|
Το υδρογόνο, ο
απελευθερωτής και οι υπονομευτές της προόδου
Γράφει ο Κώστας
Λάμπος
Classlessdemocracy@gmail.com,
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,
«Η κόλαση είναι
άδεια, οι δαίμονες είναι όλοι εδώ»
Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Ωδή στον Προμηθέα τον
Δεσμώτη
Σήμερα θα μιλήσουμε για την
ενέργεια και ειδικότερα για την υδρογονοενέργεια. Ας ξεκινήσουμε όμως από την
απλούστερη μορφή ενέργειας, η οποία όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι η Φωτιά. Η
ενέργεια που μας θερμαίνει, που κάνει εύπεπτη και νόστιμη την τροφή μας, που
διώχνει τα σκοτάδια και μας επιτρέπει να γνωρίζουμε τον κόσμο που μας
περιβάλλει, που μας προστάτευε στα πρώτα βήματά μας, ως ανθρώπινο είδος, από τα
άγρια σαρκοβόρα θηρία, που γεννάει πολιτισμούς, αλλά μπορεί και να μας
καταστρέψει καίγοντάς μας, αν δεν σεβαστούμε τους νόμους της. Ο τραγικός
ποιητής Αισχύλος μάς την περιγράφει δια στόματος Προμηθέα του Δεσμώτη με απλά λόγια:
«Έκλεψα απ’ τους θεούς της φλόγας το σπέρμα κρυμμένο σε κούφιο ξύλο, που στάθηκε
δάσκαλος όλων των τεχνών και μέγας τρόπος οι θνητοί να ωφεληθούνε».
Σημείωση πρώτη: Είναι προφανές πως ο Αισχύλος επισημαίνει την άρνηση των
‘θεών’, με ότι αυτοί μπορεί να σημαίνουν, να αποκτήσουν φωτιά οι άνθρωποι.
Σημείωση δεύτερη: Προφανές είναι επίσης πως, ο Προμηθέας που συμμάχησε με
το ανθρώπινο γένος κατά του Δία και έκλεψε τη φωτιά, γνωρίζοντας πως θα
τιμωρηθεί και μάλιστα πολύ αυστηρά, εννοούσε, ότι από την Φωτιά πρέπει να
ωφεληθούνε όλοι οι θνητοί και όχι μόνο κάποιοι, ελάχιστοι.
Σημείωση Τρίτη: Σήμερα στον 21ο
αιώνα οι συντριπτικά περισσότεροι θνητοί δεν έχουν θέρμανση, φως, φαγητό,
πολιτισμό, αλλά ούτε και προστασία από τα γκλάμουρα σαλονάτα σαρκοβόρα θηρία,
παρά την κοινωνικά απελευθερωτική δύναμη του υδρογόνου.
Η έννοια και η σχέση τής ενέργειας με την ανθρώπινη
ιστορία
Η ενέργεια, που δεν είναι παρά η άλλη διάσταση της ύλης,
αποτελεί την υποστασιακή και την κινητήρια δύναμη του κόσμου, του μικρού και
του μέγα, της ζωής, της οικονομίας, της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, που
σημαίνει πως χωρίς αυτήν δεν κινείται τίποτα, κι’ αυτό επειδή τίποτα δεν
υπάρχει χωρίς αυτήν. Ο Λεύκιππος, ο δάσκαλος του Δημόκριτου, που πριν από δυόμισι
χιλιάδες χρόνια, ανακάλυψαν το Ήλεκτρον, κατάληξαν στο συμπέρασμα, σύμφωνα με
το οποίο ‘πάντα υπάρχει μια υλική αρχή όλων των πραγμάτων’. Η ενέργεια,
γράφει ο Χάιζενμπεργκ, είναι το κινούν αίτιον γιατί μπορεί να μετατραπεί
σε ύλη, θερμότητα και φως και να θεωρηθεί σαν πρωταρχική αιτία κάθε μεταβολής
που συντελείται στον κόσμο Η ενέργεια και η ύλη, η υλοενέργεια, ως
ενότητα είναι αυθύπαρκτες και αιώνιες και δεν χρειάστηκαν ποτέ δημιουργούς, σε
αντίθεση με τους υποτιθέμενους δημιουργούς που κάποιοι σκοταδιστές, κατ’ εικόνα
και ομοίωσή τους, δημιούργησαν.
Σύμφωνα μάλιστα με τους νόμους της θερμοδυναμικής:
1.
Η ενέργεια δεν δημιουργείται από το Μηδέν και από το Τίποτα και ποτέ δεν καταστρέφεται,
μπορεί όμως να αλλάζει μορφή και να μεταδίδεται από ένα σώμα σε άλλο, όπως επίσης
μπορεί μέρος της να μετατρέπεται, δια της εντροπίας, σε μη διαχειρίσημη
ενέργεια, με την έννοια ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα για την παραγωγή
έργου.
2.
Η ενέργεια με την
μορφή της θερμότητας κινείται, πάντοτε, από το θερμότερο προς το ψυχρότερο σώμα
και ποτέ αντίστροφα.
Πέραν τούτων η
ενέργεια αποτελεί ένα φυσικό, και όχι μεταφυσικό, μέγεθος που εκφράζεται ως
φυσική, χημική ή μηχανική διεργασία παράγοντας κάποιο έργο και κινείται στην
φορά του βέλους του χρόνου, δηλαδή από το Χθες στο Σήμερα και από εκεί στο
Αύριο και ποτέ αντίστροφα.
Με αυτά τα λίγα, αλλά ουσιώδη, γίνεται κατανοητό πως η
ενέργεια, ως πηγή και μορφή σηματοδοτεί, στη διάσταση του ιστορικού χωροχρόνου,
την κοινωνική πρόοδο και συνακόλουθα την ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι πρωτοπόροι της υδρογονοενέργειας
Το θέμα μας όμως
δεν είναι η ενέργεια γενικά, αλλά η υδρογονοενέργεια, για την οποία γίνεται
λόγος, τουλάχιστον, εδώ και 150 χρόνια, όταν ο Ιούλιος Βερν έγραφε στην
‘Μυστηριώδη Νήσο’ του: ‘Το νερό θα μπορέσει μια μέρα να
χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο. Το υδρογόνο και το οξυγόνο που το αποτελούν, θα
χρησιμοποιούνται μεμονωμένα ή από κοινού ως μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας για
την παραγωγή θερμότητας και φωτός, πράγμα που δεν μπορεί να προσφέρει ο
άνθρακας’.
Ακολούθησαν πολλοί
θεωρητικοί και πρακτικοί μηχανολόγοι και μηχανικοί που μίλησαν για το υδρογόνο
και πειραματίστηκαν για ‘το αυτοκίνητο που καίει νερό’, ακόμα και στην
Ελλάδα, με πρώτο τον Γεώργιο Λάγιο που στη δεκαετία του ΄90, κατάφερε να
κατασκευάσει «οχήματα που διανύουν 50 χλμ. με ένα ποτήρι νερό». Τα
τελευταία χρόνια ακούμε και διαβάζουμε ειδήσεις από όλον τον κόσμο για αυτοκίνητα,
δίτροχα οχήματα, αεροπλάνα, τραίνα, καράβια και διαστημόπλοια υδρογόνου. Στην
Ελλάδα λ. χ. πληροφορούμαστε ότι το Επαγγελματικό Λύκειο του Ηρακλείου Κρήτης πριν
από λίγα χρόνια κατασκεύασε υδρογονοκίνητο αυτοκίνητο, και στη συνέχεια το ένα
μετά το άλλο τα Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία της χώρας, αλλά και πολλών άλλων
χωρών κατασκεύασαν αυτοκίνητα κάποια μάλιστα και αεροπλάνα. Τελικά μπήκαν στο
παιχνίδι όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες με αποτέλεσμα σήμερα να κυκλοφορούν
δισεκατομμύρια οχήματα στον κόσμο, που κινούνται με υδρογόνο. Κάποιοι τα
αποκαλούν ηλεκτρικά αυτοκίνητα που κινούνται με μπαταρίες, η αποθηκευμένη
ενέργεια των οποίων, όμως, προέρχεται από την καύση υδρογόνου.
Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τζέρεμυ
Ρίφκιν, επισημαίνει στο βιβλίο του: Η Οικονομία του Υδρογόνου. Η
δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη
Γη, που κυκλοφόρησε στην Αμερική το 2002 και στην Ελλάδα το 2003, ότι: «Το
υδρογόνο», είναι το ελαφρύτερο και το πλέον άφθονο στοιχείο που υπάρχει
στο Σύμπαν. Όταν δεσμεύεται ως μορφή ενέργειας γίνεται το αιώνιο καύσιμο.
Δεν εξαντλείται ποτέ και επειδή δεν περιέχει ούτε ένα άτομο άνθρακα, δεν
εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα και συνεπώς αποδίδει καθαρή ενέργεια.
Καθώς το υδρογόνο βρίσκεται παντού και είναι ανεξάντλητο, αν αξιοποιηθεί
κατάλληλα, ο κάθε άνθρωπος στον πλανήτη θα μπορεί να είναι ταυτόχρονα
καταναλωτής και παραγωγός όσης υδρογονοενέργειας χρειάζεται για την ευημερία
του, γεγονός που καταργεί την ενεργειακή ανισότητα και την ενεργειακή εξάρτηση και
καθιστά το υδρογόνο βάση για το πρώτο δημοκρατικό ενεργειακό σύστημα
στην ανθρώπινη ιστορία. Το αν το υδρογόνο θα καταστεί ‘η λαϊκή ενέργεια’
θα εξαρτηθεί από το ποιος, πώς και με ποιο σκοπό θα το αξιοποιήσει». Και
συνεχίζει:
«Η πραγματοποίηση της μετάβασης προς το ενεργειακό καθεστώς που θα
στηρίζεται στο υδρογόνο με τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι ο
μόνος τρόπος να βγουν δισεκατομμύρια άνθρωποι από τη φτώχεια. Η μείωση του
χάσματος των εχόντων και των μη εχόντων σημαίνει αρχικά τη μείωση του χάσματος
μεταξύ εκείνων που έχουν και εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση στην ενέργεια.
Καθώς οι τιμές των ενεργειακών κυψελών και των συσκευών που τις συνοδεύουν θα
συνεχίσουν να μειώνονται κατακόρυφα. Ο στόχος θα πρέπει να είναι η παροχή
μόνιμων ενεργειακών κυψελών για κάθε γειτονιά και χωριό στον αναπτυσσόμενο
κόσμο. Τα χωριά μπορούν να εγκαταστήσουν ανανεώσιμες τεχνολογίες ενέργειας
–φωτοβολταϊκής, αιολικής, ενέργειας από βιομάζα κ.λπ.– προκειμένου να παράγουν τη
δική τους ηλεκτρική ενέργεια και στη συνέχεια να χρησιμοποιούν τον ηλεκτρισμό
για να αποσπούν υδρογόνο από το νερό και να το αποθηκεύουν για να το
χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια σε ενεργειακές κυψέλες. Στις περιοχές της υπαίθρου
οι αυτόνομες ενεργειακές κυψέλες μπορούν να παρέχουν ενέργεια γρήγορα. Οι
μεγαλύτερες ενεργειακές κυψέλες υδρογόνου διαθέτουν το πρόσθετο πλεονέκτημα της
παραγωγής αποσταγμένου πόσιμου νερού ως υποπροϊόντος, στοιχείο που δεν είναι
καθόλου ασήμαντο για πολλές μικρές κοινότητες σε ολόκληρο τον κόσμο που η
πρόσβαση σε πόσιμο νερό αποτελεί συχνά μέριμνα ζωτικής σημασίας»
«Μπορεί», έγραφαν Αμερικανοί
επιστήμονες, στο βιβλίο τους Freedom from Mid-East Oil που
κυκλοφόρησε το 2007, «να ανήκετε σ’ εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι
η ενέργεια του υδρογόνου είναι μια φαντασίωση κάποιων μελλοντολόγων ή κάποιων
άλλων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να
την θεωρείτε ως μια πολλά υποσχόμενη μελλοντική τεχνολογία που, αν κάποτε
εφαρμοστεί, αυτό θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Εάν όντως σκέφτεστε μ’ αυτό τον
τρόπο, ξανασκεφτείτε το σοβαρά. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα
κέρδισε την ελευθερία της από το πετρέλαιο Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο
μέσα σε δέκα χρόνια με την υπάρχουσα τεχνολογία. Φανταστείτε έναν κόσμο στον
οποίο η ανθρωπότητα αποφάσισε να ξεπεράσει την ενεργειακή και την κλιματική
κρίση που απειλεί την ύπαρξή της. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο σήμερα
με συνειδητές επιλογές και πολιτική βούληση». Η κυβέρνηση των ΕΠΑ, δέσμια
των παγκόσμιας εμβέλειας εταιρειών παραγωγής και εμπορίας των ορυκτών καυσίμων
και των παραγώγων τους δεν διέθετε την σχετική με την υδρογονοενέργεια πολιτική
βούληση και σιώπησε.
Μια ομάδα Γερμανών
επιχειρηματιών και επιστημόνων ζητάει με υπόμνημά της (6. 6. 2012) απ’
ευθείας και προσωπικά από την Καγκελάριο Μέρκελ να παρέμβει για την προώθηση «ενός
προγράμματος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από το υδρογόνο, με το οποίο μέσα
σε πέντε χρόνια θα μπορεί να εξασφαλίσει στη Γερμανία πλήρη αποδέσμευση από τις
εισαγωγές ορυκτών καυσίμων και να καταστήσει τη Γερμανία ηγέτιδα δύναμη στην
παγκόσμια αγορά παραγωγής υδρογόνου, ηλεκτρικής ενέργειας και ηλεκτροκίνητων
οχημάτων». Αξίζει να υπογραμμιστεί πως ενώ η Γερμανική οικονομία θα είχε
κάθε λόγο να αρπάξει την ευκαιρία και να απεξαρτηθεί από την εισαγόμενη από την
Ρωσία ενέργεια ορυκτών καυσίμων, η Γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε την πρόταση,
εξαιτίας της υποταγής της στα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια
ηγεμονία με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί σε εισαγωγές πολύ ακριβότερου από το
ρωσικό, υγρού φυσικού αερίου από τις ΕΠΑ, γεγονός που αναγνωρίζεται ως αιτία
της υποχώρησης της Γερμανικής οικονομίας.
Σήμερα που η Γερμανική οικονομία βρίσκεται
σε ύφεση, με ότι αυτό συνεπάγεται για την Γερμανία, αλλά και για την Ευρωπαϊκή
Ένωση, η συζήτηση για το υδρογόνο επανέρχεται με μεγαλύτερη ένταση από πολλούς
σκεπτόμενους Γερμανούς, μεταξύ των οποίων και ο Michael Grandt, ο οποίος με το πρόσφατο βιβλίο
του με τίτλο: Megatrend Wasserstoff, με το οποίο καλεί αφενός την Γερμανική κυβέρνηση να
αποτρέψει την αυτοκτονία της Γερμανικής οικονομίας με την άμεση εφαρμογή της
υδρογονοενέργειας και αφετέρου καλεί τον Γερμανό καταναλωτή ηλεκτρικής
ενέργειας να εγκαταστήσει άμεσα το δικό του μικρό εργοστάσιο παραγωγής
ηλεκτρικής ενέργειας στο υπόγειό του. Όμως η ‘πολιτική βούληση’ και πάλι
αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και ο λόγος είναι επειδή οι κυβερνήσεις
ασκούν δευτερογενή εξουσία με πρωτογενή εκείνη των ισχυρών οικονομικών ομίλων,
τα συμφέροντα των οποίων είναι συνυφασμένα με αυτά των ελάχιστων
‘πετρελαιάδων’.
Το 2013 προσπάθησα, με το βιβλίο μου με τίτλο: Ποιος
φοβάται το Υδρογόνο, και υπότιτλο: Η επανάσταση του υδρογόνου, η
ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και
την καπιταλιστική βαρβαρότητα και με δεκάδες άρθρα για το υδρογόνο, να
παρουσιάσω στην Ελληνική κοινωνία, αλλά και στους σχετικούς επιστήμονες τον
προβληματισμό σχετικά με το ενεργειακό πρόβλημα. Έστειλα μάλιστα το βιβλίο
στους αρχηγούς όλων των τότε κοινοβουλευτικών κομμάτων για ενημέρωσή τους, ως
όφειλα, χωρίς καμιά απάντηση ή ενέργεια από την πλευρά τους. Κάποιοι πανεπιστημιακοί
με αντίστοιχο επιστημονικό πεδίο ενθουσιάστηκαν με το βιβλίο και άρχισαν να
μιλάνε γι’ αυτό στους φοιτητές τους, αλλά σύντομα τους επανάφεραν στην τάξη σιωπής
νεκροταφείου. Κάμποσες δεκάδες ιστοσελίδες και ελάχιστες εφημερίδες και
περιοδικά, φιλοξένησαν και συνεχίζουν να φιλοξενούν άρθρα μου για την
υδρογονοενέργεια. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι, παρουσίασαν το θέμα στα ΜΜΕ που
εργάζονται. Ιδιαίτερη μνεία οφείλω να κάνω στους δημοσιογράφους του
Ραδιοφωνικού Σταθμού ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 901 FM, Γιώργο Λεκάκη
και Ανδρέα Μαζαράκη που με κάλεσαν για μια διεξοδική συζήτηση, που διήρκησε
μιάμιση ώρα περίπου, με θέμα: Υδρογόνο εναντίον ορυκτών καυσίμων, https://www.youtube.com/watch?v=bnZkh9Da3cE . Καθώς επίσης
και στον δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη του Ράδιο 984 Ηρακλείου Κρήτης για
δυό αντίστοιχες συνομιλίες, https://www.youtube.com/watch?v=Ac3CPRLvW84, και https://www.neakriti.gr/apopseis/1415998_klampos-strofi-sti-kathari-energeia-kai-geopolitiki-apexartisi, αλλά πέραν
τούτων ‘άκρα του τάφου’ σιωπή, με γαρνιτούρα κάποιες ειρωνείες δήθεν σχετικών,
αλλά στην ουσία άσχετων και κακόβουλων, όπως και κάποιες συστάσεις του τύπου:
‘Μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν’, ή ‘τι ασχολείσαι τώρα εσύ, ένας
σοβαρός άνθρωπος, με χαμένες ιστορίες;’.
Όντας όμως βέβαιος για την ορθότητα και την τεράστια
σημασία του θέματος, συνέχισα, μέχρι που οι εξελίξεις με δικαίωσαν.
Καταβάλλοντας, βέβαια ως τίμημα το κλείσιμο (πριν από μερικά χρόνια) και στην
καλύτερη περίπτωση το συχνό μπλoκάρισμα του Blogspot http://www.classlessdemocracy.blogspot.com, που εδώ και
χρόνια, τηρώντας την σχετική δεοντολογία, διατηρώ με σεβασμό στην λήθεια και
στον επισκέπτη του. Όμως, όπως φαίνεται κάποιοι, επειδή ενοχλούνται με αυτά που
γράφω, τα οποία κατά την γνώμη τους προκαλούν τάχα ανησυχία στον κόσμο, δηλαδή
στους αναγνώστες μου, απαιτούν την φίμωση και κατάργησή του, όπως συμβαίνει και
αυτή την περίοδο εξαιτίας του άρθρου μου Τα πιόνια στη σκακιέρα του
ηγεμονισμού. Η ανθρωπότητα, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός κινδυνεύουν, https://classlessdemocracy.blogspot.com/. Να σημειωθεί
πώς αυτό το άρθρο μου, όπως και όλα τα άλλα αναδημοσιεύονται από δεκάδες
μεγάλες και σοβαρές ιστοσελίδες, που δεν τις φιμώνουν, ούτε τις κλείνουν γιατί
ο κόσμος θα μάθαινε την αλήθεια για τα περί ελευθερίας του λόγου.
Τα λίγα τελευταία χρόνια
παρατηρείται μια ευαισθητοποίηση των κοινωνιών η οποία σπρώχνει τα πράγματα
προς μια καμπή της μετάβασης από τα ορυκτά καύσιμα προς την υδρογονοενέργεια.
Αυτή η τάση όμως σκοντάφτει στην αντιφατική πραγματικότητα, η οποία συνίσταται
στο γεγονός πως το υδρογόνο που βρίσκεται παντού και σε απεριόριστες/ανεξάντλητες
ποσότητες προσφέρεται για ήπια κοινωνική εκμετάλλευση και δραστική μείωση του
κόστους παραγωγής και ζωής, ενώ εκείνοι που έχουν τα κεφάλαια αναζητούν
επενδύσεις γρήγορης και υψηλής κερδοφορίας που καταλήγουν σε επενδυτική άπνοια,
ύφεση και κρίση εξαιτίας της υπερσυσσώρευσης του πλούτου σε ελάχιστα χέρια.
Δεδομένης της μακράς
εμπειρίας αναφορικά με την φύση, την απληστία, την κοντόθωρη αντίληψη και την
ανικανότητα της ατομικής/ιδιωτικής επιχειρηματικότητας να λειτουργήσει
ορθολογικά στην βάση του στοιχειώδους οικονομικού νόμου, σύμφωνα με τον οποίο: ‘χρέος
κάθε οικονομικής δραστηριότητας είναι να επιδιώκει και να επιτυγχάνει το άριστο
οικονομικό αποτέλεσμα με τις μικρότερες δυνατές θυσίες, συμπεριλαμβάνοντας σε
αυτές την άσκοπη σπατάλη των φυσικών πόρων και την κερδοσκοπικά σκόπιμη και
καταχρηστική ζημιά στο περιβάλλον’, η ανθρωπότητα και μαζί της και η
επιστήμη της Πολιτικής Οικονομίας, αναζητούν, όλο και πιο υπεύθυνα και σοβαρά, κοινωνικές,
υπογραμμίζω κοινωνικές και όχι οι κρατικές, μορφές παραγωγικής
δραστηριότητας που δεν θα πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι
κοινωνίες.
Αυτό σημαίνει
πως η υδρογονοενέργεια που θα παράγεται από κοινωνικούς φορείς, σε επίπεδο
νοικοκυριού, επιχείρησης, συνεταιρισμού, ή οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης για
ιδιοκατανάλωση θα είναι επαρκής και αντικειμενικά τόσο φθηνή, που
θα τείνει συνεχώς προς μηδενικό κόστος, πράγμα που αποκλείει την κερδοσκοπία.
Επειδή μάλιστα το υδρογόνο δεν περιέχει καθόλου άνθρακα αυτό σημαίνει πως η
υδρογονοενέργεια θα είναι καθαρή και ασφαλής. Ενώ αν τα επιχειρηματικά
συμφέροντα εμποδίσουν αυτήν κοινωνική μορφή παραγωγής υδρογονοενέργειας
προκειμένου να οργανώσουν τα ίδια την παραγωγή της σε μεγάλη κλίμακα και για
εμπορική εκμετάλλευση με σκοπό την βίαια γρήγορη μεγιστοποίηση του
ατομικού/ιδιωτικού κέρδους, τότε η επανάσταση του υδρογόνου θα εξελιχθεί σε
κοινωνική αντεπανάσταση σε βάρος της κοινωνίας/ανθρωπότητας.
Υπάρχει όμως
ακόμα μεγάλη και σκόπιμη άγνοια, σιωπή και κατασυκοφάντηση τόσο γύρω από την
υδρογονοενέργεια, όσο και γύρω από την ικανότητα και χρησιμότητα των συνεταιριστικών,
αυτοδιοικητικών, κοινωνικών, μικτών κ.λπ., μορφών παραγωγικής δραστηριότητας. Η
αλήθεια όμως βρίσκεται αλλού και για όλους αυτούς τους λόγους και για χίλιους
και έναν ακόμη, το πρόβλημα της υδρογονοενέργειας δεν μπορεί και δεν πρέπει να
γίνει υπόθεση του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά των στοιχείων και των μονάδων σε όλα
τα επίπεδα της ισχυρής και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Όλες οι τελευταίες
επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, όπως η ψηφιακή τεχνολογία, το
διαδίκτυο, η τρισδιάστατη εκτύπωση, η νανοτεχνολογία, η τεχνολογία των drowns και φυσικά η
τεχνολογία της υδρογονοενέργειας και πολλών άλλων ακόμα, εγγυώνται το ειρηνικό
πέρασμα της ανθρωπότητας στο επόμενο στάδιο του πολιτισμού με περισσότερες
υποσχέσεις και λιγότερες ανασφάλειες.
Ενέργεια και ζωή
Το είδος, η
ποσότητα και ο συνδυασμός των πηγών ενέργειας που κάθε φορά μπορούσαν
και μπορούν να αξιοποιούν οι άνθρωποι καθόριζαν και καθορίζουν ακόμα την
ποιότητα και το είδος κοινωνίας, καθώς επίσης τα μέσα και τον τρόπο επικοινωνίας
των ανθρώπων μεταξύ τους. Είναι οι πηγές και οι μορφές ενέργειας που καθόριζαν και
καθορίζουν την εξέλιξη των επιμέρους κοινωνιών και διαμόρφωναν πάντα και
συνεχίζουν να διαμορφώνουν το κάθε φορά αποτύπωμα του ανθρώπινου
πολιτισμού. Ανάλογη με την εκάστοτε διαθέσιμη κύρια μορφή ενέργειας ήταν και η
μορφή της κοινωνίας, το επίπεδο και το είδος του ανθρώπινου πολιτισμού, ο
οποίος πορεύεται με σταθερά βήματα προς τα μπροστά.
Οι πολλές και
διαφορετικές διακλαδώσεις στον κεντρικό κορμό της εξέλιξης της ανθρωπότητας,
όπως όριζε τα διάφορα κοινωνικά συστήματα ο νομπελίστας φυσικοχημικός Ιλιά Πριγκόζιν,
είναι παροδικά και εφήμερα, σε σχέση με την ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία
πορεύεται σταθερά και παρά την απαισιοδοξία όσων δεν αντιλαμβάνονται, ή
ταυτίζουν την έννοια του βιολογικού με τον ιστορικό χρόνο, προς τον πολιτισμό
της ενεργειακής/κοινωνικής ισότητας ως βάση μιας δυναμικής προοδευτικής
κοινωνικής ισορροπίας, χωρίς πολέμους και βαρβαρότητες. Ένα πολυΣύμπαν από
αλληλοτροφοδοτούμενες, αλλά και αλληλοσυγκρουόμενες ενέργειες που κινούνται
αργόσυρτα και βασανιστικά από το χάος και την αβεβαιότητα προς την ενσυναίσθητη
κοινωνική ισότητα και αρμονία.
Η συμπαντική
ενέργεια που εκ της θέσεώς του δέχεται το ηλιακό μας σύστημα και η σχέση του
πλανήτη Γη με τον Ήλιο, που εκφράζονται ως ενέργεια της γήινης βιόσφαιρας,
δημιούργησε την ζωή και τον μικρόκοσμο. Η ζωή δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το
Σύμπαν, αλλά φαινόμενό του και μάλιστα από τα ίδια φυσικά στοιχεία του, πράγμα
που σημαίνει τελικά πως η ζωή και η κορυφαία μορφή έκφρασής της, δηλαδή, ο
άνθρωπος είναι ένας ιδιαίτερος συνδυασμός και μια ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ μεγάκοσμου
και μικρόκοσμου. Είμαστε δηλαδή, ως ζωντανοί οργανισμοί μια μορφή ενέργειας
της ανώτερης μορφής οργάνωσης της αστρόσκονης με την μορφή της μυϊκής και
πνευματικής ενέργειας/δύναμης του ανθρώπου που τον κατέβασε από τα δέντρα
και οργάνωσε την μεγάλη έξοδό του από τις σπηλιές. Η ενέργεια της εμπειρίας
και της Γνώσης διόγκωσαν το μέγεθος και πολλαπλασίασαν τους νευρώνες, τις
συνάψεις και λειτουργίες του εγκεφάλου μας και μας βοήθησαν να σηκωθούμε
όρθιοι, να απελευθερώσουμε τα χέρια μας και να αναπτύξουμε την γλωσολαλιά, το
εργαλείο της μεταξύ μας επικοινωνίας για να μπορούμε να καταλαβαινόμαστε, να συνεργαζόμαστε
και να δημιουργούμε τον κοινωνικό και πολιτικό ανθρώπινο εαυτό μας, με
αποτέλεσμα από διάσπαρτες αγέλες να μάθουμε να κατοικούμε σε σταθερούς τόπους
ως κοινότητες/κοινωνίες και τελικά να δημιουργούμε πολιτείες, πολιτική και
πολιτισμό.
Η εξημέρωση και
η αξιοποίηση της ενέργειας των ζώων εργασίας σε συνδυασμό με την ενέργεια
του εδάφους και του ήλιου μετέτρεψαν τον άνθρωπο από εξαρτημένο
αποκλειστικά από την ενέργεια της Φύσης σε σχετικά ανεξάρτητο καλλιεργητή και
κτηνοτρόφο που παράγει την αναγκαία για τη ζωή του ενέργεια με την μορφή υλικών
και πνευματικών αγαθών. Ακολούθησε με το πέρασμα του χρόνου η ικανότητα και οι
δεξιότητες τιθάσευσης της ενέργειας του ανέμου και του ατμού με κατάληξη
την ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα. Ιδιαίτερα αυτή η εξέλιξη επιτάχυνε
την κίνηση και επαναστατικοποίησε την διαδικασία της παραγωγής αγαθών και
αναπτέρωσε την ελπίδα πως έτσι θα αντιμετωπίζονταν αναλογικά και δίκαια οι
υλικές και πνευματικές ανάγκες όλων των ανθρώπων.
Όταν όμως τα
αγαθά έγιναν σπάνια εμπορεύματα με κύριο σκοπό τον πλουτισμό των λίγων, τότε, (αυτό
το τότε είναι ΤΩΡΑ), η εκτροπή του ανθρώπινου πολιτισμού έγινε περισσότερο και
γρηγορότερα απειλητική για την ζωή την ίδια και για τον πλανήτη. ΤΩΡΑ, στον 21ο
αιώνα, βρισκόμαστε, ως άτομα, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα στο κρίσιμο
σταυροδρόμι και πρέπει να επιλέξουμε την συνέχιση της παρακμής ή την έξοδό μας
από αυτήν. Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής αδυνατεί να ανταποκριθεί στις
σύγχρονες ανάγκες και στα οράματα του σύγχρονου ανθρώπου και της σύγχρονης
κοινωνίας. Απομένουν μόνο οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του
πολιτισμού, ο σύγχρονος πολυδιάστατος άνθρωπος που, ως δρώσα
κοινωνία/ανθρωπότητα μπορούν ακυρώσουν αυτήν την καταστροφική πορεία. Ο μοχλός
γι’ αυτήν την ανατροπή δεν μπορεί παρά να είναι μια νέα μορφή ενέργειας που θα
απλουστεύει τη ζωή παράγοντας κοινά αγαθά για την κάλυψη υπαρκτών υλικών και
πνευματικών αναγκών και όχι για τα κέρδη, που θα ενώνει τους ανθρώπους και τα
έθνη. Κι’ αυτή η ενέργεια είναι η υδρογονοενέργεια.
Το παγκόσμιο
ενεργειακό πρόβλημα
Το κρισιμότερο
πρόβλημα της εποχής μας, όπως δείχνουν οι αλλεπάλληλες ενεργειακές κρίσεις,
είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, το ενεργειακό πρόβλημα. Κι αυτό, γιατί το
υφιστάμενο ενεργειακό σύστημα των ορυκτών καυσίμων και ο τρόπος διαχείρισής του
δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες της ανθρωπότητας, επειδή
η ενέργεια αυτή:
1.
Είναι σπάνια και άνισα κατανεμημένη στον πλανήτη μας, με
αποτέλεσμα την μονοπωλιακή συμπεριφορά της, την ακραία ενεργειακή ανισότητα,
που αντανακλάται ως ακραία οικονομική και κοινωνική ανισότητα η οποία μετριέται
με το ενεργειακό αποτύπωμα μεταξύ ανθρώπων, τάξεων και εθνών, με αποτέλεσμα το
ενεργειακό αποτύπωμα λ. χ. του Αμερικανού να είναι υπερδεκαπλάσιο του Γκανέζου.
2.
Είναι πολύ ακριβή, με αποτέλεσμα να την στερείται απόλυτα
ή σχετικά το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού.
3.
Ρυπαίνει επικίνδυνα το περιβάλλον και ως προϊούσα
οικολογική βόμβα ανατρέπει την οικολογική ισορροπία με συνέπεια την μη
αναστρέψιμη υποβάθμιση των όρων ζωής στον πλανήτη.
4.
Διαταράσσει ραγδαία, ανεξέλεγκτα και σε πρωτόγνωρη
συχνότητα τα κλιματικά συστήματα του πλανήτη, γεγονός που καταλήγει στην ολική
καταστροφή οικονομιών, περιοχών και χωρών με αποτέλεσμα την βίαιη και
αναγκαστική μετακίνηση μεγάλων πληθυσμών της περιφέρειας προς τα μητροπολιτικά
κέντρα, προκαλώντας κοινωνικές κρίσεις και ρατσιστικές, φασιστικές και
κοινωνικά κανιβαλικές συμπεριφορές.
5.
Πυροδοτεί αλλεπάλληλους άγονους ανταγωνισμούς και καταστροφικούς
πολέμους για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, της παγκόσμιας οικονομίας και
την επιβολή της παγκόσμιας ηγεμονίας. Ένας από αυτούς τους πολέμους, που μαίνεται
σήμερα στην Ευρώπη, δεν καταστρέφει μόνο ολοκληρωτικά την Ουκρανία και απειλεί
με κατάρρευση και διάλυση την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οδηγεί, αν δεν αντιδράσουμε
όλοι μαζί, στον τρίτο παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο κατάληξη του οποίου θα είναι ο
τέταρτος να γίνει με ρόπαλα, όπως μας προειδοποίησε ο Αϊνστάιν.
Η τρέχουσα πολύμορφη, πολυεπίπεδη
και πολυδιάστατη παγκόσμια οικονομική κρίση δεν είναι παρά οι αντικατοπτρισμοί
και οι παρενέργειες της ενεργειακής κρίσης. Το υφιστάμενο κεφαλαιοκρατικό
σύστημα που οικοδομήθηκε πάνω στο ενεργειακό σύστημα των ορυκτών καυσίμων,
εξελίχθηκε τελικά ως ύβρις ενάντια στη Φύση και στην Ανθρωπότητα και γι’ αυτό
οδεύει ολοταχώς, όπως ο ‘Τιτανικός’, στη μοιραία σύγκρουσή του με την πραγματικότητα
που το ίδιο δημιούργησε. Πρόκειται για την αμετάκλητα φθίνουσα διαθέσιμη
ποσότητα του «μαύρου χρυσού», την ραγδαία αυξανόμενη τιμή του και την
ανεπίστρεπτα και συνεχώς διογκούμενη περιβαλλοντική καταστροφή.
Ενεργειακά συστήματα
Η δύναμη που κρατάει ολόκληρη την
ανθρωπότητα καθηλωμένη σε μια βάρβαρη εξουσία η οποία καταδικάζει το 99% του
ανθρώπινου πληθυσμού να ζει σε συνθήκες στέρησης, ανελευθερίας, κοινωνικής ανισότητας,
αδικίας και αναξιοπρέπειας για να πλουτίζει με σκανδαλώδη τρόπο το 1%, δεν
είναι παρά το αυστηρά συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα των ορυκτών καυσίμων,
που λειτουργεί όπως η εξουσία εκμεταλλευτικά, καταπιεστικά και καταστροφικά από
τα πάνω προς τα κάτω.
Όπως είναι γνωστό ελάχιστες είναι
οι χώρες που διαθέτουν κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων. Γνωστό είναι επίσης πως ελάχιστες
είναι και οι πολυεθνικές εταιρείες που επεξεργάζονται, διακινούν και
εμπορεύονται τα ορυκτά καύσιμα και τα παράγωγά τους. Το αποτέλεσμα αυτής της
πραγματικότητας είναι τα ορυκτά καύσιμα και τα παράγωγά τους να φτάνουν στον
τελικό καταναλωτή μέσω παγκόσμιων συγκεντρωτικών μονοπωλιακών ενεργειακών
δικτύων που ελέγχουν και χειραγωγούν την παγκόσμια ενεργειακή αγορά με
σκοπό την μεγιστοποίηση του ατομικού/ιδιωτικού κέρδους. Με αυτόν τον
συγκεντρωτισμό επιτυγχάνουν μονοπωλιακά υπερκέρδη, συχνά μάλιστα προσθέτοντας
συγκυριακά στην φυσική σπανιότητα και τεχνητή σπανιότητα, μειώνοντας την
παραγωγή αργού πετρελαίου, γεγονός που εκτρέπει τον παγκόσμιο πλούτο σε
ανισοκατανομή και υπερσυσσώρευση με αποτέλεσμα την άνιση ανάπτυξη των
οικονομιών των χωρών σε πλανητικό επίπεδο.
Αυτή η ενεργειακή ανισότητα,
που καταγράφεται ως γεωπολιτική ανισοκατανομή ισχύος, γίνεται απαραίτητη για
τις ισχυρές ενεργειακά, οικονομικά και στρατιωτικά χώρες, προκειμένου να θέσουν
υπό την εξάρτησή τους τις αδύναμες ενεργειακά χώρες με σκοπό την συγκρότηση
συμμαχιών και την προώθηση της στρατηγικής τους για την παγκόσμια ηγεμονία.
Αυτή η ενεργειακή πραγματικότητα, αποτελεί την μήτρα άγονων ανταγωνισμών και
καταστροφικών πολέμων με αποτέλεσμα τις αλλεπάλληλες ενεργειακές, οικονομικές,
κοινωνικές, περιβαλλοντικές, πολιτικές, εθνικές και παγκόσμιες ψυχρές και
θερμές κρίσεις που συνολικά εκδηλώνονται ως εκβαρβαρισμός, που απειλεί με
καταστροφή την γήινη βιόσφαιρα και με αυτό απειλείται η ίδια η ζωή, ως το
φαινόμενο που αποτελεί το στολίδι και την συνείδηση του αναρχοατελεύτητου και
μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος.
Απέναντι σ’ αυτήν την εκτροπή του
ακραία συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος των ορυκτών καυσίμων η ανθρωπότητα
μπορεί να αντιτάξει το υδρογόνο που υπάρχει παντού και δεν ανήκει σε κανέναν,
επειδή το υδρογόνο είναι το κατ’ εξοχήν δημοκρατικό και ειρηνικό καύσιμο, αφού
έχουν την ίδια πρόσβαση σ’ αυτό όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη και ισότιμα
όλες οι χώρες από την ισχυρότερη μέχρι την πιο ανίσχυρη, γεγονός που καταργεί
την μεταξύ τους ενεργειακή ανισότητα και τους επιτρέπει την ενεργειακή
ισότητα κατά συνέπεια και την απόλυτη αυτοδιάθεση, που σημαίνει αμοιβαία
συνεργασία και ειρηνική συμβίωση.
Η ενεργειακή ισότητα, που μπορεί
μόνο το υδρογόνο να εξασφαλίσει, γίνεται εφικτή μόνο με το σύστημα παραγωγής
υδρογονοενέργειας από τους ίδιους τους χρήστες/καταναλωτές που μπορούν να
συνδιαμορφώνουν ένα αποκεντρωμένο ενεργειακό δίκτυο από κάτω προς τα πάνω, ή
από την περιφέρεια προς το εκάστοτε αναπτυξιακό κέντρο με σκοπό την
αμφίδρομη, συνεχόμενη και διαρκή ενεργειακή επάρκεια και αυτονομία κάθε
νοικοκυριού, οικονομικής και οικιστικής μονάδας, πόλης, κράτους και παγκόσμιας
κοινότητας. Η απόλυτη αποκέντρωση της παραγωγής και της χρήσης της ενέργειας με
βάση το υδρογόνο καταργεί στην ουσία τον εμπορευματικό χαρακτήρα της ενέργειας
και την μετατρέπει σε ένα οιονεί ελεύθερο αγαθό. Με αυτόν τον τρόπο οι
κοινωνίες αποκτούν την δυνατότητα της αυτοδιάθεσης, της αυτοδιεύθυνσης και της
αυτενέργειας, αλλά και της αμοιβαίας συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της
ειρηνικής συνύπαρξης, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την θεμελίωση ενός
καλύτερου κόσμου.
Ταξικές και τοξικές εξουσίες
παγιδεύουν την κοινωνία
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να
στρέψουμε την προσοχή μας στις προσπάθειες που γίνονται από την πλευρά όσων
επιδιώκουν να διατηρήσουν τον ατομικό/ιδιωτικό ή/και τον κρατικό έλεγχό τους
πάνω στην ενέργεια ως εμπόρευμα και ως δύναμη εκμετάλλευσης των ανθρώπων και
υποταγής των αδύναμων κοινωνιών.
Με δεδομένη την σταδιακή
εξάντληση των φυσικών κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων και προκειμένου να μην
κατανοήσουν οι κοινωνίες την σημασία της υδρογονοενέργειας για την ενεργειακή
απελευθέρωσή τους, ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαιοκρατικού συστήματος προσπαθεί
να βρει λύσεις για το ενεργειακό πρόβλημα που θα του επιτρέπουν να διατηρήσει
τον συγκεντρωτικό έλεγχο πάνω στο νέο ενεργειακό σύστημα.
Η πρώτη προσπάθεια έγινε με την λεγόμενη ‘ειρηνική
πυρηνική ενέργεια’, μεγάλης κλίμακας, αλλά βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδα που
σχετίζονται, αφενός μεν, με την αντίδραση των κοινωνιών εξαιτίας της υψηλής
περιβαλλοντικής καταστροφικότητας και επικινδυνότητας της πυρηνικής ενέργειας
και, αφετέρου δε, λόγω του υψηλού ρίσκου τόσο μεγάλων επενδύσεων παραγωγής και
δικτύων διακίνησης και εμπορίας ηλεκτρικής ενέργειας τις οποίες μόνο ελάχιστες
χώρες μπορούν να αναλάβουν.
Η δεύτερη προσπάθεια γίνεται με την λεγόμενη ψυχρή
σύντηξη ατόμων υδρογόνου για την μαζική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας
που τάχα δεν θα είναι τόσο καταστροφική για το περιβάλλον και θα διακινείται επίσης
μέσω μεγάλων συγκεντρωτικών ενεργειακών δικτύων, προκειμένου να διατηρηθεί ο
έλεγχος πάνω στην ενέργεια. Αυτή η προσπάθεια αντιμετωπίζει ακόμα σοβαρές
τεχνικές δυσκολίες και δεν είναι βέβαιο πως αυτές θα ξεπεραστούν γρήγορα, όπως
και δεν είναι βέβαιο πως αν και όταν ξεπεραστούν θα βρεθούν τα τεράστια
κεφάλαια που απαιτούνται για επενδύσεις πολύ ψηλού ρίσκου, τις οποίες και πάλι
ελάχιστες χώρες θα μπορούν να αναλάβουν.
Η Τρίτη προσπάθεια. Ο αγώνας της επιβίωσης και της επικράτησης
της μιας μεγάλης δύναμης και της μιας μερίδας του κεφαλαίου σε βάρος των άλλων,
που εμπνέεται από το ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’, οδήγησε, κάποιες από τις
αυτοκινητοβιομηχανίες στην παραγωγή αυτοκινήτων που κινούνται με
υδρογονοενέργεια, γεγονός που σήμανε συναγερμό στις υπόλοιπες με αποτέλεσμα την
μαζική πια παραγωγή υδρογονοκίνητων αυτοκινήτων σε όλον τον κόσμο. Συμφώνησαν
όμως όλοι στα αυτοκίνητα αυτά να μην εγκαταστήσουν ολοκληρωμένο το τεχνολογικό
πακέτο, όπως έγινε με τα πειραματικά και με τα πρώτα κομμάτια από κάποιες
βιομηχανίες, γιατί διαφορετικά θα έχαναν τα υπερκέρδη από το εμπόριο του
καύσιμου υδρογόνου. Εγκαθιστούν λοιπόν μόνο την μπαταρία, την κυψέλη καύσης
υδρογόνου και την δεξαμενή αποθήκευσής του. Έτσι διατηρούν το μονοπώλιο του
υδρογόνου που το πουλάνε στους οδηγούς μέσω δικτύων πώλησης υδρογόνου, όπως
κάνουν και με τα υποτιθέμενα ηλεκτρικά με δίκτυα πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας. Επειδή
όμως η μετατροπή αυτών των αυτοκινήτων από το μισό προς το ολοκληρωμένο
τεχνολογικό πακέτο, που θα παράγει δωρεάν και απευθείας από το νερό το καύσιμο
υδρογόνο, είναι τεχνολογικά πολύ εύκολη και πολύ φτηνή οι εχθροί και οι
υπονομευτές της προόδου αποφάσισαν να κηρύξουν το νερό από ελεύθερο αγαθό σε
κρατική, δηλαδή, σε έμμεσα κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία, καθιστώντας το νεράκι
της Φύσης: δεσμώτη και πολιτικό κρατούμενο της ιστορίας.
Η Τέταρτη προσπάθεια. Στην αγορά κυκλοφορούν ήδη πολλά
είδη υδρογόνου τα οποία διακρίνονται μεταξύ τους από το χρώμα τους που είναι
ενδεικτικό της προέλευσής τους και είναι οι εξής: καφέ, μπλε, γκρι, ροζ,
κίτρινο και πράσινο. Το καφέ υδρογόνο παράγεται με χρήση άνθρακα ή
λιγνίτη, το μπλε υδρογόνο, όπως και το γκρι, βασίζονται στη χρήση
φυσικού αερίου, ενώ το ροζ, το κίτρινο και το πράσινο υδρογόνο
παράγονται μέσω ηλεκτρόλυσης του νερού. Η διαφορά είναι η προέλευση της
ηλεκτρικής ενέργειας με την οποία γίνεται η ηλεκτρόλυση, με το ροζ να παράγεται
από πυρηνική ενέργεια, το κίτρινο με ρεύμα από ορυκτή, ανανεώσιμη και πυρηνική
ενέργεια, και το πράσινο αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αυτή
η διαφοροποίηση δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της απροθυμίας όσων ελέγχουν
τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα ορυκτών καυσίμων να αξιοποιήσουν μόνο
συμπληρωματικά το υδρογόνο ώστε να απομακρύνουν όσο μπορούν το τέλος των
ορυκτών καυσίμων, ακόμα και σε βάρος των καταναλωτών και του περιβάλλοντος.
Ένας ακόμα σοβαρός λόγος έχει να κάνει με την σκόπιμα επιδιωκόμενη καθυστέρηση,
όσο μπορούν της παραγωγής πράσινου υδρογόνου με τον συνδυασμό αποκλειστικά
Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας με πρώτη ύλη το νερό, που θα εξοικείωνε γρήγορα
τις κοινωνίες επειδή είναι τεχνολογικά απλούστερη, φτηνότερη, καθαρή, ασφαλής
ελαφρότερη και αντισυγκεντρωτική που αχρηστεύει τα ορυκτά καύσιμα και τα
συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα και δίκτυα, με τα οποία οι εξουσίες
χειραγωγούν τις κοινωνίες.
Η πέμπτη προσπάθεια. Επειδή αυτές οι λύσεις αλλά και
όποια άλλη μηχανευτεί το κεφάλαιο για να διατηρήσει τον έλεγχο πάνω στις
επιμέρους κοινωνίες, αλλά και στην ανθρωπότητα γενικά, δεν αποκλείουν από καμιά
συλλογικότητα και από καμιά κοινωνία το δικαίωμα να προχωρήσει στην ιδιοπαραγωγή,
τώρα που το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής υδρογονοενέργειας έχει ολοκληρωθεί και
εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας, γι’ αυτό οι
πετρελαιάδες, και όσοι άλλοι κερδοσκοπούν από το μονοπώλιο/ολιγοπώλιο της
ενέργειας, στήνουν νομικά οδοφράγματα στις κοινωνίες για να εμποδίσουν την
ιδιοπαραγωγή υδρογονοενέργειας. Έβαλαν λοιπόν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου
να αποχαρακτηρίσει το νερό από ‘ελεύθερο αγαθό’ και να το χαρακτηρίσει ‘κρατικό
εμπορεύσιμο είδος’. Για τον λόγο αυτόν με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας
Τράπεζας και σύμφωνη γνώμη του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών (ΟΕΕ), ιδρύεται, το
1996, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Νερού, (ΠΣΝ), το οποίο ρητά αποφαίνεται,
προφανώς καθ’ υπαγόρευση του ηγεμόνα, ότι: «Η λύση στο πρόβλημα ‘νερό’
είναι να αντιμετωπιστεί όπως οποιοδήποτε άλλο προϊόν με διαχείρισή του από τον
ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς». Η ευημερία και η ζωή μας παύει να είναι
υπόθεση δική μας και των κοινωνιών μας, αλλά της λεγόμενης ‘ελεύθερης αγοράς’,
η οποία ούτε ελεύθερη, ούτε και αγορά δεν είναι, αλλά μια παγκόσμια συμμορία
που κερδοσκοπεί ασύστολα και ανεξέλεγκτα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πειθήνια όπως
είναι στα ηγεμονικά σχέδια των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΕΠΑ) αποφάσισε με
την Οδηγία 2000/60/ΕΚ να θέσει υπό κρατική προστασία και έλεγχο το νερό,
υποχρεώνοντας όλα τα κράτη/μέλη της να προσαρμόσουν την νομοθεσία τους στα
κελεύσματα του ΠΟΕ, δηλαδή των ΕΠΑ.
Η Ελληνική κυβέρνηση
προσαρμόστηκε άμεσα ψηφίζοντας τον Νόμο 3199/2003 (ΦΕΚ Α΄280/09.12.2003):
Περί προστασίας και διαχείρισης των υδάτων και την εναρμόνιση με την Οδηγία
2000/60/ΕΚ, τον οποίο συμπληρώνει η Κοινή Υπουργική Απόφαση
43504/05.12.2005, (ΦΕΚ 1784/20.12.2005): Σύμφωνα με αυτό το ασφυκτικό και
έντονα γραφειοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, μεταξύ πολλών άλλων, ορίζεται:
1.
Οι χρήσεις των υδάτων διακρίνονται σε ύδρευση, άρδευση,
βιομηχανική χρήση, ενεργειακή χρήση και χρήση για αναψυχή.
2.
Η υποχρεωτική απόκτηση άδειας χρήσης του νερού και
εκτέλεσης έργων αξιοποίησής του από κάθε φυσικό και νομικό πρόσωπο. Ο πέλεκας
της εξουσίας απαλλοτριώνει το κάθε νοικοκυριό ακόμα και από το νερό του
πηγαδιού της αυλής του, ή από το βρόχινο νερό της δεξαμενής του νησιώτη, όπως
και από το νερό των πηγών, των ποταμιών, των λιμνών και των θαλασσών, για την
παραγωγή υδρογονοενέργειας από αυτά.
3. Στους παραβάτες των νόμων και των περιορισμών που καθορίζονται στις άδειες,
επιβάλλεται ως διοικητική κύρωση πρόστιμο από 200 μέχρι 600.000 Ευρώ,
ανεξάρτητα από την ποινική ή αστική ευθύνη ή τις διοικητικές κυρώσεις που
προβλέπονται από άλλες διατάξεις.
4.
Η συγκρότηση ενός πολυδαίδαλου, πολυεπίπεδου και κάθετου μηχανισμού
ασφυκτικής δέσμευσης χρήσης του νερού με την παρακάτω άρθρωση:
1.
Εθνική Επιτροπή Υδάτων, στην οποία συμμετέχουν επτά (7)
υπουργοί.
2.
Εθνικό Συμβούλιο Υδάτων, υπό την προεδρεία του υπουργού
Περιβάλλοντος,
3.
Κεντρική Επιτροπή Υδάτων,
4.
Γνωμοδοτική Επιτροπή Υδάτων,
5.
Εθνικό Δίκτυο παρακολούθησης της ποιότητας και της
ποσότητας των επιφανειακών και υπόγειων Υδάτων,
6.
Περιφερειακές Διευθύνσεις Υδάτων, και
7.
Περιφερειακά Συμβούλια Υδάτων.
Ένας απόλυτος Λαβύρινθος, που όμως παραλείπει τη σχετική βαθμίδα στο
επίπεδο των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επειδή ακριβώς η πραγματική και
δρώσα κοινωνία υπάρχει, δρα και αντιδρά πατριωτικά στη διάσταση του άμεσα και
πολλαπλά αισθητού χωροχρόνου, όπου πασχίζει με τους κοινωνικούς αγώνες της να
προκόψει και να μην ξεριζωθεί. Για τους Δήμους επιφυλάσσει τον ρόλο του ταχυδρόμου,
του ενδιάμεσου που δέχονται τις αιτήσεις των δημοτών τους, τις οποίες διαβιβάζουν
στην αρμόδια υπηρεσία και μοιράζουν τις όποιες άδειες εγκρίνονται στους δημότες
τους, χωρίς να δικαιούνται να έχουν γνώμη, πολύ περισσότερο να αποφασίζουν για
τόσο σοβαρά θέματα, ενέργεια που υπονομεύει και αναιρεί τον ρόλο της τοπικής
αυτοδιοίκησης.
Έτσι ο Μινώταυρος της κεντρικής εξουσίας, ο προστάτης των κερδοσκόπων,
επιδιώκει την πλήρη αποξένωση των ανθρώπων, των νοικοκυριών, των παραγωγικών
μονάδων, των τοπικών κοινωνιών από το νερό, το ελεύθερο αγαθό της Φύσης που θα
τους επέτρεπε να ζήσουν μια ζωή με τη μέγιστη δυνατή αυτάρκεια στα πλαίσια μιας
ελεύθερης, εθνικά και πατριωτικά αυτοπροσδιοριζόμενης, τοπικά αυτοδιευθυνόμενης
και τελικά ενωμένης και ενιαίας κοινωνίας.
Το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής υδρογονοενέργειας
Οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα γενικά κινούνται στη βάση της εξέλιξης των
αντιθέσεων που από την μια βρίσκονται οι δυνάμεις της συντήρησης που θέλουν να
κρατήσουν τα πράγματα ακίνητα, αν δεν επιδιώκουν να τα γυρίσουν προς τα πίσω στο
σκοτεινό παρελθόν, και από την άλλη οι δυνάμεις που οραματίζονται έναν και
αγωνίζονται για τον κάθε φορά καλύτερο κόσμο. Αυτή η συνθήκη παίρνει την μορφή της
ρήξης, σύμφωνα με την οποία κάποια στιγμή η εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων,
που ορίζει την κοινωνική πρόοδο, εφόσον βέβαια υπηρετούν τον άνθρωπο και την
ειρήνη και όχι την εξουσία και τον πόλεμο, εμποδίζεται από τις ξεπερασμένες
παραγωγικές σχέσεις. Είναι η στιγμή που το παλιό αρνείται να πεθάνει και το
καινούργιο εμποδίζεται να γεννηθεί.
Αυτή την ιστορική περίοδο ο Αντώνιο Γκράμσι την ονόμασε ‘εποχή των
τεράτων’, την οποία οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα θα πρέπει κάθε τόσο να
την μηδενίζουν για να προχωρήσει η πρόοδος ένα ακόμα βήμα μπροστά προς την
εποχή που ο Αριστοτέλης την περιέγραψε, στα Πολιτικά του, με τα παρακάτω απλά
και σαφή λόγια: «Όταν κάθε εργαλείο θα αποκτήσει τη δύναμη να ολοκληρώνει
μόνο του το έργο του, όπως υποστηρίζουν ότι συμβαίνει με τους αυτοματισμούς του
Δαιδάλου, ή οι τρίποδες του Ηφαίστου, για τους οποίους ο ποιητής λέει ότι
εκτελούσαν αυτόματα την εργασία τους στο εργαστήριό του και όταν οι σαΐτες του
αργαλειού θα υφαίνουν μόνες τους, όπως και οι χορδές της κιθάρας θα παίζουν
μόνες τους μουσική, τότε δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφέντες και δούλοι».
Ποιος ενημερωμένος, καλοπροαίρετος και λογικός άνθρωπος δεν ξέρει πως οι
σύγχρονες επιστήμες και η αντίστοιχη τεχνολογία οδήγησαν την ανθρωπότητα στην
εποχή που οραματίστηκαν οι διαχρονικές δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και
του πολιτισμού πορευόμενες προς την κοινωνική ισότητα, όπως την περιέγραψε ο
Μεγάλος Σταγειρίτης;
Σήμερα η ανθρωπότητα διαθέτει ολοκληρωμένο και λειτουργικό το τεχνολογικό
πακέτο παραγωγής υδρογονοενέργειας. Αυτό το πακέτο χοντρικά αποτελείται από:
·
την συσκευή ηλεκτρόλυσης του νερού το οποίο
βρίσκεται σε κάποιο ενσωματωμένο δοχείο. Η ηλεκτρόλυση πραγματοποιείται
με την βοήθεια της ενσωματωμένης μπαταρίας στην οποία είναι αποθηκευμένη
ηλεκτρική ενέργεια που έχει παραχθεί σχεδόν δωρεάν από την κατά περίπτωση προσφορότερη
Ανανεώσιμη Πηγή Ενέργειας. Από την έξοδο (output) της συσκευής αποβάλλεται το οξυγόνο και το υδρογόνο προωθείται προς.
·
την είσοδο (input) της άλλης συσκευής, της κυψέλης
καύσης υδρογόνου, η οποία καίει το υδρογόνο και παράγει ταυτόχρονα
ηλεκτρική ενέργεια, θερμότητα και καθαρό, δηλαδή, απεσταγμένο νερό.
Βέβαια μέχρι πρόσφατα όλη αυτή τη διαδικασία εμφανίζονταν ως χίμαιρα, αλλά
και οικονομικά απαγορευτική εξαιτίας κυρίως του υψηλού κόστους της αναγκαίας
ηλεκτρικής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα για την πραγματοποίηση της
ηλεκτρόλυσης, πράγμα που έχει ήδη ξεπεραστεί με το αποθηκευμένο σε μπαταρίες
ρεύμα που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με την τεχνική των ηλιακών
συσσωρευτών ή/και των ανεμογεννητριών ή και πολλών άλλων συνδυασμών. Σήμερα η
υδρογονοενέργεια εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς παραγωγής, όλες οι
αυτοκινητοβιομηχανίες παράγουν αυτοκίνητα με υδρογονοκίνηση, κάποια μάλιστα από
αυτές, όπως και διάφορα ερευνητικά κέντρα δίνουν συνταγές τύπου ‘φτιάξ’ το
μόνος σου’ για την κατασκευή του ολοκληρωμένου τεχνολογικού πακέτου για
ιδιοπαραγωγή υδρογονοενέργειας. Πολλοί έφτιαξαν υδρογονοκίνητα αυτοκίνητα, αλλά οι φοιτητές του
Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, ξεκινώντας από την ‘πετομηχανή του
Αρχύτα’ (-428), ένα αεριοπροωθούμενο ξύλινο περιστέρι, κατασκεύασαν το
υδρογονοκίνητο Μη Επανδρωμένο Αεροσκάφος ΑΡΧΥΤΑΣ (UAV) που βρίσκεται ήδη στο
στάδιο των δοκιμών με προοπτική σύντομα να αρχίσει η παραγωγή στις
εγκαταστάσεις της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας.
Είναι το σημείο που μπορούμε και πρέπει να αναλογιστούμε ότι με την
αξιοποίηση των συνδυαζόμενων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με πρώτη ύλη το ανεξάντλητο
και παντού διαθέσιμο υδρογόνο, παράγουμε ηλεκτρική ενέργεια με σχεδόν μηδενικό
κόστος πρώτης ύλης, με ελάχιστο λειτουργικό κόστος και με κόστος ενέργειας που
θα τείνει συνεχώς προς το Μηδέν, δεομένου του σταθερά μειούμενου κόστους της
όλης επένδυσης/εγκατάστασης που και αυτή θα τείνει προς το μηδέν στον βαθμό που
το τεχνολογικό πακέτο θα εκσυγχρονίζεται και θα παράγεται σε μεγάλες ποσότητες,
η απόσβεση της οποίας θα είναι ελάχιστη εξαιτίας της μακράς διάρκειας ζωής της.
Από πληροφορίες κατασκευαστή, μέσω των ΜΜΕ, το συνολικό κόστος αυτού του
τεχνολογικού πακέτου σήμερα συγκρίνεται με αυτό μιας εγκατάστασης για κανονική οικιακή
θέρμανση, που σημαίνει πως όσο θα επεκτείνεται η εγκατάσταση στον πληθυσμό,
τόσο το κόστος θα μειώνεται σταθερά και δραστικά.
Οι μύθοι, η ομερτά και η δαιμονοποίηση της υδρογονοενέργειας
Το γεγονός και μόνο πως σήμερα όλοι παραδέχονται την πραγματικότητα της
υδρογονοενέργειας, επειδή ακριβώς και παρά τις Κασσάνδρες και τους
μυθοκατασκευαστές και συκοφάντες του υδρογόνου, το υδρογόνο ως πηγή ενέργειας
έχει μπει δυναμικά στην ζωή μας, κάνει περιττή κάθε αναφορά στους αρνητές του.
Υπάρχουν όμως ακόμα κάποιοι που επιμένουν να είναι αντίπαλοι της ειρηνικής
τεχνολογικής προόδου επειδή γνώριζαν και γνωρίζουν πως η υδρογονοενέργεια δεν
απειλεί μόνο με αχρήστευση τα ορυκτά καύσιμα και τα συμφέροντα που αυτά
εκφράζουν. Η υδρογονοενέργεια απειλεί με κατάρρευση το ίδιο το συγκεντρωτικό ενεργειακό
σύστημα μαζί και το οικονομικοκοινωνικό και το πολιτικό σύστημα που το εκφράζει
και υπάρχει χάρη σε αυτά. Προκειμένου να αμυνθούν απέναντι στην απειλή της
υδρογονοενέργειας σκαρφίστηκαν ένα σωρό μύθους και ψέματα σχετικά με
υποτιθέμενα αρνητικά χαρακτηριστικά του υδρογόνου που τάχα κάνουν ασύμφορη και
επικίνδυνη την αξιοποίησή του ως βάση για την παραγωγή άφθονης, φτηνής,
αποκεντρωμένης και καθαρής ενέργειας. Ταυτισμένοι με τα πανάκριβα και
καταστροφικά ορυκτά καύσιμα αμύνονται επειδή γνωρίζουν πως το υδρογόνο θα
βάλλει τέλος σε κάθε μορφή αδικίας και ενεργειακής ανισότητας, σκοταδισμού και
εξουσιαστικής ιδεολογίας και θα αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία, την κοινωνική
φιλοσοφία και την αρχιτεκτονική της κοινωνικής συμβίωσης που μπορεί να
θεμελιώσει έναν κόσμο κοινωνικής ισότητας, αμοιβαίας συνεργασίας και ειρηνικής
συμβίωσης μεταξύ όλων των λαών του πανέμορφου πλανήτη Γη, που κινδυνεύει.
Όλα αυτά κατέρρευσαν από μόνα τους εξαιτίας της ανάγκης που πιέζει το
σύστημα να προλάβει τις κοινωνίες πριν αυτές συνειδητοποιήσουν την
απελευθερωτική δύναμη της υδρογονοενέργειας και την οικειοποιηθούν, γεγονός που
θα έθεται ακαριαία τέλος στην ‘εποχή των τεράτων’. Οι ΕΠΑ, αλλά και όλες οι
άλλες χώρες που ερευνούν το διάστημα, χρησιμοποιούν από το 1965 την
υδρογονοενέργεια για την διαστημική τους έρευνα, τις αποστολές διαστημοπλοίων
και για την κίνηση της πολεμικής μηχανής τους, επιβάλλοντας ωστόσο τους νόμους
της ομερτά, της σιωπής στους επιστήμονες ερευνητές και στα αρμόδια στελέχη, για
να μείνει η κοινωνία απληροφόρητη και να την ‘πιάσουν στον ύπνο’, για να βρεθεί
προ τετελεσμένων, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει και να δεχτεί την υποταγή
της στα σχέδια των ανταγωνιζόμενων για την παγκόσμια ηγεμονία.
Ωστόσο όλες οι χώρες με τις μεγάλες οικονομίες, αλλά και πολλά μεγάλα
οικονομικά συγκροτήματα, κάνουν εδώ και δεκαετίες συστηματικές έρευνες για την
υδρογονοενέργεια, γεγονός που κατέστησε δυνατή την ολοκλήρωση του τεχνολογικού
πακέτου παραγωγής υδρογονοενέργειας.
Οι ΕΠΑ, αναγνωρίζοντας την κρισιμότητα της υδρογονοενέργειας για την
σταθερότητα του παγκόσμιου συστήματος της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, το 2002, δεν
συγκρότησαν μια αμερικανική υπηρεσία για το υδρογόνο, αλλά την International
Partnership for Hydrogen Economy (IPHE), (Διεθνή Συνεργασία για την
Οικονομία του Υδρογόνου), με προφανή στόχο να υπαγορεύσουν σε όλες τις χώρες
την στρατηγική του κεφαλαίου για το υδρογόνο, να καθοδηγήσουν και να οδηγήσουν
τις έρευνες για το υδρογόνο υπό τον έλεγχο των αγορών και για λογαριασμό των
λίγων και όχι των κοινωνιών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, την επόμενη κιόλας χρονιά, συγκρότησε την Ευρωπαϊκή
Πλατφόρμα Υδρογόνου και Κυψελών Καυσίμου, (ΕΠΥΚΚ) αλλά δυστυχώς ως μια
ισορροπία συμφερόντων των δυνάμεων της αγοράς, σύμφωνα με τις αμερικάνικες
προδιαγραφές, που αποφασίζουν ερήμην των κοινωνιών και φυσικά σε βάρος τους. Ευρωπαϊκή
Η ΕΠΥΚΚ προχώρησε στην Πράσινη Συμφωνία και στο σχέδιο REPowerEU
αλλά μόνο συγκυριακά για την μείωση της εξάρτησής της από τα ρωσικά καύσιμα που
αντικαταστάθηκαν από τα αμερικάνικα και όχι για την αλλαγή του ενεργειακού
συστήματος. Ανάλογες πρωτοβουλίες πήραν και πολλές μεμονωμένες χώρες, για τη
δημιουργία εθνικών προγραμμάτων έρευνας και προώθησης πειραματικών εφαρμογών
ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ιδιαίτερα ενέργειας υδρογόνου.
Στην Ελλάδα, απ’ όσα γνωρίζω αρκούμαστε στο Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών
Ενέργειας (ΚΑΠΕ) που υποτίθεται ότι υποστηρίζει την Εφαρμοσμένη Έρευνα, την
Ανάπτυξη Τεχνολογίας και τη Βιομηχανική Δραστηριότητα στους τομείς των
Ανανεώσιμων Πηγών και της Εξοικονόμησης Ενέργειας, το οποίο σύμφωνα με
ανακοίνωσή του επεξεργάζεται Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για την
προώθηση τεχνολογιών και εφαρμογών υδρογόνου και άλλων αερίων από Ανανεώσιμες
Πηγές Ενέργειας. Κι’ όμως η Ελλάδα με ηλιοφάνεια 365 μέρες τον χρόνο
και τις ιδανικές συνθήκες που διαμορφώνει το ανάγλυφο της ηπειρωτικής Ελλάδας
και του νησιώτικου χώρου θα μπορούσε να έχει μετασχηματιστεί σε μια πολύ ισχυρή
οικονομία του υδρογόνου για να πάψει να είναι εξαρτημένη και να ισχυροποιήσει
την θέση της στην διεθνή κοινότητα, απέναντι σε όσους την απειλούν, την
χρησιμοποιούν και την εκμεταλλεύονται.
Υπάρχει μέλλον;
Προσωπικά είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, παρά τον ακόμα πυκνό σκοταδισμό που θολώνει τα μυαλά
του κόσμου και τον οδηγεί στην υποταγή και την εξουσιαστική απληστία που βάζει
τα κέρδη πάνω από την ζωή μας και κάνει τον πλανήτη σκέτη κόλαση. Κι’ αυτό όχι
επειδή από αφέλεια περιμένω κάποιον σύγχρονο Προμηθέα να μας σώσει από τα
ιερατεία του σκοταδισμού και της εξουσιαστικής απληστίας, αλλά επειδή οι
διαχρονικές δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού διαχρονικά δημιούργησαν,
ως άλλος Προμηθέας, την καινούργια ενέργεια, την σύγχρονη Φωτιά, την
υδρογονοενέργεια που μπορεί να επαναφέρει την πορεία των επιμέρους κοινωνιών
και συνολικά της ανθρωπότητας στον δρόμο της καθολικής ευημερίας, της
παγκόσμιας αμοιβαίας συνεργασίας, της κοινωνικής ισότητας και της οικουμενικής
ειρήνης.
Όπως η φωτιά και ο Προμηθέας του Αισχύλου δεν ήταν παρά ο συμβολισμός της
κοινωνίας/ανθρωπότητας με την συγκεκριμένη Γνώση και Πράξη, έτσι και η
υδρογονοενέργεια καρπός αργόσυρτης και βασανιστικής προσπάθειας των διαχρονικών
δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού μπορούν να σώσουν ΕΔΩ,
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ το ανθρώπινο είδος και τον πλανήτη Γη από την καταστροφή. Για
να συμβεί όμως αυτό πρέπει εμείς όλοι ως δρώσα κοινωνία να μετακινηθούμε από
την θέση του αντικειμένου εκμετάλλευσης και του υποζυγίου του κεφαλαίου, στην
θέση του συνειδητοποιημένου υποκειμένου της ιστορίας, που θα θεμελιώσουμε όλοι
μαζί τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας
και του ουμανισμού, όπως όλοι μαζί διαχρονικά τον οραματιζόμαστε και σταδιακά
με τους κοινωνικούς μας αγώνες τον πραγματοποιούμε.
Επειδή, όμως, αυτά τα περί υποκειμένου της ιστορίας, υδρογονοενέργειας,
ενεργειακής και κοινωνικής ισότητας, ευημερούσας και δίκαιης κοινωνίας
ακούγονται κάπως παράξενα σε αυτιά και μυαλά που συμβιβάστηκαν με την υποταγή
στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, από μας
αδυνατούμε να δούμε τον εαυτό μας, ως άτομα, συλλογικότητες και κοινωνίες,
υπερασπιστή των δικαιωμάτων μας, θα πρότεινα να ξαναδοκιμάσουμε ως
συλλογικότητες, αυτό που ως άτομα/νοικοκυριά νομίζουμε ότι αδυνατούμε να
πετύχουμε.
Η ομαδική, η συνεταιριστική, η αυτοδιοικητική, η διατοπική, η διακοινοτική
και γενικά η κοινωνική επιχειρηματικότητα μπορεί να κάνει πραγματικότητα όσα
στον καθένα μας ξεχωριστά φαίνονται δύσκολα ή και αδύνατα. Στην χώρα μας
λειτουργούν ήδη κάποιοι Ενεργειακοί Συνεταιρισμοί και Ενεργειακές Κοινότητες
που προσπαθούν να απαλλαγούν από το μονοπώλιο της ηλεκτρικής ενέργειας και να
γίνουν ενεργειακά αυτόνομοι. Συνήθως σκοντάφτουν στην έλλειψη σωστής
πληροφόρησης ‘περί του πρακτέου’, κι’ αυτό γιατί η Γνώση που είναι Δύναμη
κρατιέται ερμητικά κλεισμένη στα σεντούκια της εξουσίας και του χρήματος. Σκοντάφτουν
επίσης στην κακή μέχρι κάκιστη εικόνα που έχει διαμορφωθεί για τις συνεταιριστικές,
τις αυτοδιοικητικές και για κάθε είδους κοινές πρωτοβουλίες, εξαιτίας της
υπονόμευσής τους τόσο από την ιδιωτική πρωτοβουλία και από την κρατική
γραφειοκρατία, όσο και εξαιτίας της κακοδιαχείρισής τους από αγροτοπατέρες,
εργατοπατέρες και λοιπούς τοπικούς πελατειακούς παράγοντες. Τέλος σκοντάφτουν και
στο άγνωστο και πολυσυκοφαντημένο υδρογόνο, με αποτέλεσμα να οδηγούνται από
επιτήδειους σε λύσεις καταστροφικές, που εκπορεύονται από τους κατασκευαστές,
εισαγωγείς και πωλητές συστημάτων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αποκλειστικά
από την ηλιακή ή την αιολική ενέργεια, που αφενός κοστίζει πανάκριβα και
αφετέρου τους συνδέει με το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που οδηγεί στην ενεργειακή
εξάρτηση και τελικά στην καταστροφική αποτυχία.
Το ενεργειακό πρόβλημα σε επίπεδο νοικοκυριού, επιχείρησης δήμου, χώρας και
ανθρωπότητας, οφείλουμε να το κατανοήσουμε βαθιά, δεν μπορεί να λυθεί με
αξιοποίηση μεμονωμένων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, όπως τα φωτοβολταϊκά ή τα
αιολικά πάρκα, επειδή οι κυριότερες από τις ΑΠΕ δεν ενεργούν συνεχόμενα,
εξαιτίας της ασυνέχειας του ήλιου και του ανέμου, ενώ οι ανάγκες σε ηλεκτρική
ενέργεια είναι αυστηρά συνεχείς. Επειδή επιπλέον η ενέργεια που μπορούν παράγουν
τα πανάκριβα σε σχέση με την υδρογονοενέργεια, αιολικά και τα ηλιακά πάρκα δεν
θα επαρκεί ποτέ για την κάλυψη όλων των αναγκών, που σημαίνει ότι πάντα θα
υπάρχει έλλειψη ενέργειας και αναντιστοιχία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης,
συνθήκη αναγκαία για την ηγεμονία των λίγων πάνω στους πολλούς, που σημαίνει
άγρια οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση ανθρώπων, εθνών και κρατών.
Επιμύθιο
Η τρέχουσα πραγματικότητα του 21ου αιώνα είναι διαφορετική από
αυτήν των περασμένων χρόνων και αιώνων και γι’ αυτό χρειάζεται σύγχρονη
ανάλυση, από την οποία θα προκύψουν σύγχρονα συμπεράσματα που θα καταλήγουν σε
σύγχρονη στρατηγική η οποία θα εξειδικεύεται σε συγκριμένες δράσεις και έργα
που θα αναδεικνύουν τις τοπικές κοινωνίες σε διαχειριστές του τοπικού φυσικού
πλούτου στη βάση της λογικής ‘σκέπτομαι οικουμενικά και δρω τοπικά’,
εξασφαλίζοντας την αμοιβαία συνεργασία και την αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα της
κοινωνίας και της ανθρωπότητας.
Όμως ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, αυτήν την σύγχρονη ανάλυση μην την
περιμένουμε από την ‘Σκύλλα του σκοταδισμού και από την Χάρυβδη της εξουσίας’.
Ούτε από τις κυβερνήσεις και τα πανεπιστήμια, ούτε και από την οικονομική
ολιγαρχία και τα σχέδια της ηγεμονίας. Βέβαια δεν παραγνωρίζουμε τις
προσπάθειες που κάνουν κάποιοι, δυστυχώς ελάχιστοι, πανεπιστημιακοί και
ανυπότακτοι επιστήμονες που διοργανώνουν ειδικά μεταπτυχιακά προγράμματα,
Ημερίδες και Συνέδρια αξιοποίησης του υδρογόνου και προσπαθούν να
αφυπνίσουν τοπικούς παράγοντες και τις τοπικές κοινωνίες για την τεράστια σημασία
και την αξία του υδρογόνου. Το μέλλον ανήκει στις δυνάμεις της Εργασίας, της
Επιστήμης και του πολιτισμού, στους διαχρονικούς οραματιστές ενός καλύτερου
κόσμου. Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε με την αφύπνιση δημάρχων, τοπικών δημοτικών
συμβούλων και περιφερειαρχών που αγαπάνε
τον τόπο τους και δεν χρησιμοποιούν την εμπιστοσύνη των τοπικών κοινωνιών ως
εφαλτήριο για πολιτική καριέρα. Να πιέσουμε φορείς όπως το τεχνικό ή το οικονομικό
επιμελητήριο και άλλων αντίστοιχων επαγγελματικών ή/και επιστημονικών φορέων
για την μελέτη και επεξεργασία αντίστοιχων μελετών και εναλλακτικών σχεδίων
παραγωγής υδρογονοενέργειας, για τους τοπικούς φορείς. Όμως το κύριο λάκτισμα
που θα μας βγάλει από την αδράνεια θα δοθεί ‘εκ των ενόντων’, με εθελοντική
ομαδική εργασία τοπικών ειδικών επιστημόνων που αγαπάνε τον τόπο τους και βλέπουν
πέρα από την μύτη και την τσέπη τους. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι.
Το μέλλον δεν υπάρχει, επειδή το δημιουργούμε κάθε στιγμή με τις πράξεις ή
με τις παραλείψεις μας και γι’ αυτό το μέλλον ανήκει στους τολμηρούς, σε αυτούς
που το δημιουργούν και όχι σε όσους το περιμένουν σαν το σάπιο φρούτο του
Φθινοπώρου. Υπάρχουν παντού, ακόμα και στην Ελλάδα, άτομα και ομάδες που έχουν
αποκτήσει υδρογονοενεργειακή αυτονομία και διαγράφτηκαν από το πελατολόγιο της ΔΕΗ
και των ‘παρόχων’ ηλεκτρικής ενέργειας και έχουν βελτιώσει θεαματικά
την ζωή τους, επειδή απλά το μελέτησαν και το τόλμησαν.
‘Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’.
|
