Κοινωνικό πλεόνασμα
εναντίον ιδιωτικού κέρδους
(Κοινωνία εναντίον κεφαλαίου)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,
«Όταν τα εργαλεία θα πραγματοποιούν αυτόματα το έργο τους, οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους και οι χορδές της κιθάρας θα παίζουν μόνες τους τις νότες, τότε οι κοινωνίες θα πάψουν να είναι χωρισμένες σε αφεντικά και δούλους»
Αριστοτέλης
«Σε τριάντα χρόνια από τώρα η τεχνολογία θα επιτρέπει, οι άνθρωποι
να εργάζονται μόνο μερικές ώρες την ημέρα, χωρίς περικοπές μισθού
και χωρίς να απειλούνται με ανεργία»
Τζων Μάυναρντ Κέυνες
«Αλήθεια, γιατί, ενώ τόσοι σοφοί άνθρωποι πρόβλεψαν
την δραστική μείωση του χρόνου της εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση της κοινωνικής ευημερίας, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι άνεργοι και όσοι έχουν μια επισφαλή δουλειά εργάζονται διπλές ώρες και πληρώνονται με το μισό μεροκάματο και η δυστυχία κυριαρχεί παντού στον πλανήτη μας;»
Satsok Sopmal
Όπως είναι γνωστό κάθε κοινωνία, υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγει, ανάλογα με τις εκάστοτε παραγωγικές δυνάμεις και τις αντίστοιχες παραγωγικές σχέσεις, αγαθά σε ανάλογες ποσότητες και ποιότητες, ώστε να ικανοποιούνται όλες οι ατομικές και κοινωνικές ανάγκες. Παράγει όμως και κάποιες επιπλέον ποσότητες με τις οποίες καλύπτονται οι αποσβέσεις πάγιου κεφαλαίου για την σταδιακή αντικατάστασή του, αλλά και οι νέες προγραμματισμένες επενδύσεις για την κάλυψη των αυξημένων κοινωνικών αναγκών, οι οποίες συνεχώς και για πολλούς λόγους διευρύνονται. Αυτή η πραγματικότητα ορίζεται ως συνθήκη διευρυμένης αναπαραγωγής της οικονομίας και κοινωνίας γεγονός που εμπεριέχει την έννοια της προόδου, υπό την προϋπόθεση πως τα της οικονομίας τα διαχειρίζεται η ίδια η αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία. Αντίθετα σε συνθήκες κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή καπιταλιστικού συστήματος, όπου διαχειριστής της οικονομίας είναι η τάξη των μεγάλων επιχειρηματιών και το κράτος, με την έννοια των θεμελιακών θεσμών κατοχύρωσης και προστασίας των ιδιωτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, το κοινωνικό πλεόνασμα παύει να ανήκει συνολικά στην κοινωνία και μετατρέπεται σε κέρδος των επιχειρηματιών, δηλαδή, των κατόχων των μέσων παραγωγής και διατίθεται, κατά κανόνα σπάταλα και αντιπαραγωγικά, με ιδιωτικά και όχι με κοινωνικά κριτήρια. Αποτέλεσμα αυτής της ανωμαλίας είναι η κοινωνία να διασπάται στην τάξη των λίγων εξουσιαστών που ιδιοποιούνται το κοινωνικό πλεόνασμα και στην τάξη των πολλών εξουσιαζόμενων που στερούνται τα βασικά αγαθά παρά το γεγονός πως αυτοί είναι οι δημιουργοί του πλούτου.
Αυτή η θεμελιακή διαφορά ορίζει ώστε στην πρώτη περίπτωση, της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, το κοινωνικό πλεόνασμα να επιστρέφει συνολικά στην κοινωνία με την έννοια της διασφάλισης, της βελτίωσης και της αναγκαίας διεύρυνσης της παραγωγικής ικανότητας της κοινωνίας, ενώ στην δεύτερη περίπτωση το κοινωνικό πλεόνασμα ως επιχειρηματικό κέρδος πια, συσσωρεύεται ως πλούτος των επιχειρηματιών που de jure, αλλά και de facto ασκούν το αποκλειστικό δικαίωμα για το τί, πώς, πόσο και γιατί θα παραχθεί ερήμην, συνεπώς και σε βάρος των εργαζόμενων και της κοινωνίας συνολικά, παρά το γεγονός πως το κοινωνικό πλεόνασμα, ως υπερπροϊόν αποτελεί προϊόν της δικής τους υπερεργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της ιδιοποίησης, του σφετερισμού του κοινωνικού πλεονάσματος είναι οι οικονομικές κρίσεις το κόστος των οποίων μετακυλύεται τόσο στην ίδια την κοινωνία, όσο και στην Φύση με την μορφή της πτωτικής τάσης της αποδοτικότητας της γης και του ποσοστού του κοινωνικού πλεονάσματος της οικονομίας. Αυτή την συνέπεια οι επιχειρηματίες προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν με τον εσωτερικό δανεισμό από την λαϊκή αποταμίευση, με εξωτερικό κρατικό δανεισμό, με την αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας ή/και με την κατανάλωση πάγιου κεφαλαίου πράγμα που οδηγεί σε μείωση της παραγωγικής βάσης και της ικανότητας της οικονομίας, σε συρρίκνωση της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων και σε αύξηση της φτώχειας γεγονότα που οδηγούν στις κοινωνικές συγκρούσεις, στις φαυλοκυκλικές κρίσεις της οικονομίας και τελικά σε καταστροφικούς πολέμους.
Αναφορικά με τις λειτουργίες του κοινωνικού πλεονάσματος η ιστορία δείχνει πως, ανεξάρτητα από τις κατά χρόνο και τόπο διαφοροποιήσεις αυτό διατίθεται κύρια για τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την μεγιστοποίηση του πλουτισμού των κυρίαρχων τάξεων και σε σχέση με αυτήν την επιδίωξη για την γιγάντωση του τομέα της διατήρησης και διεύρυνσης της ταξικής κυριαρχίας της οικονομικής ολιγαρχίας και των υπαλληλικών κατασταλτικών δυνάμεων, αλλά και σε εντυπωσιακά φαραωνικά έργα συμβολισμού αυτής της κυριαρχίας επί της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση το κοινωνικό πλεόνασμα θα μπορούσε, σε συνθήκες κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης να διατίθεται για την σταθερή μείωση του εργάσιμου χρόνου των εργαζόμενων, με συνέπεια την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, γεγονός που θα έκανε εφικτή την άμεση δημοκρατία και την κοινωνική ισότητα και θα μεγιστοποιούσε την δημιουργική ατομική και κοινωνική ελευθερία και δι’ αυτής την ατομική και κοινωνική ευτυχία. Όσο όμως η παραγωγική βάση της κοινωνίας παραμένει βίαια και άδικα διασπασμένη, το κοινωνικό πλεόνασμα με την ιδιότητα του επιχειρηματικού κέρδους αυτό θα λειτουργεί αντικοινωνικά και θα προκαλεί κοινωνική δυστυχία.
*
Η ανθρώπινη, η ομαδική και η κοινωνική δραστηριότητα παραγωγής χρήσιμων, για την επιβίωση και στην συνέχεια για τον πολιτισμένο βίο, αγαθών, γέννησε την έννοια του ανθρώπου, της οικογένειας, της κοινότητας, της κοινωνίας, της προόδου και δημιούργησε τον πολιτισμό με τη έννοια της ειρηνικής συμβίωσης ανθρώπων, φυλών, λαών, κοινωνιών και ανθρωπότητας. Φορείς αυτής της κοινής κοινωνικής δημιουργικής προσπάθειας υπήρξαν οι εκάστοτε δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού στην μορφή των σχέσεων κοινωνικής αυτοδιαχείρισης των κοινωνιών της ισοκατανομής, όπου όλοι συμμετείχαν ανάλογα με τις εκάστοτε δυνατότητές τους στην παραγωγή και ανάλογα με τις ανάγκες τους στην κατανομή των αγαθών. Από τότε που αυτός ο προσανατολισμός της παραγωγής χρήσιμων αγαθών, ή αξιών χρήσης για την ικανοποίηση ανθρώπινων, κοινωνικών και πανανθρώπινων, πολιτισμικών και ειρηνικών αγαθών διαστράφηκε βίαια, με την καθιέρωση της διάσπασης της ενιαίας κοινωνικής βάσης παραγωγής, σε ατομικές ιδιοκτησίες και δι’ αυτής στην επιβολή σχέσεων κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, που σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες της γης, των ‘δούλων’ και των λοιπών μέσων παραγωγής αποφασίζουν, ερήμην της κοινωνίας, η παραγωγή να αναπροσανατολιστεί με σκοπό τον αποκλειστικό πλουτισμό τους, σε βάρος της κοινωνίας.
Το πέρασμα από την κοινωνική αυτοδιαχείριση στον ταξικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας οδήγησε στην παραγωγή ανταλλακτικών αξιών με την έννοια του ιδιωτικού πλούτου, των εξουσιαστικών θεσμών, δομών, υπηρεσιών και των φονικών όπλων για την διατήρηση του εκάστοτε συστήματος ιδιωτικού πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών. Με αυτόν τον αναπροσανατολισμό της παραγωγικής δραστηριότητας ο ανθρώπινος πολιτισμός κινείται στον παραλογισμό των κοινωνικών ανισοτήτων που καταλήγουν στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, στους άγονους ανταγωνισμούς, στους απάνθρωπους και καταστροφικούς κατακτητικούς αποικιοκρατικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους με κατάληξη την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, όταν η ίδια η κοινωνία οργανώνει την κοινωνική παραγωγή ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της, τότε αποφεύγονται οι ανταγωνισμοί, οι πόλεμοι, η κερδοσκοπική σπατάλη των πόρων και ομαλοποιείται η σχέση μεταξύ κοινωνίας και Φύσης, κι’ αυτό γιατί το κοινωνικό πλεόνασμα επιστρέφει στην ίδια την κοινωνία ως τροφοδότης της κοινωνικής προόδου, της καθολικής ευημερίας, της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, συνεπώς και της ειρήνης.
Το σημείο της μεταπώλησης με την έννοια της μεταστοιχείωσης των αξιών χρήσης σε ανταλλακτικές αξίες συνιστά την αλχημική μήτρα στους κόλπους της οποίας συντελείται το πρωταρχικό οικονομικό έγκλημα, κι’ αυτό συμβαίνει επειδή η υπεραξία που απελευθερώνεται, πραγματώνεται ως κλεμμένη υπεραξία και καπιταλιστικό κέρδος και όχι ως κοινωνικό πλεόνασμα. Έτσι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, ως σφετεριστές μέρους της κοινής κοινωνικής περιουσίας, της κοινής παραγωγικής βάσης μετατρέπονται σε ένα είδος ανεξέλεγκτου διαχειριστή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και μέσω της συγκεντροποίησης και συσσώρευσής του ελέγχουν και την πολιτική και νομοθετική εξουσία η οποία θεσμοθετώντας τους καθιστά, ουσιαστικά παράνομα ιδιοκτήτες της κοινωνίας και του πλανήτη, γεγονός που συντελείται επί σωρείας νομιμοποιημένων δευτερευόντων οικονομικών εγκλημάτων.
Η κατανόηση αυτής της διαφοράς είναι προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής ανωμαλίας, αν πρόκειται να σωθεί ο ανθρώπινος πολιτισμός, τελικά και η ζωή πάνω στον πλανήτη Γη.
*
Από τότε, που οι αγέλες των πρωτανθρώπων κατανόησαν πως η επιβίωσή τους εξαρτάται από την ενότητα και την αλληλέγγυα συνεργασία τους, έγινε κατανοητό πως αυτή η συνεργασία μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερη με την ανάλυση και το σπάσιμο του εκάστοτε έργου σε φάσεις, εκάστη των οποίων απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες με αποτέλεσμα τον τεχνικό καταμερισμό της εργασίας. Αυτός, ‘ο τεχνικός καταμερισμός της εργασίας’, δημιούργησε σταδιακά τις ειδικότητες, οι οποίες όμως ήταν και παραμένουν ενωτικές, ισότιμες και συμπληρωματικές μεταξύ τους για την αποτελεσματικότερη ολοκλήρωση των εκάστοτε κοινωνικών έργων στην βάση της πρωταρχικής και στοιχειώδους οικονομικής αρχής: ‘Επιδίωξη του άριστου αποτελέσματος με τις μικρότερες δυνατές θυσίες’. Με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής η οικονομία παύει να είναι υπόθεση της κοινωνίας συνολικά και γίνεται υπόθεση των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, οι οποίοι και αντικαθιστούν τις σχέσεις κοινωνικής αυτοδιαχείρισης της οικονομίας με τις σχέσεις υπερίσχυσης της οικονομίας επί της κοινωνίας, γεγονός που ορίζεται ως ‘κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας’, ο οποίος σε αντίθεση με τον τεχνητό καταμερισμό που ενώνει, αυτός διασπά την κοινωνία σε ιδιοκτήτες που αποφασίζουν αποκλειστικά για λογαριασμό τους και σε εργαζόμενους που εκτελούν αδιαμαρτύρητα, ως όρο επιβίωσής τους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε αφεντικά και δούλους. Από τότε, που εμφανίστηκε ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας οι ατομικοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ως αποκλειστικοί φορείς της οικονομίας, υποβοηθούμενοι από τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, καταδυναστεύουν και λεηλατούν πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά την κοινωνία και την ανθρωπότητα, δια της μεταστοιχείωσης του κοινωνικού πλεονάσματος σε ιδιωτικό κέρδος, γεγονός που ξεστράτισε τον ανθρώπινο πολιτισμό με κατάληξη την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Το ενδιαφέρον σημείο, αναφορικά με την σημαντική διαφορά μεταξύ τεχνικού και κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, βρίσκεται στο γεγονός πως ενώ όλοι, και ιδιαίτερα οι οικονομολόγοι, γνωρίζουν την τεράστια μεταξύ τους διαφορά, ελάχιστοι αναδείχνουν τις αντικοινωνικές και καταστροφικές συνέπειές της, με αποτέλεσμα την σχετική σύγχυση στις κοινωνίες, με κατάληξη, ο καλός και αναγκαίος τεχνικός καταμερισμός της εργασίας να θεωρείται κακός και ο κακός και περιττός ταξικός κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας να θεωρείται καλός, ενώ το σωστό θα ήταν, ο τεχνικός που αναφέρεται στα άτομα, ως Εγώ, ενώ ο κοινωνικός να ταυτίζεται με την εκάστοτε κοινωνία ως ενιαίο Όλον, ως αυτοδιευθυνόμενο και αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό σύνολο, ως Εμείς, οπότε το κοινωνικό πλεόνασμα επιστρέφει στο σύνολό του στην κοινωνία που το δημιούργησε.
*
Αλλά αυτό προϋποθέτει την επανενοποίηση της κατακερματισμένης παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, δηλαδή την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, γεγονός που αυτόματα οδηγεί στην επανασυγκόλληση της θρυμματισμένης κοινωνίας σε ένα ενιαίο Όλον, στο Εμείς, γεγονός που σημαίνει ότι η κοινωνική παραγωγή μετακινείται, από την μανιακή επιδίωξη της σπάταλης παραγωγής και της γρήγορης συσσώρευσης του ατομικού/ιδιωτικού κέρδους για τον πλουτισμό των λίγων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, προς την παραγωγή και δημιουργία του κοινωνικά αναγκαίου κοινωνικού πλεονάσματος με σκοπό την ήπια και προοδευτική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της εκάστοτε κοινωνίας. Αυτή η διαφορά μεταξύ ατομικού/ιδιωτικού κέρδους και κοινωνικού πλεονάσματος ορίζει και την διαφορά μεταξύ καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ανθρώπινου πολιτισμού, μεταξύ καθυστέρησης και προόδου, μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και της υποκριτικής αστικής ολοκληρωτικής τυραννίας.
Οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, ως σύγχρονες πολυδιάστατες κοινωνίες, του 21ου αιώνα, οφείλουν να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω ότι και όσα, με την βία των άδικων και παράνομων θεσμών και των όπλων, τους αφαιρέθηκαν από τις εξουσιαστικές ελίτ, για να επανατοποθετηθούν στην ήπια, ειρηνική και ανθρωποκεντρική πορεία της ιστορίας. Κι’ αυτό το έργο είναι αποκλειστικά δικό τους, ώστε να μην περιμένουν να πρωτοστατήσουν κάποια αφομοιωμένα στο σύστημα κοινωνικά στρώματα, όπως η ελίτ των ακαδημαϊκών και των διανοούμενων, οι λογής-λογής ιντελιγκέντσιες, που νέμονται τα προνόμια από την συνεργασία τους με το σύστημα, με αντάλλαγμα την άσκηση προπαγάνδας ή ακόμα και κάποια επιφανειακή κριτική που φτάνει μέχρι την παροχή δημόσιων συμβουλών για ατελέσφορες σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ωραιοποίησης του καπιταλισμού, στο σύστημα, αποπροσανατολίζοντας εσκεμμένα την κοινωνία για να μην τολμήσει να αυτομετασχηματιστεί σε υποκείμενο της ιστορίας, που θα αποκαταστήσει την κυριαρχία της κοινωνίας επί της οικονομίας, στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας πάνω στην θεσμοθέτηση της επαναθεμελίωσης της ενότητας της παραγωγικής της βάσης, η οποία θα ολοκληρωθεί με την επανασύνδεση της ίδιας της κατακερματισμένης κοινωνίας.
Κι’ όλα αυτά πρέπει να γίνουν τώρα, πριν οι επίδοξοι παγκόσμιοι ηγεμόνες καταστρέψουν το πανέμορφο κοινό μας γαλαζοπράσινο σπίτι, το διαστημόπλοιο Γη. Και πρέπει να γίνουν από όλους μας μαζί και από τον καθένα μας χωριστά, για να γίνουν για όλους μας και χωριστά για τον καθένα μας, γιατί αν γίνουν χωρίς εμάς δεν θα γίνουν για εμάς και θα γίνουν εναντίον μας.
*
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
«Ο πρώτος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης και είπε μέσα του ‘αυτό είναι δικό μου’ και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας της ανισότητας. Από πόσα εγκλήματα πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνανθρώπους του: ‘Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν’»
Ζαν-Ζακ Ρουσό
«Ο Άνθρωπος δεν έφτιαξε τη γη, και ενώ είχε ένα φυσικό δικαίωμα να την
κατοικήσει δεν είχε κανένα δικαίωμα να προσδιορίσει ως ιδιοκτησία του
κανένα κομμάτι της στο διηνεκές.
Τόμας Πέιν
«Το γεγονός της ατομικής ιδιοκτησίας σε παγώνει για πάντα στο ‘Εγώ’
και σε διώχνει για πάντα από το ‘Εμείς’».
Τζον Στάινμπεκ
«Αν είμαι ό,τι έχω και αν ό,τι έχω έχει χαθεί, τότε ποιος είμαι;»
Έριχ Φρομ
«Η ιδιοκτησία σκλαβώνει. Ανήκεις σε ό,τι σου ανήκει»
Νίκος Δήμου
«Ντροπή στον εγωιστή που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του»
Μαξ Στίρνερ
«Άριστος είναι εκείνος ο βίος, ο οποίος: προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή
ευημερία και ειρήνη απαιτώντας τις ελάχιστες φροντίδες και κόπους»
Μητρόδωρος
«Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευχαρίστηση και η ευτυχία των
ανθρώπων. Όποια θεωρία κινείται έξω από αυτόν τον σκοπό, απλώς
δεν ανήκει στο χώρο των οικονομικών»
Νίκολας Γκεοργκέσκου-Ρέγκεν
«Εκείνες οι δύο θανατηφόρες φράσεις: ‘δικό μου’ και ‘δικό σου’».
Μιγκέλ Θερβάντες
«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή»
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν
«Στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες οι οικονομικές ρυθμίσεις ήταν ενσωματωμένες στις κοινωνικές σχέσεις, ενώ με την ανάδυση της οικονομίας της αγοράς οι κοινωνικές σχέσεις υποτάσσονται στις οικονομικές επιταγές. Η οικονομία της αγοράς οδηγεί σταδιακά στην αγοραιοποίηση της κοινωνίας»
Καρλ Πολάνυι
«Η φύση ανήκει σε όλους εξίσου, ακόμα και στις μελλούμενες γενεές. Δεν μπορεί
να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά»
Γιώργος Κολέμπας
«Όπου δεν υπάρχει ιδιοκτησία, εκεί δεν υπάρχει αδικία»
Τζον Λοκ
«Ολιγαρχία: μια μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται στην αξία
της ιδιοκτησίας, στην οποία ο πλούσιος έχει κάθε δύναμη και ο φτωχός
είναι αποστερημένος απ’ αυτή»
Πλάτων
«Η ατομική ιδιοκτησία εξαχρειώνει τους ιδιοκτήτες. Για το καλό
των πλουσίων πρέπει να την ξεφορτωθούμε»
Όσκαρ Ουάιλντ
«Οι άνθρωποι ανήκουν στη γη που ζουν. Το ότι η γη ανήκει
σε κάποιους ανθρώπους είναι μια ακατανόητη ιδέα»
Ινδιάνικη σοφία
«Δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς,
το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν, και δημοκρατικόν μεν το μη από τιμήματος,
ολιγαρχικόν το από τιμήματος»
Αριστοτέλης
«Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης
και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας»
Φραντς Φανόν
«Με κάθε είδους φράχτες και πινακίδες, οι οποίες να επισύρουν την εσχάτη των ποινών του θείου νόμου, εμποδίστε την είσοδο σε αυτούς τους παραβάτες και διαφυλάξτε το μόνο έδαφος που μπορεί να παραμείνει ιερό για σας»
Χένρι Ντέιβιντ Θόρο
«Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός. Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Με λίγα λόγια, τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε»
Τζον Μέιναρντ Κέινς
«Το 1% του πληθυσμού έχει στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Το υπόλοιπο κατανέμεται με τρόπο που στρέφει το 99% εναντίον αλλήλων: τους μικροϊδιοκτήτες εναντίον των αστέγων, τους λευκούς εναντίον των μαύρων, τους διανοούμενους και τους επαγγελματίες εναντίον των αμόρφωτων και των ανειδίκευτων. Οι ομάδες αυτές κατηγορούν η μία την άλλη και μάχονται μεταξύ τους με τόση σφοδρότητα, ώστε δεν αντιλαμβάνονται την κοινή τους θέση: ότι μοιράζονται τα αποφάγια μιας πολύ πλούσιας χώρας»
Χάουαρντ Ζιν
«Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»
Καρλ Μαρξ
«Χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν θα ’χαμε ανισότητα, πείνα και πολέμους, θεούς,
βία, νόμους, υποθηκοφυλακεία, δικαστήρια, στρατούς και αστυνομίες»
Γκράφιτι
«Η ισότητα εμποδίζει τους εμφύλιους σπαραγμούς»
Σόλων
«Κουλτούρα της ιδιοκτησίας, αυτή είναι η μικροαστική σας τάξη»
Τόμας Μαν
«Οι μικροί κλέφτες φοράνε σιδερένιες αλυσίδες, ενώ οι μεγάλοι, χρυσές»
Ολλανδική παροιμία
«Η κοινοκτημοσύνη δεν είναι ζορμπαλίκι, αλλά πράξη δικαιοσύνης»
Από τη Διακήρυξη της Κομμούνας της Άνδρου (1822)
«Η ανισότης, η ανέχεια και η δυστυχία είναι δημιουργήματα των κρατούντων. καταργηθούν τα προνόμια των αρχόντων και η ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας»
Από τη διακήρυξη της Κομμούνας της Άνδρου (1822)
« Όλοι να συμμετέχουν και να έχουν μερίδιο στα πάντα και από αυτά τα ίδια αγαθά
να ζουν και να μην είναι ο ένας πλούσιος και ο άλλος πάμπτωχος. Ούτε ο
ένας πολλή γη να καλλιεργεί και ο άλλος να μην έχει ούτε τάφο»
Αριστοφάνης
«Σκεφτείτε πέρα από τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σας.
Μην είστε εγωιστές και κοντόφθαλμοι. Σκεφτείτε και τα δισέγγονα των
δισεγγόνων σας, τις μελλοντικές γενιές»
Satsok Sopmal
«Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε
για τη συντριβή της ανθρωπότητας»
Satsok Sopmal
«Ό,τι δεν πεθαίνει, δεν γεννιέται, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει.
Η ατομική ιδιοκτησία γεννήθηκε με τη βία, υπάρχει καταχρηστικά
και οφείλει να πεθάνει, να πάψει να υπάρχει»
Satsok Sopmal
«Γράφοντας κατά της ιδιοκτησίας, εγείρω δίκη για κυριότητα σε
ολόκληρη την κοινωνία και συνεπώς όσοι δεν κατέχουν σήμερα τίποτα
είναι εξίσου ιδιοκτήτες με εκείνους που κατέχουν. Αντί όμως να συμπεράνω
ότι η ιδιοκτησία πρέπει να μοιραστεί σε όλους, προτείνω,
με μέτρο τη γενική ασφάλεια, να καταργηθεί για όλους»
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν
*
ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;
«Μια μικρή ομάδα Ελβετών ερευνητών του Eidgenössische Technische Hochschule (Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη, υπό τον Dr. James Glattfelder, τόλμησε να ερευνήσει το ζήτημα της ανισότητας. Αφετηρία τους ήταν η γνώση ότι «η πραγματικότητα είναι σύνθετη και συνεπώς για την έρευνά της πρέπει να απελευθερωθούμε από κάθε δόγμα, αδιάφορο αν πρόκειται για ‘θεωρίες συνωμοσίας’ ή για ‘ελεύθερες αγορές’. Η ανάλυσή μας θεμελιώνεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα.[…] ‘Αξιολογήθηκαν τριάντα εφτά (37) εκατομμύρια στοιχεία διεθνών επιχειρήσεων και επενδυτών του έτους 2007 και διαπιστώθηκε ότι καταλήγουν σε 43.060 πολυεθνικά συγκροτήματα. Το επόμενο βήμα ήταν η ανάλυση των κάθετων διασυνδέσεων και διαπιστώθηκε ότι κάθε ένα από τα λεγόμενα Holdings και λοιπά δίκτυα συμμετέχει κατά μέσο όρο τουλάχιστον σε 20 άλλα. Από αυτό προκύπτει, με τη σειρά του, ότι τελικά 1.318 κοντσέρν σχηματίζουν τον πυρήνα αυτών των διαπλεκόμενων σχέσεων ιδιοκτησίας. Κι όμως η ανάλυση δεν τελειώνει με αυτή τη διαπίστωση, γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του “σκληρού πυρήνα” εμφανίζονται δομές κάθετης διασύνδεσης που καταλήγουν σε 147 επιχειρήσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι τράπεζες που ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας.
Μια άλλη έρευνα, της Maria Lourdes, με τίτλο «Wem gehoert die Welt? Wer beherrscht die Weltwirtschaft?» («Σε ποιον ανήκει ο κόσμος; Ποιος εξουσιάζει την παγκόσμια οικονομία;»), αποκαλύπτει ότι οι 50 από τις 147 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο ελέγχονται από την οικογενειακή δυναστεία των Ρότσιλντ, αποκαλύπτει δηλαδή πως η καπιταλιστική βαρβαρότητα και το ανθρώπινο δράμα έχουν ονόματα και διευθύνσεις ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον πλανήτη και δεν είναι δημιούργημα «θεωριών συνωμοσίας», Λογικά, άλλες 50 θα ανήκουν στην δυναστεία Ροκφέλερ και οι υπόλοιπες στις υπόλοιπες μικρότερες δυναστείες και στους νέους μεγιστάνες…»1 .
_____________
1. Αναφέρεται στο: Κώστας Λάμπος, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα, βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
__________________________
https://biblionet.gr/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%BF%CF%85/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF?personid=22283,
https://bookpoint.gr/contributors/1068842#all,
