Υπάρχει και, η άλλη, η δική μας Ελλάδα

Υπάρχει και, η άλλη, η δική μας Ελλάδα

(Εμπειρία από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πάτρας)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

Ι. Για τις έννοιες

Κάθε στιγμή, κάθε ώρα και κάθε μέρα συναντούμε έννοιες που φαίνονται ίδιες, ολόιδιες, αλλά αν τις ανοίξεις, αν τις προσέξεις κι αν τις αναλύσεις είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικές. Όπως υπάρχουν και έννοιες που άλλο εννοούν και άλλο σημαίνουν. Λόγου χάρη η έννοια Ελλάδα ντύνει τόπους, χρόνους, καταστάσεις και ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα και κανένα ουσιαστικό κοινό μεταξύ τους και μάλιστα σε βαθμό που η πραγματικότητα θολώνει τόσο που νομίζεις ότι πρόκειται για πολλές και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους Ελλάδες που τελικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι η γνήσια, η δική σου Ελλάδα.

Τα ελληνικά, και όχι μόνο, μέσα μαζικής ενημέρωσης αποτελούν εικόνα μιας Ελλάδας όταν μας βομβαρδίσουν ακατάπαυστα, εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα και τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες τον χρόνο, με πληροφορίες που κατά κανόνα αναφέρονται στο ψέμα, στο αίμα και στο σπέρμα. Πληροφορίες που παρουσιάζουν τον άνθρωπο ως ένα εγωιστικό και αιμοβόρο θηρίο, υπεύθυνο για την κατάντια της ανθρωπότητας και την καταστροφή της ίδιας της βιόσφαιράς του, για να κρύψουν τις ευθύνες του καπιταλιστικού συστήματος που συνειδητά και συστηματικά αποβλακώνει, σκοτώνει και καταστρέφει για να μεγαλώσουν τα κέρδη του Κεφαλαίου. Κάθε μέρα μας ‘ενημερώνουν’, με κάθε λεπτομέρεια, τι είπε και τι έκανε ο Τραμπ, πόσοι λευκοί αμερικανοί σκότωσαν πόσους αφροαμερικανούς και πόσοι ‘ελεύθεροι’ και σαλεμένοι κουμπουροφόροι σκότωσαν πόσα παιδιά μέσα στις σχολικές αίθουσές τους. Κάθε Κυριακή γινόμαστε μάρτυρες των ‘κατορθωμάτων’ των χουλιγκάνων, όπως και κάθε Παρασκευή βράδυ γεμίζει η οθόνη των τηλεοράσεών μας από την ‘επανάσταση’ κάποιων γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων, χωρίς ωστόσο κανένας να μας εξηγεί ποιος συγκροτεί, συντηρεί και για ποιους λόγους καλύπτει αυτούς τους επιχειρηματικούς/κομματικούς στρατούς που με τη σειρά τους δουλεύουν για τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά τους. Όμως για να μην είμαστε άδικοι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι γινόμαστε έντυπα, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κοινωνοί και, μέχρι βαριάς ζαλάδας και πλύσης εγκεφάλου, ‘θετικών’ ειδήσεων, όπως λ. χ. πόσα γκόλ έβαλε ο χρυσοπόδαρος Βαζέχα, ο κρυοκέφαλος Μέσι και λοιποί όμοιοί τους. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις επιτρέπουν σ’ εμάς τους ίδιους, στο κοινό, να αποφασίζουμε ‘δημοκρατικά’, με την ηλεκτρονική ψήφο μας ποιος μένει και ποιος φεύγει από κάποιο μακρινό ‘παιχνίδι’ επιβίωσης για να ξεχάσουμε το γεγονός ότι κάποιοι από εμάς τους ίδιους, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, βάζουμε τέρμα στη ζωή μας εξαιτίας των εδώ δυσκολιών επιβίωσης. Μαθαίνουμε επίσης μέσα από εντυπωσιακά ρεπορτάζ ότι το ‘Τζακ-πότ’ της τελευταίας κλήρωσης έπεσε σε κάποια φτωχή οικογένεια, που σημαίνει ότι για την κατάντια μας δεν φταίει κανένας άλλος, αλλά εμείς οι ίδιοι που ‘δεν κυνηγάμε την τύχη μας’. Έτσι οι νέοι μας δεν χρειάζεται να μορφωθούν και οι φτωχοί δεν χρειάζεται να αγωνιστούν για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους, αλλά να συμμετέχουν στον κρατικό τζόγο.

Ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα που την αποτελούν πολλοί νέοι μας, ακόμα και παιδιά Δημοτικών Σχολείων, Γυμνασίων, Λυκείων, ΤΕΙ και πανεπιστημίων σαρώνουν πρώτα βραβεία σε διάφορους διεθνείς διαγωνισμούς στα Μαθηματικά, στην Βιολογία, στη Φυσική, στις εφευρέσεις κ.λπ., κ.λπ., ότι Έλληνες επιστήμονες που αναγκάζονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό κατακτούν τις κορυφές των επιστημών και ότι πολλοί νέοι στο εσωτερικό ανοίγουν, κάτω από εχθρικές συνθήκες, νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες σε πολλούς τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της κοινωνίας και του πολιτισμού φαίνεται να μην αποτελεί είδηση για τα κυβερνητικά και τα εργολαβικά ΜΜΕ. Λες και κάποιος επιδιώκει να περιπέσουμε όλοι οι Έλληνες σε βαριά κατάθλιψη, σε παραίτηση και σε υποταγή για να είμαστε προβλέψιμοι και πολιτικά διαχειρίσημοι.

Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα αντιφατικά και παράξενα δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελούν σκόπιμη λειτουργία συγκεκριμένων θεσμών, δομών και δυνάμεων που καθορίζουν το είδος και την ποιότητα της κοινωνικής μας συμβίωσης, τον χαρακτήρα της Ελλάδας μας. Έτσι το ερώτημα που αβίαστα προβάλλει είναι ποιας Ελλάδας;

Υπάρχει η Ελλάδα του Κεφαλαίου, δηλαδή του πλιατσικοκαπιταλισμού, ως προμετωπίδα των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων που διαπλέκονται με τους οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρούς ηγεμόνες της περιοχής, της Ευρώπης και του πλανήτη, που χτίζουν την Νέα Παγκόσμια Φασιστική Τάξη Πραγμάτων μέσω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου που αποσκοπεί στην διαιώνιση της υποταγής των ανθρώπων, των κοινωνιών και της εργαζόμενης ανθρωπότητας γενικά στις επιλογές του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου με εκφραστή του, για την τρέχουσα ιστορική περίοδο, τον αμερικανισμό[1]. Με αυτήν την έννοια το Κεφάλαιο δεν είναι κτίρια, μηχανές, χρήματα, εμπορεύματα και διάφορες άλλες υλικές και άυλες αξίες, αλλά το δικαίωμα των λίγων να εξουσιάζουν τους πολλούς, πράγμα που προκύπτει από το δικαίωμα των δικαιωμάτων πάνω από το οποίο δεν υπάρχει άλλο δικαίωμα, ούτε αυτό της ζωής και της ελευθερίας, δηλαδή προκύπτει από το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας[2] κύρια πάνω στη γη και στα άλλα μέσα παραγωγής. Ιστορικά το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας κατοχυρώθηκε με την λεγόμενη Σεισάχθεια του Σόλωνα, (592-591 παλιάς χρονολόγησης), με την βίαιη απόσπαση μέρους του κοινού εδάφους για ίδιο λογαριασμό ατόμων που αποσπάστηκαν από την υπόλοιπη κοινωνία και για να διατηρήσουν την ‘ιδιοκτησία’ τους στράφηκαν ως ομάδα, κάστα ή ως κοινωνική τάξη με άδικους νόμους και σκοταδιστικούς μύθους, με εξουσιαστική παιδεία και παραπληροφόρηση, με κατασταλτική βία και κατακτητικούς, απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους ενάντια στην ίδια την κοινωνία τους. Πυρήνας της φιλοσοφίας των εξουσιαστών είναι η με κάθε μέσο και τρόπο απόκτηση, συσσώρευση  και διατήρηση ατομικού πλούτου σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας.

Υπάρχει επίσης και η Ελλάδα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που με υπομονή και επιμονή πορεύονται συνεργαζόμενες, αλληλοτροφοδοτούμενες και αγωνιζόμενες με διαχρονικό στρατηγικό στόχο την κατάργηση των ανισοτήτων, την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των επιμέρους κοινωνιών και την οικουμενική ειρηνική συμβίωση όλων των λαών του πλανήτη. Πυρήνας της φιλοσοφίας τους είναι το αξίωμα ότι όλοι οι άνθρωποι που, ως άτομα είναι μεταξύ τους διαφορετικοί, αλλά ως μέλη μιας κοινωνίας είναι μεταξύ τους ίσοι και συνεπώς ο άνθρωπος ήταν πάντα και συνεχίζει ρητά να είναι και μετά τον Πρωταγόρα το μοναδικό και αναντικατάστατο μέτρο όλων των πραγμάτων.

ΙΙ. Η πράξη

Σε συνθήκες καπιταλισμού που σημαίνει σε συνθήκες ακραίων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, μέχρι του βαθμού που το 1% εξουσιάζει, εκμεταλλεύεται και καταπιέζει το 99% των κατοίκων του πλανήτη, οι παραπάνω άκρως αντίθετες πολιτικές φιλοσοφίες και πρακτικές συνυπάρχουν και συγκρούονται, η μεν του Κεφαλαίου για την απόλυτη επικράτησή τους επί της εργαζόμενης ανθρωπότητας, η δε των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για την απελευθέρωσή τους από το αντικοινωνικό, εγωιστικό και καταστροφικό Κεφάλαιο. Χονδρικά αυτή η σχέση αντιπαλότητας μεταξύ αυτών των δυό φιλοσοφιών, στρατηγικών και πρακτικών κοινωνικής συμβίωσης διατρέχει ολόκληρη την ανθρωπότητα και συνεπώς απαντάται σε κάθε κοινωνία μέχρι και το τελευταίο κύτταρό της.

ΙΙΙ. Το παράδειγμα

Ας πάρουμε για παράδειγμα το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών που βρίσκεται στο Ρίο. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα νοσοκομεία της χώρας, δυναμικότητας 800 κλινών, που προσφέρει ιατρική φροντίδα και υπηρεσίες υγείας σε χιλιάδες πολίτες όχι μόνο της Δυτικής Ελλάδας αλλά και σε ασθενείς από όλα τα μέρη της Ελλάδας.

Κτίστηκε το 1988 με εθνικούς και κοινοτικούς πόρους στα πλαίσια της πολιτικής ολοκλήρωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας και στις εγκαταστάσεις του, που εκτείνονται σε 75 στρέμματα, αναπτύσσονται κλινικές και εξωτερικά ιατρεία όλων των ειδικοτήτων, πλήρως εξοπλισμένα με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας. Μοναδική παραφωνία σε όλη την εξωτερική εικόνα αυτού του εξαιρετικού νοσοκομείου, και δεν είναι το μοναδικό, αποτελεί το γεγονός ότι το αφιέρωσαν στην «Παναγία Βοήθεια», προφανώς, υπό την πίεση του σκοταδιστικού ιερατείου, για να κλέβει δόξα από την επιστήμη που κάνει πραγματικά θαύματα, να παραπλανά τους πονεμένους ασθενείς και να γεμίζουν το παγκάρι που βρίσκεται ανοιχτό στην εκκλησία που έχτισαν μέσα στον περίβολο του νοσοκομείου, λες και χάθηκαν κορυφαίοι Έλληνες γιατροί που θα κοσμούσαν με το όνομά τους το νοσοκομείο. Αν και κανένας μας δεν επέλεξε την θρησκευτική του πίστη, εντούτοις ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί αγυρτεία και να κάνει την αυστηρά προσωπική θρησκευτική πίστη των άλλων επιχείρηση και επάγγελμα που καλλιεργεί στο ‘ποίμνιο’ ψευδαισθήσεις[3].

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι τόσο το ιατρικό, όσο και το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό του κινούνται, στην αποφασιστική τους πλειοψηφία, στα ανώτερα διεθνή στάνταρ προσφοράς υπηρεσιών υγείας, παρά και τις συχνές ελλείψεις σε προσωπικό, φάρμακα και αναλώσιμα και κόντρα στα εμπόδια που βάζουν τα ανομολόγητα συμφέροντα. Συμφέροντα που στις συνθήκες του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού εκφράζονται ποικιλότροπα και σε όλο το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, του τομέα της Δημόσιας Υγείας μη εξαιρουμένου:

·                   Μέσω της λεγόμενης ‘ελεύθερης αγοράς’ που εμπορευματοποιεί ολόκληρο το σύστημα της δημόσιας υγείας και ιδιαίτερα της αγοράς φαρμάκων, της ιατρικής τεχνολογίας, της τροφοδοσίας και του εξοπλισμού των νοσοκομείων, η οποία μέσω των οργανωμένων ομάδων πίεσης σε επίπεδο κοινοβουλίου, υπουργείων, νοσοκομείων, αλλά και κάποιων ‘πρόθυμων’ μεγαλογιατρών ξεκοκαλίζει με τη μέθοδο του ‘λαδώματος’ και της υπερτιμολόγησης τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων σε βάρος της παρεχόμενης ποιότητας και της ποσότητας της δημόσιας υγείας.

·                   Μέσω σκοταδιστικών, οικονομικών και εξουσιαστικών κύκλων σε επίπεδα ελληνικών κυβερνήσεων που υποχρηματοδοτούν τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας με σκοπό και στόχο να τα υποβαθμίσουν κι έτσι να στρέψουν την κοινωνία προς τα ιδιωτικά νοσοκομεία, υποθηκεύουν δημόσιες περιουσίες στο λεγόμενο υπερταμείο για το υποτιμημένο ξεπούλημά τους, την λεγόμενη ιδιωτικοποίησή της, σε ξένους ‘επενδυτές’, σύμφωνα με τις επιταγές της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης ‘φιλελεύθερης συναίνεσης’ που προλεταριοποιεί το 99% της κοινωνίας/ανθρωπότητας.

·                   Μέσω Διοικήσεων, το συχνά επεισοδιακό ανεβοκατέβασμα των οποίων αποκαλύπτει το αβυσσαλέο βάθος των αντιθέσεων και συγκρούσεων που αποσκοπούν στον έλεγχο ροής των κρατικών πιστώσεων των νοσοκομείων και στην εξυπηρέτηση κομματικών/πελατειακών σκοπιμοτήτων.

·                   Μέσω οργανωμένων, όπως συχνά πληροφορούμαστε από τα ΜΜΕ, από συλλογικά όργανα ιατρών αλλά και από δικαστικές αποφάσεις, κύκλων κάποιων, ευτυχώς λίγων, επίορκων μεγαλογιατρών που διαπλεκόμενοι καταφέρνουν να αποσπούν κονδύλια από τα κρατικά ταμεία ή από μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες για ‘έρευνα’ που παρακάμπτει την επιστημονική δεοντολογία και καταλήγει σε συνηγορία, σε ενέργειες διαφήμισης και κατευθυνόμενης συνταγογράφησης συγκεκριμένων φαρμάκων συγκεκριμένης εταιρίας σε βάρος ανταγωνιστριών φαρμακοβιομηχανιών.

·                   Μέσω κάποιων μεμονωμένων γιατρών που πέρα από κάθε επαγγελματική δεοντολογία και ηθική εκμεταλλεύονται την δυσχερή θέση κάποιων ασθενών και αποσπούν σε ‘φακελάκι’ μικρά ή και μεγάλα ποσά ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους, για τις οποίες προφανώς πληρώνονται από το κράτος. Στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών φαίνεται ότι οι ίδιοι οι γιατροί υπερασπιζόμενοι το επιστημονικό τους κύρος, την ηθική τους υπόσταση και την αξιοπρέπειά τους έχουν αποκλείσει αυτήν την παθογένεια, αν και αυτό το πρόβλημα οφείλει η Πολιτεία να το αντιμετωπίσει δραστικά με την οριστική αφαίρεση άδειας άσκησης ιατρικού επαγγέλματος σε όποιος γιατρό τολμήσει να εκμεταλλευτεί την δυσχερή θέση ασθενούς και να του αποσπάσει χρήματα για τις υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένος να του προσφέρει.

IV. Χειρουργείο Συμφωνική Ορχήστρα

Μια από τις πολλές κλινικές που αποτελούν το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πάτρας είναι η Ορθοπεδική Κλινική, η φήμη της οποίας ξεπερνά τα εθνικά μας σύνορα για το επιστημονικά άρτια εκπαιδευμένο ιατρικό και για το απόλυτα αφοσιωμένο στο έργο του νοσηλευτικό προσωπικό και συνεπώς για την ποιότητα και την ποσότητα των προσφερομένων υπηρεσιών της. Γνώριζα τα καλύτερα γι αυτήν την κλινική από τότε που ήταν διευθυντής της ο φίλος μου από το (Δυτικό) Βερολίνο, διαπρεπής ορθοπεδικός καθηγητής και υποδιευθυντής στην αντίστοιχη πανεπιστημιακή κλινική του Βερολίνου, ο Ηλίας Λαμπίρης, ο οποίος δίδαξε όπου κι αν πέρασε ήθος, επιστήμη και ανθρωπισμό. Σήμερα διευθύνεται από έναν σεμνό, καλοσυνάτο και αξιοπρεπή άνθρωπο, τον ολοκληρωμένο επιστήμονα και τον αριστοτέχνη χειρουργό καθηγητή Παναγιώτη Μέγα.

Όταν χρειάστηκε να υποβληθώ σε ολική αρθροπλαστική και στα δυό ισχία μου απευθύνθηκα σ’ αυτήν την κλινική και προγραμματίστηκα για το χειρουργείο του αριστερού ισχίου και στη συνέχεια μετά από αρκετούς μήνες και του δεξιού. Μέσα στο χειρουργείο συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά ότι υπάρχει και, η άλλη, η δική μας Ελλάδα. Ολόκληρη η ομάδα, δεκαπέντε με είκοσι άτομα, μέσα στην οποία οι γιατροί/χειρούργοι, ούτε και ο Διευθυντής της Κλινικής, ο Παναγιώτης Μέγας που με χειρούργησε, δεν ξεχώριζαν από το νοσηλευτικό και το βοηθητικό προσωπικό, όπου όλοι μαζί, άνδρες και γυναίκες, και ο καθένας χωριστά πρόσθετε, ως μέλος μιας καλογυμνασμένης και ομογενοποιημένης Ορχήστρας, με απόλυτο σεβασμό στον άνθρωπο ασθενή, τη δική του Νότα, για να νοιώσει ο ασθενής οικεία, εμπιστοσύνη και σιγουριά για να πάνε όλα καλά και να βγει υγιής για να ξεκινήσουν την ίδια διαδικασία για δυό-τρεις ακόμα ασθενείς την ίδια ημέρα και κάθε μέρα. Ο επαγγελματισμός, η ευγένεια, η αρχοντιά και η ανθρωπιά, όλου του προσωπικού κάνουν, παρά τα προβλήματα του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί εξαιτίας της παραλυτικής οικονομικής κρίσης, τον ασθενή να νοιώθει ασφάλεια και ευγνωμοσύνη, αλλά και να κατανοεί το μεγαλείο του Εθνικού Συστήματος Υγείας που καταφέρνει να στέκεται ακόμα στα πόδια του παρά τις παγίδες που του στήνουν οι έμποροι και οι λαθρέμποροι της Δημόσιας Υγείας

V. Ένας καλύτερος κόσμος είναι αναγκαίος και εφικτός

Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού παλεύουν διαχρονικά για μια τέτοια μορφή οργάνωσης της κοινωνίας με μοντέλο την Ορχήστρα, στα πλαίσια της οποίας όλοι εργάζονται για τον ίδιο κοινό σκοπό, για την επίτευξη μέσω του ‘μέτρον άριστον’ της αρμονίας, της καθολικής ευημερίας και της πανανθρώπινης ευτυχίας.

Για να φτάσουμε σ’ αυτή την κατάκτηση χρειάστηκαν κόποι, αγώνες και θυσίες κι έχουμε όλοι χρέος να διαφυλάξουμε και να διευρύνουμε αυτές τις κατακτήσεις για τις επόμενες γενιές. Ιδιαίτερα σήμερα που στην περιοχή μας συσσωρεύονται τοξικά κομματικά και εθνικιστικά μίση, θρησκευτικοί φανατισμοί, θανάσιμα συγκρουόμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τεράστιοι όγκοι όπλων μαζικής καταστροφής και η χώρα μας δοκιμάζεται και απειλείται από ‘φίλους’ και εχθρούς με αχρείαστες περιπέτειες, οφείλουμε όλοι να εργαστούμε και μεθοδικά να συνεργαστούμε για την έξοδό μας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι επιστήμες και η τεχνολογία, διαχρονικό δημιούργημα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, καθιστούν σήμερα, στον 21^ο αιώνα έναν καλύτερο κόσμο εφικτό και αναγκαίο, φτάνει να τις απαλλάξουμε από τον ασφυκτικό έλεγχο του Κεφαλαίου.

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας περνάει αναγκαστικά μέσα από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, της θρησκευτικής πανούκλας και του καπιταλισμού, για να καταλήξει στην άμεση δημοκρατία με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία και οδηγό της έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό.

Περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν.

---

[1] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.

[2]  Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[3] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και Εξουσίας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ

(Ολοταχώς προς τον παγκόσμιο φασισμό;)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

Η πορεία της πολύπαθης ανθρωπότητας μετά από το μακελειό του Πρώτου, με 66 εκατομμύρια νεκρούς, και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, με 80 εκατομμύρια νεκρούς, κινήθηκε από τον φασισμό, τον ναζισμό και τον απολυταρχισμό προς την αστική δημοκρατία και την ειρηνική συνύπαρξη. Η ιστορία διδάσκει ότι οι πόλεμοι αποτελούν συνέπεια του αβυσσαλέου ανταγωνισμού μεταξύ των λεγόμενων ‘εθνικών κεφαλαίων’ με την μορφή των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την εξασφάλιση και την επέκταση των ζωνών επιρροής και της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η ιστορία διδάσκει επίσης ότι οι λαοί από έναν σχετικά μεγάλο βαθμό ανοχής και πέρα που οδηγεί στην τήξη των θεμελιακών θεσμών της βιολογικής και της εθνικής ύπαρξής τους, περνούν, άλλοι στο «παρά πέντε» και άλλοι στο «και πέντε» στην αντίσταση ενάντια στο κεφάλαιο και στους μηχανισμούς του απαιτώντας ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’, δημοκρατία και ειρήνη.

Αυτή η αντίσταση και η απαίτηση των λαών της Ευρώπης, αλλά και όχι μόνο, ανάγκασε τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα του καπιταλισμού να συνάψουν μεταξύ τους ένα είδος ιμπεριαλιστικής ειρήνης που θα περιόριζε τον μεταξύ τους καταστροφικό ανταγωνισμό, αλλά και θα οριοθετούσε τις σχέσεις του Κεφαλαίου με την Εργασία στα πλαίσια της λεγόμενης ‘οικονομίας της αγοράς’ και συνεπώς στα πλαίσια μιας αντίστοιχης ‘αγοράς εργασίας’ ελεγχόμενης από θεσμούς και μηχανισμούς του κεφαλαίου που θα επέβαλε ένα είδος ‘κοινωνικής ειρήνης’ ελέγχου και υποταγής της Εργασίας με την βοήθεια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά και του μετέωρου και ελίτικου ‘αριστερού’, ανατολικού τριτοτεταρτοδιεθνιστικού τύπου, εργατισμού και του δυτικού τύπου εργαλείου εξουσίας του κεφαλαίου αριστεροκεντροδεξιού εργατοπατερισμού.

Στα πλαίσια τής, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής ειρήνης διαμορφώθηκε (1951) με πρωταγωνιστές τα ισχυρότερα κέντρα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά και υπό την πίεση των λαών των ευρωπαϊκών χωρών, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), που στη συνέχεια εξελίχθηκε (1958) σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) για να καταλήξει (1993) στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), με όραμα και κατεύθυνση, και μέσω της θεσμικής, οικονομικής και κοινωνικής σύγκλησης, τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που θα καθιστούσαν τους λαούς της Ευρώπης παράγοντες ειρηνικής προόδου και κοινωνικής ισότητας. Αυτό το όραμα των ευρωπαϊκών λαών αποδείχτηκε ότι σε συνθήκες καπιταλισμού δεν είναι ρεαλιστικό και συνεπώς είναι ανέφικτο όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.

Από τα τέλη του 20^ου και ιδιαίτερα από τις αρχές του 21^ου αιώνα, ζούμε στιγμές αποκάλυψης από την κατάρρευση της ασταθούς ιμπεριαλιστικής ειρήνης, που συμπίπτει με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, επειδή η κεντρική εξουσία, αλλά και οι περιφερειακές εξουσίες του επέλεξαν να μετασχηματίσουν, για λογαριασμό τους βέβαια, τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό τους ανατολικού τύπου σε καπιταλισμό δυτικού τύπου. Και για να θυμηθούμε τον Κλαούζεβιτς, η ιμπεριαλιστική ειρήνη αποτελεί τη συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, μόνο που οι πόλεμοι μεταξύ των μεγαλοϊμπεριαλιστικών δυνάμεων διεξάγονται πια μέσω ‘ανώνυμων ιδιωτικών εταιριών πολέμου’ και μέσω αντιπροσώπων τόσο με την γνώριμη μορφή των λεγόμενων ‘εμφύλιων πολέμων, όσο και με την μορφή των αμερικανοΝΑΤΟϊκών τοπικών πολέμων, υποτίθεται ενάντια στην τρομοκρατία που κατασκευάζεται στα σκοτεινά δωμάτια και με τα δολάρια των μυστικών υπηρεσιών των ανταγωνιζόμενων επίδοξων παγκόσμιων ηγεμόνων, στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι πόλεμου έχουν σαν στόχο τους λαούς και τις χώρες εκείνες που παρουσιάζουν ιδιαίτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον και αρνούνται να υποταχθούν στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.

Το ξαναζωντάνεμα του απάνθρωπου και καταστροφικού κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού που παίρνει την μορφή του αμερικανικού, ρωσικού, κινέζικου και ευρωπαϊκού μανιακού καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού  δεν προβληματίζει μόνο τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή τις τοπικές/εθνικές κοινωνίες και την εργαζόμενη ανθρωπότητα συνολικά που όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι προσανατολίζονται σε μοντέλα αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, αλλά προβληματίζει και το ίδιο το κεφαλαίο που ξαναμπαίνει στον αστερισμό της αλληλοσφαγής. Αυτός ο προβληματισμός του κεφαλαίου οδήγησε τον σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού στην ιδέα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, στα πλαίσια της οποίας όλοι οι επιμέρους καπιταλισμοί οφείλουν να συσσωματωθούν σε ένα παγκόσμιο σύστημα υπό μια και ενιαία καθοδήγηση προς αποφυγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του κοινού εχθρού του κεφαλαίου, των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.

Γι αυτόν τον λόγο ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου καταστρέφει, με τους διεθνείς πολιτικούς (Οργανισμός Ενωμένων Εθνών), χρηματοπιστωτικούς, (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα), εμπορικούς, (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) και κατασταλτικούς, (ΝΑΤΟ και οι 1000 και πλέον αμερικανικές βάσεις), βραχίονές του, χώρες, οικονομίες και πολιτισμούς για το χτίσιμο μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, στα πλαίσια της οποίας χαλαρώνουν τα εθνικά σύνορα, εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα, αφαιρούνται εργασιακά δικαιώματα, συρρικνώνεται το κοινωνικό κράτος, περιστέλλονται πολιτικές και πνευματικές ελευθερίες, ευνουχίζεται ακόμα και η αστική δημοκρατία, ενισχύονται αυταρχικές, ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές και οργανώσεις με αποτέλεσμα την καλπάζουσα ανάπτυξη των πολιτικών δυνάμεων του απολυταρχισμού.

Κι αυτό γιατί το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση όπου οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς μέσω των ακραίων οικονομικών ανισοτήτων, οι οποίες πηγάζουν από την ακραία ανισοκατανομή της ατομικής ιδιοκτησίας[1] πάνω στα μέσα παραγωγής, η οποία, ατομική ιδιοκτησία ως πηγή μεγάλου πλούτου και εξουσίας, αποτελεί το ‘ιερό δισκοπότηρο του καπιταλισμού’ και προστατεύεται ως το ‘υπέρτατο δικαίωμα’, το ‘δικαίωμα των δικαιωμάτων’, πάνω από το οποίο δεν υπάρχει άλλο δικαίωμα, ακόμα ούτε και αυτό της ζωής και της ελευθερίας, δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες ειρήνης και γι αυτό υπονομεύει με κάθε τρόπο ακόμα και κάθε απόπειρα συνθηκολόγησης μεταξύ κεφαλαίων, αλλά και μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες οργανώνεται μια κατά μέτωπο πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με την μορφή της επιστημονικά επεξεργασμένης νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, της αναζωογόνησης των σκοταδιστικών μύθων, της νεκρανάστασης των ‘θεών’[2] και των εκκλησιαστικών ιερατείων και της καλλιέργειας του εξουσιαστικού φόβου με σκοπό και στόχο την υποταγή των επιμέρους κοινωνιών και της εργαζόμενης ανθρωπότητας συνολικά στα σχέδια του αμερικανισμού[3] που για να επιβληθεί ως το μοναδικό κέντρο της παγκοσμιοποίησης κατονομάζει Κίνα, Ρωσία και Ευρώπη ως δυνάμεις του κακού και τις απειλεί άμεσα ή έμμεσα με καταστροφή.

Μπροστά σ’ αυτήν την γκρίζα κατάσταση η ΕΕ, που είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά εξαρτημένη από την Ρωσία, αλλά ταυτόχρονα είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό αμερικανοΝΑΤΟϊκό ‘σύστημα ασφάλειας του κεφαλαίου’, προσπαθεί, ανεπιτυχώς βέβαια, να κρατήσει ισορροπία ίσων αποστάσεων, πράγμα που δοκιμάζει την εσωτερική της συνοχή και την οδηγεί στην διάλυση, όσο ο νεογερμανισμός δεν αποκεφαλίζεται και οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν διεκδικούν τον αυτοπροσδιορισμό τους και δεν επιλέγουν τον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα και στην άμεση δημοκρατία σε τοπικό, εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, πράγμα που για μια ακόμα φορά θα αναδείκνυε την Ευρώπη σε πρωτοπόρο της κοινωνικής προόδου και του πολιτισμού και παγκόσμιο παράδειγμα για τους λαούς των άλλων ηπείρων. Για να γίνει αυτό μπορετό η ΕΕ οφείλει με πρωτοβουλία και επιλογή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, και όχι του κεφαλαίου και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, να απομακρυνθεί από τον αμερικανισμό και να απεξαρτηθεί από το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα, υιοθετώντας ένα αποκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με βάση το υδρογόνο[4] που προσφέρει άφθονη, φτηνή και καθαρή ενέργεια σε επίπεδο ιδιοπαραγωγού-χρήστη ενέργειας που απαλλάσσει χρήστες ενέργειας, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα από την εξάρτησή τους από τα ελάχιστα μονοπώλια ενέργειας ορυκτών καυσίμων που ταυτίζονται υπαρξιακά με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Στο βαθμό που η λαοί της Ευρώπης και η ΕΕ που διαθέτουν την μεγαλύτερη, από όλους τους λαούς του πλανήτη, αγωνιστική παράδοση κοινωνικής προόδου, ελευθερίας δημοκρατίας και πολιτισμού δεν αναπροσανατολίζονται και δεν ταυτίζονται με το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για μια κοινωνική οργάνωση στη βάση της κοινωνικής ισότητας και του αμεσοδημοκρατικού αυτοπροσδιορισμού στον ίδιο βαθμό γίνεται προφανές ότι η ‘ιμπεριαλιστική ειρήνη’ πνέει τα λοίσθια και ένας νέου τύπου ιμπεριαλιστικός πόλεμος προβάλλει στο προσκήνιο με σκοπό να διασωθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην Εργασία, πολτοποιώντας χώρες, έθνη, οικονομίες και τους επιμέρους πολιτισμούς, αποδεκατίζοντας την ανθρωπότητα και καταστρέφοντας σταδιακά όλους τους υλικούς όρους διατήρησης της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη και ιδιαίτερα σε περιοχές πηγών ορυκτών καυσίμων προκαλώντας τεράστια προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπων να υποβαθμίζονται από διεκδικητές ενός καλύτερου κόσμου σε επαίτες επιβίωσης, αλλά και σε αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας.

Οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε την σημασία που έχει η συσσώρευση όπλων μαζικής καταστροφής, θρησκευτικού μίσους, ιδεολογικού φανατισμού, οικονομικής αποσταθεροποίησης και κοινωνικής χαλάρωσης σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη και μάλιστα σ’ εκείνες που διαθέτουν στο υπέδαφός τους ορυκτά καύσιμα και άλλης μορφής σημαντικό ορυκτό πλούτο, για να δούμε τι μας προετοιμάζουν τα μεγάλα αφεντικά του πλανήτη και οι επίδοξοι ηγεμόνες της ανθρωπότητας. Όπως επίσης οφείλουμε να κατανοήσουμε και το φαινόμενο της εμφάνισης και της προϊούσας ανάπτυξης του ευρωσκεπτισμού, του λαϊκισμού, του από σκοτεινά κέντρα ιδεολογικά και οικονομικά κατευθυνόμενου ‘επαναστατικού’ και ‘αριστερού’ ακτιβισμού, των μεσσιανικού τύπου ‘κουμποροφόρων λαϊκών απελευθερωτών’, του ρατσισμού, του νεοναζισμού, του νοσηρού εθνικισμού και του φασισμού που εισέρχονται το ένα μετά το άλλο στα αστικά κοινοβούλια, συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα, γίνονται συγκυριακά και με τη βούλα του ‘αόρατου χεριού’ κάποιου Μεγάλου Αδερφού πλειοψηφικές κυβερνήσεις και ‘πρόεδροι δημοκρατιών’ που πασχίζουν να υποκαταστήσουν τις κοινωνίες και τα γνήσια αντισυστημικά κοινωνικά κινήματα και να καθηλώσουν τις κοινωνίες στους καναπέδες, αναγκαία και ικανή συνθήκη για να προχωρήσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου δια των αχυρανθρώπων του κεφαλαίου σε ρόλο μακελάρηδων και επίδοξων ηγεμόνων.

Άτομα, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα έχουμε μια μόνο δυνατότητα να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας και να την επαναφέρουμε στις σταθερές γραμμές της διαχρονικής στρατηγικής των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία, κι αυτή είναι η ανάπτυξη ενός παγκόσμιου αντισυστημικού διαφωτιστικού κινήματος που θα κατεβάσει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση μέχρι το τελευταίο κύτταρο της κοινωνίας, για να αποκτήσουμε όλοι άτομα, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα Επίγνωση του ιστορικού μας ρόλου για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και για το πέρασμα της ανθρωπότητας σε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, στον κόσμο της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία[5].

Όταν ο καπιταλισμός απειλεί με ερήμωση τον πλανήτη Γη, δηλαδή απειλεί τη ζωή πάνω στον πλανήτη, πράγμα που σημαίνει ότι σε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια απειλεί την ζωή και την κοινή πατρίδα ολόκληρης της ανθρωπότητας, τότε η ενασχόληση της πολιτικής φιλοσοφίας με εθνικισμούς και κατασκευασμένες ‘μειονότητες’, της πολιτικής ανάλυσης με παθογένειες της αστικής δημοκρατίας και εκλογικά συστήματα, της οικονομικής ανάλυσης με γιατροσόφια θεραπείας του καπιταλισμού και capital controls, των σκοταδιστικών ιερατείων με το σαθρό ιδεολόγημα του λεγόμενου ‘δημιουργισμού’ και τη λεγόμενη ‘σωτηρία’ της ανύπαρκτης ψυχής, τότε γινόμαστε θύματα ενός παραμορφωτικού και σπασμένου καθρέφτη και φερόμαστε σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, πράγμα που επιταχύνει την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οριστική καταστροφή όλων μας. Γι αυτό είναι ανάγκη να ανασυνθέσουμε ολόκληρη την εικόνα για την πορεία και το μέλλον της ανθρωπότητας και να δούμε την ατομική και την εθνική σωτηρία μας ως μέρος της σωτηρίας ολόκληρου του πλανήτη, της μοναδικής κοινής μας πατρίδας και συνεπώς ολόκληρης της ανθρωπότητας δηλαδή της οικουμενικής ανθρώπινης οικογένειας της οποίας αποτελούμε έθνη, οικογένειες και μέλη με πλήρη δικαιώματα και ολόκληρες τις υποχρεώσεις μας. Αυτό σημαίνει ότι η έννοια του πατριωτισμού αφήνει πίσω της τα στενά πλαίσια του εθνικισμού των περασμένων αιώνων και αποκτά οικουμενικό περιεχόμενο, γιατί τα ατομικά και εθνικά συμφέροντα μπορούν να διασφαλιστούν μόνο σε συνθήκες οικουμενικής ευημερίας, οικουμενικά αρθρωμένης άμεσης δημοκρατίας, οικουμενικής ειρήνης και οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.

Η ιστορία γράφεται με τις δράσεις ή/και με τις παραλείψεις του καθενός μας και ανάλογα γράφεται από εμάς και για εμάς ή εναντίον μας. Απουσίες από αυτή την διαδικασία του κοινωνικού Γίγνεσθαι δεν νοούνται και δεν δικαιολογούνται, όπως δεν δικαιολογούνται ηττοπάθειες, μίζερες ομφαλοσκοπήσεις, ωχαδερφισμοί, συμβιβασμοί και ψευδαισθήσεις για τις προθέσεις του κεφαλαίου, των πολιτικών και κάθε λογής υπαλλήλων του.

---

[1] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

[3] Για μια διεξοδική ανάλυση βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[4] Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος και της λύσης του βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

[5] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ Θεσσαλονίκη 2012.