάτων, αυτοκινήτων, πλοίων, αεροπλάνων, εργοστασίων και ενεργειακά αυτόνομων νοικοκυριών, πράγμα που αχρηστεύει τα μεγάλα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα με τα οποία το μεγάλο κεφάλαιο ελέγχει την παγκόσμια οικονομία και δι’ αυτής ελέγχει και την παγκόσμια κοινωνία και ολόκληρη την ανθρωπότητα, μέχρι και τον αριθμητικά τελευταίο κάτοικο του πλανήτη μας.
Αυτός είναι και ο λόγος που αυτή η νέα ενεργειακή πραγματικότητα κρατείται επτασφράγιστο μυστικό, ή διαψεύδεται μέχρι συκοφαντίας από τάχα ειδικούς και υποτιθέμενους γνώστες, με το αζημίωτο βέβαια, μέχρι οι ολιγάρχες και οι εξουσίες να καταφέρουν με νομικά τερτίπια και licenses να δεσμεύσουν το νερό ως πηγή υδρογόνου. Γι’ αυτό φροντίζουν να μην προλάβουν οι κοινωνίες να αποφασίσουν να κατοχυρώσουν το νερό ως ελεύθερο αγαθό, για να προλάβουν τα αντικοινωνικά και κερδοσκοπικά συμφέροντα να παράξουν σε μεγάλες ποσότητες υδρογόνο με την μέθοδο της σύντηξης ατόμου υδρογόνου, για να διατηρήσουν τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα με τα οποία θα συνεχίζουν να ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και κοινωνία .
Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που ενώ η παραγωγή υδρογονοκίνητων αυτοκινήτων ξεκίνησε με μεγάλη επιτυχία πειραματικά με προδιαγραφές αυτονομίας, που σημαίνει πως με ένα δοχείο νερού πας όπου θέλεις χωρίς να χρειάζεται να ‘γεμίσεις’ σε κάποιο μονοπωλιακό πρατήριο καυσίμων. Τα κερδοσκοπικά, αντικοινωνικά συμφέροντα αφαίρεσαν από το πακέτο το κομμάτι της ηλεκτρόλυσης του νερού  και άλλαξαν τις προδιαγραφές ενεργειακής αυτονομίας για να μας αναγκάζουν να περνούμε από το ταμείο τους, διατηρώντας την ενεργειακή ανισότητα και εξάρτησή μας από τα μονοπώλια.
Αλλά αυτή η επιλογή επιβαρύνει το κόστος ενέργειας σε βαθμό που και πάλι ελάχιστα μονοπώλια θα ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, αλλά και την ανθρώπινη συμπεριφορά η οποία θα συνεχίζει να εξαρτάται από τα ληστρικά ενεργειακά χρηματιστήρια. Κι’ όλα αυτά για να εξουσιάζει το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού το υπόλοιπο 99% που φυτοζωεί στις παρυφές του συστήματος, καταστρέφοντας την μοναδική πατρίδα όλων μας, τον πλανήτη Γη και μαζί του και την ίδια την ζωή, αντί να παραιτηθεί από τα άνομα προνόμιά του για να σωθεί ο πολιτισμός μας.
Όλα αυτά παραπέμπουν στην ανάγκη να ξεκολλήσουμε όλοι από την αποβλακωτική και αδιέξοδη θέαση κάθε μικρής, μίζερης και εφήμερης εικόνας και να δούμε την μεγάλη εικόνα, μέσα από έναν νέο οικουμενικό πατριωτισμό, για να μπορέσουμε να σώσουμε τις ταυτότητές μας, τις μικρές και τις μεγάλες πατρίδες μας, διαφορετικά είμαστε όλοι χαμένοι.
*
Μπροστά σ’ αυτήν την νέα ανατολικοδυτική παγκόσμια γκροτέσκα πραγματικότητα, που εξαιτίας της μεθοδικής υπονόμευσης και της πολτοποίησης της πολιτικής συνείδησης των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά, στην μορφή του 1% εναντίον του 99%, χρειάζονται νέες αναλύσεις που θα μας αποκαλύπτουν το σήμερα αναγκαίο υποκείμενο της ιστορίας που θα μας βγάλει από το τέλμα της δυτικοανατολικής καταστροφικής σύγκρουσης. Όλες οι παλιές αναλύσεις του 19ου και του 20ου αιώνα, καθώς επίσης και οι αντίστοιχες κλασικές και φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, και νεοφιλελεύθερες, τριτοτεταρτοδιεθνιστικές, δήθεν αναρχικές, παγκοσμιοποιητικές και σβαμποχαράριες ιδεολογίες δεν προσφέρονται πια για λύση των οικονομικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών και πολιτισμικών προβλημάτων των κοινωνιών και της ανθρωπότητας. Κι’ αυτό γιατί αρνούνται την κοινωνία ως αυτενεργή, αυτοπροσδιοριζόμενη και δημιουργική οντότητα, στηρίζονται στο νοσηρό, άπληστο και αντικοινωνικό Εγώ και στο μέρος του Όλου, πότε με την μορφή του υποτιθέμενου μεταφυσικού μη-όντος και του ‘περιούσιου λαού’ του, πότε με την μορφή του ήρωα/ηγέτη/βασιλιά και πότε με την μορφή του αυτόχριστου ‘κοσμοσωτήρα επαναστάτη’, ή και του μονοδιάστατου εργάτη και του τάχα αυτοδημιούργητου καπιταλιστή.
Όπου όμως κυριαρχούν άνομα συμφέροντα και στρεβλές και λαθεμένες αντιλήψεις, αντί του ανθρωπιστικού ορθολογισμού, εκεί εμφανίζονται και παραλειτουργούν στρεβλές δομές, δύσοσμες και δύσμορφες, δηλαδή άδικες, καταπιεστικές και νόθες εξουσίες, που καταλήγουν σε ΑμΕΑ κοινωνίες. Αλλά κατακερματισμένες και σπαρασσόμενες κοινωνίες από ακατανόητους εθνικιστικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς και τεχνικούς ταυτοτικούς δικαιωματισμούς του τύπου LGBT+ και Wake Agenda, που τις αποπροσανατολίζουν από την βασική αλλοτριωτική και καταστροφική αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και αντιπαραθέτουν έντεχνα και σκόπιμα ‘μορφωμένους’ με ‘αμόρφωτους’, γυναίκες με άνδρες και ‘πιστούς’ με ‘απίστους’ για να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό και να μειώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις και τις διεκδικήσεις.
Σήμερα οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού έχουν δυνητικά οδηγήσει το διαχρονικό όραμά τους για την κοινωνική ισότητα σε ένα μετακαπιταλιστικό στάδιο, τόσο εξαιτίας της εξέλιξης των μέσων παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων, χάρη στις σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες που μπορούν να απελευθερώσουν τον άνθρωπο από τον κάματο της καθημερινής επιβίωσης, όσο και επειδή οι ίδιες έχουν καταστεί πολυδιάστατη δύναμη που συγκεντρώνει σε ένα ενιαίο Όλον την εργασία, την επιστήμη και τον πολιτισμό στο επίπεδο του Εγώ κατά συνέπεια και στο επίπεδο του Εμείς.
Ζούμε ακριβώς στην εποχή που οραματίστηκε ο παγκόσμιος Αριστοτέλης: «Όταν τα εργαλεία θα κάνουν αυτόματα τις εργασίες τους, οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους και οι χορδές της κιθάρας θα παίζουν μόνες τους τις νότες, τότε οι κοινωνίες δεν θα χρειάζονται αφεντικά και δούλους», αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν συμβαίνει ακόμα, μόνο ως προς το δεύτερο σκέλος. Το γιατί δεν συμβαίνει ακόμα, μας το υπαινίσσεται ο, διακεκριμένος Αμερικανός αστροφυσικός, Καρλ Σαγκάν, όταν διερωτάται «πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν είχε επικρατήσει η αρχαία ελληνική ιωνική φυσική φιλοσοφία» , και προφανώς εννοούσε, αντί του πλατωνισμού και της δεσποτικής/τυραννικής αντιδημοκρατικής, ανατολικόφερτης και ανατολικότροπης μεταφυσικής σκοταδιστικής φιλοσοφίας/ιδεολογίας, η οποία προκάλεσε τεράστια ζημιά στην μοναδική, αρχαία, ανθρωποκεντρική, ελληνική σκέψη, όπως διαπιστώνει και ο Κορνήλιος Καστοριάδης .
*
Μπροστά σε αυτήν την φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση η ανθρωπότητα οφείλει να βρει λύση, κόβοντας τους γόρδιους δεσμούς του ηγεμονικού κεφαλαίου που σχεδιάζει την ‘Μεγάλη Επανεκκίνηση’ του καπιταλισμού και την ‘μετανθρωποποίηση’, δηλαδή την τροποποίηση του αυθεντικού ανθρώπου σε κεντρικά προγραμματιζόμενη ανθρωπομηχανή. Γι’ αυτό, όμως, οφείλουμε να κάνουμε βουτιά στις ρίζες του κακού για να βρούμε επιτέλους την κύρια αιτία του . Εκείνη που χωρίζει τους ανθρώπους σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε αφεντικά και δούλους, σε πεινασμένους και χορτάτους. Και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη που βίαια διάσπασε την ενότητα της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας/ανθρωπότητας  και δι’ αυτής της αντικοινωνικής, άδικης και ουσιαστικά παράνομης ενέργειας, επέβαλλε την ανισοκατανομή στην παραγωγή και στην διανομή του κοινωνικού πλούτου.
Η κατάληξη της βίας, της αδικίας και του παραλογισμού είναι η σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπου ένας άνθρωπος που σφετερίζεται τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας, να μπορεί να έχει ετήσιο εισόδημα όσο όλες μαζί οι πενήντα φτωχότερες χώρες του πλανήτη, αλλά και τον αντίστοιχο ιδιωτικό στρατό, πέρα από το ΝΑΤΟ, για να τον προστατεύει από τους πεινασμένους, που ο ίδιος δημιούργησε. Αυτή η πραγματικότητα, δεν διαταράσσει μόνο την ομαλή και ορθολογική κοινωνική ζωή, πράγμα που εκφράζεται με το ντροπιαστικό φαινόμενο της ακραίας κοινωνικής ανισότητας και της μαζικά φονικής πείνας, αλλά διαταράσσει και τους νόμους της Φύσης, γεγονός που εκφράζεται καταστροφικά μέσω της κλιματικής κρίσης και των πρωτόγνωρων φυσικών καταστροφών.
Όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη μας παραπέμπουν στην αναζήτηση λύσης εκτός της γεωγραφικής έννοιας της Ευρώπης. Κι’ αυτό για δυό λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με την ανικανότητα της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να την στεριώσει, να την ολοκληρώσει και να την αναδείξει σε προοδευτικό ρυθμιστή των παγκόσμιων εξελίξεων. Ο δεύτερος σχετίζεται με την πρόθεση της Ανατολής και της Δύσης, των δυό μονομάχων για την παγκόσμια ηγεμονία, να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν πάψουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να την ποδηγετούν, γιατί αντιλαμβάνονται πως κάποια στιγμή θα διεκδικήσει και πάλι την αυτονομία της. Έτσι προβάλλει η έννοια του Οικουμενικού Κοινωνικού Νότου, οπότε ο κλήρος του πρώτου επόμενου βήματος πέφτει στις παγκόσμιες δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, με την έννοια της μετατόπισής τους από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκειμένου της ιστορίας . Βέβαια για λόγους πραγματικούς/ιστορικούς ολόκληρη η ανθρωπότητα, ή τουλάχιστον μεγάλο τμήμα της, έχει στραμμένα τα βλέμματά του προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, με την ελπίδα πως και τούτη την φορά θα πρωταγωνιστήσουν στο άνοιγμα του δρόμου για τον επόμενο σταθμό της ήπιας, αλληλέγγυας, ειρηνικής και ανθρωποκεντρικής, και όχι κερδοκεντρικής, προόδου με σκοπό την θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας .
*
Η Ελλάδα της ιστορίας, όπως και αυτή της προϊστορίας και της μυθολογίας, έχει πολλές φορές καταθέσει τους αγώνες της για το καλό της Ευρώπης και του κόσμου. Το ίδιο μπορεί να συμβάλλει και τώρα στην σωτηρία της Ευρώπης και κατ’ επέκταση και της ανθρωπότητας μπολιάζοντας τον σύγχρονο ευρωπαϊκό και κατ’ επέκταση και τον πανανθρώπινο πολιτισμό:
•    Με τις αρχές της φυσικής φιλοσοφίας, η οποία εμπνέει τις επιστήμες ενάντια στον σκοταδισμό και υπερασπίζεται, τιμά και σέβεται την μια και μοναδική ζωή και δεν παραπλανά συνειδητά και συστηματικά με κούφιες υποσχέσεις για κάποιο Επέκεινα που υπάρχει μόνο στα νοσηρά μυαλά αγυρτών και απατεώνων.
•    Με τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας, με τους οποίους ο καθένας μας συμμετέχει ο ίδιος στις αποφάσεις που τον αφορούν και όχι μέσω διαμεσολαβητών επαγγελματιών ψυχοσωτήρων και πολιτικάντηδων που μπαινοβγαίνουν, και ανεβοκατεβαίνουν στα χρηματιστήρια της κούφιας ελπίδας και των ψευδαισθήσεων.
•    Με την δύναμη της ‘αρετής της ουδετερότητας’ που δεν εκθέτει σε κινδύνους, εξαιτίας άμεσης ή έμμεσης αντιπαλότητας και δεν τζογάρει προσκολλώμενη σε υποτιθέμενους νικητές για να βρεθεί τάχα ‘στην σωστή πλευρά της ιστορίας’, γιατί όλες οι παρανοϊκές συγκρούσεις αναδείχνουν μόνο ηττημένους.
•    Με την επιλογή της συνειδητής και διακριτής αποχής από κάθε σχηματισμό που σχεδιάζει και επιδιώκει δια της βίας και του όποιου έμμεσου εξαναγκασμού την ηγεμονία του πάνω στην υπόλοιπη ανθρωπότητα και
•    Με την αλήθεια των αιώνων, την λογική των κοινωνικών αγώνων και την αισιοδοξία της ιστορίας, που πηγάζει από την βεβαιότητα πως, όπως καμιά από τις περασμένες κραταιές αυτοκρατορίες δεν κατάφερε να γίνει η μοίρα της ανθρωπότητας, έτσι και η αυτοκρατορία του ασύδοτου, απάνθρωπου και καταστροφικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος θα αναγκαστεί όταν θα γίνει παρελθόν, όπως ακριβώς το Αύριο, Μεθαύριο γίνεται Χθες, για να κάνει η ανθρωπότητα το επόμενο βήμα προς το κοινό και ειρηνικό μέλλον της.
Για όλα αυτά απαιτείται, πρώτα και κύρια, η άμεση διαμόρφωση μιας Ενιαίας Ευρωπαϊκής Ταυτότητας Αυτογνωσίας, Αυτοσεβασμού και Αυτοπεποίθησης που θα εκφράζεται και θα υπηρετείται από ένα κοινό, ενιαίο ανεξάρτητο και ρεαλιστικό προοδευτικό ευρωπαϊκό όραμα του ‘μέτρον όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος’, του ‘μέτρον άριστον’ και του ‘μηδέν άγαν’ για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο, όπως διαχρονικά το περιγράφουν πολλοί ανά την υφήλιο ελεύθερα στοχαζόμενοι άνθρωποι της εργασίας, των επιστημών, των γραμμάτων και του πολιτισμού.
Το γεγονός πως η Ευρώπη χωρίζεται από την Δύση με τον Ατλαντικό Ωκεανό και από την Αφρική με την Μεσόγειο Θάλασσα, ενώ με την Ασία τα χερσαία σύνορά της είναι η οροσειρά των Ουραλίων, που σημαίνει πως ένα τμήμα της Ασίας/Ανατολής και κύρια της Ρωσίας θεωρείται Ευρώπη. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί την έννοια της Ευρασίας, που προσδίδει στην Ευρώπη την ιδιαιτερότητα, το προνόμιο της άμεσης εγγύτητας με την Ανατολή, σχέση που εκφράστηκε κατά καιρούς, κύρια από την Γερμανία, με την πολιτική ‘στροφή προς την Ανατολή’, την οποία η Δύση προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσον να την αποτρέπει με σκοπό την υποταγή της Ευρώπης. Αυτή η τακτική της Δύσης να εμποδίζει κάθε είδους στρατηγικής συνεργασίας της Ευρώπης με την γειτνιάζουσα Ανατολή, λειτουργεί σε βάρος της Ευρώπης, επειδή της αφαιρεί την δυνατότητα της ανεξαρτησίας, τις επιλογές συνεργασίας και της αυτόνομης πορείας της.
Η Ελλάδα αποτελεί το σημείο τομής τριών ηπείρων, της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης και οφείλει να αναδείχνεται σε σημείο δημιουργικής συνάντησης και όχι σε τόπο καταστροφικών συγκρούσεων, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει η Ελληνική κοινωνία να αρχίσει, από Χθες, να αυτοδιευθύνεται αυτοπροσδιοριζόμενη και όχι ετεροπροσδιοριζόμενη από ξένα συμφέροντα. Μια τέτοια αδέσμευτη πολιτική της Ελλάδας μπολιασμένη σε επίπεδο των μεσογειακών χωρών θα βοηθούσε την Ευρώπη να επανακάμψει στην ευρωπαϊκή ουδετερότητα που θα επέτρεπε όχι μόνο στην ίδια, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο να προχωρήσει ομαλά στην μετακαπιταλιστική ειρηνική περίοδο χωρίς ανισότητες, εντάσεις και ηγεμονισμούς που εξυπηρετούν μόνο αλλότρια συμφέροντα, του ηγεμονικού κεφαλαίου και όχι των εργαζόμενων κοινωνιών.
Σ’ αυτά τα ξένα συμφέροντα σέρνει διαχρονικά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο μια μειοψηφία συνεργατών των εκάστοτε κατακτητών, των εξ’ Ανατολής ή των εκ της Δύσης, και μάλιστα πότε με κουκούλα και βία και πότε με ‘μεγάλες ιδέες’, φανταχτερά ψέματα, μπόλικο σκοταδισμό και απεριόριστο εξουσιαστικό φόβο .
Η τρέχουσα κατάσταση διαμορφώθηκε υπό συνθήκες οικονομικής απληστίας και εξουσιαστικής εγωπάθειας μιας Ελίτ που, για ίδιο όφελος, σπρώχνει την Δύση σε αυτοκτονική απώλεια σφρίγους και δύναμης, σε βαθμό που επειδή αδυνατεί, να εξασφαλίσει καθολική κοινωνική ευημερία, γαλήνη και πρόοδο και να διατηρήσει την ειρήνη στον κόσμο, κάνει ορατό τον ορίζοντα της δύσης της Δύσης. Αυτό το γεγονός δοκιμάζει τις αντοχές της ρηχής αστικής δημοκρατίας, την οποία ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου ετοιμάζεται, όπως είδαμε, να την αντικαταστήσει με αυταρχικότερα, ασιατικού τύπου σχήματα κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, που μπορούν, κινεζοποιώντας τις σχέσεις εργασίας , να επιβάλλουν μια ‘κοινωνική ειρήνη’ τύπου νεκροταφείου, όπου το κεφάλαιο θα απολαμβάνει ανεξέλεγκτη εξουσία πάνω στον ‘άχρηστο και πλεονάζοντα εργαζόμενο πληθυσμό’, όπως αυτό αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού.
Παράλληλα η δυναμικά ανερχόμενη Ανατολή επιχειρεί το μετέωρο βήμα της για να αναλάβει την παγκόσμια ηγεμονία επιβάλλοντας έναν πρωτόγνωρο στην ιστορία ασιατικού τύπου ψηφιακό φεουδαρχικό δεσποτισμό.
Ενδεικτικά είναι τα παρακάτω στοιχεία: Παρατηρούμε πως, η Δύση που συμμετείχε το 1970 κατά 56% περίπου στο Παγκόσμιο Εισόδημα έπεσε το 2023 στο περίπου 35%, ενώ η Ανατολή από το περίπου 19% ανέβηκε στο περίπου 47% αντίστοιχα, γεγονός που αναδιατάσσει την παγκόσμια κλίμακα ΑΕΠ, με ανερχόμενες τις μεγάλες χώρες της Ανατολής/Ασίας και κατερχόμενες τις επίσης μεγάλες χώρες της Δύσης.
Αντίθετα οι δαπάνες για την λεγόμενη ‘άμυνα’ ανεβαίνουν θεαματικά, με αυτές του ΝΑΤΟ και, εξ’ αυτών, των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, να υπερβαίνουν κατά πολύ τις αντίστοιχες ολόκληρου του υπόλοιπου κόσμου.
Αν σε αυτά τα μεγέθη προσθέσει κανείς γεγονότα, όπως, ότι η Ανατολή προχωράει πέρα από το στρατιωτικού τύπου το Σύμφωνο της Σαγκάης, μέσω του σχηματισμού των BRICS+ σε μετωπική οικονομική ρήξη με την Δύση και ιδιαίτερα με τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, που φτάνει μέχρι την απειλή της αποδολαριοποίησης του παγκόσμιου εμπορίου, τότε θα καταλάβουμε, πως βρισκόμαστε ήδη στο ‘12 και 5’ της σύγχρονης ανθρώπινης τραγωδίας και καταστροφής.
Οπότε η ανθρωπότητα, και πρώτη από όλους η Ευρώπη με πρωτοπόρα την Ελλάδα, οφείλει να πάρει άμεσα από όλους τους επίδοξους ηγεμόνες αποστάσεις ασφαλείας και πρακτικά μέτρα για την ματαίωση των σχεδίων τους και την στροφή του κόσμου προς μια μετακαπιταλιστική διέξοδο με στόχο έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο και τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας , της άμεσης δημοκρατίας , της παγκόσμιας συνεργασίας και της οικουμενικής ειρήνης.
Η συσσώρευση τόσων όπλων μαζικής καταστροφής, από την μια, αλλά και από την άλλη μεριά, δεν προμηνύει καμιά συνεννόηση ή/και σύγκληση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Εκείνο που προμηνύει είναι το άσβεστο μίσος, των μεν εναντίον των δε και τούμπαλιν, που σκοτώνει, με την πείνα, τον πόλεμο, τις συχνές ‘ξαφνικές’ επιδημίες και τις γενοκτονίες, την αγάπη για την ζωή και μηδενίζει την προοπτική του μέλλοντος, με κατάληξη την απόγνωση των αδικημένων που γεννά και θρέφει πότε την φωτεινή απελευθερωτική εξέγερση των κοινωνιών και πότε τον σκοτεινό φασισμό των επίδοξων ηγεμόνων.
Είναι αυτό το μίσος που, διατηρεί αυτήν την ώρα δεκάδες ανοιχτά πολεμικά μέτωπα  και με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τον πλανήτη μας, στην ‘τελική λύση’, της πυρηνικής καταστροφής, όπως υποδηλώνουν και οι πιο πρόσφατες εξελίξεις στο εσωτερικό της Δύσης, οπότε ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ όσων επιβιώσουν, θα γίνει με ρόπαλα, όπως μας προειδοποίησε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.
*
Μετά από όλη αυτή την σύντομη περιπλάνηση στην σφαίρα της ιστορίας, της λογικής και της πραγματικότητας, μπορούμε να συμπεράνουμε πως, για να μην λειτουργούν οι αντιθέσεις μεταξύ των εξουσιαστικών Ελίτ της Ανατολής και της Δύσης σαν μυλόπετρες που συνθλίβουν την ανθρωπότητα, θα πρέπει η ανθρωπότητα να βρει τον τρόπο να αναδιοργανωθεί πάνω στην βάση της κοινής λογικής, των κοινών συμφερόντων και του κοινού μέλλοντός μας, τα οποία μπορούν να συνεκφραστούν με την επανενοποίηση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, αναγκαίο βήμα για την επανασύνδεση της κοινωνίας σε ένα ενιαίο Όλον, στο Κοινό των Ανθρώπων, με την μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας από το τοπικό μέχρι το οικουμενικό επίπεδο. Η αμεσοδημοκρατική εγκαθίδρυση ενός οικονομικοκοινωνικού συστήματος που θα ενώνει και δεν θα διαιρεί, αυτός είναι ο πολιτικός ρεαλισμός, το κοινωνικοαπελευθερωτικό όραμα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού του 21ου αιώνα, όλα τα άλλα είναι εξουσιαστικά μυθεύματα.
*
Κάποιοι, τέλος, προσπαθούν να μας παραπλανήσουν αποδίδοντας το περιρρέον συστημικό μίσος στην ανθρώπινη φύση, αποσιωπώντας το γεγονός πως υπεριστορική ανθρώπινη φύση δεν υπάρχει, γιατί όπως μας διδάσκουν οι σχετικές ανθρωπολογικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, αλλά και ο Αριστοτέλης ‘η έξις γίνεται φύσις’ και η συνήθεια, ως φύση σχετίζεται άμεσα με το πνευματικό, ηθικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο της εκάστοτε κοινωνίας.
Δεν είναι λοιπόν κακή η ανθρώπινη φύση. Κακή είναι η κοινωνικοποίηση των ανθρώπων σε συνθήκες ενός νοσηρού, άδικου, ανήθικου, παρανοϊκού και απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος που εγκληματεί για το κέρδος και μισεί τους ανθρώπους τους ίδιους, αλλά και τα οράματά τους για κοινωνική ισότητα, καθολική ευημερία, πραγματική δημοκρατία και οικουμενική ειρήνη.
Το μίσος, λοιπόν, ενάντια στον συνάνθρωπο, ως πρόθεση εκμετάλλευσης, καταστροφής και πολέμου συνδέεται με τα κοινωνικά συστήματα που δομούνται και αναπαράγονται πάνω σε οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, που βάζουν το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο και αυτό το γεγονός δεν μπορεί καμιά άγνοια, κανένας σκοταδισμός και καμιά ρατσιστική και φασιστική ιδεολογία να το κρύβει στο διηνεκές.
Κανένα παιδί την ώρα που γεννιέται και για να επιβιώσει χρειάζεται αγάπη, τροφή και στέγη δεν γνωρίζει την έννοια του μίσους, ή της πλεονεξίας. Αντίθετα με το άδολο χαμόγελό του εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς εκείνους που το φροντίζουν και το μεγαλώνουν, ανάλογα με τα πιστεύω τους, το Είναι τους, τα ελαττώματα και τα οράματά τους, οπότε: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια , η οποία ‘ειρήσθω εν παρόδω’ τιμά και σέβεται μόνο εκείνους που τολμούν να την λένε και να την γράφουν και όχι τους πονηρούληδες που την κακοποιούν από υστεροβουλία για κάποια ‘τριάκοντα αργύρια’, κάποιας χυδαίας και αντικοινωνικής εξουσίας.
Όμως, ένα είναι βέβαιο, ότι δηλαδή, η εποχή των κοπαδιών του onedimensional homo economicus individualis δύει και η εποχή του multidimensional homo humanisticus universalis ανατέλλει και το ζητούμενο δεν είναι το αν, αλλά το πού, το πώς και το πότε… Ας αναζητήσουμε όλοι μαζί, ή καλύτερα ας επεξεργαστούμε ομού και από κοινού την απάντηση για να είμαστε εμείς οι συνδιαμορφωτές του μέλλοντός μας και όχι τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία και τα μισανθρωπικά αφεντικά του κόσμου
______________________
Κείμενο: https://professors-phds.com/2024/11/15/70918/,
you tube: https://www.youtube.com/watch?v=vtwGV755gNk,
___________________________________
https://biblionet.gr/%CE%BA%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82-c35265&lang=el, 

 

 https://bookpoint.gr/contributors/1068842,

_______________________________

1.   Φοινίκη, πρόκειται για την χώρα που βρίσκονταν στα παράλια της σημερινής Συρίας, του Λιβάνου και της Παλαιστίνης και όχι για την ομώνυμη πόλη Φοινίκη που βρίσκονταν κοντά στην σημερινή πόλη της Νότιας Αλβανίας, Άγιοι Σαράντα.
2.   Μπαμπινιώτης Γεώργιος, Ετυμολογικό Λεξικό τής Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β έκδοση). Αθήνα: ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, 2011.
3.   Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, η Ήρα, κόρη του Κρόνου και της Ρέας αδελφή του Δία και από τους δύο γονείς, ήταν η επίσημη σύζυγος του Δία, ο οποίος σε βάθος χρόνου, βέβαια, είχε παντρευτεί άλλες οκτώ θεές και δεκαπέντε θνητές, μεταξύ των οποίων και η Ευρώπη, με άγνωστο αριθμό ερωμένων.
4.   Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Τοξικές Θεσμίσεις, Ταυτότητες και Κοινωνίες, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2022.
5.   «Ο πολιτισμός μπορεί να λεχθεί, πως έχει αρχίσει μεταξύ των Ελλήνων της Ασίας. […] Οι Ελληνικές φυλές είχαν ξεπεράσει το παλιό σχήμα διακυβέρνησης και άρχισαν να νοιώθουν την ανάγκη για ένα νέο πολιτικό σύστημα. Για να πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα έπρεπε να επινοήσουν την έννοια του Δήμου και της Διοικητικής Περιφέρειας περιβαλλομένη από σύνορα, να τους δώσουν ένα όνομα και να οργανωθούν σε λαό, ως πολιτικό σώμα», Levis Henry Morgan, Η αρχαία Κοινωνία, ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗΣ, Αθήνα χ. χ., σελ. 219 και 221.
6.   «Η πρώτη προσπάθεια, ανάμεσα στους Αθηναίους, να ανατρέψουν την γενοκρατική οργάνωση και να εγκαθιδρύσουν ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, ανήκει στον Θησέα. […]. Αυτός τους έπεισε να γκρεμίσουν τα βουλευτήρια και τα δικαστήρια των πόλεών τους και να συνδεθούν με την Αθήνα, με σύνδεσμο το βουλευτήριο και το Πρυτανείο, στα οποία όλοι ανήκαν εξ’ ίσου ως ένας λαός», Levis Henry Morgan, Η αρχαία Κοινωνία…, ό. π., σελ. 270-271, καθώς επίσης και Πλούταρχος, Βίος Θησέως, Κεφάλαιο 24, παράγραφος 2, 3 και 4.
7.   Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012 και Lampos Kostas, Neogermanismus: Der neue Alptraum Europas? in: http://lefthumanism.blogspot.com/2012.
8.   «Ενώ το αμερικανικό πνεύμα δείχνει σημεία κόπωσης και μαραζώνει τελματωμένο στο παρελθόν, ένα νέο ευρωπαϊκό όνειρο γεννιέται. Είναι το όνειρο που αρμόζει πολύ περισσότερο με το επόμενο στάδιο του ανθρώπινου ταξιδιού.[…] Το ευρωπαϊκό όνειρο τοποθετεί τις οικουμενικές ανθρώπινες αξίες και τα δικαιώματα της φύσης πάνω από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την παγκόσμια συνεργασία πάνω από την μονομερή άσκηση ισχύος. […] Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Έχουμε γίνει ο πολιτισμός του θανάτου», Rifkin Jeremy, Ευρωπαϊκό Όνειρο. Το όραμα της Ευρώπης επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 17 και 602-603.
9.   Βλέπε Λάμπος Κώστας, Ο πλατωνισμός ως διαχρονική εξουσιαστική ιδεολογία. Η άλλη ανάγνωση της ιστορίας. ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2024.
10.   «Η δύναμη της Ευρασίας υπερβαίνει κατά πολύ εκείνη της Αμερικής. Ευτυχώς για την Αμερική, η Ευρασία είναι πολύ μεγάλη για να είναι πολιτικά ενιαία. Έτσι η Ευρασία είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία συνεχίζει να παίζεται ο αγώνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία», Brzezinski Zbigniew, Η Μεγάλη Σκακιέρα, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1997, σελ. 65
11.   Brzezinski Zbigniew, Η Μεγάλη Σκακιέρα…, ό. π., σελ. 70-71
12.   Rifkin Jeremy, Η Οικονομία του Υδρογόνου, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003, σελ. 23.
13.   Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
14.   Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, https://epithesh.blogspot.com/2013/08/21.html#,
15.   Carl Sagan: Αν Είχαν Επικρατήσει οι Αρχαίοι Έλληνες Ίωνες Ποια θα ήταν η Εξέλιξη της Ανθρωπότητας, https://www.youtube.com/watch?v=mimXJmgvb9o,
16.   «Ο Πλάτων έπαιξε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην καταστροφή του Ελληνικού κόσμου», Καστοριάδης Κορνήλιος, Ο Πολιτικός του Πλάτωνα, ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ, Αθήνα 2020, ΣΕΛ. 35.
17.   Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Βουτιά στις ρίζες του κακού, https://www.anixneuseis.gr/%
18.   Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
19.   Λάμπος Κώστας, Για το ιστορικό υποκείμενο, https://www.anixneuseis.gr/ 5 Σεπτεμβρίου 2020,
20.   Βλέπε Συλλογικό, (Κολέμπας, Κωνσταντακόπουλος, Λάμπος, Λιερός, Στάμκος και Χατζηκωνσταντίνου): Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, (Επιμέλεια, πρόλογος και συμμετοχή Κώστας Λάμπος), ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.
21.   Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
22.  Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιάτσικοκαπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος 21/Δεκέμβρης 2010.
23.   Βλέπε διεξοδικά, Λάμπος Κώστας, Κοινωνική αν-Ισότητα και Αταξικός Ουμανισμός. Δοκίμιο Πολιτικής Φιλοσοφίας της Πράξης, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2023.
24.   Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012. Βλέπε επίσης, Συλλογικό: (Κολέμπας, Κοροβέσης, Λάμπος, Λιερός, Οικονόμου, Παπαδημητρίου, Παπαχρήστος και Τερζάκης), Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους, (Επιμέλεια, πρόλογος και συμμετοχή Κώστας Λάμπος), ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
25.   «Την ένταση της πολεμικής προετοιμασίας παγκοσμίως και την αύξηση των συγκρούσεων, ως αποτέλεσμα της κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, επιβεβαιώνει μια ακόμα διεθνής έρευνα και συγκεκριμένα η 18η έκδοση του Παγκόσμιου Δείκτη Ειρήνης «Global Peace Index» (GPI) από τη διεθνή «δεξαμενή σκέψης» «Institute for Economics & Peace» (IEP) (Ινστιτούτο για την Οικονομία και την Ειρήνη)», Πλανήτης Γη: 56 ενεργές πολεμικές συγκρούσεις, https://www.cna.gr/world/planitis-gi-56-energes-polemikes-sygkroyseis-oi-perissoteres-meta-ton-v-pagkosmio-polemo/,
26.   «Αυτός που λέει ψέματα επειδή δεν έχει ξέρει την αλήθεια είναι απλά άσχετος. Όμως, αυτός που ξέρει την Αλήθεια και λέει ψέματα είναι κοινός απατεώνας», Brecht Bertold, Η ζωή του Γαλιλαίου, ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, Αθήνα 2015.

 

Το αποκρουστικό πρόσωπο

της Νέας Τάξης Πραγμάτων

(Ο δυστοπικός ‘wokeπολιτισμός’ των ανθρωποεκκολαπτηρίων)

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

«Αν δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι άνδρας ή γυναίκα,

θα σε ενδιαφέρει αν είσαι Έλληνας, ή Τούρκος;»

Παντελής Σαββίδης

 

«Χωρίς πραγματικότητα και χωρίς αλήθεια,

δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία»

Silvia Guerini

 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ραγδαία αύξηση του ενδιαφέροντος των Big Tech καθώς και των Big Finance οικονομικών γιγάντων, όπως η Amazon, η Microsoft, η Facebook, η Google, η Corteva, η Bayer, η Monsanto, η Cargill, το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, η Syngenta, η BlackRock, η Vanguard και η και Silicon Valley, σε συνεργασία πάντα με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα Pentagon, για την αγορά τεράστιων εκτάσεων γεωργικής γης, με το πρόσχημα να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του διατροφικού προβλήματος του πλανήτη με υποτίθεται «φιλικές προς το κλίμα λύσεις», «βοηθώντας τους αγρότες» και «ταΐζοντας τον κόσμο». Αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ο επανασχεδιασμός της ιμπεριαλιστικής διατροφικής στρατηγικής, και όχι μόνο, σε συνθήκες επανεκκίνησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης a la Great Resett[1] που θυμίζουν την παλιά χρεοκοπημένη ‘πράσινη επανάσταση’. «Μια ολοκληρωτική κατάρριψη των προηγούμενων μορφών ύπαρξης βρίσκεται σε εξέλιξη: πώς έρχεται κανείς στον κόσμο, βιολογικό φύλο, εκπαίδευση, σχέσεις, οικογένεια, ακόμη και η διατροφή που πρόκειται να γίνει συνθετική»[2].

Μια στρατηγική που αποβλέπει σε μια «ενιαία παγκόσμια γεωργία» με όρους agrotech, που θα ανήκει ως ατομική ιδιοκτησία στα μέλη αυτού του μπλοκ εξουσίας και θα στηρίζεται σε γενετικά τροποποιημένους σπόρους, σε μια γεωργία χωρίς αγρότες, που θα προσφέρει, μέσω μιας κεντρικά αλγοριθμικά ελεγχόμενης αγροδιατροφικής αλυσίδας, προϊόντα στη μορφή πρώτης ύλης, αλλά και τρόφιμα, από το χωράφι, ή από το εργαστήριο μέχρι το λιανικό εμπόριο και το νοικοκυριό, που σημαίνει απόλυτη εξάρτηση του στομαχιού μας από κάποια κεντρική εξουσία, που γνωρίζει πως όποιος ελέγχει το στομάχι μας ελέγχει, το μυαλό μας και συνεπώς την συμπεριφορά μας.

Όμως η διατροφική εξάρτηση των ανθρώπων από ένα ενιαίο κέντρο, που ξεκίνησε με τον Codex Alimentarius[3], προϋποθέτει την απομάκρυνση από την παραγωγική διατροφική σφαίρα όλων των άλλων ανεξάρτητων παραγωγών, πράγμα που σημαίνει πως οι εμπνευστές αυτής της στρατηγικής, για μια γεωργία χωρίς αγρότες, αποσκοπούν μέσω του ελέγχου των τροφίμων, όχι απλά στον έλεγχο του ατομικού στομαχιού μας, αλλά στον έλεγχο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κι’ όπως γίνεται φανερό ένας τέτοιος καθολικός έλεγχος της ανθρωπότητας, με πρόσχημα τη βελτίωση των ατελών μορφών κοινωνικής συμβίωσης, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην ‘βελτίωση του ίδιου του ανθρώπου’, πράγμα που σημαίνει ότι είναι έτοιμοι να επαναδιατυπώσουν την έννοια του ανθρώπου και να επανασχεδιάσουν τον εαυτό τους και την τάξη τους, ως τύπο Α και υπεράνθρωπο/μετάνθρωπο που θα ζει και θα άρχει αιώνια. Τους υποτακτικούς τους, τους σχεδιάζουν ως τύπο Β, τόσο ως προς τις συνήθειες και τις ανάγκες του, όσο και ως προς τις επιθυμίες και τις επιλογές του και κύρια ως προς το φύλλο του και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, για να μπορεί:

·           Να ανέχεται να υπάρχει χωρίς αγάπη και σεβασμό, χωρίς συναίσθημα, ενσυναίσθηση και συνείδηση, ως εκτελεστικό εργαλείο και όπλο απάνθρωπης εξουσίας, έτοιμο να σκοτώσει και να σκοτωθεί για τον προγραμματιστή και εντολέα του.

·           Να ζει ψηφιακά διασυνδεδεμένος, πέραν του φυσικού βιολογικού του κύκλου, μαζικά σε τυποποιημένο, αποστειρωμένο, στρατοπεδικό, αστικό περιβάλλον, ξεκομμένος από την Φύση.

·           Να αντέχει και να μπορεί να τρέφεται με συνθετικές, μεταλλαγμένες, τυποποιημένες τροφές με πρώτη ύλη από εντομοτροφεία, σκωληκοτροφεία, παρασιτοτροφεία κ. λπ., που δεν του θυμίζουν τίποτα και θα παράγονται στα εργαστήρια κύρια με πλαστικά, χημικά και διάφορες υποκατάστατες ουσίες, υποκατάστατα της γαστριμαργικής ευχαρίστησης και της ευτυχίας, σαν να είναι μηχανή που καταναλώνει καύσιμα.

·           Να συμβιβάζεται με τυποποιημένες κοινωνικές σχέσεις και εκδηλώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την πολυμορφία των αντίστοιχων της προηγούμενης ζωής τους, που αντιστοιχούσαν στην πολύπτυχη και πολυσχιδή δημιουργική σχέση μεταξύ τους, με την γη, τον ήλιο, την θάλασσα και γενικά με την Φύση.

·           Να μετακινείται αναγκαστικά από μια πρακτική φιλοσοφία και στάση ζωής που βασίζεται στη ελεύθερη επιλογή της συντροφικότητας, της συνεργασίας, του κοινοτισμού και της αμεσοδημοκρατικής συμβίωσης με όλες τις αισθητικές, πολιτιστικές και τελετουργικές εκφάνσεις της, που προφανώς θα διαφέρουν από τον μαζικοποιητικό τρόπο ζωής που θα ρυθμίζεται από την τεχνολογία της ‘τεχνητής νοημοσύνης’(Artificial Intelligence) που, ως αποανθρωποπoιητική ανοημοσύνη, (Apoanthropoficial Uninteligence), θα περιορίζει τον ‘πειραγμένο άνθρωπο’ στον ρόλο ‘οικόσιτου ζώου’ και υπάκοου υπηκόου στις διαθέσεις και εντολές των προγραμματιστών της αλγοριθμικής ζωής του, αφαιρώντας του κάθε πρωτοβουλία, αυτονομία, δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια.

·           Και να λειτουργεί ως ανθρωπομηχανή διασυνδεδεμένη μέσω αλγορίθμων με την κεντρική, ηγεμονεύουσα μονάδα εξουσίας, που σημαίνει περισσότερη και σκληρότερη βαρβαρότητα, όπως περίπου μας έχει προϊδεάσει το Χόλυγουντ με τα σχετικά και προφανώς κατά παραγγελία ‘έργα επιστημονικής φαντασίας’.

Έτσι, «το παρελθόν γίνεται κάτι που πρέπει να διαγραφεί για να σπάσει το νήμα που μας δένει με μια ιστορία, με μια παράδοση, με ένα ανήκειν, για τη μετάβαση σε μια νέα ξεριζωμένη ανθρωπότητα, χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμη, μια νέα απανθρωποποιημένη ανθρωπότητα, χαμένη, στην ουσία, ολοκληρωτικά στα χέρια των χειριστών της πραγματικότητας και της αλήθειας, που σημαίνει, ότι κάνεις έναν λαό άδειο και εύθραυστο»[4]. Όταν όμως το ψέμα αντικαθιστά την υπαρξιακή αλήθεια της φύσης, της κοινωνίας και της ιστορίας, τότε αδειάζει το περιεχόμενό τους και χάνεται η ουσία και το νόημα της ύπαρξής τους με κατάληξη την οριστική κατάρρευση της κοινωνίας και του πολιτισμού της.

Επειδή η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής[5] μεταβάλλει τους μη-ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής σε εξαρτημένους εργαζόμενους, δηλαδή σε μισθωτούς δούλους, για τη ζωή των οποίων ουσιαστικά αυτή αποφασίζει, κάποια στιγμή και σε κάποιο στάδιο της μέθης της γίνεται θύμα ψευδαισθήσεων, πως τάχα μπορεί να τους αφαιρεί την ελευθερία βούλησής τους και αυτοφετιχοποιούμενη, αυτοθεοποιούμενη να αποφασίζει, με την βοήθεια της βιοτεχνολογίας σε συνεργασία με τεχνητή νοημοσύνη, την γενετική μηχανική και την ευγονική, πέρα από την δημιουργία τροποποιημένων τροφίμων, να προχωρήσει, μέσω τεχνητών μητρών, δηλαδή, ανθρωποεκκολαπτηρίων και στην παραγωγή τροποποιημένων ανθρώπινων όντων, με προδιαγραφές υπερανθρώπου και μετανθρώπου, ψευδαίσθηση που από έναν κόσμο χωρίς αγρότες προχωράει σε έναν δυστοπικό κόσμο χωρίς γυναίκες και χωρίς μητέρες[6]. Το μυαλό σας, σωστά, πάει στην Agenda Woke Culture και τον καταχρηστικό δικαιωματισμό φυσικά, κοινωνικά και ιστορικά τεχνητών ‘κοινοτήτων’ που δια της αντικατάστασης της αντίθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, με την αντίθεση μεταξύ γυναικών και ανδρών που απενοχοποιεί το κεφάλαιο από όλα τα εγκλήματά του, αποσκοπούν στην κατάργηση των αυθεντικών κοινωνιών μέσω της κατάργησης των αυθεντικών οικογενειών, ως θεσμού προσφοράς τροφής, ασφάλειας, αναπαραγωγής και ευτυχίας στα μέλη τους, αλλά και αντίστασης απέναντι σε κάθε εξουσιαστή και ηγεμόνα.

Κι’ όλα αυτά προκειμένου να παρακάμψουν τεχνικές όπως, παιδιά του σωλήνα, ή τις παρένθετες μητέρες, για τις οποίες αντιδρούν όχι μόνο οι γυναίκες, προκειμένου να ‘παράγουν κατά παραγγελία παιδιά με μηχανοχημικές μήτρες’, γεγονός που θα οδηγούσε το κυρίαρχο εξουσιαστικό αδερφάτο στο επόμενο βήμα της κήρυξης του πολέμου κατά των ‘γυναικών μαγισσών’, που θα επέτρεπε την διαιώνιση της νοσηρής καπιταλιστικής πατριαρχικής εξουσίας σε μια γκροτέσκα κοινωνία χωρίς γυναίκες, όπου οι άνθρωποι θα παράγονται με ανθρωποεκκολαπτικές μηχανές, όπως τα κοτόπουλα. Είναι αυτός μάλιστα ο λόγος που οι οραματιστές και δημιουργοί αυτής της δυστοπίας που για να αποτρέψουν τις γυναίκες από την συνειδητοποίηση του κινδύνου που τις απειλεί, τις σπρώχνουν προς τάχα ‘αριστερούς’, αδιέξοδους, αντιανδρικούς, φεμινισμούς που αντικατέστησαν την καθολική αντικαπιταλιστική κοινωνική απελευθέρωση με την υποτιθέμενη ‘γυναικεία απελευθέρωση’, σε συνθήκες μανιακού καπιταλισμού, παραγνωρίζοντας, ή μήπως αποκρύπτοντας το γεγονός πως σημαντικό μέρος οικονομικών και πολιτικών διαχειριστών του κεφαλαίου προέρχονται πια από το ‘μισό του ουρανού’ από το γυναικείο φύλο, το οποίο όχι μόνο δεν άλλαξε τον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα τον έκανε γοητευτικά χειρότερο.

Η παγίδα που έστησε το κεφάλαιο και την πατούν, κύρια, οργανώσεις ‘προστασίας γυναικών’ από τους άνδρες και όχι από τον καπιταλιστική βαρβαρότητα, εδράζεται σε όζουσα ιδεολογία που ταυτίζει την πατριαρχεία, ως οικονομικοκοινωνικό σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και όχι γυναίκας από άνδρα, με την απότοκο της πατριαρχίας τοξική ‘ανδροκρατία’, αλλά και από ημιμαθείς και συναισθηματικά ανώριμους άνδρες που ταυτίζουν την, απότοκη του ύστερου καπιταλισμού, επίσης τοξική ‘γυναικοκρατία’ με την αθώα και εξισωτική μητριαρχία, που εξασφάλισε την επιβίωση του ανθρώπινου είδους και άνοιξε τον δρόμο για τον πολιτισμό και την πραγματική κοινωνική ισότητα με την μορφή των κοινωνιών της ισοκατανομής, πρόδρομες μορφές της άμεσης/αταξικής δημοκρατίας. Η οποία άμεση/αταξική δημοκρατία, για να έχει μέλλον, πρέπει άνδρες και γυναίκες να δουν πέρα από το τυράκι και την φάκα του παρακμασμένου, απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού και να πάψουν να αλληλοϋποβλέπονται, πράγμα που χαροποιεί τους εξουσιαστές τους, για να ξαναβρούν μαζί τον δρόμο του κοινού αγώνα για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση, αντί να ξοδεύουν τις δυνάμεις τους σε υποβολιμαίους άσκοπους και άγονους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, κομματιάζοντας την κοινωνική απελευθέρωση σε επιμέρους ανταγωνιστικές ‘απελευθερώσεις’.

Είναι αυτή η δυστοπική εκδοχή νοσηρών ισχυρών συμφερόντων, τα οποία, σύμφωνα με την Guerini, «χρησιμοποιούν οργανώσεις, όπως το ουράνιο τόξο, την διαγονιδιακή αριστερά και την LGBTQ+, για να προωθήσουν μια νέα συνθετική ταυτότητα και να διεκδικήσουν νέα δικαιώματα»[7], στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, περιορίζοντας δικαιώματα αδυνάτων χωρών και ανθρώπων. Μάλιστα η Guerini αποφαίνεται «ότι πρόκειται για επίθεση στη ζωή, στη φύση, σε ό,τι γεννιέται, σε αντίθεση με το τεχνητό» για να καταλήξει πως, τελική επιδίωξη αυτής της Agenda Woke, είναι «όλοι οι δεσμοί με τον πραγματικό, φυσικό κόσμο επιδιώκεται  να διακοπούν»[8], προκειμένου ο οργουελικός ‘καπιταλισμός της επιτήρησης’ να εντοπίζει ανά πάσα στιγμή και να ελέγχει τη θέση και την συμπεριφορά όλων των ανθρώπινων όντων, στην βάση της αρχής ότι όσο περισσότεροι οι ελεγχόμενοι και τρομοκρατημένοι, τόσο λιγότεροι θα είναι οι εξεγερμένοι.

Για να αποτραπεί αυτός ο τεχνητός, τερατώδης, ψεύτικος, εξουσιαστικός, εικονικός και γκρίζος κόσμος που σταδιακά παίρνει την μορφή του νεομεσαιωνικού νεοφεουδαλικού/μετανθρωπισμού σε ψηφιακή μορφή «πρέπει να βρούμε μια σταθερή ακτή: αυτή τη γραμμή αντίστασης για όσους από εμάς είναι αποφασισμένοι να παραμείνουμε αγκυροβολημένοι στην πραγματικότητα, για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας και για την υπεράσπιση όλων όσων ζουν».[9] «Ας σχηματίσουμε συμμαχίες για να αποκρούσουμε την μετανθρωπιστική πρωτοπορία»[10], που δημιουργεί νέους εφιάλτες για την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό πρώτο και άμεσο μέλημα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού πρέπει να γίνει η απελευθέρωση των επιστημών και της τεχνολογίας από το κεφάλαιο για να ακολουθήσει η επανενοποίηση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την ζωτική και δημιουργική επανασυγκόλληση της κοινωνίας και συνολικά της ανθρωπότητας στη βάση του διαχρονικού οράματός τους για μια ήπια, ορθολογική και αριστοποιημένη πρόοδο προς την κοινωνική ισότητα και τον αταξικό οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό[11].

---

[1] Schwab Klaus και Malleret Thierry, Η μεγάλη επανεκκίνηση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2001.

[2] Guerini Silvia, Dal corpo neutro al cyborg postumano. Riflessioni critiche all’ideologia gender. Εκδόσεις Asterios, 2022. (Από το «ουδέτερο» σώμα στο μετα-ανθρώπινο Cyborg: Κριτική της ιδεολογίας του φύλου), αναφέρεται στο: Todhunter Colin, From Agrarianism to Transhumanism: The Long March to Dystopia, https://countercurrents.org/2024/08/from-agrarianism-to-transhumanism-the-long-march-to-dystopia/

[3] Ο Codex Alimentarius δεν είναι νομοθεσία, αλλά διεθνές όργανο το οποίο δημιουργήθηκε το 1961 από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για να αναπτύξει πρότυπα, κώδικες πρακτικής και κατευθυντήριες γραμμές για όλη τη διατροφική αλυσίδα, που όμως, κατά την άποψη ειδικών, δεν συνεισφέρει στην ενίσχυση της ασφάλειας των τροφίμων, αλλά στόχος του είναι η προώθηση των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών, που επιβάλλουν τη δική τους πιστοποίηση στα τρόφιμα, για να αποκλείσουν την άμεση επαφή παραγωγών με τους καταναλωτές και να καταστήσουν παράνομη την ιδιοπαραγωγή και ιδιοκατανάλωση τροφίμων, που εξασφαλίζουν κάποιο βαθμό διατροφικής ανεξαρτησίας και αυτάρκειας.

[4] Guerini Silvia, Dal corpo neutro al cyborg..., ό. π.

[5] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα, 2017.

[6] Ό. π.

[7] Ό. π.

[8] Ό. π.

[9] Guerini Silvia, From the ‘Neutral’ Body to the Postmodern Cyborg: A Critique of Gender Ideology, Spinifex Press, Australia 2023.

[10] Guerini Silvia, ‘Towards the Abolition of Surrogate Motherhood’.

[11] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Κοινωνική αν-Ισότητα και αταξικός ουμανισμός, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2023.