Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ‘η εποχή των τεράτων’

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ‘η εποχή των τεράτων’

(Αντίλογος σ’ έναν πλανηταρχικό μονόλογο, πρόκληση για δημόσιο διάλογο)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslesdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com/,

«Ένας Αρχηγός πρέπει πάντα να μιλάει σαν ποιητής. Πρέπει να μιλά

στο όνομα των θεών, των πνευμάτων και της ψυχής των νεκρών»

Pier Senterfer

«Όταν το παλιό αρνείται να πεθάνει και το καινούργιο αργεί

να γεννηθεί, τότε ζούμε στην εποχή των τεράτων»

Antonio Gramsci

«Τα όνειρα για μεγάλες αυτοκρατορίες έχουν πάντα κακό τέλος»

Marc Roche

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»

Ρήγας Φεραίος

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αποτελεί την προσπάθεια του σκληρού πυρήνα του, για τη συσσωμάτωση όλων των ανταγωνιζόμενων εθνικών και τομεακών τμημάτων του υπό ενιαία καθοδήγηση και με ενιαίο στρατηγικό σχέδιο για την αποτροπή των μεταξύ τους ανταγωνισμών και αντιθέσεων με κύριο στόχο την απόλυτη καθυπόταξη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του πολιτισμού. Πρωταγωνιστής αυτής της πρωτοβουλίας είναι οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, πράγμα που στη τρέχουσα περίοδο ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τον αμερικανισμό[1], με την στρατηγική για την παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ.

Η προώθηση αυτού του σχεδίου σκόνταφτε στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και στον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Για να αποδυναμώσουν την Σοβιετική Ένωση οι ΕΠΑ ενθάρρυναν τις ευρωπαϊκές χώρες να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να προχωρήσουν στην στενότερη οικονομική συνεργασία που θα τις κάνει ανθεκτικότερες απέναντι στη σοβιετική οικονομική και πολιτική επιρροή. Παράλληλα εκμεταλλεύτηκαν την υποτιθέμενη ιδεολογική αντίθεση μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Κίνας και βοήθησαν την Κίνα να απομακρυνθεί από την σοβιετική επιρροή με μαζικές επενδύσεις αμερικανικών κεφαλαίων στην Κίνα. Με αυτές τις κινήσεις οι ΕΠΑ και οι σύμμαχοί της κατάφεραν να οδηγήσουν την Σοβιετική Ένωση να κάνει το ειρηνικό πέρασμά της από τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον ιδιωτικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, αντί να κάνει ένα βήμα μπροστά από την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου προς τον σοσιαλισμό της δημοκρατίας του προλεταριάτου. Αυτή η εξέλιξη καταγράφτηκε ως ‘ο θάνατος του σοσιαλισμού’ και φούσκωσε τα πανιά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά πριν καλά-καλά τελειώσουν οι θριαμβευτικές ιαχές του αμερικανισμού, οι αρχιτέκτονές του κατάλαβαν ότι αντί να ανοίξει ο δρόμος τώρα που έφυγε από μπροστά τους το εμπόδιο, η Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται μπροστά τους τρία σοβαρότερα εμπόδια, δηλαδή:

1.    η Κίνα που χάρη στα αμερικανικά δολάρια αναδείχτηκε σε μεγάλη οικονομική δύναμη και σε νέο επίδοξο παγκόσμιο ηγεμόνα,

2.    η Ρωσία που συνήλθε γρήγορα και ως μεγάλη και πλούσια χώρα ξαναμπήκε δυναμικά στο παιχνίδι των διεθνών εξελίξεων διεκδικώντας ρόλο αντίστοιχο των γεωπολιτικών της συμφερόντων και

3.    η Ευρωπαϊκή Ένωση που κάτω από την πίεση των λαών των χωρών-μελών της χτίζει σταδιακά, αν και με πολλά ζικ-ζακ και πισωγυρίσματα, μια νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και πασχίζει να σταθεί στα δικά της πόδια και ανεξάρτητη τόσο από την αμερικανοΝΑΤΟϊκή κηδεμονία, όσο και από την γειτονική νεοτσαρική Ρωσία από την οποία όμως προμηθεύεται το 30-40% της αναγκαίας για την οικονομία της ενέργειας.

Μπροστά σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα το σχέδιο για την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού παραπατάει και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, με τα δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια δημόσιο χρέος, κινδυνεύουν, χάρη και στην υπεροπτική πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων έναντι και των ίδιων των συμμάχων της, να χάσουν την εμπιστοσύνη των συμμάχων τους και συνεπώς και την πρωτοκαθεδρία για την παγκοσμιοποίηση. Ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου και οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν να δράσουν γρήγορα για να ρετουσάρουν το χλωμό πρόσωπο του ηγεμόνα που ξεθωριάζει και να ξαναδώσουν λάμψη στον αμερικανισμό. Γι αυτό επέλεξαν να προωθήσουν στην προεδρεία τον αφροαμερικανό Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα με την υπόσχεση: «Πρέπει να νικήσουμε στις εκλογές για να θεραπεύσουμε το αμερικανικό έθνος και να σώσουμε τον κόσμο»[2].

Είναι σαφές ότι ο 44^ος πρόεδρος των ΕΠΑ με αυτές τις δηλώσεις του αναγνωρίζει ότι το αμερικανικό έθνος είναι άρρωστο, προφανώς επειδή βάλθηκε να υποδουλώσει με τη βία των καταστροφικών πολέμων ολόκληρη την ανθρωπότητα και συνεπώς χρειάζεται θεραπεία και το σημαντικότερο είναι ότι ομολογεί ότι πρέπει να σώσει τον κόσμο από το άρρωστο αμερικανικό έθνος. Για όποιον γνωρίζει ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί, στο λεγόμενο κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου, δεν ασκούν πραγματική εξουσία, αλλά λειτουργούν ως εκτελεστικά όργανα της πραγματικής εξουσίας η οποία βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και κατοχυρώνεται με θεσμούς, συντάγματα, νόμους και παρασυντάγματα τις θεμελιακές διατάξεις των οποίων δεν μπορεί  να τα αγγίξει η δοτή πολιτική εξουσία, δεν είχε και δεν έχει ψευδαισθήσεις ούτε και για τις διακηρύξεις του όποιου αμερικανού προέδρου, που για να φτάσει στον λευκό οίκο έχει αποδεχτεί τους όρους του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και των πέντε-δέκα οικονομικών συμμοριών που ελέγχουν την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Γι αυτό γράφαμε τότε: «Εμείς της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, αλλά θα ήμασταν οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων να μας διαψεύσει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό λέμε με παρρησία τη γνώμη μας, τώρα, όταν άλλοι, αμερικανολάτρες και «αμερικανοαφοριστές» το έχουν ρίξει στις κατάρες, στο γλείψιμο και στο λιβάνισμα, και προωθούμε τώρα το διάλογο και λέμε παρών στον αγώνα για μια άλλη Αμερική και για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς καπιταλισμό και φτώχια, χωρίς ιμπεριαλισμό και πόλεμο. Για ένα κόσμο της Ισότητας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Ανθρωπιάς. Για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό»[3].

Δυστυχώς δεν διαψευστήκαμε. Ο 44^ος πρόεδρος των ΕΠΑ, ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα, συνέχισε με συνέπεια την απάνθρωπη και καταστροφική πολεμική πολιτική των προκατόχων του στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Ασία και προώθησε αποφασιστικότερα τα σχέδια για την παγκοσμιοποίηση κάνοντας δυό σημαντικές για τα σχέδια του αμερικανισμού τακτικές κινήσεις. Η πρώτη είναι η ενίσχυση του νεογερμανισμού[4] που απομακρύνει, την Ευρωπαϊκή Ένωση από τον δρόμο της σύγκλισης των οικονομιών και των λαών των χωρών-μελών της και της προσέγγισης του οράματος για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι τη διάλυση της Ε.Ε και η δεύτερη είναι η απόπειρα της ασφυκτικής ΝΑΤΟϊκής περικύκλωσης της Ρωσίας που φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας νέας και πιο καταστροφικής πολεμικής περιπέτειας της Ευρώπης και του πλανήτη ολόκληρου, γιατί στην περίπτωση αυτή μπαίνουν στο πολεμικό θέατρο και η Κίνα και η Ινδία, στενοί σύμμαχοι της Ρωσίας στο Σύμφωνο της Σαγκάης.

Μπροστά σ’ αυτήν την εκδοχή, φαίνεται πως κάποια μερίδα του αμερικανικού κεφαλαίου αποφάσισε να αναθεωρήσει αυτή την επικίνδυνη και αδιέξοδη τακτική του αμερικανισμού και να προσπαθήσει προωθώντας μια πολιτική συνεργασίας με τη Ρωσία να την αποκόψει από τους ασιατικούς συμμάχους της για να την αναγκάσει, με το καλό ή με το ζόρι, να ενταχθεί στα σχέδια της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την σημαία του αμερικανισμού. Αυτή η δουλειά ανατέθηκε με τις πρόσφατες εκλογές στο όργανο του νεοχριστιανικού πολιτικού νεοπλάσματος, στον ‘έξυπνο φοροφυγά’, κατά δική του ομολογία, και πολυεκατομμυριούχο ρατσιστή και σύμμαχο της Κου-Κλουξ-Κλαν Donald Trump με μια ακόμα σοβαρή αποστολή που αποσκοπεί στην αναζωπύρωση του εθνικισμού σε πλανητική κλίμακα με την οποία ο καπιταλισμός θα απαλλαχθεί από την αναποτελεσματική πια αστική δημοκρατία, θα επαναφέρει ακόμα πιο αυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, θα δουλοποιήσει τους εργαζόμενους και θα καταφύγει σε μια άλλου τύπου παγκοσμιοποίηση και στην Παγκόσμια Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.

Αυτή η εκδοχή θορύβησε πολύ την παγκόσμια πολιτική γραφειοκρατία, η οποία αισθάνεται προδομένη από τα αφεντικά της, γιατί όπως ήδη διαφαίνεται, από τις λεγόμενες διειρηνικές και διατλαντικές συμφωνίες συνεργασίας[5], (Transpacific Partnership TPP, Transatlantic Trade and Investment Partnership TTIP, CiSA, CETA κ.λπ., κ.λπ.) το σχέδιο είναι ένας κορπορατισμός, όπου οι πολιτικές αρμοδιότητες θα ασκούνται από τις πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες θα μοιραστούν ως περιουσιακά στοιχεία του ενεργητικού τους τις χώρες του πλανήτη και θα τις διαχειρίζονται ως υποκαταστήματα και θυγατρικές επιχειρήσεις τους με υπαλλήλους και με ιδιωτικούς πολιτικοστρατιωτικούς κομισάριους με τη βοήθεια τοπικών χαφιέδων και κουκουλοφόρων.

Ως αποτέλεσμα αυτού του πανικού της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ και της υπόλοιπης διαμεσολαβητικής γραφειοκρατίας θα πρέπει να κατανοηθεί το τελευταίο ταξίδι του 44^ου προέδρου των ΕΠΑ, του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, το οποίο σκηνοθετήθηκε με τρόπο που να εντυπωσιάσει τον παγκόσμιο πληθυσμό για τα πλεονεκτήματα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία κατά έναν ανιστόρητο τρόπο την εμφάνισε ως συνέχεια της αρχαίας Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας της Εκκλησίας του Δήμου, αποσιωπώντας ότι η αστική δημοκρατία εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 18^ου αιώνα, με τη Γαλλική επανάσταση το 1789, ως πολιτική έκφραση του ανερχόμενου κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και φυσικά ως καρικατούρα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Το πέρασμα του  Ομπάμα από την Ελλάδα, η επίσκεψή του στον Παρθενώνα και στο Μουσείο της Ακρόπολης και η ομιλία του στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που αποκλήθηκε και ‘ύμνος στη Δημοκρατία’, με αντάλλαγμα υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για βοήθεια για τη μείωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και την υποκριτική έκφραση ευγνωμοσύνης προς την λεηλατημένη από Οθωμανούς, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Αμερικάνους, Ελλάδα για τα όσα πρόσφερε στην ανθρωπότητα. Το ‘μανιφέστο του πλανητάρχη’ ήταν το εκθαμβωτικό περιτύλιγμα του πραγματικού σκοπού του ταξιδιού του στη Γερμανία όπου συναντήθηκε με την Άγγελα Μέρκελ και στη συνέχειά με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολλάντ, και τους πρωθυπουργούς του Ενωμένου Βασιλείου Τερέζα Μέι, της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι και της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, για να τους διαβεβαιώσει ότι οι ΕΠΑ θα συνεχίσουν να προσφέρουν τη ΝΑΤΟϊκή προστασία, την οποία προεκλογικά αμφισβήτησε ο Trump, αλλά και για να απευθύνει την δραματική έκκληση προς τους Αμερικανούς και τους πολίτες όλου του κόσμου: «σώστε την Αμερική από τον εαυτό της», προφανώς εννοεί τη σωτηρία της Αμερικής από τη χίμαιρα του αμερικανισμού, τον οποίο ο ίδιος πιστά υπηρέτησε προς μεγάλη λύπη της Μαύρης Αφρικής και της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Είναι βέβαιο ότι το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ομπάμα προσπαθεί να χτίσει ένα τείχος ενάντια σ’ αυτό που έρχεται σημαίνει ότι γνωρίζει περισσότερο την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έφερε τις ΕΠΑ και την ανθρωπότητα η πολιτική του για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Και προφανώς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τι σχεδιάζει ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου με τη νέα κυβέρνηση, αλλά τελικά φαίνεται ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να σωθεί η Αμερική όπως αυτός και τα πραγματικά αφεντικά του την αντιλαμβάνονται και να μην ματαιωθεί η εκδοχή της παγκοσμιοποίησης την οποία ο ίδιος πιστά υπηρέτησε.

Αυτό μαρτυρούν, το κοινό άρθρο Ομπάμα και Μέρκελ στο γερμανικό περιοδικό WIRTSCHAFTSWOCE (17.11.2016), που δημοσιεύτηκε την πρώτη μέρα της επίσκεψης Ομπάμα στο Βερολίνο καθώς και οι κοινές δηλώσεις τους. Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές από αυτές τις δηλώσεις τους με ένα σύντομο, αποκαλυπτικό της υποκρισίας τους, σχολιασμό τους:

·       «Είναι αναγκαία η συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά […] την διατλαντική εμπορική συμφωνία TTIP».[..] «Η διατλαντική συμφωνία εμπορίου TTIP χωρίς αμφιβολία θα ωφελήσει τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς εργοδότες, εργαζόμενους, καταναλωτές καθώς και τους γεωργούς». Ο υποτιθέμενος αντιλαϊκιστής Ομπάμα λαϊκίζει ξεδιάντροπα υποστηρίζοντας ότι οι διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες δεν θα ωφελήσουν μόνο το κεφάλαιο, αλλά και τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και τους αγρότες, πράγμα που σε συνθήκες καπιταλισμού δεν επιβεβαιώνεται ποτέ, πουθενά και με καμιά αλχημεία. Εδώ ο λόγος είναι για τους γνωστούς δούρειους ίππους του αμερικανισμού, ενάντια στους οποίους έχουν ξεσηκωθεί όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, ακόμα και το περιβόητο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο (Verfassungsschutz) διατύπωσε δημόσια τις αντιρρήσεις του γι’ αυτές τις συνεργασίες, με τις οποίες οι ΕΠΑ επιδιώκουν να προσαρτήσουν ως οικονομική ενδοχώρα την Ευρώπη και να την χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά ενάντια στην Ρωσία που για τους δικούς της λόγους ασφαλείας εμποδίζει την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.

·       «Το μέλλον ήδη συμβαίνει, η παγκοσμιοποίηση δεν γυρίζει πίσω  και δεν θα υπάρξει επιστροφή στον κόσμο πριν από την παγκοσμιοποίηση». Αυτή η έκφραση ακούγεται ως απειλή ενάντια στην ανθρωπότητα η οποία τάχα έχει να επιλέξει μόνο μεταξύ της εποχής των ενδοϊμπεριαλιστικών καπιταλιστικών συγκρούσεων του 19^ου και του 20^ου αιώνα και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της μονολιθικής φασιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτή η άποψη παραγνωρίζει ότι η εργαζόμενη ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αρνούνται την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και κινούνται διαχρονικά στη Μεγάλη Πορεία τους προς μια μη-καπιταλιστική εποχή με στρατηγικό στόχο την κοινωνική ισότητα που θα στηρίζεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και θα πάρει τη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας με περιεχόμενο την Αταξική Κοινωνία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.

·       «Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία να φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των αξιών και των ιδεών τους». Εδώ αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις τους σύμφωνα με τις οποίες ‘οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί’ και όχι λ. χ. ο ΟΗΕ, ή έστω οι G20 θα φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των δικών του συμφερόντων. Η ιεράρχηση μάλιστα που θέλει πρώτα τους Γερμανούς και μετά τους Αμερικανούς θα μπορούσε να υποδηλώνει την αδυναμία των ΕΠΑ να προχωρήσουν μόνες τους την παγκοσμιοποίηση πράγμα που τους αναγκάζει να ζητήσουν τη βοήθεια του νεογερμανισμού. Ο υποτιθέμενος σοσιαλδημοκράτης, έστω και αμερικάνικης κοπής, Ομπάμα, προβοκάροντας άγρια τον διάδοχό του τον Τραμπ, παρουσίασε την Μέρκελ ως την διαδοχό του και ιδεώδη ηγέτιδα του ελεύθερου κόσμου, όπως έγραφε την ίδια μέρα και η εφημερίδα New York Times.

·       «Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και τους πολίτες μας, ακόμη και σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα, να διευρύνουμε και να εμβαθύνουμε την συνεργασία μας». Ο Ομπάμα που στην Αθήνα διακηρύσσει ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι το να είναι κανείς Πολίτης, στο Βερολίνο δίνει προτεραιότητα ‘στις επιχειρήσεις’ χωρίς το μας και σε δεύτερη μοίρα για να μην φανεί κυνικός και για διακοσμητικούς λόγους αναφέρει ‘τους πολίτες μας’ και την ‘παγκόσμια κοινότητα’, έκφραση που υποδηλώνει ότι στην αστική-αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου διαπλέκονται το κεφάλαιο και τα πολιτικά κόμματα, στο κεφάλαιο ανήκουν οι επιχειρήσεις και στους επαγγελματίες πολιτικούς οι πολίτες ως ψηφοφόροι οι οποίοι με τις επιλογές τους νομιμοποιούν τα εγκλήματα του κεφαλαίου ενάντια στους ίδιους, στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό της.

·       «Η συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας έχει επίσης διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας του Παρισιού. Υπάρχει χώρος στον κόσμο μας για την κοινή προστασία του πλανήτη μας». Ο Ομπάμα και η Μέρκελ υποκρίνονται όταν μιλούν για την προστασία του πλανήτη, γιατί γνωρίζουν ότι ο καταστροφικός καπιταλισμός που στηρίζεται στα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα κερδοσκοπεί καταστρέφοντας το περιβάλλον και γι αυτό άλλωστε αρνείται πεισματικά το πέρασμα στην καθαρή, ανανεώσιμη, φτηνή, δημοκρατική και αποκεντρωτική υδρογονοενέργεια που ακυρώνει τα ορυκτά καύσιμα, τις μηχανές εσωτερικής καύσης, το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα και τον καπιταλισμό τον ίδιο[6].

·       «Είναι βαθιά η πεποίθησή μας ότι η συνεργασία μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας είναι σημαντική για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας». Δεν μας είπαν όμως ποιος δημιούργησε και συντηρεί την κρατική και την διεθνή τρομοκρατία όλων των ειδών και μορφών για να τη χρησιμοποιεί ως άλλοθι για τους ‘προληπτικούς πολέμους’ και για τη λεηλασία του κόσμου. Και φυσικά δεν θα μας πουν ποτέ για την καθημερινή τρομοκρατία που ασκεί το κεφάλαιο πάνω στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για τη μεγιστοποίηση του κέρδους και για την διατήρηση της ‘κοινωνίας νεκροταφείο’.

·       «Ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας δεσμεύει να προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια σε πολλά εκατομμύρια πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, διότι γνωρίζουμε ότι η πραγματική ισχύς των αξιών μας μετράται από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους πιο αδύναμους και τους πιο ευάλωτους», δηλώνουν τέλος ο Ομπάμα και η Μερκελ αποκαλύπτοντας την απύθμενη υποκρισία τους απέναντι στα εκατομμύρια των προσφύγων και των μεταναστών που τους ξεριζώνουν βίαια από τις εστίες τους για να λεηλατήσουν τις πατρίδες τους με τους απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους που οι ίδιοι σχεδιάζουν και διενεργούν για λογαριασμό του κεφαλαίου που υπηρετούν με σκοπό τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και του παγκόσμιου πλούτου.

Όλα αυτά δείχνουν τελικά ότι ο Ηγεμόνας, ως αμερικανισμός, παραπατάει και ζητάει βοήθεια από τον νεογερμανισμό που είναι έτοιμος να σωριαστεί μόλις οι ευρωπαϊκοί λαοί εγκαταλείψουν τους καναπέδες και ξαναβγούν στις πλατείες και τούτη τη φορά όχι για να φωνάξουν, αλλά για να πραγματοποιήσουν την μοναδική real democracy, την άμεση, την αταξική δημοκρατία[7].

Μετά από αυτή τη σύντομη ανάλυση ο καθένας μας οφείλει να σκεφτεί και να ξανασκεφτεί τη θέση του και το χρέος του και να πράξει ανάλογα. Πάντως η Λογική των αιώνων, των Λαών και των αγόνων δείχνει ότι το φωτεινό μονοπάτι της ανθρώπινης ιστορίας που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα, στην αταξική δημοκρατία και σε έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό[8], δημιουργείται με τους αγώνες των διαχρονικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και όχι με τα ξόρκια των σκοταδιστικών και τις ιδεολογίες των εξουσιαστικών ιερατείων και σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργείται από τα καμώματα των επαγγελματιών πολιτικών, των αχυρανθρώπων του κεφαλαίου. Γι αυτό ας πάψουμε να είμαστε ποίμνια αγυρτών[9] και οπαδοί πατριδεμπόρων και πολιτικών απατεώνων, κι ας συμπεριφερθούμε ως συνειδητοί Πολίτες αυτοδιαχειριστές της ζωής μας και της μικρής πατρίδας μας, ως εγγυητές του μέλλοντος των παιδιών των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών των παιδιών τους, αλλά και της μιας και μοναδικής μεγάλη και κοινής μας πατρίδας, του διαστημόπλοιου Γη.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να βάλουμε τέλος στην εποχή των τεράτων και όλοι μαζί να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο της κοινωνικής ισότητας και αυτός δεν είναι άλλος από την δημιουργική οργή μας για βαθιά και ριζική ουμανιστική αποκαπιταλιστικοποίηση του μυαλού μας, του θεσμικού μας συστήματος, της οικονομίας μας, της κοινωνίας μας, του πολιτισμού μας, του πλανήτη μας. Καιρός για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει.

---

[1] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Λάμπος Κώστας, Barack Obama. Ο 44^ος πρόεδρος των ΕΠΑ: Η εκδίκηση της Αφρικής; https://tolimeri.wordpress.com/2008/11/04/barack-obama-%ce%bf-44%ce%bf%cf%,

[3] Λάμπος Κώστας, Η εκδίκηση της μαύρης Αφρικής ή το τέλος του ‘American Dream’; http://deltio11.blogspot.gr/2009/01/american-dream.html,

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1225116,

[5] Βλέπε Λάμπος Κώστας Διατλαντικές Συμφωνίες. Δούρειοι ίπποι του Αμερικανισμού, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/diatlantikes-symfonies-doyreioi-ippoi-toy-amerikanismoy,

[6] Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

[7] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013.

[8] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[9] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο, Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015 και 2016.