ΜΚΟ, ‘φιλανθρωπία’ και ευνουχισμένες Πολιτείες
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
www.classlessdemodracy.blogspot.com,
Όταν η Πολιτεία, ως κράτος και ως κυβέρνηση, αποποιείται το χρέος της να συντονίσει την κοινωνία προς το συμφέρον όλων και να συμπαρασταθεί στα αδύναμα και κατατρεγμένα μέλη της, επειδή ασχολείται κύρια με την εξυπηρέτηση των ισχυρών και πλούσιων, τότε στο υπέδαφος της κοινωνίας αναπτύσσονται ζιζάνια που με την πρώτη ευκαιρία φυτρώνουν, έτοιμα να λεηλατήσουν τσέπες αφελών, κρατικά ταμεία, αξιοπρέπεια και συνειδήσεις, κάνοντας την ανάγκη φτωχών ανθρώπων κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Όταν οι κοινωνίες είναι αποξενωμένες από τα μέσα, τους θεσμούς, τις δομές και τις λειτουργίες που καθορίζουν τη ζωή τους, δηλαδή όταν κάποιοι λίγοι, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, αποφασίζουν για τους πολλούς, τότε οι πολλοί και ιδιαίτερα οι πιο αδύναμοι και οι πιο φτωχοί μετατρέπονται σε αντικείμενα εξανδραποδισμού και εκμετάλλευσης. Από τότε που σκαρώθηκε ο μύθος της ‘κιβωτού του Νώε’, σύμφωνα με τον οποίο ένας άνθρωπος κλήθηκε από ένα μη-ον, τον υποτιθέμενο ‘θεό’, το απόλυτο φετίχ της κοσμικής εξουσίας[1], να σώσει την ανθρωπότητα από τον κατακλυσμό, μάθαμε όλοι να περιμένουμε την σωτηρία μας από κάποιον καλό ‘θεό’, αρχηγό, αφέντη και ηγεμόνα να μας σώσει από τον καπιταλισμό. Το αποτέλεσμα είναι το 1% του πληθυσμού της ανθρωπότητας να λεηλατεί τη ζωή και το μέλλον του 99%, ένας άνθρωπος να έχει ετήσιο εισόδημα όσο οι πενήντα φτωχότερες χώρες του κόσμου, ή ένας άνθρωπος να αποκτά εισοδήματα σε ένα λεπτό της ώρας που αντιστοιχούν στο εισόδημα 44 χρόνων δουλειά ενός Έλληνα και σε ογδόντα οκτώ χρόνια δουλείας ενός Βούλγαρου.
Έτσι τα βλαβερά ζιζάνια ως ‘λουλούδια του καλού’, ως φιλάνθρωποι, ως ευεργέτες, αφεντικά και ηγεμόνες, αλλά και ως ‘προσωπικότητες’ συγγενείς κατά κανόνα υπουργών και παρατρεχάμενων τοπικοί παράγοντες, κομματάρχες, ‘ταγοί’ και ‘ποιμένες’ ανοίγουν τα μαγαζιά τους ως ΜΚΟ, ως μη κερδοσκοπικές εταιρίες και ως λογής-λογής σύλλογοι με τα πιο απίθανα ονόματα και αντικείμενα έτοιμοι να βουτηχτούν στην απάτη, στην αισχροκέρδεια, στην ανηθικότητα, ακόμα και στο έγκλημα για να κερδοσκοπήσουν και να ικανοποιήσουν τις πιο διεστραμμένες ορέξεις τους.
Μαζεύονται δυό-τρεις κατά κανόνα οικονομικά ανεξάρτητοι και ανεπάγγελτοι που θέλουν να βάλουν χέρι στη τσέπη των ευαίσθητων συνανθρώπων τους, αλλά και κύρια στα διάφορα ταμεία που έχουν συσταθεί στα διάφορα κοινοβούλια και στο Ευρωκοινοβούλιο, για να σιτίζονται οι κράχτες ψήφων και να βολεύονται οι ημέτεροι’. Με τη βοήθεια ενός δικηγόρου που συνήθως ψάχνει απεγνωσμένα για το μεροκάματο συντάσσεται μια ‘συστατική πράξη’ που την υπογράφουν είκοσι τουλάχιστον πρόσωπα τα οποία μπορεί να είναι φυσικά ή νομικά και είναι αδιάφορο αν αυτά τα πρόσωπα είναι ημεδαπά ή αλλοδαπά. Η συστατική πράξη, εγκρίνεται από το πρωτοδικείο και το μαγαζί διαλαλεί την πραμάτεια του με δημόσιες σχέσεις και τις ντουντούκες της λεγόμενης ‘ελεύθερης δημοσιογραφίας’ που κάποιοι λειτουργοί της αναλαμβάνουν, με το αζημίωτο, την προβολή και διαφήμιση και πριν από όλα την αγιοποίηση του κεντρικού προσώπου κάθε αχρείαστης, πονηρής, κακόβουλης και αντικοινωνικής πρωτοβουλίας, που είναι έτοιμη να λεηλατήσει τσέπες, ταμεία, αξιοπρέπεια και συνειδήσεις αφελών που θα διαθέσουν χρήματα για να ‘σώσουν την ψυχή τους’, ή θα εμπιστευτούν σε αγύρτες με όμορφο περιτύλιγμα τα παιδιά τους, την υγεία τους, ακόμα και τα όποια στοιχειώδη, για τη ζωή τους, περιουσιακά τους στοιχεία. Όλα αυτά και χιλιάδες άλλα ακόμα αποδεικνύουν πως τα συμφέροντα έχουν ευνουχίσει την Πολιτεία με την έννοια του κράτους και της κυβέρνησης, γιατί μόνο έτσι μπορούν να λεηλατούν την κοινωνία.
Αυτή είναι η αποκρουστική καθημερινότητα, που ξεκινάει από εγκληματική αδιαφορία της Πολιτείας και φτάνει μέχρι τον φόβο, την σιωπή και την υποκρισία της ίδιας της λεηλατημένης κοινωνίας και του καθενός μας, όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε, που δεν αφήνει σε κανέναν περιθώρια να ισχυριστεί πως ‘έπεσε από τον ουρανό’ γιατί τάχα δεν γνώριζε πως θύτες και θύματα είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και ενώ είχαμε υποχρέωση να αντιδράσουμε, σιωπήσαμε από δειλία ή/και υστεροβουλία, αφήνοντας στα θύματα το βάρος των αποκαλύψεων.
Ιδιαίτερα ειδεχθή είναι τα εγκλήματα που διαπράττονται κατά των αδυνάτων και αφελών από τους υποτιθέμενους εκπρόσωπους του ‘θεού’ και τους φύλακες μιας σάπιας ηθικής της εξουσίας, που ξεκινάει από τα χρυσοφόρα πανηγύρια προσκυνήματος των υποτιθέμενων ‘ιερών λειψάνων’, και τη διαμαρτυρία κατά του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος που νομιμοποιεί το ααγύρτικο μουλατείο στο να λυμαίνεται τεράστια περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους, με την κοινωνικοποίηση των οποίων δεν θα ήταν αναγκαία τα ταπεινωτικά συσσίτια και οι ελεημοσύνες. Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να δέχεται και να συγχωρεί απάτες τύπου ‘Αλληλεγγύης’ που με χρήματα του ελληνικού κράτους ασκεί τάχα ‘φιλανθρωπικό έργο’ στέλνοντας σάπια κοτόπουλα στον μακελεμένο, από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, λαό του Ιράκ, για να κερδίσει ψήφους η ‘Δεξιά του Κυρίου’ και να το παίξει ‘εθνάρχης’ ο Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης. Ούτε να κάνει πως δεν ακούει τα σεξουαλικά σκάνδαλα σε βάρος φτωχών και ανήλικων παιδιών που κατά συρροή συμβαίνουν στον χώρο της Εκκλησίας, με πρωταγωνιστές κληρικούς. Όσον αφορά στο τρέχον επεισόδιο της λεγόμενης ‘κιβωτού του κόσμου’, και στον χορό των εκατομμυρίων που προφανώς πολύ τα γεύονταν και ακόμα περισσότεροι τα λιγουρεύονταν, και κάποιοι προσπαθούν αργά να αποστασιοποιηθούν, είμαστε ακόμα στην αρχή και ελπίζω πολλοί να προβληματιστούν, με όσα ακόμα θα αποκαλυφτούν, πριν ακόμα τα ουσιαστικά κουκουλωθούν.
Όσοι διερωτάστε ακόμα γιατί μετά από όλα αυτά η Πολιτεία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της απέναντι στην κοινωνία και αφήνει και επιπλέον επαινεί και βραβεύει όλον αυτόν τον οχετό καλά θα κάνετε να σκεφτείτε πως καμιά Πολιτεία δεν φροντίζει για την κοινωνία, όσο η κοινωνία δεν διεκδικεί τον άμεσο και αποκλειστικό έλεγχό της επί της της Πολιτείας. Για να συμβεί όμως αυτό η κοινωνία και ιδιαίτερα οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να αναλύσουν τον χαρακτήρα κάθε Πολιτείας που εδράζεται πάνω στη μήτρα του οικονομικού εγκλήματος, που δεν επιτρέπει απλά την εκμετάλλευση της εργαζομένης κοινωνίας, αλλά και δι’ αυτού του εγκλήματος εξαπατά και υποδουλώνει την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας για να εξασφαλίζει την πολιτική νομιμοποίησής της με τις ψήφους που της φέρνει αυτό το αλισβερίσι μεταξύ θρησκείας/εκκλησίας, κεφαλαίου, κλήρου και εξουσίας.
Το συμπέρασμα αυτής της μικρής ανάλυσης προκύπτει αβίαστα πως ζούμε σε λάθος Πολιτεία, σε Πολιτεία που ανήκει και συνεπώς λειτουργεί για εκείνους τους λίγους που αξιώνουν να λυμαίνονται τον φυσικό και κοινωνικό πλούτο για λογαριασμό τους. Χρειαζόμαστε επομένως μια άλλη Πολιτεία που θα στηρίζεται πάνω στο κοινό μας συμφέρον, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας, αλληλέγγυας συνεργασίας και κοινωνικής ισότητας στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. Αυτό το όραμα της κοινωνικής ισότητας είναι διαχρονικό και δεν θα σταματήσει, το ζητούμενο όμως είναι να προλάβουμε, ως ανθρωπότητα, να περάσουμε στο επόμενο σκαλί της προόδου με ακόμα βιώσιμο τον πλανήτη Γη, για να δικαιωθούν οι αγώνες όλων των προηγούμενων γενεών.
