Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025


Ο νέος Trumpισμός. Η μεγάλη ευκαιρία για την ανεξαρτησία της Ευρώπης

(Η προδομένη από τον αμερικανισμό Δύση και Ευρώπη, οφείλουν τώρα να ξυπνήσουν) 


Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε το Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2017, λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Δικαιώθηκε αναφορικά με την τύχη του Τραμπ και των ομοίων του, αλλά δυστυχώς όχι αναφορικά με την πορεία της Ευρώπης, η οποία αντί να αναζητήσει την δική της Ταυτότητα, την ανεξαρτησία της από τον αμερικανισμό και να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιηγεμονική πορεία που θα έδινε μια ανάσα στους κοινωνικούς αγώνες για μια μετακαπιταλιστική πορεία, συνεχίζει να αναζητά ‘Αμερικανό προστάτη’, πράγμα που οφείλει να κατανοηθεί από τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ως πρόκληση να κάνουν δική τους υπόθεση την ανεξαρτησία της Ευρώπης από τον Νεογερμανισμό και τον Αμερικανισμό χαράσσοντας μια προοδευτική πορεία για μια μετακαπιταλιστική Ευρώπη και για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας.

«Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου»
Rifkin Jeremy

Η ισορροπία δυνάμεων που προέκυψε από την ήττα το ναζισμού στον 2οπαγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο έδωσε την ευκαιρία στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΕΠΑ) να βγουν από το καβούκι τους, να επεκταθούν οικονομικά και στρατιωτικά σε ολόκληρο τον πλανήτη και να καταστούν ηγέτιδα δύναμη της λεγόμενης Δύσης, πράγμα που τους επέτρεψε να σχεδιάσουν και να προωθήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους.
Η ίδια ισορροπία δυνάμεων διέσπασε την Ευρώπη στα τέσσερα, στην Ανατολική υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης και στη Δυτική υπό τον έλεγχο των ΕΠΑ, της Γαλλίας και της Αγγλίας, καθιστώντας την ανίκανη να ακολουθήσει μια αδέσμευτη πορεία βασισμένη πάνω στις δικές της ιστορικές, αγωνιστικές και ανθρωπιστικές πολιτισμικές παραδόσεις . Η ‘αμερικανική βοήθεια’ προς τις αποδεκατισμένες και ερειπωμένες χώρες της Ευρώπης έστρωσε τον δρόμο της πολύπλευρης εξάρτησης της Ευρώπης από τις ΕΠΑ και λειτούργησε ως διεκπεραιωτής του ‘αμερικανικού ονείρου’ για την παγκόσμια αμερικανοκρατία. Στην πορεία αυτό το όνειρο εξελίχθηκε στην στρατηγική της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με σκοπό την ενιαιοποίηση του καπιταλισμού υπό την ηγεσία του σκληρού πυρήνα του με τη μορφή του αμερικανισμού  και στόχο να υποτάξει με κάθε τρόπο τις χώρες που αρνούνται ή/και στέκονται εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ, όπως λ. χ. η νεοκαπιταλιστική Ρωσία και η κρατικοκαπιταλιστική Κίνα καθώς και οι άλλες χώρες που εκφράζονται από το ‘Σύμφωνο της Σαγκάης’ και επιδιώκουν να κρατήσουν μακριά τις ΕΠΑ γιατί ‘η Ασία ανήκει στους Ασιάτες’.
Είναι όμως πια φανερό πως το σχέδιο για την παγκόσμια ηγεμονία του κεφαλαίου με τη μορφή του παγκοσμιοποιημένου αμερικανισμού συναντά εμπόδια ανυπέρβλητα που έχουν σχέση τόσο με τις εσωτερικές αντιθέσεις του κεφαλαίου, όσο και με το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα μέσω της υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, πράγμα που γονάτισε τις ΕΠΑ και τις αναγκάζει σε αναδίπλωση και σε αναθεώρηση, όχι εγκατάλειψη, του σχεδίου τους για την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτή η πολιτική εκφράζεται πια ως τραμπισμός, μια μορφή φασισμού, που εγκαταλείπει τους παραδοσιακούς στρατηγικούς εταίρους των ΕΠΑ όπως η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση και αναζητά νέους στρατηγικούς εταίρους, όπως η Ρωσία με την ελπίδα ότι θα διασπάσει το ασιατικό μέτωπο και θα υποτάξει τον μεγάλο ανταγωνιστή για την παγκόσμια ηγεμονία, την Κίνα. Το πιθανότερο είναι ο τραμπισμός να καταρρεύσει από την αντίσταση του ίδιου του αμερικανικού λαού στο βαθμό που αυτός θα κατανοήσει τους πραγματικούς σκοπούς του. Εξίσου πιθανό είναι να μην βρει ανταπόκριση από την ευρωασιατική Ρωσία τα συμφέροντα της οποίας την συνδέουν αναπόσπαστα με την Ευρώπη και την Ασία, οπότε θα περιοριστεί στην αμερικανική ήπειρο επεκτείνοντας την κυριαρχία των ΕΠΑ στην Κεντρική και στην Νότια, στη Λατινική, Αμερική, αλλά γι’ αυτό θα χρειαστεί να πείσει πρώτα τους πολίτες των ΕΠΑ και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τους λαούς αυτών των χωρών που μάχονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.
Το κρισιμότερο ζήτημα για τις εξελίξεις σ’ αυτή τη φάση είναι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην πρόκληση του τραμπισμού που προκαλεί κρίση στις ετεροβαρείς αμερικανοευρωπαϊκές σχέσεις. Αυτή η κρίση αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση την καλύτερη ευκαιρία για να απαλλαχθεί από την αμερικανική εξάρτηση, ταυτόχρονα και από τον νεογερμανισμό και να απαντήσει με επιτάχυνση της εμβάθυνσης των διαδικασιών σύγκλισης των οικονομιών των χωρών μελών της. Η ενότητα της ΕΕ προϋποθέτει την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών-μελών της, πράγμα που οφείλει να αποκλείει νεογερμανικούς ηγεμονισμούς  και ομαδοποιήσεις στο εσωτερικό της και να καλλιεργεί την ολοκλήρωση των διαδικασιών απόκτησης μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας και την σφυρηλάτηση ενός μετακαπιταλιστικού, αμεσοδημοκρατικού , ανθρωποκεντρικού κοινωνικού μοντέλου, που θα ξαναβάλει την Ευρώπη στην πρωτοπορία του διαχρονικού αγώνα της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα, κοινωνική δημοκρατία και οικουμενική ειρήνη.
Επειδή όμως αυτές οι εξελίξεις σε κοινωνίες ακραίας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας υπονομεύονται από τους μεγιστάνες και τις πλουτοκρατικές ολιγαρχίες, τα σκοταδιστικά  και εξουσιαστικά ιερατεία και τους επαγγελματίες πολιτικούς συνοδοιπόρους τους, γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να αναδειχτούν σε υποκείμενο της ιστορίας, για να σταματήσουν την καπιταλιστική παρακμή που οδηγεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να διαμορφώσουν μια αντίστοιχη στο σημερινό επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων αρχιτεκτονική των κοινωνιών και της παγκόσμιας κοινότητας με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και οικουμενική κλίμακα. Διαφορετικά ο Τραμπισμός και οι σύμμαχοί του Λεπενισμός, Πεπεγκριλισμός, Χρυσαυγιτισμός, νεοναζισμός, αριστεροδεξιός λαϊκισμός κ.λπ., κ.λπ. ως όνειρο και όργανο του σκληρού πυρήνα του παγκόσμιου κεφαλαίου θα εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο φασισμό, στον εφιάλτη των εργαζόμενων ανθρώπων, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας.

*

Αυτά, τα σχεδόν προφητικά, γράφτηκαν πριν από εννιά (9) ακριβώς χρόνια και επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο και με το παραπάνω. Ο Τραμπισμός κατάφερε, χάρη στην βαθιά παρακμή του αμερικανισμού υπό τον πρόθυμο μπάτλερ του κεφαλαίου Μπάϊντεν, να επανακάμψει δριμύτερος, φορτωμένος με το βαρύ ρεβανσιστικό φορτίο του φανατισμένου και καθολικά αλλοτριωμένου μέσου Αμερικανού, που υπό την μέθη του MAGA, ονειρεύεται έναν νέο Fuehrer για μια America Überalles. Έτσι η ζωή επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ο ‘θεός σώζει τον φύρερ για το καλό της Αμερικής’, που το εκφράζουν οι πέντε-δέκα ολιγάρχες φασίστες μεγιστάνες του πλούτου, όπως τότε στην υπό κατάρρευση, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, υπό τις ιαχές του λούμπεν αμερικανισμού, όπως και του τότε καθολικά αλλοτριωμένου Γερμανικού λαού.
Μεγάλη η νίκη, μεγάλα και τα λόγια του φύρερ, με πρώτο κύριο μενού την προσάρτηση του Καναδά, της Γροιλανδίας και της Παλαιστίνης και επιδόρπιο την ‘ειρήνευση στην Ουκρανία’, με την μορφή μιας ‘Νέας Γιάλτας των δυό’, αντί των τριών νικητών του Β ΠΠ και απώτερο σκοπό την διάσπαση του ασιατικού μετώπου, την ήττα του Κινεζισμού στην κούρσα για την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, χωρίς όμως την δακρύβρεχτη Ευρώπη που καταριέται την μοίρα της επειδή την πρόδωσε εγκαταλείποντάς την ο ‘προστάτης της’.
Η αποχαυνωμένη ανθρωπότητα ψελλίζει κάτι για το διεθνές δίκαιο που κατάληξε στο καλάθι των αχρήστων του ηγεμόνα Τραμπ, το οποίο έτσι κι’ αλλιώς εδώ και δεκαετίες βίωνε λάθρα υπό τους κροταλισμούς των κανονιών των ‘ειρηνόφιλων δημοκρατικών΄ που ματοκύλισαν τον πλανήτη για να επιβάλλουν την παγκοσμιοποίηση του αμερικανισμού.
Στο ερώτημα αν υπάρχει ελπίδα και εναλλακτική λύση, διαφορετική από αυτήν του γερμανικού νεοναζισμού, του Τραμπ, του Έλον Μασκ και της παρέας των μεγιστάνων αρχαγγέλων της καπιταλιστικής κόλασης, ίσως απαντήσει η ιστορία, αν στο μεταξύ, δεν την τελειώσουν αυτοί με την βοήθεια της εξουσιαστικής Artificial Intelligence και τον τελευταίο αυθεντικό άνθρωπο, πριν από τον θρίαμβο της Great Reset, της Woke Agenda, του Transhuman και του παγκόσμιου φασισμού, την ώρα που, όπως φαίνεται, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, κυνηγούν, εν μέσω του 21ου αιώνα, πεταλούδες στα λιβάδια του ‘όπιου των λαών’, του πλατωνισμού  και των εξουσιαστικών ιδεολογιών του 19ου και του 20ου αιώνα, ναρκοϊδέες που ορίζουν το μυαλό, την πράξη τους και το κατάμαυρο μέλλον τους, την ώρα ακριβώς που η θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού ουμανισμού είναι περισσότερο από ποτέ ρεαλιστική , αναγκαία και εφικτή .
Η κλεψύδρα, όμως, αδειάζει, ο φασισμός επανακάμπτει ρεβανσιστικά και χρόνος για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει…

Ελλάδα 18.Φεβρουαρίου 2025.


 ________________________

 1.    Rifkin Jeremy, Το ευρωπαϊκό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 602-603.
2.    Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; Monthly Review, τεύχος Ιούνη 2009.
3.    Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
4.    Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012.
5.    Λάμπος Κώστας, Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
6.    Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.
7.    Λάμπος Κώστας, Ο πλατωνισμός ως διαχρονική εξουσιαστική ιδεολογία, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2024.
8.    Λάμπος Κώστας, Κοινωνική αν-Ισότητα και αταξικός ουμανισμός, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2023.
9.    ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ: Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας (Επιμέλεια, πρόλογος και συμμετοχή Κώστας Λάμπος) ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.

_________________
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,



 

 

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025

 Σπύρος Κουτρούλης
Οικονομολόγος, Συγγραφέας

Λόγος περί κοινωνικής ισότητας.

Μια αναφορά στο βιβλίο του Κώστα Λάμπου:
Κοινωνική αν-Ισότητα και Αταξικός Ουμανισμός.

(Δοκίμιο Πολιτικής Φιλοσοφίας της Πράξης)
Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2023, σελ.410.

*
Το τελευταίο έργο του Κώστα Λάμπου αποδεικνύει ότι εξακολουθούν να γράφονται και να εκδίδονται  ενδιαφέροντα έργα που θεμελιώνονται πάνω στην μαρξική σκέψη.
Αρκετές δεκαετίες αφότου κατέρρευσαν τα καθεστώτα που επικαλούνταν τον μαρξισμό ήταν εύλογο η κριτική να μην περιοριστεί σε αυτά αλλά να επεκταθεί στην ίδια την μαρξιστική-λενινιστική θεωρητική σκέψη.



Ο συγγραφέας διατυπώνει την κριτική του καπιταλισμού με αφετηρία τα πορίσματα του μαρξισμού. Επικεντρώνεται συνεπώς στην διατήρηση και διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων, αλλά και στα προβλήματα που δημιουργούνται στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Ισοδύναμο είναι το ενδιαφέρον του συγγραφέα για τις οχλήσεις και τα προβλήματα που δημιουργούνται στο περιβάλλον.
Βεβαίως δεν παρακάμπτει τον κοινωνικό χαρακτήρα  και την ταξική φύση των καθεστώτων που αυτοορίστηκαν ως σοσιαλιστικά: «εκεί κοντά σε κάποια σκοτεινή γωνία καιροφυλακτεί και η τάχα προοδευτική πρόταση του νεοκρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού τύπου Κίνας και Ρωσίας που προτίθενται με την ομπρέλα του «ταξικού συλλογικού καπιταλιστή», να διαιωνίσουν το κεφάλαιο, δίνοντας στην κοινωνική ανισότητα μια ψευδή επίφαση «σοσιαλισμού, με την κοινωνία στο περιθώριο»(σελ.77).
Ο Κώστας Λάμπος συμπεραίνει ότι είναι αναγκαία μια στρατηγική που «επιδιώκει με τους διαρκείς κοινωνικούς αγώνες την κατάργηση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων μέσω της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα  μέσα παραγωγής με στόχο να γυρίσουν τα πάνω κάτω, δηλαδή να επανέλθει η οικονομία υπό τον έλεγχο της κοινωνίας, για να μετακινηθεί η οικονομική δραστηριότητα από την εξυπηρέτηση της εξουσίας προς την εξυπηρέτηση της κοινωνίας» (σελ.93,94), ενώ επαναλαμβάνει πως τα αυθεντικά οράματα για κοινωνική ισότητα τα «εκμεταλλεύτηκε βάναυσα ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός» που μόνο σοσιαλισμός δεν ήταν και έδωσαν την ευκαιρία στο κεφάλαιο να ανασυνταχθεί και να θριαμβολογήσει για την νεκρανάσταση της “ελεύθερης αγοράς”» (σελ. 94).
Η ανάλυση της πραγματικότητας τον οδηγεί στον σχηματισμό ενός «δέοντος» που με την σειρά του θα αναδιαμορφώσει την πραγματικότητα: «ο σύγχρονος ρεαλισμός και η διαχρονική ιστορική πραγματικότητα δείχνουν προς μια αλλαγή του οικονομικού, παραγωγικού και καταναλωτικού, μοντέλου στη βάση της κοινοκτημοσύνης, του αμεσοδημοκρατικού κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού και της, στη βάση των αναγκών, αναλογικής ισοκατανομής που θα καταργεί τις οικονομικοκοινωνικές ανισότητες» (σελ.156). Κρίσιμο είναι, στα πλαίσια της ερμηνείας αυτής, η μείωση του χρόνου εργασίας.
Η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο: «η παραβίαση των φυσικών νόμων από την ασύνετη συμπεριφορά απέναντι στη Φύση και ο ανορθολογικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνικής, της εθνικής και της οικουμενικής ζωής του ανθρώπινου είδους διαταράσσει την φυσική τάξη και καταστρέφει την αρμονία μεταξύ Φύσης, ζωής και ανθρώπινης κοινωνίας, με συνέπειες αρνητικές για τη ζωή» (σελ.174).
Αποτελεί μάλλον έκπληξη ο κρίσιμα αρνητικά ρόλος που αποδίδει την Κίνα: «μέρα με τη μέρα οδηγούμαστε προφανώς στην κινεζοποίηση της Δύσης με την έννοια της δορυφοροποίησής της στην ιμπεριαλιστική ηγεμονική πολιτική του Πεκίνου» (σελ. 167). Η Δύση υποτάσσεται στην «παραδοσιακά δεσποτική/ολοκληρωτική Ανατολή και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή της, την κινέζικη, με σκοπό την επιβίωση της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στις κοινωνίες και στην ανθρωπότητα συνολικά» (σελ.167). Σε ένα άλλο σημείο ορίζεται η Κίνα ως «μητρόπολη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού» (σελ.238).
Σε μια πορεία εκτροπής του εργατικού κινήματος που κατέληξε όχι απλά σε «εκφυλισμένα εργατικά κράτη» αλλά στον ιδιαίτερο κοινωνικό σχηματισμό του «κρατικού καπιταλισμού» ξεχωρίζουν ως φωτεινές εξαιρέσεις «ο Αντόνιο Γκράμσι, ένα από τα φωτεινότερα μυαλά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, αλλά της Δημοκρατίας και όχι της Δικτατορίας του προλεταριάτου» (σελ.345), όπως οι μετριοπαθείς Ρώσοι κομμουνιστές, αλλά και ευρωπαίοι, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Κάρλ Λίπκνεχτ και ο Άντον Πάνεκοκ.
Θετικά αξιολογεί την προσπάθεια για την ευρωπαϊκή ενότητα: «ακόμα και στη σημερινή της μορφή, η Ε.Ε. αποτελεί μια κατάκτηση των λαών της Ευρώπης, αλλά και ότι καλύτερο έχουν επιτύχει οι άνθρωποι σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας και συνεπώς η υπεράσπιση της διατήρησης και της μετεξέλιξης της από Ευρώπη των κεφαλαίων σε Ευρώπη των Λαών και στη συνέχεια  σε Ευρώπη των Αμεσοδημοκρατικών Κοινωνιών πρέπει να ενισχυθεί με τους αγώνες, ακόμα και με την ψήφο όλων των Ευρωπαίων πολιτών, καταδικάζοντας κάθε προσπάθεια υπονόμευσης και διάλυσής της» (σελ.387).
Ο λόγος του Κώστα Λάμπου θεμελιώνεται στην βαθιά γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας, ενώ η ερμηνεία που αναπτύσσει, του Μαρξ και των επιγόνων, αποδεικνύει ότι μπορούμε να αντλήσουμε από αυτούς ένα Δέον με στοιχεία πραγματικά αμεσοδημοκρατικά και ανθρωπιστικά.
________________________________

https://bookpoint.gr/contributors/1066568#all,
ΠΗΓΗ: https://koutroulis-spyros.blogspot.com/2025/01/2023-410.html,

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2025

 ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ

(Υδρογόνο εναντίον ορυκτών καυσίμων και άμεση δημοκρατία εναντίον ολιγαρχίας)

Γράφει ο Δρ. Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,



«Δεν θα επιτραπεί ποτέ στον πληθυσμό να μάθει
πώς προέκυψαν οι πεποιθήσεις του»
Μπέρτραντ Ράσελ

«Ο ενεργειακός ιμπεριαλισμός των Η.Π.Α.
οδηγεί ήδη σε επεκτατικούς πολέμους, που θα
μπορούσαν να γίνουν στην κυριολεξία παγκόσμιοι,
καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να διασφαλίσει
την υπάρχουσα καπιταλιστική οικονομία και
τη δική της παγκόσμια  ηγεμονία».
John Bellamy Foster


1. Γεωπολιτική, ενεργειακά συστήματα και διεθνής καταμερισμός της εργασίας

Ως γεωπολιτική, από τις έννοιες γη και πολιτική, ορίζεται η μελέτη των επιδράσεων της φυσικής γεωγραφίας και της ανθρωπογεωγραφίας πάνω στις διεθνείς σχέσεις που καταλήγουν στην εξωτερική πολιτική των χωρών και ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων. Η γεωπολιτική ως θεωρία χωροχρονικών αλληλεξαρτήσεων και πλέγματος στρατηγικών συμφερόντων, αναλύει και συσχετίζει σταθερούς και μεταβλητούς γεωγραφικούς παράγοντες καταλήγοντας σε συμπεράσματα κατανομής της ισχύος στον διεθνή χώρο. Η γεωπολιτική αποτελεί μια μέθοδο μελέτης της εξωτερικής πολιτικής ώστε να γίνει κατανοητή, να εξηγηθεί και τελικά να μπορεί να προβλεφθεί η συμπεριφορά των διεθνών πολιτικών και κρατικών παικτών και οντοτήτων μέσα από γεωγραφικές μεταβλητές. Αυτές οι μεταβλητές περιλαμβάνουν την γεωγραφική θέση κάθε χώρας, το κλίμα, το περιβάλλον, την τοπογραφία, τη δημογραφία, τους φυσικούς πόρους, το πολιτικό σύστημα, το επιστημονικό επίπεδο και τον πολιτισμό της περιοχής που εξετάζεται.
Η γεωπολιτική, οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί, κατά συνέπεια και οι γεωπολιτικές συγκρούσεις, τους τρεις τελευταίους αιώνες, υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των πολιτικών για τα ορυκτά καύσιμα, για τον άνθρακα και πετρέλαιο και τελευταία για το φυσικό αέριο. Οι χώρες, οι οικονομίες και οι κοινωνίες που κατάφεραν, με την βία και τον εξαναγκασμό, να ελέγξουν τη ροή των ορυκτών καυσίμων και ιδιαίτερα του πετρελαίου, απόκτησαν δύναμη, πλούτο και ευημερία. Σε αντίθεση με εκείνες τις χώρες και τις κοινωνίες που βρέθηκαν ενεργειακά συνεπώς και οικονομικά εξαρτημένες, καταλήγοντας, ως αντικείμενο ενεργειακής και οικονομικής εκμετάλλευσης, στην οικονομική καθυστέρηση, στην φτώχεια και στην υποταγή.
Αυτή η φυσική ανισοκατανομή των ορυκτών καυσίμων στον πλανητικό μας χώρο, σε συνδυασμό με τις περιορισμένες ποσότητές τους και τον μονοπωλιακό έλεγχο στην πηγή και τον σφετερισμό τους στην ροή και διαχείρισή τους, διαμόρφωσε εντάσεις μεταξύ των χωρών του πλανήτη, εντάσεις που καταγράφονται ως γεωπολιτική, με κατάληξη στους πάμπολους καταστροφικούς πολέμους και στις αλλεπάλληλες ‘πετρελαϊκές κρίσεις’ που πήραν την μορφή ενός πυραμιδικού ιμπεριαλιστικού καταμερισμού της εργασίας, στην κορυφή του οποίου οι χώρες και ελάχιστοι μεγιστάνες των ορυκτών καυσίμων λυμαίνονται όλες τις υποκείμενες βαθμίδες, μέχρι την πολυπληθή τελευταία βαθμίδα που αναγκαστικά υφίσταται την άγρια εκμετάλλευση όλων των υπερκείμενων βαθμίδων της καπιταλιστικής πυραμίδας. Μόνο ως ενεργειακό πρόβλημα μπορεί να κατανοηθεί η γεωπολιτική που κατάληξε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα
Η περιορισμένη γεωγραφικά ύπαρξη και ο έλεγχος των ορυκτών καυσίμων σε συνάρτηση με την καθοριστική σημασία τους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού, συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάδειξη ενός συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος που ευνόησε την εμφάνιση συγκεκριμένων κέντρων οικονομικής ανάπτυξης, τα οποία και επέβαλλαν έναν αντίστοιχο στα συμφέροντά τους διεθνή καταμερισμό της εργασίας, καταδικάζοντας το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε ρόλο υπανάπτυκτης ενδοχώρας των αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών μητροπόλεων . Έτσι, στη βάση του ενεργειακού συγκεντρωτισμού, χτίστηκε η γεωπολιτική θεωρία και η γεωστρατηγική και διαμορφώθηκαν μηχανισμοί επιβολής άνισων και άδικων όρων εμπορίου, οι οποίοι με τη βοήθεια ενός επίσης κεντρικά ελεγχόμενου συγκεντρωτικού τραπεζικού συστήματος, αλλά και του ΝΑΤΟ, διευκόλυναν τη μεταφορά, τη συσσώρευση και τη συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και μάλιστα στα ταμεία ελάχιστων γιγαντιαίων υπερεθνικών οικονομικών ομίλων.
Η φυσική κατάληξη αυτών των αλληλοδιαπλεκόμενων συγκεντρωτικών μηχανισμών και λειτουργιών της παγκόσμιας οικονομίας ήταν το σχέδιο της βίαιης νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία γνωρίζει και επιδιώκει τον έλεγχο της παγκόσμιας ενεργειακής τράπεζας, δηλαδή της Ευρασίας, γιατί ‘όποιος ελέγχει την Ευρασία ελέγχει όλον τον κόσμο’ . Μ εαυτόν τον έλεγχο ο αμερικανισμός, επικεντρώνεται, πότε ως Ομπαμισμός και πότε ως Τραμπισμός, μεταξύ Ιράκ και Ουκρανίας, Ρωσίας και Κίνας και αποσκοπεί στη μετατροπή του σκληρού πυρήνα του δυτικού κεφαλαίου σε μια συγκεντρωτική ‘παγκόσμια υπερκυβέρνηση’, με το προσωπείο πότε των ‘G7’, ‘G8’ και πότε των ‘G20’, με σιδηρούς βραχίονες τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη λεγόμενη Παγκόσμια Τράπεζα και φυσικά το ΝΑΤΟ, η οποία θα αποφασίζει για όλα, καταργώντας κάθε μορφή τοπικής και εθνικής κυριαρχίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, ακόμα και την ίδια την αστική δημοκρατία, επιβάλλοντας ένα σύστημα παγκόσμιου φασιστικού ολοκληρωτισμού.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, η ανθρωπότητα να βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένη σε ένα συγκεντρωτικό παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο οικονομίας που παράγει πλούτο για λίγους, φτώχεια και εξαθλίωση για τους πολλούς , ενώ συντρέχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια οικονομία της ισότητας, της καθολικής οικονομικής ευημερίας, του ελεύθερου χρόνου, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και ενός ουμανιστικού οικουμενικού πολιτισμού. Ένα συγκεντρωτικό, απάνθρωπο και καταστροφικό μοντέλο οικονομίας μπορεί να επιβάλλεται πάνω στη δοκιμαζόμενη ανθρωπότητα μόνο χάρη στο συγκεντρωτικό ρυπογόνο και κοστοβόρο, αλλά και γι’ αυτό κερδοφόρο σύστημα ελέγχου των ενεργειακών πηγών και συνεπώς της παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας. Σήμερα, αρχές του 21ου αιώνα, ζούμε ακόμα στην εποχή των ορυκτών καυσίμων, η οποία χαρακτηρίζεται από μια κάθετη και αυστηρά συγκεντρωτική δομή στην οποία «δέκα με δώδεκα, τόσο ιδιωτικοί όσο και κρατικοί, ενεργειακοί κολοσσοί υπαγορεύουν τους όρους με τους οποίους ρέει η ενέργεια σε όλον τον πλανήτη» , προς όφελος των ελάχιστων διαχειριστών της. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του ενεργειακού προβλήματος.
Στον αντίποδα, η άλλη πλευρά, το ανεξάντλητο υδρογόνο  ως πηγή ενέργειας, που βρίσκεται στην διάθεση κάθε καταναλωτή/χρήστη, ο οποίος μπορεί να είναι ο ίδιος παραγωγός τής αναγκαίας για την ευημερία του ενέργειας, η οποία είναι πια μια απτή και καθημερινή πραγματικότητα, μπορεί να αποτελέσει την βάση για έναν καλύτερο κόσμο, αν στο μεταξύ και υπό το καθεστώς της μαφιόζικης ομερτά, της ωμής πολεμικής βίας και της εξουσιαστικής πολιτικής αφασίας που αποπροσανατολίζει τις κοινωνίες, δεν καταστεί και αυτό υποχείριο του κεφαλαίου, σε βάρος της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της. Όμως, μονόδρομοι και αδιέξοδα δεν υπάρχουν στην ανθρώπινη ιστορία επειδή η κάθε διέξοδος δημιουργείται από τις ανάγκες και τους κοινωνικούς αγώνες.

2. Σχέσεις εξουσίας και ενεργειακής τεχνολογίας

Όμως ο σχεδιασμός και η διατήρηση αυτού του συγκεντρωτικού συστήματος παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας δεν υπαγορεύεται τόσο από την έλλειψη ή τη σπανιότητα των πηγών ενέργειας, και σε κάθε περίπτωση, σήμερα, δεν υπαγορεύεται από την έλλειψη της αναγκαίας επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας που θα μπορούσαν, και σήμερα πράγματι μπορούν, να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από τη βρώμικη-ρυπογόνο, καταστροφική και ιδιοτελή ενεργειακή εξάρτηση. Αυτό το σύστημα συγκεντρωτικής παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας υπαγορεύεται από τα στενά ταξικά συμφέροντα των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής όλων των αναγκαίων, για τον άνθρωπο, την κοινωνία του και την ανθρωπότητα γενικά, υλικών και άυλων αγαθών. Είναι αυτά τα συμφέροντα που εκφράζονται ως απάνθρωπη και καταστροφική εξουσία, πάνω στον άνθρωπο, στην κοινωνία του και στην ανθρωπότητα, με τη μορφή της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στους ζωτικούς πόρους και τις ζωτικές αναπαραγωγικές λειτουργίες της κοινωνίας και τελικά της ζωής και του ίδιου του πλανήτη που σχεδιάζουν τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα με τρόπο και στόχο τη διαιώνιση της εξουσίας τους .
Η μελέτη του σχεδιασμού των συγκεντρωτικών ενεργειακών συστημάτων αποκαλύπτει πως «τα συστατικά μέρη των τεχνολογικών συστημάτων είναι τεχνουργήματα κοινωνιολογικά δομημένα. Τα άτομα που σχεδιάζουν συστήματα παραγωγής ηλεκτροφωτισμού και ενέργειας, εφευρίσκουν και αναπτύσσουν όχι μόνο γεννήτριες και γραμμές μεταφοράς, αλλά επίσης τέτοιου είδους μορφές οργανώσεων όπως βιομηχανίες παραγωγής ηλεκτρισμού και κεφαλαιουχικές εταιρίες κοινής εκμετάλλευσης» . Αν για οποιοδήποτε τυχαίο ή συνειδητό και προγραμματισμένο λόγο αλλάξουν τα ‘κοινωνιολογικά’ δεδομένα, όπως λ.χ. ο συσχετισμός των κοινωνικών δυνάμεων, και η κοινωνία αποφασίσει να αλλάξει κάποιο ’τεχνούργημα’ του συστήματος ή/και θελήσει να απομακρύνει ένα συστατικό μέρος από το σύστημα, τότε «τα χαρακτηριστικά του θα αλλάξουν και θα αλλάξουν αναλόγως τα χαρακτηριστικά  και των άλλων τεχνουργημάτων μέσα στο σύστημα. Σε ένα σύστημα παραγωγής ηλεκτροφωτισμού και ενέργειας, για παράδειγμα, μια αλλαγή στην αντίσταση ή στο φορτίο στο σύστημα, θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές στα συστατικά μέρη μεταβίβασης, διανομής και παραγωγής» . Αν στη θέση του τεχνολογικού συστήματος συγκεντρωτικής παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας βάλουμε το οικονομικοκοινωνικό σύστημα παραγωγής και υποθέσουμε πως τον ρόλο της σχεδιάστριας άρχουσας εκμεταλλευτικής τάξης, η κοινωνία αποφασίζει να τον αναλάβει η ίδια συλλογικά με στόχο τον επανασχεδιασμό του και με κατεύθυνση ένα καλύτερο κόσμο οικοδομημένο πάνω στην καθαρή, αποκεντρωμένη και φτηνή ηλεκτρική ενέργεια, τότε γίνεται προφανές πως θα αλλάξει συθέμελα η φιλοσοφία, η αρχιτεκτονική, η λειτουργία και η χρηστικότητα ολόκληρου του οικοδομήματος και συνακόλουθα και του εποικοδομήματος. Θα αλλάξει, δηλαδή, συθέμελα ολόκληρη η κοινωνία .
Αυτό το κοινωνικό όραμα της καθαρής, αποκεντρωμένης και φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας, υπήρξε για πολλούς ανυπότακτους επιστήμονες, με κορυφαίους τον Νίκολα Τέσλα της «ελεύθερης ενέργειας» , και τον Βίλχελμ Ράιχ της «παγκόσμιας ενέργειας» , που είναι τόσο παλιό όσο και ο καταστροφικός, σπάταλος, συγκεντρωτικός, ρυπογόνος και απάνθρωπος καπιταλισμός, ξαναζωντανεύει σήμερα χάρη στην πρόοδο των επιστημών και της τεχνολογίας, με την οποία λύνονται το ένα μετά το άλλο τα τεχνικά προβλήματα που εμπόδιζαν την πραγματοποίησή του. Σήμερα η καθαρή, αποκεντρωμένη και φτηνή ηλεκτρική ενέργεια είναι μια επιστημονικοτεχνική πραγματικότητα, με την οποία μπορούμε να απαλλαγούμε από το παρωχημένο συγκεντρωτικό εξουσιαστικό ενεργειακό μοντέλο, που είναι πανάκριβο, αναποτελεσματικό και καταστρέφει ανεπανόρθωτα τον πλανήτη μας. Μπορούμε να ζήσουμε σ’ έναν κόσμο με άφθονη, φθηνή και καθαρή ενέργεια, χωρίς πετρέλαιο, ακριβά, βλαβερά και βρώμικα καύσιμα. Γίνεται προφανές πως η δυνατότητα να προσφέρει η ανθρωπότητα στον εαυτό της ως αποτέλεσμα των αμέτρητων αγώνων και θυσιών της άφθονη, καθαρή και φθηνή ηλεκτρική ενέργεια, αποσταθεροποιεί το υφιστάμενο ενεργειακό και κοινωνικοοικονομικό σύστημα και συνεπώς την εξουσία όσων κερδοσκοπούν σε βάρος της. Γι’ αυτό ο σκληρός πυρήνας, το διευθυντήριο του καπιταλισμού, ως η παγκόσμια ταξική συνείδηση του μεγάλου κεφαλαίου, κάνει ότι μπορεί για να ματαιώσει ή τουλάχιστον να καθυστερήσει, μέχρι να μπορέσει να τις ελέγξει, αυτές τις εξελίξεις στον τομέα της ενεργειακής τεχνολογίας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από το υδρογόνο. Διαφορετικά πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι κορυφαίοι επιστήμονες όπως λ. χ. ο Τζων Χαλντέιν παρουσίασε με σειρά δημοσιεύσεων και ομιλιών στις αρχές του 20ου αιώνα «τις γενικές αρχές της χρήσης του υδρογόνου ως πηγής ενέργειας αλλά και το πώς μπορούσε να παραχθεί, να αποθηκευθεί και να χρησιμοποιηθεί η υδρογονοενέργεια. Η σκέψη του όμως ήταν τόσο επαναστατική για τα δεδομένα της εποχής του ώστε αντιμετωπίστηκε με αμφισβήτηση από τους ακαδημαϊκούς συναδέλφους του» . Ο καπιταλισμός που έχει οικοδομηθεί πάνω στα ορυκτά καύσιμα βρίσκει τον τρόπο να ποδηγετεί τη θεωρητική και την εφαρμοσμένη επιστημονική έρευνα και να εμφανίζει την ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές, ως, τάχα, τεχνικά αδύνατη και οικονομικά ασύμφορη. Κι όμως, ο Χαλντέιν αποδείκνυε πως η τεχνολογία παραγωγής υδρογονοενέργειας είναι απλούστερη, φθηνότερη και με πολύ χαμηλότερο κόστος λειτουργίας σε σύγκριση με το ενεργειακό σύστημα των ορυκτών καυσίμων και το σπουδαιότερο ότι αυτή θα ήταν το ίδιο φτηνή σε κάθε σημείο του πλανήτη, πράγμα που θα επέτρεπε την ενεργειακή ανεξαρτησία και την ενεργειακή αυτάρκεια και συνεπώς και την ανεξάρτητη και γεωγραφικά αποκεντρωμένη ορθολογική και ισομερή οικονομική ανάπτυξη . Μια τέτοια μορφή ενέργειας, όμως, αχρηστεύει ολόκληρο το καπιταλιστικό οικοδόμημα, που μπορεί να υπάρχει μόνο όσο θα ελέγχει συγκεντρωτικά την παραγωγή και τη ροή της ενέργειας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, για να υπάρχει η περιφερειακή οικονομική και κοινωνική ανισότητα, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός και κεφάλαιο. Το πανίσχυρο σύμπλεγμα συμφερόντων, που ελέγχει μέσω της μονοπωλιακής δομής τής ενέργειας ένα τεράστιο τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας, εξουδετερώνει συστηματικά κάθε ανεξάρτητη προσπάθεια για την οργάνωση εναλλακτικών συστημάτων παραγωγής ενέργειας . Στόχος αυτού του πολιτικοοικονομικά πανίσχυρου συμπλέγματος συμφερόντων είναι να κρατηθεί η ανθρωπότητα ‘ενεργειακά υπόδουλη’, αιχμάλωτη των παραδοσιακών ενεργειακών μονοπωλίων, άσχετα αν το τίμημα είναι μια βαριά άρρωστη βιόσφαιρα και μια ανθρωπότητα χωρίς μέλλον. Έτσι, όμως, γίνεται σαφέστερο πως η άφθονη καθαρή και φτηνή ενέργεια δεν είναι απλά και μόνο ένα τεχνολογικό ζήτημα. Δεν είναι ζήτημα ανεύρεσης οικονομικών πόρων και νέων τεχνολογιών. Αυτά ήδη υπάρχουν. Η αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου της ανθρωπότητας είναι πάνω απ’ όλα ζήτημα κοινωνικό και συνεπώς πολιτικό, και ταυτίζεται με την ύπαρξη ή την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής και της κατανομής του κοινωνικού πλούτου, συνεπώς αποτελεί πρόβλημα σχέσης μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις πως το ενεργειακό κατεστημένο θα δεχτεί να θυσιάσει τη βίαιη και απάνθρωπη εξουσία του και τα εύκολα κέρδη του για να αποφευχθεί το περιβαλλοντικό κόστος και για να χορτάσει καθαρή και φτηνή ενέργεια, ‘ψωμί παιδεία και ελευθερία’, η εργαζόμενη κοινωνία και η ανθρωπότητα συνολικά. Γι’ αυτό και οι ιδιοτελείς  σχεδιαστές των ‘επιστημονικών’, των τεχνολογικών, των οικονομικών και των κοινωνικών συστημάτων φροντίζουν ώστε οι σημερινές δομές τους «να συμπεριλαμβάνουν την καταστροφή των εναλλακτικών συστημάτων» . Έτσι κατάφεραν ώστε ο σοβαρότερος, ο πιο ύπουλος και γι’ αυτό ο πιο αποτελεσματικός σύμμαχος μηχανισμός του οικονομικού και ενεργειακού κατεστημένου, που απαξιώνει τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα και καταστρέφει τα απελευθερωτικά οράματα της ανθρωπότητας, να είναι η αντίληψη και η στάση τού φοβισμένου οπαδού, τού απληροφόρητου, θρησκόληπτου ή/και παραπληροφορημένου ‘ξερόλα’, τού δειλού και υποταγμένου στη βίαιη εξουσία, στην ‘ιερή’ αγυρτεία και στη στείρα παράδοση του «ανθρωπάκου» . Μια παράδοση με ψεύτικο, φανταχτερό περιτύλιγμα που του την σερβίρουν τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία στα κατηχητικά και στους προσκόπους, αλλά και μέσα από την ‘οικογενειακή εξουσία’ και την ‘αυθεντία’ της απληροφόρητης γιαγιάς, της μάνας, ή/ και του ‘αφέντη’ πατέρα και φυσικά με συστηματικότερο τρόπο μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, με κύριο ιμάντα μεταφοράς της χυδαίας ιδεολογίας της μοιρολατρίας και της ‘θεία βουλήσει’ κοινωνικής ανισότητας, τον επίσης και κατά συρροή καθημαγμένο, υποταγμένο και συνήθως θρησκόληπτο εκπαιδευτικό όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Το ιστορικό χρέος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού είναι να εξουδετερώσουν όλα τα καταστροφικά και αλλοτριωτικά τεχνουργήματα του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να απελευθερώσουν τις επιστήμες, την τεχνολογία και την εκπαίδευση, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την ενεργειακή και συνεπώς την οικονομική και κοινωνική αυτοαπελευθέρωση της ανθρωπότητας.


3. Τα ορυκτά καύσιμα και ο καπιταλισμός φεύγουν, η υδρογονοενέργεια και ένας καλύτερος κόσμος έρχονται

«Μπορεί να ανήκετε σ’ εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι η ενέργεια του υδρογόνου είναι μια φαντασίωση κάποιων μελλοντολόγων ή κάποιων άλλων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να την θεωρείτε ως μια πολλά υποσχόμενη μελλοντική τεχνολογία που, αν κάποτε εφαρμοστεί, αυτό θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Εάν όντως σκέφτεστε μ’ αυτόν τον τρόπο, ξανασκεφτείτε το σοβαρά. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα κέρδισε την ελευθερία της από το πετρέλαιο. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο μέσα σε δέκα χρόνια
με την υπάρχουσα τεχνολογία. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η (ανθρωπότητα) αποφάσισε να ξεπεράσει την ενεργειακή και την
κλιματική κρίση που απειλεί την ύπαρξή της. Μπορούμε να χτίσουμε
αυτόν τον κόσμο σήμερα με συνειδητές επιλογές και πολιτική βούληση» .

Χρειάστηκαν οι αλλεπάλληλες πετρελαϊκές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα , αλλά και οι ανάγκες των διαστημικών πτήσεων, που αντιμετώπιζαν πρόβλημα βάρους, υψηλού κόστους, ασφάλειας και χαμηλής ενεργειακής απόδοσης με τα παραδοσιακά καύσιμα, που ανάγκασαν τη Σοβιετική Ένωση και τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Κίνας και την Ινδία και κοντά σε αυτές και πολλές άλλες χώρες να αρχίσουν να αναπτύσσουν την τεχνολογία παραγωγής και χρησιμοποίησης της υδρογονοενέργειας. Σήμερα, οι περισσότερες χώρες του κόσμου, αλλά και μεγάλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις με πρωταγωνιστές τις αυτοκινητοβιομηχανίες, χρηματοδοτούν ερευνητικά προγράμματα για να μπορέσουν να περάσουν ομαλά και να επιβιώσουν και στη νέα ενεργειακή εποχή που έρχεται .
Ο στόχος τους, βέβαια, είναι να μονοπωλήσουν και τη νέα τεχνολογία παραγωγής υδρογονοενέργειας και να ελέγξουν τη ροή της στην οικονομία και στην κοινωνία, πράγμα δύσκολο, αν όχι αδύνατο, εξ αιτίας της ίδιας της φύσης της υδρογονοενέργειας, τα χαρακτηριστικά της οποίας την κατατάσσουν περισσότερο στα ελεύθερα αγαθά παρά στα εμπορεύματα. Γι’ αυτό η προσπάθειά τους αποσκοπεί όχι στην κατάκτηση, αλλά ακόμα και στην καταστροφή, του μέλλοντος, γιατί ξέρουν πως δεν τους ανήκει, με στόχο να κερδίσουν χρόνο για να βρουν άλλους τρόπους με τους οποίους θα αποτρέψουν ή τουλάχιστον θα καθυστερήσουν την ολοκλήρωση της επανάστασης του υδρογόνου, που φέρνει μαζί της τη διάλυση του καπιταλισμού και την ενεργειακή απελευθέρωση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, το κεφάλαιο θέλει το υδρογόνο το πολύ ως μια «εφεδρική… επιλογή σε σχέση με το υφιστάμενο δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας» , δηλαδή συμπληρωματική πηγή ενέργειας, με κυρίαρχο βέβαια το ενεργειακό σύστημα ορυκτών καυσίμων, πράγμα που εκφράζεται από πολλούς ‘κορυφαίους’ διανοητές, κομματικούς αξιωματούχους , ακόμα και από ειδικούς επιστήμονες και καταγράφεται με διακριτική σαφήνεια από τον Jeremy Rifkin στο κατά τα άλλα πρωτοποριακό και αξιόλογο βιβλίο του για την ‘οικονομία του υδρογόνου’ .

4. Ενέργεια και κοινωνική εξέλιξη

Το εκάστοτε ενεργειακό σύστημα, ως έκφραση της εκάστοτε ενεργειακής πηγής, μορφής και χρήσης όριζε και καθόριζε τον βαθμό ανάπτυξης της εκάστοτε οικονομίας και κοινωνίας. Στην εποχή της αγριότητας  των διάφορων, ανά την υφήλιο, κοινωνιών, η μορφή ενέργειας ταυτίζονταν με την μυϊκή και πνευματική δύναμη των τρωγλοδυτών και τροφοσυλλεκτών ανθρώπων με την οποία αξιοποιούσαν στο μέτρο των περιορισμένων γνώσεών τους και τις διάφορες μορφές ενέργειας της Φύσης με κύρια μορφή, αυτήν της φωτιάς. Ακολούθησε συμπληρωματικά η αξιοποίηση της ενέργειας των ζώων εργασίας, καθώς επίσης των καυσόξυλων και των ξυλανθράκων, όπως και αυτή του ανέμου, μέχρι τον Μεσαίωνα και την αναγκαστική εμφάνιση της μανουφακτούρας που έσπρωξε δυνατά τον ορίζοντα της ανθρωπότητας προς το μέλλον.
Με την ανακάλυψη των ορυκτών γαιανθράκων, των ατμομηχανών και την δύναμη του ατμού, ξεκίνησε η πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Οι νέες οικονομικές δραστηριότητες και κύρια οι μεταφορές διεύρυναν το εμπόριο, γεγονός που οδήγησε, στο σταδιακό παραμέρισμα της κλειστής οικονομίας για την αυτοκατανάλωση αξιών χρήσης και το περιορισμένο, κύρια ανταλλακτικό, εμπόριο, και στην θεμελίωση του καπιταλιστικού τρόπου μαζικής παραγωγής ανταλλακτικών αξιών, δηλαδή, εμπορευμάτων για την διεθνή αγορά και το κέρδος. Οι υδρογονάνθρακες, το πετρέλαιο και οι μηχανές εσωτερικής καύσης και η ανακάλυψη του ηλεκτρισμού, πυροδότησαν την δεύτερη βιομηχανική επανάσταση και έθεσαν το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στην φάση απογείωσης. Στη συνέχεια το φυσικό αέριο, η πυρηνική ενέργεια, η εφεύρεση και η χρήση του τρανζίστορ, της λυχνίας και των μικροτσίπς, των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων εισάγουν στην νέα ηλεκτρονική εποχή, η οποία γρήγορα εξελίσσεται σε ψηφιακή, που με το Internet, έδωσαν νέα δυναμική ώθηση στον νέο τρόπο παραγωγής και ολοκληρώθηκαν ως τρίτη βιομηχανική επανάσταση με αποτέλεσμα την ολοκλήρωση του ιστορικού κύκλου και την παρακμή του καπιταλισμού, που παίρνει σταδιακά την μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, όπου από την μια το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει την παγκόσμια οικονομία καταδικάζοντας το υπόλοιπο 99% σε προϊούσα φτώχεια και εξαθλίωση.
Με την εφεύρεση των αλγόριθμων, των υπερυπολογιστών, της εξελιγμένης ρομποτικής, της τεχνητής νοημοσύνης, των drones, των GPS, της τρισδιάστατης εκτύπωσης, της αυτόματης μετάφρασης και πολλών άλλων γνωστών ή και άγνωστων ακόμα τεχνολογικών επιτευγμάτων που αποσκοπούν στην παρακολούθηση, στον αποπροσανατολισμό και στην ποδηγέτηση των ανθρώπων. Γεγονότα, πολιτικές και προγράμματα που σταδιακά παίρνουν την μορφή της λεγόμενης δυναμικής επανεκκίνησης του καπιταλισμού, (Great Reset), του, (transhumanism), μετανθρωπισμού, δηλαδή της ψηφιακής τροποποίησης του αυθεντικού φυσικού ανθρώπου και της παγκόσμιας ηγεμονίας του αμερικανισμού, οπότε παραμένει, για πολλούς, ακόμα το ερώτημα είναι αν η ανθρωπότητα μπήκε στην τέταρτη, ή στην τελευταία και μοιραία πριν την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, βιομηχανική επανάσταση.
Σε κάθε περίπτωση, όμως είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως παράλληλα με τις πηγές και τις μορφές ενέργειας που κινούσαν τις οικονομικές δραστηριότητες της εκάστοτε κοινωνίας αναπτύσσονταν τα μέσα παραγωγής και οι μορφές επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων, θεσμών και κοινωνιών. Έτσι διακρίνουμε:
    Οι πρωτόγονες κοινωνίες χρησιμοποιούν την μυϊκή και πνευματική τους δύναμη, ενισχυόμενη με πρόχειρα λίθινα και ξύλινα εργαλεία για την εξασφάλιση της τροφής τους και την φωτιά ως ενέργεια, θέρμανση και ασφάλεια και επικοινωνούν με διάφορες κατά περιοχή μορφές, όπως οι φρυκτωρίες και μέσω των ‘μύθων’ και της προφορικής μεταφοράς τους δια του προφορικού λόγου των τροβαδούρων, των απαγγελιών και των διάφορων συλλογικών και κοινωνικών εκδηλώσεων.
    Οι Αρχαίες κοινωνίες πρόσθεσαν στην μυϊκή και πνευματική ενέργεια των δούλων, το ‘ησιόδειο άροτρο’, κάποια εργαλεία και εργαλειομηχανές, την ενέργεια από τα ζώα εργασίας και την ενέργεια του ανέμου. Το σημαντικότερο είναι πως, κυρίως οι Έλληνες, ανάπτυξαν την επικοινωνία μέσω της γραφής, των βιβλίων, της αλληλογραφίας, του δημόσιου διαλόγου, της φιλοσοφίας, της επιστημονικής έρευνας, των τεχνών και του πολιτισμού.
    Οι Μεσαιωνικές κοινωνίες αυταπατήθηκαν καταφεύγοντας, δια της φεουδαρχικής κρατικής ‘θεοκρατίας’ και δια των μεταφυσικών ναρκοϊδεών στις μεταφυσικές δυνάμεις που, ως φετίχ της εξουσίας, αδυναμία και άφεση στην υποτιθέμενη ‘θεία πρόνοια’, λειτούργησαν σαν τροχοπέδη της ανθρώπινης και της κοινωνικής εξέλιξης .
    Οι κοινωνίες του 19ου &20ου αιώνα, αργά αφυπνισμένες από την Αναγέννηση της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας και των επιστημών και από τον δυτικό Διαφωτισμό, πραγματοποίησαν, όπως είδαμε, τεράστια άλματα στις επιστήμες και στην τεχνολογία, αλλά και στην ενέργεια και στην επικοινωνία με την ασύρματη και την πολύμορφη ενσύρματη επικοινωνία στην μορφή του τηλέφωνου, του τηλέτυπου, του τηλεγραφήματος, της οργανωμένης και γρήγορης ταχυδρομικής αλληλογραφίας και του Fax. Μόνο που αυτή η εξέλιξη αποσπάστηκε βίαια από την κοινωνία, από το Εμείς, υπέρ του εγωιστικού και αντικοινωνικού ατόμου, υπέρ του νοσηρού και εγκλωβισμένου στον μικρόκοσμο τού Εγώ που κινείται στην λογική: ‘Ο θάνατός σου η ζωή μου’, που επέβαλε στην κοινωνία τον νόμο της ζούγκλας.
    Οι Σύγχρονες κοινωνίες ώθησαν τα μέσα παραγωγής μέχρι τον πλήρη αυτοματισμό, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τον αναγκαίο ελεύθερο χρόνο για την ολόπλευρη ανάπτυξη του οικουμενικού και πολυδιάστατου ανθρώπου, αλλά αντ’ αυτού τον περιθωριοποίησαν με αποτέλεσμα οι κυρίαρχες ελίτ να σχεδιάζουν ‘τελικές λύσεις’ για την διαχείριση του ‘πλεονάζοντος πληθυσμού’. Αναφορικά με την ενέργεια οι σύγχρονες κοινωνίες μετεωρίζονται, μεταξύ των ορυκτών καυσίμων που εγγυώνται την επιβίωση του παλιού κόσμου της εκμετάλλευσης, της ακραίας κοινωνικής ανισότητας, της καταστροφής της γήινης βιόσφαιρας, του ιμπεριαλισμού των ‘επιούσιων του ‘θεού’ ανθρώπων και λαών’ και του γενικευμένου απάνθρωπου και καταστροφικού πολέμου, και της υδρογονοενέργειας, μέχρι να μπορέσουν να την ελέγξουν και από ελευθερωτή να την καταστήσουν κι’ αυτή εργαλείο κυριαρχίας . Αναφορικά με την επικοινωνία δημιούργησαν τα εν πολλοίς και επί της ουσίας αχρείαστα κινητά τηλέφωνα πέμπτης (5G) τα οποία σε συνδυασμό με τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα και τις πλατφόρμες των μεγιστάνων και σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες και τις κυβερνήσεις των επίδοξων παγκόσμιων ηγεμόνων, μετατρέπουν εσκεμμένα την επικοινωνία σε χειραγώγηση και υποταγή, μέσω της κοινωνικά άχρηστης πληροφορίας και της εξουσιαστικής παραπληροφόρησης. Αντί, βεβαίως, της θεμελίωσης ενός καλύτερου κόσμου , του κόσμου και του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας που θα στηρίζεται πάνω στις σύγχρονες πηγές και μορφές άφθονης, φθηνής, καθαρής, αποκεντρωμένης και ασφαλούς υδρογονοενέργειας. Όσον αφορά στην επικοινωνία, πέραν των κοινωνικά ελεγχόμενων ηλεκτρονικών και ψηφιακών μορφών της, αποτελεί ζωτικής σημασίας υπόθεση η αναγέννηση, η προώθηση και η γενίκευση του δημόσιου διαλόγου σε όλα τα κύτταρα, τους θεσμούς και τα επίπεδα της κοινωνίας, της μόνης αναγκαίας και ικανής συνθήκης για την διαμόρφωση ολοκληρωμένων και πολυδιάστατων προσωπικοτήτων, ικανών να συγκροτούν αυτοδιευθυνόμενες κοινωνίες. Όλα αυτά μαζί μπορούν να καταλήγουν να εκφράζονται με την μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας, αρθρωμένης σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού Ουμανισμού .
Έτσι παρατηρούμε πως, παρά τις τεράστιες ταχύτητες και τις εντάσεις που λαβαίνουν χώρα σε επίπεδο καθημερινότητας των εξελίξεων, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο παρατηρείται μια στασιμότητα που μόνο σε κακό, όπως τα σχέδια για εξόντωση των, κατά Schwab, Harari και τους λοιπούς σύγχρονους μεγιστάνες, τους αρχάγγελους της καπιταλιστικής κόλασης, ‘περιττών και άχρηστων ανθρώπων’, μπορεί να καταλήξει, εκτός αν οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού αποφασίσουν ξαφνικά να μετακινηθούν από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκείμενου της ιστορίας, προκειμένου να πραγματοποιήσουν το διαχρονικό όραμά τους για κοινωνική ισότητα και παγκόσμια ειρήνη.

5. Σύγκριση ενεργειακών συστημάτων

Φυσικοί, αλλά όχι μόνο, λόγοι, που έχουν σχέση με την γεωγραφική διασπορά, την ποσότητα της πρώτης ύλης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και την προσβασιμότητα σε αυτήν, προσδιορίζουν την φύση και τον χαρακτήρα των ενεργειακών συστημάτων. Έτσι τα, σε ελάχιστα σημεία, σε περιορισμένες ποσότητες και υπό ολιγοϊδιοκτησιακό καθεστώς υφιστάμενα ορυκτά καύσιμα καταλήγουν σε απόλυτα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα πάνω στα οποία χτίζονται αντιδημοκρατικά και ολιγαρχικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα με κατάληξη τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες και τους απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους. Αντίθετα με το υδρογόνο που υπάρχει παντού ανεξάντλητο, προσβάσιμο και προσιτό για τον κάθε χρήστη ηλεκτρικής ενέργειας, μπορεί ως αποκεντρωμένο ενεργειακό σύστημα να αλλάξει ριζικά την φιλοσοφία, την δομή και την λειτουργία των κοινωνιών και με αυτό την πορεία της ανθρωπότητας προς το μέλλον.
Τα ορυκτά καύσιμα, που βρίσκονται σε περιορισμένες ποσότητες, διάσπαρτα, αλλά ανισοκατανεμημένα, ευνοούν την ανάπτυξη των χωρών στις οποίες βρίσκονται ως γήινα κοιτάσματα, αλλά και των ελάχιστων εταιρειών που ελέγχουν την εξόρυξή τους, την επεξεργασία και την διακίνησή τους, αλλά λειτουργούν σε βάρος των χωρών που στερούνται κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων, εκτός εκείνων που ελέγχουν στρατιωτικά και οικονομικά χώρες που διαθέτουν, αλλά αδυνατούν ή δεν τους επιτρέπεται να τα αξιοποιήσουν οι ίδιες.
Έτσι οι ελεγχόμενες, από τις ισχυρές χώρες, πηγές ορυκτών καυσίμων, καταλήγουν σε ένα αυστηρά συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που επιτρέπει την ροή ενέργειας σύμφωνα με τα συμφέροντα εκείνων των χωρών και εταιρειών ενέργειας, με τρόπο που οι λίγοι διαχειριστές των συγκεντρωτικών ενεργειακών συστημάτων να ελέγχουν την οικονομική δραστηριότητα όλων των υπόλοιπων χωρών του πλανήτη, επιβάλλοντας τεχνητές ελλείψεις και εξωφρενικές τιμές, πράγμα που σημαίνει μεταφορά πλούτου, από τις ενεργειακά εξαρτημένες χώρες, στις χώρες και τις εταιρείες που ελέγχουν την εξόρυξη, την επεξεργασία και την ροή της ενέργειας. Πέραν τούτων τα ορυκτά καύσιμα είναι συνδεδεμένα με το μεγάλο κόστος της εξόρυξης, της επεξεργασίας και των δικτύων μεταφοράς τους, αλλά και με τα ανυπολόγιστα κόστη από τις καταστροφές που προκαλούν στο φυσικό περιβάλλον και ιδιαίτερα στην γήινη βιόσφαιρα, τα οποία οι ελεγκτές τους τα μετακυλύουν στις τοπικές κοινωνίας και στην ανθρωπότητα συνολικά, περιορίζοντας όλο και περισσότερο τις προοπτικές επιβίωσης του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη.
Αντίθετα, η ενέργεια που παράγεται ήδη από την συνεργασία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, κύρια του ήλιου και του ανέμου, με καύσιμη ύλη το ανεξάντλητο υδρογόνο, που αποτελεί πάνω από το 75% της ύλης του Σύμπαντος και βρίσκεται στην διάθεση του καθενός ατομικού, δημοτικού και εθνικού χρήστη ηλεκτρικής ενέργειας, ο οποίος με ένα σχετικά απλό, προσιτό και χαμηλού λειτουργικού κόστους τεχνολογικό πακέτο που συνδυάζει την ηλεκτρόλυση του νερού με την ταυτόχρονη καύση του παραγόμενου υδρογόνου και αποδίδει άφθονη, φθηνή, καθαρή και ασφαλή ηλεκτρική ενέργεια, καθιστά τον χρήστη ηλεκτρικής ενέργειας ταυτόχρονα και παραγωγό της. Πράγμα που σημαίνει ότι τον καθιστά ενεργειακά ανεξάρτητο από του μονοπωλητές ενέργειας και από τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα. Ενεργειακή ανεξαρτησία όμως σημαίνει οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πνευματική και εθνική, ανεξαρτησία, αλλά και απελευθέρωση από τα ορυκτά καύσιμα, από τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα και από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η οικονομία και η κοινωνία του υδρογόνου, ένας καλύτερος κόσμος, χτίζεται εδώ και δεκαετίες  από επιστήμονες, ιδιώτες , αλλά και από μαθητές επαγγελματικών Λυκείων και φοιτητές πολυτεχνείων και πανεπιστημίων σε όλον τον κόσμο, ακόμα και στην Ελλάδα με υδρογονοκίνητα αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πλοία, υποβρύχια και τραίνα, δίπλα από τα υδρογονοκίνητα αυτοκίνητα και τις υδρογονοκίνητες Βέσπες του Έλληνα ευρεσιτέχνη, Γιώργου Λάγιου. Σημαίνει, δηλαδή, ένα καινούργιο κόσμο, άξιο να τον βιώνεις και να τον εξελίσσεις στα πέρατα του ανθρώπινου πολιτισμού, χωρίς κανένα ‘τέλος της ιστορίας και του τελευταίου ανθρώπου’.
Βέβαια, τα τρέχοντα μεγάλα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που αποτελεί γι’ αυτά η υδρογονοενέργεια φροντίζουν, με την βοήθεια κάποιων κρετίνων, να την συκοφαντούν, να παραπληροφορούν γι’ αυτήν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα και παρά τις άπειρες εφαρμογές της, που ήδη λαβαίνουν χώρα, κάνουν ότι μπορούν να δεσμεύσουν με αποκλειστικές ευρεσιτεχνίες και license’s για λογαριασμό τους την ενεργειακή χρήση του νερού . Κι’ όλα αυτά για να κερδίσουν χρόνο, μέχρι να μπορέσουν, με την ψυχρή σύντηξη  του υδρογόνου, να παράξουν μαζική ηλεκτρική ενέργεια που θα την πουλάνε μέσω αυστηρά ελεγχόμενων συγκεντρωτικών ενεργειακών δικτύων, όπως και τα ορυκτά καύσιμα, προκειμένου να διατηρήσουν τα εξουσιαστικά προνόμιά τους σε βάρος της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της, διαιωνίζοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι αυτοκινητοβιομηχανίες τροποποίησαν το αρχικό μοντέλο εντελώς αυτόνομου υδρογονοκίνητου αυτοκινήτου στο οποίο συνυπήρχαν ο μηχανισμός ηλεκτρόλυσης του νερού με τον μηχανισμό καύσης, με τις κυψέλες καύσης του υδρογόνου, σε ένα ενιαίο τεχνολογικό πακέτο, σε αυτοκίνητα που είναι εφοδιασμένα μόνο με την κυψέλη καύσης υδρογόνου για να χρειάζεται να περάσουν από το συγκεντρωτικό ενεργειακό δίκτυο για να εφοδιαστούν με καύσιμο υδρογόνο, διατηρώντας την εξάρτηση των χρηστών ενέργειας από τα ολιγοπωλιακά και μονοπωλιακά συμφέροντα.

6. Ελλάδα. Ενεργειακή υποτέλεια και μεγαλοϊδεατικές παραισθήσεις

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στην Ελλάδα. Η Ελληνική κοινωνία, εκτεθειμένη στην άγνοια των πραγμάτων και στην παραπληροφόρηση, ακολουθεί διεφθαρμένους πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς με αποτέλεσμα να φθίνει με άμεση την απειλή την εξαφάνισής της, περιμένοντας λύσεις από τους κοινοβουλευτικούς υπαλλήλους του κεφαλαίου, αντί να ζωντανέψει η ίδια, υπό τις σύγχρονες επιστημονικοτεχνικές και πολιτισμικές συνθήκες, την αρχαία Άμεση Δημοκρατία, όπως αυτή εμπλουτίστηκε με τις εμπειρίες των μεσαιωνικών κοινοβίων και της αντιστασιακής τοπικής, κοινοτικής αυτοδιοίκησης.
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, κάνουν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για το υδρογόνο ως πηγή ενέργειας και ψελλίζουν για λόγους εντυπωσιασμού χιλιοειπωμένες ατάκες για την ‘αναγκαιότητα να στραφούμε προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας’ (ΑΠΕ), εννοώντας την ηλιακή και αιολική ενέργεια, που από μόνες τους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την αναγκαία συνεχόμενη ενεργειακή ανεξαρτησία και αυτάρκεια της χώρας. Τα ελληνικά κόμματα, ως παραρτήματα των κομμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ως όργανα των Lobbies των μεγάλων δυνάμεων και συμφερόντων, φτάνουν μέχρι τα όρια της σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης του ενεργειακού προβλήματος, η οποία θεωρεί τα ορυκτά καύσιμα ως βάση του ενεργειακού συστήματος, αφορίζει υποκριτικά την πυρηνική ενέργεια και ψάχνει να βρει κάποιο συμπληρωματικό ρόλο για τις κερδοφόρες ΑΠΕ αλλά για το υδρογόνο δεν γίνεται πουθενά η παραμικρή αναφορά .
Οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, και όχι μόνο, που ασκούν κυβερνητική διαχείριση για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου, ονειρεύονται, ως ‘μελλοντικοί πετρελαιάδες’ μια ‘νέα μεγάλη ιδέα για το έθνος’, με αφορμή τα πιθανά μεγάλα, αλλά ακόμα μη βεβαιωθέντα, κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στον ελλαδικό χερσαίο και θαλάσσιο χώρο και γι’ αυτό μπαινοβγαίνουν σε ‘συμμαχίες’ και υποτίθεται πως διαπραγματεύονται ‘ευνοϊκούς όρους’ εκχώρησης της εκμετάλλευσής τους, ακόμα και με εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, γιατί διαφορετικά δεν εξηγείται η σκόπιμη, και προφανώς καθ’ υπαγόρευση του αυτόχριστου παγκόσμιου ηγεμόνα, καθυστέρηση της εφαρμογής της Διεθνούς Συμφωνίας για το Δίκαιο της θάλασσας για την επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια και στη συνέχεια της ανακήρυξης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Στο μεταξύ, στην προσπάθειά τους να ‘εξορθολογήσουν’ την αγορά ενέργειας, ‘την άνοιξαν’ προς την κατεύθυνση των κερδοφόρων ανανεώσιμων πηγών, τόσο που δεν μπορούν πια να την ελέγξουν, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ κυβέρνησης  από τη μια μεριά και των εισαγωγέων της σχετικής γερμανικής τεχνολογίας και των ‘επενδυτών’ στις ΑΠΕ, δηλαδή στα φωτοβολταϊκά και στις ανεμογεννήτριες, από την άλλη . Τα υποτιθέμενα ‘αντιμνημονιακά’, αλλά όχι αντικαπιταλιστικά ‘προοδευτικά αριστερά’  και ‘οικολογικά’  κόμματα δεν έχουν να προτείνουν καμιά σοβαρή σύγχρονη ενεργειακή πολιτική και περιορίζονται σε ενδοσυστημικές λύσεις, αγνοώντας πλήρως το υδρογόνο. Αλλά και το υποτίθεται ‘αντικαπιταλιστικό’ Κ.Κ.Ε. που δεν έχει κανένα επεξεργασμένο ενεργειακό πρόγραμμα, δείχνει μια ανεξήγητη επιφυλακτικότητα προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αγνοεί παντελώς το υδρογόνο και την ενεργειακή του σημασία, και περιορίζεται στην κριτική της ενεργειακής πολιτικής των άλλων κομμάτων, αντιπροτείνοντας τη ‘σοσιαλιστική πλατφόρμα’, με την οποία υπόσχεται μεταξύ των άλλων και την «‘κοινωνικοποίηση’ των μέσων παραγωγής στην ενέργεια»  και τη θέσπιση «Ενιαίου Κρατικού Φορέα Ενέργειας» , γιατί «εμείς μιλάμε για κρατική κοινωνική ιδιοκτησία, αλλά όχι μόνο της Δ.Ε.Η., αλλά όλου του τομέα της Ενέργειας» , για την καλύτερη αξιοποίηση, και ‘προς το συμφέρον του λαού’, των υφιστάμενων παραδοσιακών πηγών ενέργειας. Τέτοια και τόση κρατικοκαπιταλιστική τυφλότητα στον 21ο αιώνα, μόνο ως πολιτική παράνοια μπορεί να εννοηθεί.

7. Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι τα ορυκτά καύσιμα και ο καπιταλισμός, αλλά η υδρογονοενέργεια, η Άμεση Δημοκρατία και ο αταξικός Ουμανισμός

Και ενώ η εποχή της υδρογονοενέργειας έχει ήδη ανατείλει και κοντεύει, παρά τη συνωμοσία της σιωπής, να μεσουρανήσει, τα ηγετικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, τα πολιτικά κόμματα του Ευρωκοινοβουλίου και η λεγόμενη ‘πνευματική ηγεσία’ της, έχουν εμπλακεί, ως διαπλεκόμενες δυνάμεις στον πόλεμο των πετρελαιαγωγών. Άλλοι ως υπάλληλοι-εκφραστές, των αμερικανικών και άλλοι των ρωσικών σχεδίων για την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης και άλλοι ως Dealer των προϊόντων της γερμανικής βιομηχανίας, (πακέτα φωτοβολταϊκής τεχνολογίας και ανεμογεννήτριες), με αποτέλεσμα η Ευρωπαϊκή Ένωση να χάνει το τραίνο της νέας τεχνολογίας για υδρογονοενέργεια που θα την καθιστούσε ενεργειακά ανεξάρτητη, αυτόνομη και αυτοδύναμη να ακολουθήσει μια νέα πορεία, αντάξια των ουμανιστικών αγωνιστικών παραδόσεών της, για το καλό των Ευρωπαίων και της ανθρωπότητας. Κι όμως το πρόβλημα της υδρογονοενέργειας δεν ήταν άγνωστο στην Ευρώπη. «Είμαστε μια ομάδα επιχειρηματιών και επιστημόνων και σας ζητάμε να παρέχετε υποστήριξη και βοήθεια στη χρηματοδότηση του έργου μας στην υλοποίηση της παραγωγής ενέργειας υδρογόνου και ηλεκτρικής ενέργειας στη Γερμανία. Το γεγονός είναι ότι οι επιστήμονές μας έχουν αναπτύξει μια νέα τεχνολογία για την παραγωγή φθηνού υδρογόνου και φθηνής ενέργειας σε απεριόριστες ποσότητες και 100% φιλική προς το περιβάλλον. Με την τεχνολογία μας και την οικονομική και πολιτική υποστήριξή σας, η Γερμανία θα είναι σε θέση να γίνει ο παγκόσμιος ηγέτης της αγοράς στην παραγωγή υδρογόνου, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και ηλεκτρικών οχημάτων τα επόμενα πέντε χρόνια. Επιπλέον, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τον μοναδικό εξοπλισμό για τη μετάβαση των υφιστάμενων πυρηνικών και θερμικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής υδρογόνου με ελάχιστες επενδύσεις για τους ιδιοκτήτες της εταιρείας και το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας θα είναι τουλάχιστον 2 φορές φθηνότερο από ό,τι σήμερα και οι εκπομπές CO2 θα είναι μηδενικές. […] Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η εφαρμογή αυτής της καινοτόμου τεχνολογίας θα ωφελήσει όλους τους πολίτες της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» . Όμως η πολυπράγμων Καγκελάριος σιώπησε και ουδέν έπραξε. Αλήθεια γιατί;
Το γεγονός πως ούτε τα κόμματα του Ευρωκοινοβουλίου δεν ασχολούνται με το ενεργειακό μέλλον της Ένωσης και ενώ νομοθετούν, μετά από αμερικανικές υποδείξεις και συγκροτούν «Πλατφόρμες Υδρογόνου», δεν αναφέρονται σε ενεργειακό σύστημα υδρογόνου που θα εξασφάλιζε ενεργειακή ανεξαρτησία και θα έβαζε την Ε.Ε. στην πρωτοπορία των παγκόσμιων εξελίξεων, δεν μπορεί να αποδοθεί σε άγνοια, αλλά σε υποταγή στα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα που διαμορφώνονται γύρω από τα ορυκτά καύσιμα, τις μηχανές εσωτερικής καύσης και γενικά στο ολιγαρχικό οικονομικό μοντέλο της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, τα οποία ουσιαστικά στηρίζει ο θεσμός του αστικού κοινοβουλίου και τα κόμματα που τον απαρτίζουν.
Είτε πρόκειται για συνειδητή αποσιώπηση και παραπλάνηση, είτε για άγνοια σε βαθμό δόλου, η πραγματικότητα της υδρογονοενέργειας αποτελεί ένα πολύ κρίσιμο, για τον ανθρώπινο πολιτισμό, ιστορικό σταυροδρόμι, η κατεύθυνση του οποίου θα εξαρτηθεί από την παθητικότητα ή από την έγκαιρη ανάδειξη της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας σε αυτενεργό παράγοντα των εξελίξεων. Αυτή είναι η στιγμή για την οποία χιλιάδες γενιές ανθρώπων αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, για να ωριμάσει η εργαζόμενη ανθρωπότητα και να γίνει η δύναμη που θα κλείσει τη σελίδα της πολύπαθης και ματωμένης εξουσιαστικής προϊστορίας της και θα αρχίσει να γράφει την πραγματική ιστορία της σε συνθήκες Νέας Ελευθερίας, Αυτοδιεύθυνσης και Ανθρωπισμού .
Για να συμβεί αυτό, είναι αναγκαίος ένας Νέος Ριζοσπαστικός Διαφωτισμός που θα αποσπάσει όλα τα κοινωνικά δημιουργήματα, όπως την επιστήμη, τη Γνώση, την Τεχνολογία και τον Πολιτισμό από την ιδιοκτησιακή εξουσία «μερικών μεγιστάνων ιδιοκτητών πολυεθνικών εταιριών» και θα τα αποδώσει στην εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα στην οποία ανήκουν, σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι υπάλληλοι, οι αχυράνθρωποι και τα χαλκεία του κεφαλαίου . Χωρίς την απελευθέρωση της Επιστήμης, της Τεχνολογίας και του Πολιτισμού δεν είναι εφικτή η απελευθέρωση των ανθρώπων, των Λαών και της Ανθρωπότητας από το κεφάλαιο.
Η δύναμη που κρατάει ολόκληρη την ανθρωπότητα καθηλωμένη σε μια βάρβαρη εξουσία, δεν είναι παρά το αυστηρά συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα των ορυκτών καυσίμων. Απέναντι σ’ αυτήν την εξουσία η ανθρωπότητα μπορεί να αντιτάξει το υδρογόνο που υπάρχει παντού και δεν ανήκει σε κανέναν, επειδή «το υδρογόνο είναι κατ’ εξοχήν... δημοκρατικό καύσιμο, αφού έχουν την ίδια πρόσβαση σ’ αυτό τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γκάνα. Και μάλιστα δίνει τριπλάσια ενέργεια σε σχέση με το πετρέλαιο» .
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ανίκανη, εξαρτημένη και διεφθαρμένη ηγεσία της, έγινε μέρος του προβλήματος του ανταγωνισμού των πολεμοκάπηλων πετρελαιάδων, αντί να γίνει παράγοντας ειρήνης και η λύση του παγκόσμιου ενεργειακού προβλήματος, λύση που τη χρειάζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα για να βγει από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να κάνει το επόμενο βήμα προς ένα καλύτερο κόσμο, προς ένα οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Όμως αυτή η Ευρώπη του κεφαλαίου δεν μπορεί να βγει από το δίλημμα ρωσικό ή αμερικάνικο πετρέλαιο, ούτε καν να σκεφτεί για το ευρωπαϊκό πετρέλαιο της Ελλάδας και της Κύπρου και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σκεφτεί να μπει στην λεωφόρο της υδρογονοενέργειας που οδηγεί στην απελευθέρωσή της και σε ένα καλύτερο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, οι διαχρονικοί φύλακες των συμφερόντων και του μέλλοντος των ευρωπαϊκών λαών, δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι θεατές και κομπάρσοι της ζωής τους και είναι τώρα η ώρα να πάρουν την υπόθεση της υδρογονοενέργειας στα χέρια τους, γιατί μόνο έτσι θα απαλλάξουν την Ευρώπη από την παρακμή και την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα διασφαλίσουν το μέλλον τους. Ένα μέλλον ενεργειακής δημοκρατίας και ισότητας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία, για μια Ευρώπη των Λαών και όχι των κεφαλαίων, των μεγιστάνων που φασίζουν και των ηγεμονιών που ιμπεριαλίζουν.
Για όλα αυτά, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να διαμορφώσει την δικής της Ευρωενωσιακή Ταυτότητα μαζί με το καινούργιο όραμά της για μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, και η εργαζόμενη ανθρωπότητα να επεξεργαστεί μια νέα σύγχρονη κοσμοαντίληψη, μακριά από σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες, ξαναγυρίζοντας στις πηγές της αρχαίας Ελληνικής φυσικής φιλοσοφίας σε συνδυασμό με την σύγχρονη επιστήμη και την αντίληψη για τον αταξικό Ουμανισμό, εγκαταλείποντας οριστικά πνευματικές παγίδες σαν τον πλατωνισμό, ως διαχρονική, αντιδημοκρατική, ολιγαρχική και δεσποτική εξουσιαστική ιδεολογία, διαβάζοντας κριτικά και όχι ως οπαδός τα μεταφυσικά, κούφια και αντιφατικά έργα του ίδιου του Πλάτωνα .
Ένας καλύτερος κόσμος, ο κόσμος της υδρογονοενέργειας και της άμεσης δημοκρατίας είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ όχι μόνο εφικτός, αλλά και ζωτικά αναγκαίος.
_________________________________

https://www.facebook.com/100070380242259/videos/3573918822904840?locale=uk_UA,

https://professors-phds.com/70506-2/,

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024


 

2025+ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Πρωτοβουλία Διαλόγου
για την Άμεση Δημοκρατία και τον αταξικό Ουμανισμό

www.classlessdemocracy.blogspot.com*,
claslessdemocracy@gmail.com,


ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΣΗ ΑΝΤΙ
ΓΙΑ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ,
ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ

Η ιστορία, η εμπειρία και η Λογική μας, μάς λένε πως ούτε οι ευχές, ούτε και οι κατάρες φέρνουν λύσεις στα προβλήματά μας, γιατί αυτά τα προκάλεσαν οι δραστηριότητες των σκοταδιστικών και των εξουσιαστικών ιερατείων, η δική μας αδράνεια και η πλάνη μας ότι κάποιες τάχα μεταφυσικές δυνάμεις θα παρέμβουν για να εμποδίσουν τις δυνάμεις του κακού, δηλαδή του κεφαλαίου, να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται, να μακελεύουν την ανθρωπότητα και να καταστρέφουν τον πλανήτη και το μέλλον μας.
Η εμπειρία και η Λογική μας, μάς λένε να πάψουμε να έχουμε ψευδαισθήσεις και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα δικά μας προβλήματα θα λυθούν μόνο με την δική μας ατομική και συλλογική, ενεργό, συστηματική, αποφασιστική και ασταμάτητη συμμετοχή στο κοινωνικό Γίγνεσθαι και συνεπώς δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα τα λύσουν εκείνοι που συστηματικά και σκόπιμα τα δημιούργησαν.
Ας ξεκινήσουμε με την μελέτη και την αυτομόρφωση για να κατανοήσουμε τις αιτίες, αλλά και τις λύσεις των προβλημάτων μας και ας ανοίξουμε έναν δημόσιο διάλογο που θα καταστήσει εφικτή την μετακίνηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από αντικείμενο εκμετάλλευσης σε υποκείμενο της ιστορίας και σε αρχιτέκτονα ενός καλύτερου κόσμου, του κόσμου της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία, στην προοπτική ενός οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.
Ας αφήσουμε πίσω μας τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που βολεύουν τους εκμεταλλευτές μας, τους πολεμοκάπηλους καταστροφείς του πολιτισμού και του πλανήτη και ας ξαναδημιουργήσουμε τον δημόσιο χώρο με τον δημόσιο διάλογο που δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν, εκτός από εκείνους που μας θέλουν κωφούς, βωβούς, τυφλούς και δούλος ανύπαρκτων ‘θεών’ και θείων σκιάχτρων και υπαρκτών και αχόρταγων αφεντικών και μανιακών ηγεμόνων.
Ας κάνουμε τον χρόνο που έρχεται, το 2025, αφετηρία ενός πνευματικά, κοσμοθεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά ακηδεμόνευτου αγώνα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για έναν αντικαπιταλιστικό, ουμανιστικό, καλύτερο κόσμο.
Ενωμένοι και αλληλέγγυοι μπορούμε να ακυρώσουμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας. Το μέλλον ανήκει σε όσους συμμετέχουν ενεργά στην δημιουργία του και όχι σε όσους αδρανούν και το περιμένουν ως δώρο από τους άλλους.
Η υποκρισία των εξουσιαστών και των πολυποίκιλων εξωνημένων κολάκων τους και οι ψευδαισθήσεις των εξουσιαζόμενων καταλήγουν στο διαχρονικό έγκλημα κατά του ανθρώπινου πολιτισμού. Να σταθούμε εμπόδιο ΕΔΩ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, για να συνεχίσει να υπάρχει το αυθεντικό ανθρώπινο είδος και ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Φλεγόμενος Πλανήτης Γη, Δεκέμβρης 2024
Για την Πρωτοβουλία
Δρ. Κώστας Λάμπος
__________________________
*Η Προειδοποίηση (δειλών που θέλουν να φιμώσουν την διαφορετική άποψη) περί ευαίσθητου περιεχομένου μην σας πτοεί, φανείτε ευαίσθητες/οι και γενναίες/οι και πατήστε ΚΑΤΑΝΟΩ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ.
https://draft.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/2768389167510206927,

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2024

 Από την φύση του κοινωνικού συστήματος
στην φύση του ιστορικού ανθρώπου

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,


Τα τελευταία χρόνια οξύνεται ιδιαίτερα η επιθετικότητα των σκοταδιστικών και των εξουσιαστικών  ιερατείων ενάντια στην ανθρώπινη φύση με σκοπό να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα από τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, μετακυλίοντάς τα   στην υποτιθέμενη ατελή  ‘ανθρώπινη φύση’. Για να δικαιολογήσουν αυτή την προσέγγισή τους αντιμετωπίζουν, συνειδητά και σκόπιμα, τον άνθρωπο ως ζώον που κινείται με βάση το ένστικτο, σαν να μην μεσολάβησαν η ιστορία του homo sapiens και οι μετέπειτα σταθμοί του ανθρώπινου πολιτισμού με την προϊούσα κοινωνικοποίηση του ανθρώπινου είδους, η οποία αποτυπώθηκε σε συστήματα ηθικοκοινωνικών αξιών, σε παγκόσμια αποδεκτούς νόμους και ‘Χάρτες Δικαιωμάτων’ που κατοχυρώνουν τον άνθρωπο  ως ‘ζώον πολιτικόν’ και ως κοινωνική οντότητα, δηλαδή ως αυτόνομη προσωπικότητα, με ελεύθερη βούληση.  Σε αυτή την αργόσυρτη και βασανιστική πορεία του ανθρώπινου είδους συντελέστηκε, με όρους εξελισσόμενης κοινωνίας, η προοδευτική μετεξέλιξη του ενστίκτου σε κοινωνική συνείδηση, σε αυτογνωσία, σε συνειδητοποίηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων έναντι των άλλων καθώς και έναντι του κοινωνικού συνόλου  και τελικά σε ‘ανθρώπινη φύση’, γεγονός που δείχνει πως η ανθρώπινη φύση δεν είναι ένα υπεριστορικό και συνεπώς εξωκοινωνικό μέγεθος, αλλά δημιούργημα  των εκάστοτε οργανωμένων οικονομικοκοινωνικών συνθηκών. Οπότε το συμπέρασμα είναι πως  το αίτιο είναι η φύση των οργανωμένων οικονομικοκοινωνικών συνθηκών, δηλαδή του οικονομικοκοινωνικού συστήματος που διαθέτει διαμορφωτική ισχύ επί των δημιουργημάτων του και το αιτιατό είναι η ‘ανθρώπινη φύση’. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο παραγνωρίζει πως ο άνθρωπος που γεννιέται ανίσχυρος και χωρίς διαμορφωμένη φύση σε συνθήκες που διαμορφώνονται από το πανίσχυρο κοινωνικο σύστημα που αυτό βάζει, δια της διαδικασίας κοινωνικοποίησης των ανθρώπων, την δική του σχεδόν ανεξίτηλη σφραγίδα πάνω στα ανθρώπινα όντα. Βέβαια τα ανθρώπινα όντα μπορούν δια της λογικής, των εμπειριών τους και του ορθολογισμού να αρνηθούν τον υφιστάμενο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και να συλλάβουν, να οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο και να αγωνιστούν για την πραγμάτωσή του.
Η κερδόφιλη και μισάνθρωπη, η απάνθρωπη, καταστροφική και παρακμιακή φύση του καπιταλισμού οδήγησαν, με την βοήθεια των σκοταδιστικών μύθων και θεσμών, των μηχανισμών καταστολής  και του εξουσιαστικού φόβου, μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας  στην υποταγή και στην μοιρολατρία που δρα ως φύλακας και συντηρητής του καπιταλισμού,  έτοιμο να κατασπαράξει το υπόλοιπο  που κατάληξε στην αμφισβήτηση και στην άρνησή του. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται οι αγώνες των μεν για την  συντήρηση και διαιώνιση του καπιταλισμού και για την αντικατάστασή του από ένα πιο ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα που θα αλλάξει την φιλοσοφία και τον τρόπο της κοινωνικοποίησης των ανθρώπων, από τους δε. Για να συμβεί, όμως, αυτό χρειάζεται να κατανοηθούν απ’ όλους μας, με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό, οι συνθήκες γένεσης των συστημάτων της κοινωνικής ανισότητας, με τελευταίο στάδιό τους τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα να μελετηθούν επιστημονικά  χωρίς θρησκευτικές και ιδεολογικές παρωπίδες σε βάθος οι όροι υπέρβασης  τους προς έναν καλύτερο, δικαιότερο, δημοκρατικότερο και ειρηνικότερο οικουμενικό κόσμο.
Οι συνθήκες γένεσης των συστημάτων της κοινωνικής ανισότητας, έχουν αναλυθεί και κατανοηθεί σε μεγάλο βαθμό με κατάληξη πως αυτά ριζώνουν στην εποχή που κάποιοι επέβαλλαν de facto την διάσπαση της ενότητας της παραγωγικής βάσης  της κοινωνίας  και την  ολοκλήρωσαν de jure με την θέσπιση του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στην γη, στους ανθρώπους, στα μέσα παραγωγής και στον κοινωνικό πλούτο. Οι αρχαίοι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι, οι πρώιμοι σοσιαλιστές και ιδιαίτερα ο Μαρξ και ο Ένγκελς  έθεσαν, μελέτησαν και ανάλυσαν  σε βαθμό ριζικής άρνησης  των συστημάτων της κοινωνικής ανισότητας. Δυστυχώς, όμως, η έρευνα, η μελέτη και η θεμελίωση μιας επιστημονικής θεωρίας,  που θα έκανε κατανοητούς τους όρους υπέρβασης του καπιταλισμού, αλλά και την θέση για μια μετακαπιταλιστική κοινωνία των ίσων, διαφορετικών αλλά ίσων,   σκόνταψε στην υποκειμενικότητα και την εξουσιομανία των ηγητόρων όλων των μεγάλων επαναστάσεων των νεότερων χρόνων, γεγονός που δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή τους. Η πολυδιάσπαση όλων των ‘προοδευτικών’, ‘δημοκρατικών’, ‘σοσιαλιστικών’ και ‘κομμουνιστικών’ επαναστατικών κινημάτων  αποτελεί τρανή απόδειξη αυτής της αποτυχίας, τα απόνερα της οποίας έχουν οδηγήσει στην ανάλωση της δυναμικής τους στον εσωτερικό τους εμφύλιο πόλεμο, γεγονός που λειτουργεί ως ‘φιλί της ζωής’ για τον ζόμπι καπιταλισμό που έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο, αλλά επιβιώνει ως δημιουργός της ‘εποχής των τεράτων’, χάρη στην αδυναμία των ‘αριστερών’ ηγεσιών να αποβάλλουν από το φαντασιακό τους το εξουσιαστικό τριτοτεταρτοδιεθνιστικό ή και το λεγόμενο ‘αναρχικό’ μοντέλο κοινωνίας.
Η ιστορία διδάσκει πως, όσο αυτή η ανωμαλία δεν ξεπερνιέται σε επίπεδο επαναστατικής θεωρίας που θα ενώνει τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού σε μια ενιαία ουμανιστική επαναστατική δύναμη αναίμακτης ανατροπής του καπιταλισμού στην βάση της διαχρονικής στρατηγικής τους για την αταξική αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των κοινωνιών σε τοπικό,  περιφερειακό, εθνικό κα οικουμενικό επίπεδο, τόσο η καπιταλιστική βαρβαρότητα  θα οξύνεται ως τοξική δύναμη ολικής καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού, της ζωής και του πλανήτη. Το χειρότερο, σε αυτήν την περίπτωση είναι πως οι δυνάμεις της καπιταλιστικής αντίδρασης μπορούν να παραπλανούν τις κοινωνίες, επικαλούμενες ως άλλοθι τους θερμοκέφαλους που νομίζουν ότι θα γκρεμίσουν τον καπιταλισμό με  επαναστατική γυμναστική, τσιτατολογία, προσωπολατρίες, παρωχημένα συνθήματα, λιανοτούφεκα  και βεγγαλικά που επιτρέπουν στην εξουσία να τους εμφανίζει ως ‘τρομοκράτες’ για κρύβει την δική της κρατική τρομοκρατία. Έτσι, όμως, οι αυτόκλητοι ‘απελευθερωτές’ στιγματισμένοι ως ‘τρομοκράτες’ αφαιρούν, θελητά  ή αθέλητα (;) δεν έχει σημασία, από τις κοινωνίες την δυνατότητα να αναδειχθούν οι ίδιες  νικητές αφοπλίζοντας ηθικά, πολιτικά και επιχειρησιακά τις δυνάμεις της βίας, της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της αδικίας, της αλλοτρίωσης και της καταστροφής, γεγονός που θα μπορούσε να καταργήσει οριστικά και αμετάκλητα θώκους εξουσίας και να ματαιώσει τις εξουσιαστικές ονειρώξεις  των αυτόχριστων ‘απελευθερωτών’ της κοινωνίας, οι οποίοι  κάνουν πως ξεχνούν πως η απελευθέρωση της κοινωνίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει παρά να είναι έργο της ίδιας της κοινωνίας, για να είναι απελευθέρωση και όχι καινούργια δουλεία.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι εξουσιαστικές ελίτ φροντίζουν να κρατήσουν τις κοινωνίες μακριά από την στοιχειώδη λειτουργία τους να κοινωνικοποιούν τα μέλη τους στην βάση των αρχών της ισοτιμίας, της ισονομίας, της ισηγορίας, της αμοιβαιότητας, της συνεργασίας, της συλλογικότητας, της κοινωνικής ηθικής, της  αλληλεγγύης και της αδελφοσύνης και αντ’ αυτής να αναλαμβάνουν υποκατάστατοι θεσμοί και πληρωμένοι ντελάληδες να διακηρύσσουν με θράσος,  πως τα εγκλήματα που διαπράττει ο καπιταλισμός για την μεγιστοποίηση του κέρδους των λίγων οφείλονται στην ατελή ανθρώπινη φύση και όχι στην εγκληματική φύση του καπιταλισμού. Καλοβολεμένοι καθηγητάδες, ‘ειδικοί’  και ακαδημαϊκοί βγαίνουν κάθε τόσο  στα εξουσιαστικά μπαλκόνια της παραπληροφόρησης και της αποβλάκωσης για να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους υποστηρίζοντας  πως οι αιτίες για τους πολέμους, για τις ακραίες φυσικές καταστροφές καθώς επίσης και για την φτώχεια έχουν ‘ανθρωπογενή προέλευση’ και εκπορεύονται από την υποτιθέμενη ‘άπληστη ανθρώπινη φύση’, απαλλάσσοντας έτσι την εγκληματικά άπληστη φύση του καπιταλιστικού  συστήματος και των φορέων του. Έτσι βάζοντας δίπλα στα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία  σοβαροφανείς ψευδοεπιστήμονες, που μισούν τις κοινωνίες, καταφέρνουν με ψευδοθεωρίες να περάσουν στις κοινωνίες την αντίληψη πως για την ρύπανση του περιβάλλοντος φταίνε οι άνθρωποι με το σχεδόν μηδενικό ενεργειακό αποτύπωμα και όχι οι καμινάδες των ορυκτών καυσίμων με ενεργειακά αποτυπώματα δισεκατομμυρίων μονάδων, προκειμένου οι πολεμικές οικονομίες τους να παράξουν εντατικά όπλα και συστήματα μαζικής εξόντωσης των ανθρώπων, αντί της κοινωνικά ελεγχόμενης ήπιας οικονομίας παραγωγής αγαθών ευημερίας και ειρήνης.
Και επειδή αυτή η παραπληροφόρηση αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία διαμορφώνει τους όρους της πρώτης φάσης της κοινωνικοποίησης των ανθρώπων σε συνθήκες οικογένειας για να καταλήξει, ιδιαίτερα στην περίπτωση απληροφόρητων γονέων,  σε κακοποίηση της κοινωνικοποίησης των παιδιών. Αλλά και στην δεύτερη φάση της κοινωνικοποίησης των παιδιών, δηλαδή, στο σχολείο, η κακοποίηση της κοινωνικοποίησής τους  συνεχίζεται από την συστημικά κακοποιημένη παιδεία, η οποία λειτουργεί ως αναπαραγωγική δύναμη του υφιστάμενου κοινωνικού συστήματος της κοινωνικής ανισότητας, της αδικίας, του άγονου ανταγωνισμού, της φτώχειας, του θρησκευτικού, του ιδεολογικού, του πολιτικού και του κοινωνικού μίσους και του πολέμου, με κατάληξη την προϊούσα καπιταλιστική βαρβαρότητα.  Τέλος,  στην Τρίτη και τελευταία φάση της ολοκλήρωσης της ανθρώπινης φύσης, η θέση που παίρνει ο καθένας στην παραγωγική διαδικασία αποτελεί το οριστικό καλούπι της. Έτσι όσοι κληρονομούν μια θέση που τους επιτρέπει να ζουν εκμεταλλευόμενοι την εργασία άλλων ανθρώπων διαμορφώνουν σταδιακά την φύση του εξουσιαστή, με όλα τα απάνθρωπα, βρωμερά και ‘αμαρτωλά’ συμπαρομαρτούντα. Αντίθετα όσοι αναγκάζονται να ζουν υπό συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, βλέπουν την ανθρώπινη φύση τους να αναγκάζεται, με αντάλλαγμα την με το ζόρι επιβίωσή τους,  να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης του οικονομικοκοινωνικού συστήματος. Το συμπέρασμα είναι πως στις κοινωνίες της κοινωνικής ανισότητας δεν υπάρχει μια κοινή για όλους τους ανθρώπους ανθρώπινη φύση, αλλά όσες χρειάζεται το σύστημα για την αναπαραγωγή και την διαιώνισή του. Και επειδή αυτά τα οικονομικοκοινωνικά συστήματα στηρίζονται στην βία και χαρακτηρίζονται από πολλαπλούς πολυεπίπεδους ανταγωνισμούς και θανάσιμες συγκρούσεις, από αβεβαιότητα και αστάθεια, γι’ αυτό και οι αντίστοιχες ‘ανθρώπινες φύσεις’ καταλήγουν   να είναι συστημικές, ρευστές και αβέβαιες και όχι ανθρώπινες.
Έτσι φτάσαμε στο ‘τέλος της ιστορίας’ και πριν φτάσουμε και στον ‘τελευταίο άνθρωπο’ καλά είναι να αναλογιστούμε τις ατομικές, συλλογικές και κοινωνικές ευθύνες μας, που αφήσαμε τις κοινωνίες μας να κατρακυλήσουν στο στάδιο της βαρβαρότητας, την στιγμή μάλιστα που οι σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες, μπορούν, υπό τον όρο της απελευθέρωσής τους από τον μισανθρωπισμό και την εγκληματικότητα του κεφαλαίου,  να κάνουν πραγματικότητα το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού  για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού ουμανιστικού πολιτισμού.
Θα χρειαστεί, βέβαια, να ξεκινήσουμε με την εξυγίανση των σκόπιμα νοθευμένων εννοιών, με την αποκατάσταση της εξουσιαστικά κακοποιημένης  γλώσσας και με την αποκάθαρση της κοινωνικής μας φύσης από όλα τα σκοταδιστικά, εξουσιαστικά και συστηματικά παράσιτα, που της φόρτωσαν τα συμφέροντα των λίγων, τα οποία  φαντάστηκαν πως μπορούν να χειραγωγούν στο διηνεκές τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα προκειμένου να ικανοποιούν τις νοσηρές φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις τους.
 Το πιο μεγάλο ταξίδι της κοινωνικής απελευθέρωσης για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς συστημικούς εξουσιαστικούς καταναγκασμούς και με αυθεντική την ανθρώπινη φύση μας, ξεκινά με το πρώτο μικρό βήμα του καθενός μας, για την επανασυγκόλληση της ενιαίας παραγωγικής βάσης της ενιαίας και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Τολμήστε το. Αρχίστε, με τον καινούργιο χρόνο, 2025,  να ονειρεύεστε έναν καλύτερο κόσμο και να είστε σίγουρες/οι πως αυτός κάποια στιγμή θα γίνει η πραγματικότητα που εδώ και χιλιετίες την οραματίζονται και για την οποία αγωνίζονται οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Ένας καλύτερος κόσμος είναι σήμερα αναγκαίος, εφικτός και αναπόφευκτος.
______________________________
https://biblionet.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7?contributors[]=22283,

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024

 Η ‘φιλοσοφική αυθάδεια’ 

ως απελευθερωτής από νοσηρές αυθεντίες


Δρ Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,

           «Φίλος ο Πλάτων,
αλλά φιλτάτη η αλήθεια»
                    Αριστοτέλης

«Ο πλανήτης μας στο Σύμπαν, μοιάζει με ένα κομματάκι
σκόνη που αιωρείται μέσα σε μια λεπτή ηλιαχτίδα»
                                                                          Carl Sagan

«Άϊντε θύμα, άϊντε ψώνιο,
Άϊντε σύμβολο αιώνιο,
Που αν ξυπνήσεις μονομιάς,
Θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
                   Κώστας Βάρναλης


Ο Carl Sagan, μας κάλεσε να αναλογιστούμε, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας, αν είχαν επικρατήσει οι αντιλήψεις των Ελλήνων φυσικών φιλοσόφων της αρχαίας Ιωνίας . Δυστυχώς, όμως, για την ανθρωπότητα επικράτησαν οι αντιλήψεις του Πλάτωνα, ως σωκρατισμός και πλατωνισμός με κατάληξη τον σκοταδισμό, την κοινωνική ανισότητα, τους άγονους ανταγωνισμούς, τις γενοκτονίες, τις λεηλασίες, τους αιματηρούς, απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους και την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.


Ο πολύς Πλάτωνας από αφέλεια ή από προσωπική του ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια έπλασε την ερμαφρόδιτη έννοια του ‘σοφού βασιλιά’ ή του ‘βασιλιά σοφού’, για να εξαφανίσει την έννοια της Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την οποία μίσησε, τόσο ως έννοια, όσο και ως πολίτευμα. Δεν μπόρεσε, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία και παρά την ιδιοφυία του, να καταλάβει πως η απόπειρα μεταστοιχείωσης της εξουσίας σε σοφία ή/και της σοφίας σε εξουσία αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα και καταφυγή στην μεταφυσική, αποτελεί πνευματική αλχημεία, που εξελίσσεται σε πνευματική πανούκλα. Κι’ αυτό το πνευματικό ολίσθημα του Πλάτωνα δεν έγινε από καλή πρόθεση, γιατί καμιά καλή πρόθεση δεν κινείται από το εξουσιαστικό πάθος και δεν καταλήγει στο μίσος που φτάνει μέχρι την συκοφαντία, την υστερία και το κάψιμο βιβλίων που εκφέρουν διαφορετική ή και αντίθετη άποψη από την δική του.
Ο Πλάτωνας με τις ναΐφ αεροθεωρίες του γύρισε την φιλοσοφία ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδα πάνω, και την άφησε να μετεωρίζεται και να υποστηρίζει αδιανόητα και ανούσια πράγματα, όπως λ. χ.,
•    ότι ο αυθύπαρκτος υλικός κόσμος στον χώρο και στον χρόνο, δεν είναι παρά αντικατοπτρισμός της ιδέας του ‘θεού δημιουργού’, χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί πως είναι λογικότερο να δεχτεί την αυθυπαρξία του αισθητού, πραγματικού, υλοενεργεικού κόσμου, παρά να υποστηρίξει την αυθυπαρξία ενός αυθαίρετου, αόρατου, ακατανόητου και απερίγραπτου με την λογική και την επιστήμη, ‘μη όντος-όντος’, θεού, αλλά χωρίς δημιουργό,
•    πως η εξουσία και μάλιστα στην μορφή της τυραννίας, που σημαίνει βία, αδικία, σκοταδισμό, καταπίεση των αδύνατων, εξοντωτικό ανταγωνισμό, γενοκτονίες, καταστροφή και πόλεμο, μπορεί να είναι σοφή και δίκαιη στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, εκτός αν για τον Πλάτωνα δεν πειράζει να είναι άδικη, ή
•    και το αντίστροφο πως η σοφία μπορεί να ταυτιστεί με την εξουσία, χωρίς να πάψει να είναι σοφία και χωρίς να εκφυλιστεί σε έξυπνη, και γι’ αυτό πολλαπλά επικίνδυνη, εγκληματικότητα.
Ο πλατωνισμός, το μεγάλο και διαχρονικό πνευματικό σαράκι, κατατρώει την πραγματικότητα, την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Ο ιδιοφυής Πλάτωνας γυρίζοντας την πλάτη του στην μεγάλη αλήθεια του Θαλή, αναγκάστηκε, λόγω δόλου και δειλίας, να μαστορέψει το μεγάλο και ‘γενναίο ψέμα’ του, που για να το δικαιολογήσει άρχισε να ανακατώνει μερικές μισές, γνωστές ήδη από τους φυσικούς φιλόσοφους, κοινωνικές αλήθειες και ηθικές αξίες, με πολλά, άπειρα, καινούργια ψέματά του, μύθους, έωλους ισχυρισμούς και γοερές αντιφάσεις, που τον έκαναν αρεστό και χρήσιμο στην τάξη του και στην εξουσία. Αλλά όλο και περισσότερο ύποπτο για διαχρονική διάπραξη ηθικής αυτουργίας επί όλων των εγκλημάτων, όλων των ανά τον χώρο και χρόνο εξουσιών του δυτικού ημισφαίριου του πλανήτη, κι’ όχι μόνο. Ο ιδιοφυής Πλάτωνας «έπαιξε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην καταστροφή του Ελληνικού κόσμου» , αρνήθηκε την Φύση και την αέναη δημιουργικότητά της, όπως αρνήθηκε και στο ανθρώπινο είδος την θαυμαστή ικανότητά του να δημιουργεί, ως αυστηρά και για λόγους επιβίωσης κοινωνική οντότητα, Πολιτείες, Πολίτες, Πολιτική και Πολιτισμό, κατασκευάζοντας αυθαίρετα και από το τίποτα, κατ’ εικόνα και ομοίωση του ίδιου και της τάξης του, ‘δημιουργό χωρίς δημιουργό’, προικίζοντάς τον με μισανθρωπισμό, κακία και απύθμενη ανοησία. Ο Πλάτωνας αρνήθηκε, συκοφάντησε και πολέμησε «με ιδιαίτερη δριμύτητα όχι μόνο την Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά και την ίδια την πόλη της Αθήνας, […] και θα εμπνεύσει στο μέλλον κάθε τί το αντιδραστικό, κάθε τί που επικροτεί την καθεστηκυία τάξη, κάθε τί που αντιστέκεται στην δημοκρατία» .
Βέβαια, η δειλή, απέναντι στο μεγαλείο του φυσικού κόσμου, της ζωοδότρας και ανθρωπομάνας γήινης βιόσφαιρας, μεταφυσική φιλοσοφία του συσκότισε όσο μπορούσε, και μπόρεσε πολύ, τον πραγματικό κόσμο και εμπόδισε αποφασιστικά την πρόοδο των επιστημών, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό του ανθρώπινου πολιτισμού από την αγωνιώδη προσπάθεια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας για την κατάργηση της κοινωνικής ανισότητας και την θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας και γι’ αυτή του την προσφορά τιμήθηκε από όλες τις αλλοτριωτικές, καταπιεστικές, φασιστικές, ολοκληρωτικές και ηγεμονικές εξουσίες. Το κακό με τον Πλάτωνα ξεκίνησε από την κοντόθωρη ματαιοδοξία του να διατηρήσει και να μεγαλώσει τον ατομικό του πλούτο και να κυβερνήσει την Αθήνα, ή έστω τις Συρακούσες αλλά τα πολλά, λόγω αθεράπευτης υπεροψίας, λάθη του ματαίωσαν τα σχέδιά του κι’ έτσι η αποτυχία του μεταμορφώθηκε σε σκοταδιστική ‘πλατσωκρατική πανούκλα’ με ένα παραπλανητικό μαγικό περιτύλιγμα που θάμπωσε τους αφελείς και τους έκανε να παραμιλούν με κατάρες, προσευχές και αφορισμούς.
Η υπόθεση για το αν οι προθέσεις του ήταν να προκαλέσει όσα προκάλεσαν οι θεωρίες του και αν θα έκανε όσα έκανε αν γνώριζε τις συνέπειες των όσων είπε και έγραψε, έχει μόνο θεωρητική σημασία, γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να απαντήσει. Πάντως μέχρι τώρα δεν τόλμησε κανένας από τις στρατιές των εθελοδούλως ή και ex officio κρατικοδίαιτων πλατωνιστών, νεοπλατωνιστών και πλατωνιζόντων να αγγίξει τα κακώς κείμενα της δειλής πλατωνικής φιλοσοφίας, που, ως εξουσιαστική ιδεολογία, νόθεψε την ανθρώπινη ιστορία και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι αποκλειστικά, για την ανθρώπινη τραγωδία. Οι προσπάθειες κάποιων που ψελλίζουν πως τάχα, πολλές φορές τα λόγια του Πλάτωνα ή του πλατωνικού Σωκράτη, του πλατΣωκράτη κρύβουν αλληγορίες, που σημαίνει πως άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν, γιατί κάτι θέλανε να κρύψουν, δεν μπορούν να διορθώσουν το κακό, ούτε και να πείσουν κανέναν σοβαρό μελετητή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, γιατί υπάρχουν, όσα γλύτωσαν από την άσβεστη πυρά του Πλάτωνα, και τα έργα των φυσικών φιλοσόφων που ότι λένε και γράφουν αυτό και εννοούν, επειδή δεν είχαν κανένα λόγο, άλλα να λένε και άλλα να εννοούν και επειδή δεν θέλανε να κρύψουν τίποτα και από κανέναν.
Η αρχαία Ελληνική φυσική φιλοσοφία άντεξε και επιβίωσε μέσα από τυραννίες, βάρβαρες αυτοκρατορίες, θεοκρατικούς σκοτεινούς μεσαίωνες, αποικιοκρατίες, ιμπεριαλισμούς και φασισμούς και καταφέρνει ακόμα και να ανθίζει καταμεσής του χειμώνα της νεοκλασικής και νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Η κορύφωση της οποίας μορφοποιείται ως απειλή της ολικής καταστροφής του πλανήτη Γη, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού για την κατάκτηση της ηγεμονίας στο ‘μικρό κομματάκι σκόνης’ του Σύμπαντος, ως χίμαιρα και ως ύβρις.
Βασανίζει πολλούς το ερώτημα γιατί ο Πλάτωνας ραδιούργησε με τόσο πάθος ενάντια στο ‘μικρό κομματάκι σκόνης που αιωρείται σε μια μικρή ηλιαχτίδα’ και το αντιμετώπισε ως πεδίο ανισότητας, αδικίας, απολυταρχικότητας, ανταγωνισμών και πολέμων και όχι ως κοιτίδα ζωής και πολιτισμού, στολίδι, νόημα και συνείδηση του Σύμπαντος; Και τους θυμώνει, γιατί εκτιμούν ότι αν και αυτός συστρατεύονταν με τις αλήθειες του φυσικού κόσμου και των φυσικών φιλοσόφων, ο ανθρώπινος πολιτισμός θα ακολουθούσε μια διαφορετική πορεία, μια ήπια και ορθολογική πορεία, η οποία θα θεμελιώνονταν πάνω στην δημιουργικότητα της συνεργασίας, της άμιλλας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της ειρήνης με βάση την κοινωνική ισότητα. Πολλοί μάλιστα οργίζονται με τα καμώματα του Πλάτωνα και απαιτούν τον αποσωκρατισμό και την αποπλατωνοποίηση του φαντασιακού όλων των ανθρώπινων πλασμάτων του ξεχωριστού και πανέμορφου πλανήτη Γη, επειδή αυτός συνειδητά, δόλια και σκόπιμα υπονόμευσε τον πολιτισμό της άμεσης, στο βαθμό εκείνης της συγκυρίας, Αθηναϊκής Δημοκρατίας και με το ‘γενναίο ψέμα του’ ξέσκισε την φιλοσοφία ως μήτρα των επιστημών. Με άμεση συνέπεια, ο πολιτισμός να ξεστρατίσει και να χτιστεί πάνω στο ψέμα των εξουσιαστικών φετίχ, στον θρησκευτικό σκοταδισμό και στις εξουσιαστικές ιδεολογίες, με κατάληξη τις αυτοκρατορίες της λεηλασίας και του αίματος, τις θρησκείες του μίσους, τον σκοτεινό Μεσαίωνα και τον άπληστο και αχόρταγο, πολεμοκάπηλο καπιταλισμό του φονικού και καταστροφικού ατομικού/ιδιωτικού κέρδους, αντί του δημιουργικού και ειρηνικού κοινωνικού πλεονάσματος. Τέλος όλη η ανθρωπότητα αρχίζει να αγωνιά γιατί όσο ο πλατωνισμός κατευθύνει, ως ένα εξουσιαστικό soft wear, τα μυαλά μας, τόσο ο ανθρώπινος πολιτισμός κινδυνεύει με εξαφάνιση και μαζί του και το ανθρώπινο είδος, γεγονός που δεν είναι πιά μια μακρινή απειλή, αλλά βίωμα της εφιαλτικής καθημερινότητάς μας, με την μορφή της καταστροφικής κλιματικής κρίσης, της καραδοκούσας πυρηνικής καταστροφής, του δρώντος φασιστικού ολοκληρωτισμού, της ακραίας κοινωνικής ανισότητας και της πανταχού παρούσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
*
Αυτή η αγωνία υπαγόρευσε την απόφαση πραγμάτωσης αυτής της μικρής πραγματείας, η οποία ξεκινάει από την αναφορά στην έννοια, το νόημα και τον σκοπό της φιλοσοφίας και την σχέση της με τις επιστήμες. Στο δεύτερο μέρος προσπαθεί να φωτίσει το θολό και αντιφατικό φαινόμενο Σωκράτης, ως γιό του Σωφρονίσκου, αλλά και ως ‘αντ’ αυτού’ του Πλάτωνα, δηλαδή, ως πλατωνικό Σωκράτη, πλατΣωκράτη, με τα δαιμόνια και όλα τα υπόλοιπα πλατωνικά μπιχλιμπίδια, που για δυόμιση χιλιάδες χρόνια κάνει την ανθρωπότητα να παραμιλάει εξαιτίας του εξουσιαστικού φόβου και της συνεπαγόμενης σκοταδιστικής και εξουσιαστικής ιδεολογικής τρομοκρατίας. Στο τρίτο μέρος πλησιάζει προσεχτικά τον μεγάλο παραμυθά, τον Πλάτωνα, όπως, σύμφωνα με τα κείμενά του και τις ιστορικές πηγές, τον γνωρίσαμε για να κατανοήσουμε αν ήταν πράγματι γενναίος και μεγάλος φιλόσοφος ή μήπως ήταν δειλός και ουσιαστικά μικρός και γι’ αυτό κατάντησε ιδεολογικό εργαλείο στα αιματοβαμμένα χέρια των εκάστοτε εξουσιών. Τέλος κλείνει με μια σύντομη σύγκριση μεταξύ φιλοσοφίας και ιδεολογίας που μας οδηγεί στην κατάταξη του πλατωνισμού στον χώρο της δόλιας και δειλής, μεταφυσικής φιλοσοφίας που λειτουργεί ως εξουσιαστική ιδεολογία. Κι’ όλα αυτά επειδή ο Πλάτωνας φοβήθηκε, δείλιασε μπροστά στον μεγάκοσμο και δημιούργησε από το Μηδέν έναν εικονικό μικρόκοσμο και αντί να εκτιμήσει την τεράστια σημασία της άμεσης καταγωγής του ανθρώπου από το μεγαλοπρεπές Σύμπαν, σκάρωσε το μεγάλο ‘γενναίο ψέμα’ του, για χάρη της απληστίας, της κακότητας και της ματαιοδοξίας της τάξης του και του ίδιου, προκειμένου να ζει στο ψέμα και την ψευδαίσθηση του ‘θείου νόθου’ και δούλου του θεού, εν γνώσει της αλήθειας πως το Μηδέν και το Τίποτα δεν είναι δημιουργικές δυνάμεις αλλά πονηρά και βλαβερά δημιουργήματα νοσηρών εγκεφάλων.
Με άλλα λόγια, ο πλατωνισμός δεν αποτέλεσε μόνο την δικαιολόγηση των τρόπων παραγωγής που στηρίζονται πάνω στον διχαστικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, όπου λίγοι αποφασίζουν και πολλοί εκτελούν τις εντολές των λίγων, αλλά δημιούργησε τους όρους παραγωγής και αναπαραγωγής ενός συγκεκριμένου ανθρωπολογικού τύπου, που συμβιβάζεται με την κοινωνική θέση τού εκτελεστή εντολών και μάλιστα σε βάρος του. Μια κοινωνική θέση που από άνθρωπο φορέα ελεύθερης βούλησης τον περιορίζει σε παραγωγό πλούτου για λογαριασμό των καταπιεστών του, σε καταναλωτή υλικών, πνευματικών και πολιτιστικών σκουπιδιών που τον αναπαράγουν ως δούλο, δουλοπάροικο και μισθωτό δούλο και τελικά σε απλήρωτο πολεμιστή έτοιμο να σκοτώσει και να σκοτωθεί για τους αλλοτριωτές του.
Σκέφτηκα πολύ, πριν καταπιαστώ με αυτό το βιβλίο, που τολμά να ασκήσει κριτική στον Πλάτωνα, τον οποίο άκριτα αναμασάνε, λιβανίζουν και προσκυνάνε, με το αζημίωτο βέβαια, στρατιές ‘σοφών’ και ‘αθάνατων’, με σημαιοφόρους όλα τα ‘κουκουβαγεία’ του πλανήτη, όπως αρέσκονταν να αποκαλεί την Ακαδημία Αθηνών, αλλά και όλα τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα του κόσμου ο έντιμα ανήσυχος μπάρμπα Σκαρίμπας. Σκέφτηκα πως, θα κατηγορηθώ για έγκλημα καθοσιώσεως και για πολλά άλλα ακόμη, αγγίζοντας το ιερό τέρας, τον άρχοντα/δάσκαλο απασών των εξουσιών, τον Πλάτωνα, αλλά από την άλλη έκρινα πως όφειλα να κλείσω τον συγγραφικό, προφανώς κάπου εδώ κοντά στα 86 μου, και τον βιολογικό μου κύκλο, με αυτό το βιβλίο που επιχειρεί να αποκαλύψει ποιος, πότε και γιατί έβαλε αφιόνι στα ανθρώπινα μυαλά και λοξοδρόμησε τον ανθρώπινο πολιτισμό, γεγονός που με απασχόλησε ιδιαίτερα στα βιβλία μου της τελευταίας περιόδου, 2004-2024. Αδιαφορώντας για την σιωπή ή/και τα γαυγίσματα της αγέλης των εξουσιόσκυλων, παραδίδω στους αναγνώστες αυτό το βιβλίο, με την ελπίδα πως και κάποιοι άλλοι, αξιότεροι από μένα, θα συνεχίσουν μέχρι την οριστική αποκαθήλωση του ‘Σωκράτη’, του Πλάτωνα και όλων των σύγχρονων υποπαραγώγων τους που κρατούν αιχμάλωτα τα μυαλά μας σε μύθους που όζουν σκοταδισμό και σήψη εκατομμυρίων ανθρώπινων κουφαριών, για να φουσκώνουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί ελάχιστων εγκληματιών.
Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της αρετής της κοινωνικής ισότητας και της κακίας των απάνθρωπων και καταστροφικών πολέμων, που αποσκοπούν κυνικά στην παγκόσμια ηγεμονία των μεγάλων τυραννιών. Εναπόκειται στις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού να αποπλατωνίσουν το φαντασιακό μας, το πνευματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, για να τελειώνουμε με τον πλατωνισμό και την σκιά του, τον πλατσωκρατισμό, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την επαναφορά του πολιτισμού στις ράγες της στρατηγικής της κοινωνικής ισότητας και του πρωταγόριου αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. Κι’ όποιος έχει κάτι καλύτερο να προτείνει, ας μην το κρατάει για τον εαυτό του, ας βγει από το καβούκι του, γιατί η αλήθεια τιμά περισσότερο εκείνους που την λένε και την γράφουν, από τους πονηρούληδες, που τάχα την γνωρίζουν αλλά αποφεύγουν ή αρνούνται, από δειλία, ή από ιδιοτέλεια να την πουν και πολύ περισσότερο να την γράψουν. Άλλωστε ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν, εκτός από εκείνους που μας θέλουν κωφούς, τυφλούς, άλαλους και δούλους ανύπαρκτων ‘θεών’ και άπληστων κανιβάλων αφεντικών.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σωτήρη και την Μαρία Παπαδήμα για το εξώφυλλο και την επιμέλεια του κειμένου αντίστοιχα, καθώς επίσης και τον Δημήτρη Δημόπουλο των εκδόσεων ΚΟΥΚΚΙΔΑ για την επιμελημένη έκδοση και αυτού του βιβλίου μου.
_______________
ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Θεμιστοκλέους 37, 10677 ΕΞΑΡΧΕΙΑ, 2103802644, koukkida.edit@yahoo.gr,

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2024

 Κοινωνικό πλεόνασμα
εναντίον ιδιωτικού κέρδους
(Κοινωνία εναντίον κεφαλαίου)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,

«Όταν τα εργαλεία θα πραγματοποιούν αυτόματα το έργο τους, οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους και οι χορδές της κιθάρας θα παίζουν μόνες τους τις νότες, τότε οι κοινωνίες θα πάψουν να είναι χωρισμένες σε αφεντικά και δούλους»

                                                                         Αριστοτέλης            


«Σε τριάντα χρόνια από τώρα η τεχνολογία θα επιτρέπει, οι άνθρωποι
να εργάζονται μόνο μερικές ώρες την ημέρα, χωρίς περικοπές μισθού
και χωρίς να απειλούνται με ανεργία»

                                                                              Τζων Μάυναρντ Κέυνες

«Αλήθεια, γιατί, ενώ τόσοι σοφοί άνθρωποι πρόβλεψαν
την δραστική μείωση του χρόνου της εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση της κοινωνικής ευημερίας, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι άνεργοι και όσοι έχουν μια επισφαλή δουλειά εργάζονται διπλές ώρες και πληρώνονται με το μισό μεροκάματο και η δυστυχία κυριαρχεί παντού στον πλανήτη μας;»

                                                                                            Satsok Sopmal


             


             Όπως είναι γνωστό κάθε κοινωνία, υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγει, ανάλογα με τις εκάστοτε παραγωγικές δυνάμεις και τις αντίστοιχες παραγωγικές σχέσεις, αγαθά σε ανάλογες ποσότητες και ποιότητες, ώστε να ικανοποιούνται όλες οι ατομικές και κοινωνικές ανάγκες. Παράγει όμως και κάποιες επιπλέον ποσότητες με τις οποίες καλύπτονται οι αποσβέσεις πάγιου κεφαλαίου για την σταδιακή αντικατάστασή του, αλλά και οι νέες προγραμματισμένες επενδύσεις για την κάλυψη των αυξημένων κοινωνικών αναγκών, οι οποίες συνεχώς και για πολλούς λόγους διευρύνονται. Αυτή η πραγματικότητα ορίζεται ως συνθήκη διευρυμένης αναπαραγωγής της οικονομίας και κοινωνίας γεγονός που εμπεριέχει την έννοια της προόδου, υπό την προϋπόθεση πως τα της οικονομίας τα διαχειρίζεται η ίδια η αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία. Αντίθετα σε συνθήκες κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή καπιταλιστικού συστήματος, όπου διαχειριστής της οικονομίας είναι η τάξη των μεγάλων επιχειρηματιών και το κράτος, με την έννοια των θεμελιακών θεσμών κατοχύρωσης και προστασίας των ιδιωτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, το κοινωνικό πλεόνασμα παύει να ανήκει συνολικά στην κοινωνία και μετατρέπεται σε κέρδος των επιχειρηματιών, δηλαδή, των κατόχων των μέσων παραγωγής και διατίθεται, κατά κανόνα σπάταλα και αντιπαραγωγικά, με ιδιωτικά και όχι με κοινωνικά κριτήρια. Αποτέλεσμα αυτής της ανωμαλίας είναι η κοινωνία να διασπάται στην τάξη των λίγων εξουσιαστών που ιδιοποιούνται το κοινωνικό πλεόνασμα και στην τάξη των πολλών εξουσιαζόμενων που στερούνται τα βασικά αγαθά παρά το γεγονός πως αυτοί είναι οι δημιουργοί του πλούτου.
           Αυτή η θεμελιακή διαφορά ορίζει ώστε στην πρώτη περίπτωση, της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, το κοινωνικό πλεόνασμα να επιστρέφει συνολικά στην κοινωνία με την έννοια της διασφάλισης, της βελτίωσης και της αναγκαίας διεύρυνσης της παραγωγικής ικανότητας της κοινωνίας, ενώ στην δεύτερη περίπτωση το κοινωνικό πλεόνασμα ως επιχειρηματικό κέρδος πια, συσσωρεύεται ως πλούτος των επιχειρηματιών που de jure, αλλά και de facto ασκούν το αποκλειστικό δικαίωμα για το τί, πώς, πόσο και γιατί θα παραχθεί ερήμην, συνεπώς και σε βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας συνολικά, παρά το γεγονός πως το κοινωνικό πλεόνασμα, ως υπερπροϊόν αποτελεί προϊόν της δικής τους υπερεργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της ιδιοποίησης, του σφετερισμού του κοινωνικού πλεονάσματος είναι οι οικονομικές κρίσεις το κόστος των οποίων μετακυλύεται τόσο στην ίδια την κοινωνία, όσο και στην Φύση με την μορφή της πτωτικής τάσης της αποδοτικότητας της γης και του ποσοστού του κοινωνικού πλεονάσματος της οικονομίας. Αυτή την συνέπεια οι επιχειρηματίες προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν με τον εσωτερικό δανεισμό από την λαϊκή αποταμίευση, με εξωτερικό κρατικό δανεισμό, με την αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας ή/και με την κατανάλωση πάγιου κεφαλαίου πράγμα που οδηγεί σε μείωση της παραγωγικής βάσης και της ικανότητας της οικονομίας, σε συρρίκνωση της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων και σε αύξηση της φτώχειας γεγονότα που οδηγούν στις κοινωνικές συγκρούσεις, στις φαυλοκυκλικές κρίσεις της οικονομίας και τελικά σε καταστροφικούς πολέμους.
            Αναφορικά με τις λειτουργίες του κοινωνικού πλεονάσματος η ιστορία δείχνει πως, ανεξάρτητα από τις κατά χρόνο και τόπο διαφοροποιήσεις αυτό διατίθεται κύρια για τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την μεγιστοποίηση του πλουτισμού των κυρίαρχων τάξεων και σε σχέση με αυτήν την επιδίωξη για την γιγάντωση του τομέα της διατήρησης και διεύρυνσης της ταξικής κυριαρχίας της οικονομικής ολιγαρχίας και των υπαλληλικών κατασταλτικών δυνάμεων, αλλά και σε εντυπωσιακά φαραωνικά έργα συμβολισμού αυτής της κυριαρχίας επί της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση το κοινωνικό πλεόνασμα θα μπορούσε, σε συνθήκες κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης να διατίθεται για την σταθερή μείωση του εργάσιμου χρόνου των εργαζόμενων, με συνέπεια την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, γεγονός που θα έκανε εφικτή την άμεση δημοκρατία και την κοινωνική ισότητα και θα μεγιστοποιούσε την δημιουργική ατομική και κοινωνική ελευθερία και δι’ αυτής την ατομική και κοινωνική ευτυχία. Όσο όμως η παραγωγική βάση της κοινωνίας παραμένει βίαια και άδικα διασπασμένη, το κοινωνικό πλεόνασμα με την ιδιότητα του επιχειρηματικού κέρδους αυτό θα λειτουργεί αντικοινωνικά και θα προκαλεί κοινωνική δυστυχία.

*

        Η ανθρώπινη, η ομαδική και η κοινωνική δραστηριότητα παραγωγής χρήσιμων, για την επιβίωση και στην συνέχεια για τον πολιτισμένο βίο, αγαθών, γέννησε την έννοια του ανθρώπου, της οικογένειας, της κοινότητας, της κοινωνίας, της προόδου και δημιούργησε τον πολιτισμό με τη έννοια της ειρηνικής συμβίωσης ανθρώπων, φυλών, λαών, κοινωνιών και ανθρωπότητας. Φορείς αυτής της κοινής κοινωνικής δημιουργικής προσπάθειας υπήρξαν οι εκάστοτε δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού στην μορφή των σχέσεων κοινωνικής αυτοδιαχείρισης των κοινωνιών της ισοκατανομής, όπου όλοι συμμετείχαν ανάλογα με τις εκάστοτε δυνατότητές τους στην παραγωγή και ανάλογα με τις ανάγκες τους στην κατανομή των αγαθών. Από τότε που αυτός ο προσανατολισμός της παραγωγής χρήσιμων αγαθών, ή αξιών χρήσης για την ικανοποίηση ανθρώπινων, κοινωνικών και πανανθρώπινων, πολιτισμικών και ειρηνικών αγαθών διαστράφηκε βίαια, με την καθιέρωση της διάσπασης της ενιαίας κοινωνικής βάσης παραγωγής, σε ατομικές ιδιοκτησίες και δι’ αυτής στην επιβολή σχέσεων κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, που σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες της γης, των ‘δούλων’ και των λοιπών μέσων παραγωγής αποφασίζουν, ερήμην της κοινωνίας, η παραγωγή να αναπροσανατολιστεί με σκοπό τον αποκλειστικό πλουτισμό τους, σε βάρος της κοινωνίας.
           Το πέρασμα από την κοινωνική αυτοδιαχείριση στον ταξικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας οδήγησε στην παραγωγή ανταλλακτικών αξιών με την έννοια του ιδιωτικού πλούτου, των εξουσιαστικών θεσμών, δομών, υπηρεσιών και των φονικών όπλων για την διατήρηση του εκάστοτε συστήματος ιδιωτικού πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών. Με αυτόν τον αναπροσανατολισμό της παραγωγικής δραστηριότητας ο ανθρώπινος πολιτισμός κινείται στον παραλογισμό των κοινωνικών ανισοτήτων που καταλήγουν στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, στους άγονους ανταγωνισμούς, στους απάνθρωπους και καταστροφικούς κατακτητικούς αποικιοκρατικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους με κατάληξη την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, όταν η ίδια η κοινωνία οργανώνει την κοινωνική παραγωγή ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της, τότε αποφεύγονται οι ανταγωνισμοί, οι πόλεμοι, η κερδοσκοπική σπατάλη των πόρων και ομαλοποιείται η σχέση μεταξύ κοινωνίας και Φύσης, κι’ αυτό γιατί το κοινωνικό πλεόνασμα επιστρέφει στην ίδια την κοινωνία ως τροφοδότης της κοινωνικής προόδου, της καθολικής ευημερίας, της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, συνεπώς και της ειρήνης.
           Το σημείο της μεταπώλησης με την έννοια της μεταστοιχείωσης των αξιών χρήσης σε ανταλλακτικές αξίες συνιστά την αλχημική μήτρα στους κόλπους της οποίας συντελείται το πρωταρχικό οικονομικό έγκλημα, κι’ αυτό συμβαίνει επειδή η υπεραξία που απελευθερώνεται, πραγματώνεται ως κλεμμένη υπεραξία και καπιταλιστικό κέρδος και όχι ως κοινωνικό πλεόνασμα. Έτσι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, ως σφετεριστές μέρους της κοινής κοινωνικής περιουσίας, της κοινής παραγωγικής βάσης μετατρέπονται σε ένα είδος ανεξέλεγκτου διαχειριστή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και μέσω της συγκεντροποίησης και συσσώρευσής του ελέγχουν και την πολιτική και νομοθετική εξουσία η οποία θεσμοθετώντας τους καθιστά, ουσιαστικά παράνομα ιδιοκτήτες της κοινωνίας και του πλανήτη, γεγονός που συντελείται επί σωρείας νομιμοποιημένων δευτερευόντων οικονομικών εγκλημάτων.
Η κατανόηση αυτής της διαφοράς είναι προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής ανωμαλίας, αν πρόκειται να σωθεί ο ανθρώπινος πολιτισμός, τελικά και η ζωή πάνω στον πλανήτη Γη.

*

           Από τότε, που οι αγέλες των πρωτανθρώπων κατανόησαν πως η επιβίωσή τους εξαρτάται από την ενότητα και την αλληλέγγυα συνεργασία τους, έγινε κατανοητό πως αυτή η συνεργασία μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερη με την ανάλυση και το σπάσιμο του εκάστοτε έργου σε φάσεις, εκάστη των οποίων απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες με αποτέλεσμα τον τεχνικό καταμερισμό της εργασίας. Αυτός, ‘ο τεχνικός καταμερισμός της εργασίας’, δημιούργησε σταδιακά τις ειδικότητες, οι οποίες όμως ήταν και παραμένουν ενωτικές, ισότιμες και συμπληρωματικές μεταξύ τους για την αποτελεσματικότερη ολοκλήρωση των εκάστοτε κοινωνικών έργων στην βάση της πρωταρχικής και στοιχειώδους οικονομικής αρχής: ‘Επιδίωξη του άριστου αποτελέσματος με τις μικρότερες δυνατές θυσίες’. Με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής η οικονομία παύει να είναι υπόθεση της κοινωνίας συνολικά και γίνεται υπόθεση των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, οι οποίοι και αντικαθιστούν τις σχέσεις κοινωνικής αυτοδιαχείρισης της οικονομίας με τις σχέσεις υπερίσχυσης της οικονομίας επί της κοινωνίας, γεγονός που ορίζεται ως ‘κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας’, ο οποίος σε αντίθεση με τον τεχνητό καταμερισμό που ενώνει, αυτός διασπά την κοινωνία σε ιδιοκτήτες που αποφασίζουν αποκλειστικά για λογαριασμό τους και σε εργαζόμενους που εκτελούν αδιαμαρτύρητα, ως όρο επιβίωσής τους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε αφεντικά και δούλους. Από τότε, που εμφανίστηκε ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας οι ατομικοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ως αποκλειστικοί φορείς της οικονομίας, υποβοηθούμενοι από τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, καταδυναστεύουν και λεηλατούν πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά την κοινωνία και την ανθρωπότητα, δια της μεταστοιχείωσης του κοινωνικού πλεονάσματος σε ιδιωτικό κέρδος, γεγονός που ξεστράτισε τον ανθρώπινο πολιτισμό με κατάληξη την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
          Το ενδιαφέρον σημείο, αναφορικά με την σημαντική διαφορά μεταξύ τεχνικού και κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, βρίσκεται στο γεγονός πως ενώ όλοι, και ιδιαίτερα οι οικονομολόγοι, γνωρίζουν την τεράστια μεταξύ τους διαφορά, ελάχιστοι αναδείχνουν τις αντικοινωνικές και καταστροφικές συνέπειές της, με αποτέλεσμα την σχετική σύγχυση στις κοινωνίες, με κατάληξη, ο καλός και αναγκαίος τεχνικός καταμερισμός της εργασίας να θεωρείται κακός και ο κακός και περιττός ταξικός κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας να θεωρείται καλός, ενώ το σωστό θα ήταν, ο τεχνικός που αναφέρεται στα άτομα, ως Εγώ, ενώ ο κοινωνικός να ταυτίζεται με την εκάστοτε κοινωνία ως ενιαίο Όλον, ως αυτοδιευθυνόμενο και αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό σύνολο, ως Εμείς, οπότε το κοινωνικό πλεόνασμα επιστρέφει στο σύνολό του στην κοινωνία που το δημιούργησε.

*

      Αλλά αυτό προϋποθέτει την επανενοποίηση της κατακερματισμένης παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, δηλαδή την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, γεγονός που αυτόματα οδηγεί στην επανασυγκόλληση της θρυμματισμένης κοινωνίας σε ένα ενιαίο Όλον, στο Εμείς, γεγονός που σημαίνει ότι η κοινωνική παραγωγή μετακινείται, από την μανιακή επιδίωξη της σπάταλης παραγωγής και της γρήγορης συσσώρευσης του ατομικού/ιδιωτικού κέρδους για τον πλουτισμό των λίγων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, προς την παραγωγή και δημιουργία του κοινωνικά αναγκαίου κοινωνικού πλεονάσματος με σκοπό την ήπια και προοδευτική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της εκάστοτε κοινωνίας. Αυτή η διαφορά μεταξύ ατομικού/ιδιωτικού κέρδους και κοινωνικού πλεονάσματος ορίζει και την διαφορά μεταξύ καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ανθρώπινου πολιτισμού, μεταξύ καθυστέρησης και προόδου, μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και της υποκριτικής αστικής ολοκληρωτικής τυραννίας.
     Οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, ως σύγχρονες πολυδιάστατες κοινωνίες, του 21ου αιώνα, οφείλουν να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω ότι και όσα, με την βία των άδικων και παράνομων θεσμών και των όπλων, τους αφαιρέθηκαν από τις εξουσιαστικές ελίτ, για να επανατοποθετηθούν στην ήπια, ειρηνική και ανθρωποκεντρική πορεία της ιστορίας. Κι’ αυτό το έργο είναι αποκλειστικά δικό τους, ώστε να μην περιμένουν να πρωτοστατήσουν κάποια αφομοιωμένα στο σύστημα κοινωνικά στρώματα, όπως η ελίτ των ακαδημαϊκών και των διανοούμενων, οι λογής-λογής ιντελιγκέντσιες, που νέμονται τα προνόμια από την συνεργασία τους με το σύστημα, με αντάλλαγμα την άσκηση προπαγάνδας ή ακόμα και κάποια επιφανειακή κριτική που φτάνει μέχρι την παροχή δημόσιων συμβουλών για ατελέσφορες σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ωραιοποίησης του καπιταλισμού, στο σύστημα, αποπροσανατολίζοντας εσκεμμένα την κοινωνία για να μην τολμήσει να αυτομετασχηματιστεί σε υποκείμενο της ιστορίας, που θα αποκαταστήσει την κυριαρχία της κοινωνίας επί της οικονομίας, στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας πάνω στην θεσμοθέτηση της επαναθεμελίωσης της ενότητας της παραγωγικής της βάσης, η οποία θα ολοκληρωθεί με την επανασύνδεση της ίδιας της κατακερματισμένης κοινωνίας.
           Κι’ όλα αυτά πρέπει να γίνουν τώρα, πριν οι επίδοξοι παγκόσμιοι ηγεμόνες καταστρέψουν το πανέμορφο κοινό μας γαλαζοπράσινο σπίτι, το διαστημόπλοιο Γη. Και πρέπει να γίνουν από όλους μας μαζί και από τον καθένα μας χωριστά, για να γίνουν για όλους μας και χωριστά για τον καθένα μας, γιατί αν γίνουν χωρίς εμάς δεν θα γίνουν για εμάς και θα γίνουν εναντίον μας.

*

ΕΠΙΛΟΓΟΣ


«Ο πρώτος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης και είπε μέσα του ‘αυτό είναι δικό μου’ και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας της ανισότητας. Από πόσα εγκλήματα πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνανθρώπους του: ‘Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν’»
Ζαν-Ζακ Ρουσό

«Ο Άνθρωπος δεν έφτιαξε τη γη, και ενώ είχε ένα φυσικό δικαίωμα να την
κατοικήσει δεν είχε κανένα δικαίωμα να προσδιορίσει ως ιδιοκτησία του
κανένα κομμάτι της στο διηνεκές.
Τόμας Πέιν

«Το γεγονός της ατομικής ιδιοκτησίας σε παγώνει για πάντα στο ‘Εγώ’
και σε διώχνει για πάντα από το ‘Εμείς’».
Τζον Στάινμπεκ

«Αν είμαι ό,τι έχω και αν ό,τι έχω έχει χαθεί, τότε ποιος είμαι;»
Έριχ Φρομ

«Η ιδιοκτησία σκλαβώνει. Ανήκεις σε ό,τι σου ανήκει»
Νίκος Δήμου

«Ντροπή στον εγωιστή που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του»
Μαξ Στίρνερ

«Άριστος είναι εκείνος ο βίος, ο οποίος: προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή
ευημερία και ειρήνη απαιτώντας τις ελάχιστες φροντίδες και κόπους»
Μητρόδωρος

«Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευχαρίστηση και η ευτυχία των
ανθρώπων. Όποια θεωρία κινείται έξω από αυτόν τον σκοπό, απλώς
δεν ανήκει στο χώρο των οικονομικών»
Νίκολας Γκεοργκέσκου-Ρέγκεν

«Εκείνες οι δύο θανατηφόρες φράσεις: ‘δικό μου’ και ‘δικό σου’».
Μιγκέλ Θερβάντες

«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή»
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν

«Στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες οι οικονομικές ρυθμίσεις ήταν ενσωματωμένες στις κοινωνικές σχέσεις, ενώ με την ανάδυση της οικονομίας της αγοράς οι κοινωνικές σχέσεις υποτάσσονται στις οικονομικές επιταγές. Η οικονομία της αγοράς οδηγεί σταδιακά στην αγοραιοποίηση της κοινωνίας»
Καρλ Πολάνυι

«Η φύση ανήκει σε όλους εξίσου, ακόμα και στις μελλούμενες γενεές. Δεν μπορεί
να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά»
Γιώργος Κολέμπας

«Όπου δεν υπάρχει ιδιοκτησία, εκεί δεν υπάρχει αδικία»
Τζον Λοκ




«Ολιγαρχία: μια μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται στην αξία
της ιδιοκτησίας, στην οποία ο πλούσιος έχει κάθε δύναμη και ο φτωχός
είναι αποστερημένος απ’ αυτή»
Πλάτων

«Η ατομική ιδιοκτησία εξαχρειώνει τους ιδιοκτήτες. Για το καλό
των πλουσίων πρέπει να την ξεφορτωθούμε»
Όσκαρ Ουάιλντ

«Οι άνθρωποι ανήκουν στη γη που ζουν. Το ότι η γη ανήκει
σε κάποιους ανθρώπους είναι μια ακατανόητη ιδέα»
Ινδιάνικη σοφία

«Δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς,
το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν, και δημοκρατικόν μεν το μη από τιμήματος,
ολιγαρχικόν το από τιμήματος»
Αριστοτέλης

«Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης
και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας»
Φραντς Φανόν

«Με κάθε είδους φράχτες και πινακίδες, οι οποίες να επισύρουν την εσχάτη των ποινών του θείου νόμου, εμποδίστε την είσοδο σε αυτούς τους παραβάτες και διαφυλάξτε το μόνο έδαφος που μπορεί να παραμείνει ιερό για σας»
Χένρι Ντέιβιντ Θόρο

«Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός. Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Με λίγα λόγια, τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε»
Τζον Μέιναρντ Κέινς

«Το 1% του πληθυσμού έχει στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος  του πλούτου. Το υπόλοιπο κατανέμεται με τρόπο που στρέφει το 99% εναντίον αλλήλων: τους μικροϊδιοκτήτες εναντίον των αστέγων, τους λευκούς εναντίον των μαύρων, τους διανοούμενους και τους επαγγελματίες εναντίον των αμόρφωτων και των ανειδίκευτων. Οι ομάδες αυτές κατηγορούν η μία την άλλη και μάχονται μεταξύ τους με τόση σφοδρότητα, ώστε δεν αντιλαμβάνονται την κοινή τους θέση: ότι μοιράζονται τα αποφάγια μιας πολύ πλούσιας χώρας»
Χάουαρντ Ζιν

«Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»
Καρλ Μαρξ

«Χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν θα ’χαμε ανισότητα, πείνα και πολέμους, θεούς,
βία, νόμους, υποθηκοφυλακεία, δικαστήρια, στρατούς και αστυνομίες»
Γκράφιτι

«Η ισότητα εμποδίζει τους εμφύλιους σπαραγμούς»
Σόλων


«Κουλτούρα της ιδιοκτησίας, αυτή είναι η μικροαστική σας τάξη»
Τόμας Μαν

«Οι μικροί κλέφτες φοράνε σιδερένιες αλυσίδες, ενώ οι μεγάλοι, χρυσές»
Ολλανδική παροιμία

«Η κοινοκτημοσύνη δεν είναι ζορμπαλίκι, αλλά πράξη δικαιοσύνης»
Από τη Διακήρυξη της Κομμούνας της Άνδρου (1822)

«Η ανισότης, η ανέχεια και η δυστυχία είναι δημιουργήματα των κρατούντων. καταργηθούν τα προνόμια των αρχόντων και η ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας»
Από τη διακήρυξη της Κομμούνας της Άνδρου (1822)

«    Όλοι να συμμετέχουν και να έχουν μερίδιο στα πάντα και από αυτά τα ίδια αγαθά
να ζουν και να μην είναι ο ένας πλούσιος και ο άλλος πάμπτωχος. Ούτε ο
ένας πολλή γη να καλλιεργεί και ο άλλος να μην έχει ούτε τάφο»
Αριστοφάνης

«Σκεφτείτε πέρα από τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σας.
Μην είστε εγωιστές και κοντόφθαλμοι. Σκεφτείτε και τα δισέγγονα των
δισεγγόνων σας, τις μελλοντικές γενιές»
Satsok Sopmal

«Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε
για τη συντριβή της ανθρωπότητας»
Satsok Sopmal

«Ό,τι δεν πεθαίνει, δεν γεννιέται, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει.
Η ατομική ιδιοκτησία γεννήθηκε με τη βία, υπάρχει καταχρηστικά
και οφείλει να πεθάνει, να πάψει να υπάρχει»
Satsok Sopmal

«Γράφοντας κατά της ιδιοκτησίας, εγείρω δίκη για κυριότητα σε
ολόκληρη την κοινωνία και συνεπώς όσοι δεν κατέχουν σήμερα τίποτα
είναι εξίσου ιδιοκτήτες με εκείνους που κατέχουν. Αντί όμως να συμπεράνω
ότι η ιδιοκτησία πρέπει να μοιραστεί σε όλους, προτείνω,
με μέτρο τη γενική ασφάλεια, να καταργηθεί για όλους»
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν

                                                            

*

ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;

«Μια μικρή ομάδα Ελβετών ερευνητών του Eidgenössische Technische Hochschule (Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη, υπό τον Dr. James Glattfelder, τόλμησε να ερευνήσει το ζήτημα της ανισότητας. Αφετηρία τους ήταν η γνώση ότι «η πραγματικότητα είναι σύνθετη και συνεπώς για την έρευνά της πρέπει να απελευθερωθούμε από κάθε δόγμα, αδιάφορο αν πρόκειται για ‘θεωρίες συνωμοσίας’ ή για ‘ελεύθερες αγορές’. Η ανάλυσή μας θεμελιώνεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα.[…] ‘Αξιολογήθηκαν τριάντα εφτά (37) εκατομμύρια στοιχεία διεθνών επιχειρήσεων και επενδυτών του έτους 2007 και διαπιστώθηκε ότι καταλήγουν σε 43.060 πολυεθνικά συγκροτήματα. Το επόμενο βήμα ήταν η ανάλυση των κάθετων διασυνδέσεων και διαπιστώθηκε ότι κάθε ένα από τα λεγόμενα Holdings και λοιπά δίκτυα συμμετέχει κατά μέσο όρο τουλάχιστον σε 20 άλλα. Από αυτό προκύπτει, με τη σειρά του, ότι τελικά 1.318 κοντσέρν σχηματίζουν τον πυρήνα αυτών των διαπλεκόμενων σχέσεων ιδιοκτησίας. Κι όμως η ανάλυση δεν τελειώνει με αυτή τη διαπίστωση, γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του “σκληρού πυρήνα” εμφανίζονται δομές κάθετης διασύνδεσης που καταλήγουν σε 147 επιχειρήσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι τράπεζες που ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας.
Μια άλλη έρευνα, της Maria Lourdes, με τίτλο «Wem gehoert die Welt? Wer beherrscht die Weltwirtschaft?» («Σε ποιον ανήκει ο κόσμος; Ποιος εξουσιάζει την παγκόσμια οικονομία;»), αποκαλύπτει ότι οι 50 από τις 147 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο ελέγχονται από την οικογενειακή δυναστεία των Ρότσιλντ, αποκαλύπτει δηλαδή πως η καπιταλιστική βαρβαρότητα και το ανθρώπινο δράμα έχουν ονόματα και διευθύνσεις ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον πλανήτη και δεν είναι δημιούργημα «θεωριών συνωμοσίας», Λογικά, άλλες 50 θα ανήκουν στην δυναστεία Ροκφέλερ και οι υπόλοιπες στις υπόλοιπες μικρότερες δυναστείες και στους νέους μεγιστάνες…»1 .

_____________

  1. Αναφέρεται στο: Κώστας Λάμπος, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα, βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.



__________________________
https://biblionet.gr/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%BF%CF%85/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF?personid=22283,

https://bookpoint.gr/contributors/1068842#all,

η πιο πρόσφατη

Ο νέος Trumpισμός. Η μεγάλη ευκαιρία για την ανεξαρτησία της Ευρώπης (Η προδομένη από τον αμερικανισμό Δύση και Ευρώπη, οφείλουν τώρα να ξυπ...