Για τον μύθο του ‘πολιτικού συστήματος’

Περί εποικοδομήματος, οικοδομήματος και θεμελίων

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

Όπως η αρχιτεκτονική των κτιρίων, που αποτελεί την συνισταμένη όλων των παραμέτρων που συνδυασμένα καθορίζουν την στατική αντοχή και πλοκή των υλικών μερών τους, την πλαστικότητα και λειτουργικότητα του χώρου αλλά και την δυναμική της φόρμας στη διάσταση του χρόνου σε όλα τα ορατά και αόρατα επίπεδα, οριοθετείται βασικά από τα θεμέλιά τους, έτσι και η αρχιτεκτονική των κοινωνικών συστημάτων προσδιορίζεται από τους θεμελιακούς θεσμούς τους που ορίζουν τη σχέση της εργαζόμενης κοινωνίας με τα μέσα παραγωγής και με το προϊόν της παραγωγής, δηλαδή με την παραγωγική βάση και τον πλούτο της κοινωνίας τους.

Όπως η αρχιτεκτονική των κτιρίων εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου, αλλάζοντας υλικά, εποικοδόμημα, οικοδόμημα και θεμελίωση, έτσι και τα κοινωνικά συστήματα οφείλουν να εξελίσσονται και να προσαρμόζονται στα καινούργια δεδομένα με σκοπό να ικανοποιήσουν καινούργιες ανάγκες αξιοποιώντας καινούργιες δυνατότητες.

Αυτή η αέναη κίνηση των πραγμάτων διαμορφώνει την ζωντανή κοινωνική πραγματικότητα, η οποία όμως όσον αφορά στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών αγνοείται από τους πολλούς, συχνά μάλιστα και από καλοπροαίρετους αναλυτές, και στραγγαλίζεται από εκείνους που ταυτίζονται με έναν συγκεκριμένο τύπο κοινωνικής οργάνωσης και εμποδίζουν, για λόγους ιδιωτικού συμφέροντος, την μετεξέλιξή των κοινωνιών τους περιορίζοντας τις αναγκαίες αλλαγές στο λεγόμενο εποικοδόμημα, γνωστό και ως ‘πολιτικό σύστημα’ και στην διακοσμητική μεταρρύθμιση των εσωτερικών χώρων, χωρίς να αλλάζουν το οικοδόμημα, τη θεμελίωσή του και φυσικά την αντικοινωνική λειτουργικότητά του.

Ζούμε σε ένα κοινωνικό σύστημα που είναι θεμελιωμένο πάνω στην ατομική ιδιοκτησία[1], στο σύστημα του καπιταλισμού που παρακμάζει και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών[2], επειδή:

·     Η ιδιοσυστασία του δεν του επιτρέπει να αξιοποιήσει για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου τις σύγχρονες δυνατότητες που προσφέρουν οι σύγχρονες επιστήμες και η τεχνολογία, που σε συνθήκες κοινοκτημοσύνης και κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης θα μπορούσαν να αλλάξουν την αρχιτεκτονική της κοινωνικής συγκρότησης προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ισότητας και της κοινωνικής απελευθέρωσης της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

·     Ο υπαρξιακός εγωισμός του το αναγκάζει να χρησιμοποιεί καταχρηστικά και επιλεκτικά τις επιστήμες και την τεχνολογία για την βίαιη διαιώνιση της κυριαρχίας των λίγων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, του 1%, πάνω στους πολλούς, στο 99%, με συνέπεια να καταστρέφει την Βιόσφαιρα, δηλαδή, τους φυσικούς-υλικούς όρους της ζωής πάνω στον πλανήτη και να καταδικάζει την αποφασιστική πλειονότητα της ανθρωπότητας στην φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Η αλήθεια των αιώνων, των λαών και των αγώνων δείχνει ότι η εργαζόμενη ανθρωπότητα γνωρίζει ότι τόσο το εποικοδόμημα, δηλαδή το ‘πολιτικό σύστημα’, όσο και το οικοδόμημα καθορίζονται αυστηρά από το είδος, το βάθος και την έκταση των θεμελίων, και όσον αφορά στα κοινωνικά συστήματα τα θεμέλια δεν είναι τίποτα άλλο από τη σχέση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με τα μέσα παραγωγής, γι αυτό και ποτέ δεν αποδέχτηκαν ως μοίρα τους κοινωνικά συστήματα θεμελιωμένα πάνω στην ατομική ή/και στην κρατική ιδιοκτησία που παράγουν οικονομικοκοινωνική ανισότητα, βία, διακρίσεις, φτώχεια και καταστροφή.

Γι αυτό και στα πλαίσια μιας προϊούσας συνειδητοποίησης σπρώχνουν αργά αλλά σταθερά τις εξελίξεις προς την κοινωνική ισότητα και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, αλλάζοντας σταδιακά τα θεμέλια του κοινωνικού οικοδομήματος, καταργώντας την ατομική/κρατική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, αχρηστεύοντας τόσο το καπιταλιστικό οικοδόμημα όσο και το αντίστοιχο ‘πολιτικό σύστημα’, χτίζοντας στη θέση τους την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία πάνω στα στέρεα θεμέλια της κοινοκτημοσύνης, του κοινωνικο-οικονομικού ορθολογισμού, της ισοκατανομής, της αμοιβαίας και αλληλέγγυας συνεργασίας και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.

Αυτές τις εξελίξεις τις αντιλαμβάνεται ως έναν εφιάλτη του το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα και προσπαθεί κινητοποιώντας ολόκληρη την συστημική γραφειοκρατία του, την αργυρώνητη πανεπιστημιακή και εξωπανεπιστημιακή διανόησή του και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να εμποδίσει τον αντισυστημικό επιστημονικό δημόσιο διάλογο για το ρόλο της ατομικής ιδιοκτησίας ως την κύρια αιτία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με την οργανωμένη παραπληροφόρηση της εργαζόμενης ανθρωπότητας, με τον περιορισμό της κριτικής προς το ‘πολιτικό σύστημα’, σε ένα είδος πολιτικής μουρμούρας, γκρίνιας και μοιρολατρίας με στόχο τα αναλώσιμα και εργαλειοποιημένα συστημικά πολιτικά κόμματα και τους αχυράνθρωπους επαγγελματίες πολιτικούς αποσκοπεί στην απενοχοποίηση του ‘ιερού δισκοπότηρου’ του καπιταλισμού, της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής η οποία καταλήγει στην ακραία ανισοκατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε ανάλυση που περιορίζεται στο πολιτικό εποικοδόμημα, στο λεγόμενο ‘πολιτικό σύστημα’ και δεν αναδείχνει τον καταστροφικό και αντικοινωνικό  ρόλο της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, καταντάει, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του αναλυτή, μια απολογητική ιδεολογία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου μασκαρεμένη με ‘προοδευτική’ ακόμα και με ‘αριστερή’ επιχειρηματολογία. Στην ουσία κάθε ανάλυση που πασχίζει να μας πείσει ότι για την ανθρώπινη τραγωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν φταίει το κεφάλαιο και η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, αλλά οι κρατικοδίαιτοι πολιτικοί εκφραστές τους, δηλαδή τα αναλώσιμα πολιτικά κόμματα και οι αχυράνθρωποι επαγγελματίες πολιτικοί που δρουν ως παρένθετα νομικά και φυσικά πρόσωπα για λογαριασμό του κεφαλαίου και σε βάρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

Κι αυτό γιατί στον 21^ο αιώνα συντρέχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, για έναν κόσμο της κοινωνικής ισότητας[3]. Για την όποια ανωριμότητα των υποκειμενικών προϋποθέσεων δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τα θύματα της βίας, του φόβου, της πείνας, της ανεργίας και του σκοταδισμού[4], αλλά εκείνους που με αμφίβολης αντικειμενικότητας αναλύσεις σκορπάνε σύγχυση και προκαλούν μοιρολατρία. Κι ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν όσοι ανιστόρητοι και τυφλοί εξουσιομανείς αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ως «μάζες» ή ως «όχλο» και «ποίμνιο» που χρειάζονται τάχα δεξιούς, αριστερούς και αριστεροδέξιους μουλάδες, μεσσίες, ‘ηγέτες’ και σωτήρες, γιατί τάχα στερούνται δικής τους ταξικής και κοινωνικής συνείδησης και συνεπώς στερούνται τάχα της ικανότητας να αυτοκυβερνηθούν.

Όλοι αυτοί οι μακελάρηδες, δείχνει η ιστορία, θα ξυπνήσουν όταν οι ψευδαισθήσεις τους θα γίνουν εφιάλτες τους, όταν, σύντομα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού απαλλαγμένες από εξουσιαστικές ιδεολογίες και μύθους περί ‘πολιτικών συστημάτων’ θα μπαίνουν, πνευματικά, πολιτικά και οργανωτικά χειραφετημένες, δυναμικά και μαζικά στο προσκήνιο της ιστορίας για να χτίσουν ένα καινούργιο αμεσοδημοκρατικό και αταξικό κοινωνικό σύστημα.

---

[1] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα  βία, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

Κώστας Λάμπος: Η Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας

Κώστας Λαμπος

Η Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας

(Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας,

ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας)

Υπάρχουν λέξεις τοξικές και βιασμένες, έννοιες ταμπού, γλώσσες ευνουχισμένες που δεσμεύουν τον Νου και κοιμίζουν συνειδήσεις, για να υποτάξουν το υποκείμενο της ιστορίας και δημιουργό του πολιτισμού, τον εργαζόμενο άνθρωπο και να τον μετατρέψουν σε αντικείμενο των βιαστών της ιστορίας που την γράφουν οι εξουσιαστές, που κατά τον πατριάρχη του μανιακού καπιταλισμού, τον Ρότσιλντ, υποτίθεται ότι «εκτελούν το έργο του θεού», φυσικά για λογαριασμό τους. Λέξεις, έννοιες και γλώσσες που μας εντάσσουν σε προκατασκευασμένα σχήματα σκέψης, μύθους, ιδεολογήματα και συστήματα συμφερόντων που καταστρέφουν τη φαντασία, την περιέργεια, την αμφισβήτηση και την έρευνα για τη σχέση του Εγώ με το Εμείς, της κοινωνίας με τα μέλη της, της ανθρωπότητας με τη Βιόσφαιρα και το Σύμπαν. Σχήματα και συστήματα κλισέ για τον ευνουχισμό της σκέψης για τον στραγγαλισμό της αυτοπεποίθησης, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειάς μας, με σκοπό να μας καταστήσουν μοιρολάτρες, δούλους υποτιθέμενων θεών, για να μην κατανοούμε ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε δούλοι συνανθρώπων μας που πρόδωσαν την ανθρωποσύνη, την ανθρωπία τους και την κοινωνία που τους γέννησε, τους ανέθρεψε και τους εμπιστεύτηκε. 

Τέτοιες έννοιες, όπως λ. χ. τα κατηγορήματα: ‘οι νόμοι είναι δίκαιοι’, ‘οφείλουμε υπακοή στους νόμους’ ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή’, ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι φυσικό δικαίωμα’, η ατομική ιδιοκτησία είναι πηγή ασφάλειας και ελευθερίας’, ‘είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του θεού και των νόμων’ ‘ο θεός είναι ο δημιουργός μας’, ‘ο θεός είναι δίκαιος’, ‘ο θεός είναι μεγάλος’, η ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι λαϊκή εξουσία’ ‘ο λαός είναι κυρίαρχος’, ‘πίστευε και μη ερεύνα’ και πολλά άλλα, τα οποία έχουν καταχρηστικά, εξαιτίας της άγνοιας, της βίας, της εξαπάτησης και της ‘εξ’ αποκαλύψεως αλήθειας’, καταγραφεί στη συνείδησή μας ως ‘αξιωματικές αλήθειες’ και ως ‘ηθικές αξίες’ ρυθμιστές της ζωής μας.

‘Αξιωματικές αλήθειες’ και ‘ηθικές αξίες’ που αρνούνται την επιστήμη, την ιερότητα της ζωής, την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία και την ευτυχία γίνονται αναπόφευκτα αντικείμενο αμφισβήτησης, η οποία όμως ορίζεται ως ‘αμαρτία’, ως ‘παρέκκλιση από την κανονικότητα’, ως παραβατικότητα και ως ‘έγκλημα καθοσιώσεως’, με κατάληξη το στίγμα του ‘εχθρού του λαού και της τάξης’, την κοινωνική απομόνωση, την φυλακή, τον εγκλεισμό σε κάποια ‘λευκά κελιά’, σε κάποιο κολαστήριο: Μακρόνησο, Γκουαντάναμο, ή Γκουλάγκ και φυσικά την επίγεια και την υποτιθέμενη μεταθανάτια κόλαση. Όταν μάλιστα η αμφισβήτηση εκδηλώνεται ως κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή τότε επιστρατεύεται η ‘λογική των όπλων’ της εξουσίας και της καταστροφής, με τελικό όμως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, να πρυτανεύσει η λογική της ιστορίας και η βούληση της κοινωνίας που δίνει τέλος στη όποια τυραννία και κάνει το επόμενο βήμα προς τον πολιτισμό της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της οικονομίας των κοινών αγαθών και της κοινωνικής ισότητας.

Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική επιλογή, προσφορά των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων, όπως αυτή της μη-αμφισβήτησης τέτοιων κατηγορημάτων και η υποταγή στους σκοταδιστικούς κοινωνικούς προδότες-εξουσιαστές και στους εμπόρους θεών, πολέμων, ουσιών, ανοησιών και ψευδαισθήσεων, που οδηγεί ακόμα πολλούς στην ιδεολογική και στην κομματική οπαδοποίηση, ή/και στην θρησκοληψία, στον φονταμενταλισμό, στο τζιχάντ και στην σκοταδιστική-θρησκευτική ποιμνιοποίηση με κατάληξη τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το δοκίμιο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας’ επιχειρεί να προσβάλει τα ταμπού, τα ιερά και τα όσια κάθε εξουσίας, να απομυθοποιήσει το ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία και να φέρει στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα της οικονομικοκοινωνικής ανισότητας, που καταδικάζει την ανθρωπότητα να πορεύεται στην αυτοκαταστροφή μέσω της καπιταλιστικής παρακμής και βαρβαρότητας. Αυτή η μελέτη τολμά να αναμετρηθεί με την έλλειψη αντίστοιχων μελετών και να καλύψει ένα, καθόλου τυχαίο, κενό στη σχετική βιβλιογραφία και παρ’ όλα αυτά αποδείχνει πειστικά και τεκμηριωμένα ότι όλα τα αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και εκμεταλλευτικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα και ιδιαίτερα ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός εδράζονται πάνω στον υποτιθέμενο ‘ιερό’ θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, νόθο παιδί άγνοιας, σκοταδισμού, βίας και εξουσίας, ο οποίος γεννάει οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες και συγκρούσεις που συνθλίβουν άτομα, οικογένειες, πόλεις και έθνη, οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς. Τέλος αυτή η ανάλυση επιβεβαιώνει την Λογική των Αιώνων και των Λαών και την αλήθεια των αγώνων ότι ο καπιταλισμός, όπως και κάθε προηγούμενο εκμεταλλευτικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα και η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, γιατί:

·         ‘Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ως έχει’,

·         Η πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη, και

·         ‘Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος’.

*

Περιεχόμενα:

Πρόλογος του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.

Σημείωμα του συγγραφέα.

Προμύθιο: Όσο βαραίνει η σκοτεινιά κι όσο ο Φόβος μένει…

Κεφάλαιο Α.: Η ατομική ιδιοκτησία ως φαινόμενο, έννοια και εξουσία: Για την έννοια, την καταγωγή και τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας. Ατομική ιδιοκτησία και άτομο. Ατομική ιδιοκτησία και οικογένεια. Ατομική ιδιοκτησία και οικονομία. Ατομική ιδιοκτησία και κοινωνία. Ατομική ιδιοκτησία, πολιτική και πολιτικά δικαιώματα. Ατομική ιδιοκτησία και πολιτισμός. Ατομική ιδιοκτησία και περιβάλλον. Ατομική ιδιοκτησία και Ηθική. Ατομική ιδιοκτησία και Δημοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία, παγκοσμιοποίηση και τρομοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία και ελευθερία.

Κεφάλαιο Β.: Η ιστορική εμφάνιση και η διαδρομή της ατομικής ιδιοκτησίας, Προϊστορικές, προ-ιδιοκτησιακές κοινωνίες. Προκαπιταλιστικές μορφές έγγειας ιδιοκτησίας. Η γέννηση της ατομικής ιδιοκτησίας και η Παγίδα του Σόλωνα. Οι μεταμορφώσεις της ατομικής ιδιοκτησίας. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία ως ιδεολογία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στην πράξη. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εμφύλιων και μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνομωσίας με στόχο τη Νέα Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.

Κεφάλαιο Γ.: Περιοδολόγηση της ιστορίας της ιδιοκτησίας: Το στάδιο της ακτημοσύνης. Το στάδιο της κοινοκτημοσύνης. Το στάδιο της ατομικής ιδιοκτησίας. Η διαρκής διεκδίκηση της κοινοκτημοσύνης. Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350). Η Κομμούνα της Άνδρου (1822). Η Κομμούνα του Παρισιού (1871).

Κεφάλαιο Δ: Παρακμή και θάνατος των τεράτων και της ατομικής ιδιοκτησίας.

Επιμύθιο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

_____________

Έκδοση και Κεντρική διάθεση: ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Αθήνα. Τηλ.: 210 3802644, E-mail: koukkida.edit@yahoo.gr. Σελίδες 274, Τιμή € 15.

*

«Στην ‘ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εξουσίας ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας’, αναφέρεται το νέο δοκίμιο του Κώστα Λάμπου, συνεχίζοντας την αντισυμβατική του κριτική, που τόσο εύστοχα ανέλυσε στα προηγούμενα έργα του, για την εδραίωση του απόλυτου ατομικισμού στην τρίτη χριστιανική χιλιετία.

‘Κατ’ αυτήν την μεγάλη περίοδο’ γράφει, ‘της ανθρώπινης ιστορίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία, που χρονολογείται με εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, κατά την οποία το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε από αγελαίο τροφοσυλλεκτικό τετράποδο σε κοινωνικά σκεπτόμενο δίποδο και εξασφάλισε την επιβίωσή του, φαίνεται πως εκείνο που ενδιέφερε τα μέλη του δεν ήταν ο πλούτος, ως εξουσία του ενός σε βάρος των άλλων, αλλά η ασφαλέστερη ατομική και συλλογική επιβίωση και ευτυχία’.

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και ο αναγνώστης ‘μορφώνεται’ με το πλήθος των αναφορών από κορυφαίους ανθρώπους του πνεύματος και των συγγενικών με το θέμα του ερευνητών, ενώ ο ταλαντούχος συγγραφέας, γνωρίζοντας την εκ των προτέρων κριτική που ενδεχομένως θα του ασκηθεί, έγκαιρα παίρνει τις αποστάσεις του από εκείνους οι οποίοι στις αρχές του 20^ου αιώνα κατήργησαν μεν την ατομική ιδιοκτησία χωρίς να πετύχουν ούτε την ευτυχία ούτε την ευδαίμονη συλλογική επιβίωση.

Πολλές απορίες σας για το πώς έφτασε ο πλανήτης γη στη σημερινή οικονομική και περιβαλλοντική κρίση, θα απαντηθούν μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικά επίκαιρου αυτού βιβλίου».

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2016

Βασίλης Βασιλικός

«Το βιβλίο αυτό του Κώστα Λάμπου που κρατάτε στα χέρια σας, όπως και τα υπόλοιπα που έγραψε τα τελευταία χρόνια, διακρίνεται, πριν από όλα, για ένα αναμφισβήτητο και πολύ σημαντικό προσόν.

Ξαναγυρνάει τη συζήτηση στα πιο θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας και του πολιτισμού μας, αυτά που επιδιώκεται λυσσωδώς στην εποχή μας να μη συζητιούνται, να θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα και ασφαλώς να μην τίθενται σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Κεντρικό ανάμεσά τους ο θεσμός της Ατομικής Ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα των μέσων παραγωγής, από τους βασικότερους της σημερινής κοινωνικής μας οργάνωσης και της κουλτούρας που την συνοδεύει».

Αθήνα Δεκέμβρης 2016

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

*

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά για να σωθούν εκτός από ένα πολύ μικρό αλλά πανέμορφο πουλάκι, το κολιμπρί το οποίο παίρνει με κάθε πέταγμά του στην πιο κοντινή πηγή όσο νερό χωράει στο ράμφος του και το ρίχνει στη φωτιά για να τη σβήσει. Τα άλλα ζώα κοιτάνε αμήχανα και φοβισμένα και προσπαθούν να το πείσουν για την επικινδυνότητα και  τη ματαιότητα της πράξης του. Τότε το κολιμπρί τους απαντά: «Κάνω αυτό που μου αναλογεί, κι αν θέλετε να σωθείτε και να σωθεί και το κοινό μας σπίτι κάντε κι εσείς ό,τι σας αναλογεί».

Παλιά αφρικάνικη ιστορία